How to: Een spannender leven

Vanochtend dacht ik eraan, en ook het Uitstrijkje-topic bracht me erop: hoe kun je het nou voor elkaar krijgen om een spannender leven te krijgen?

De afgelopen drie jaar zijn echt voorbij gevlogen. Natuurlijk, ik ben afgestudeerd en heb een leuke reis gedaan. Maar dat is het wel weer. De dagen lijken aan elkaar te plakken van saaiigheid. En veel van mijn tijd gaat op aan wat ik achter de computer doe: sociale media, mail, nieuws checken, forummen, pinteresten, quizzen, muziek luisteren, tv terugkijken etc. - allemaal het bekijken van andermans leven.

Ik heb het gevoel dat ik de weg niet vind naar het voluit leven van mijn eigen leven. Ik ben single en heb geen kinderen, dus feitelijk zou ik alle tijd van de wereld moeten hebben om leuke dingen te doen. Maar ik volg vooral de gesettelde levens van mijn vrienden, in plaats van dat ik mijn eigen plek op de wereld verwerf.

Dit moet herkenbaar zijn, vooral voor de dertigers onder ons. Hoe kun je nou uit dit patroon breken? Het is niet zo dat elke dag even spannend moet zijn, want ritme en regelmaat is ook goed. Maar ik heb het gevoel dat Laura Ingalls van Het kleine huis op de prairie een spannender leven had dan ik. Kunnen we elkaar helpen (met tips)?

Ik ben dan wel 25, maar heb hetzelfde gevoel, zeker nu ik Amsterdam voor Utrecht verruild heb. Mijn eerste goede voornemen dit jaar is dan ook meer ondernemen, meer genieten en meer reizen (en dat bewuster plannen en daarvan genieten).

Enige probleem: ik weet nog niet helemaal hoe!

Volgens m'n collega's heb ik een leuk en spannend leven, dar wordt vaak geroepen als ik bijvoorbeeld certel wat ik in het weekend heb gedaan.
Ik probeer vooral dingen te doen die ik leuk vind, let erop dat ik niet elke avond op de bank hang maar regelmatig met vriendinnen afspreek, uit eten ga, op stap en dan maken we vaak plannen voor nog meer dingen.

Ja, dat is ook mijn voornemen. Op zich ben ik daar ook mee bezig, want ik heb al twee rijlessen achter de rug ( ) en ik weet zeker dat ik dit jaar nog op vakantie ga. Dat móet gewoon. Maar het jaar bestaat uit 365 dagen! Misschien zou het handig zijn om een soort verlanglijstje te maken...

Waarom heb jij het gevoel dat het veranderen van stad de spanning van je leven beïnvloedt?

Ik had een spannend leven, en toen had ik zoveel behoefte aan rust. Nu heb ik een rustig leven en ergens mis ik weer spanning. Waar is die balans?

Ik heb het naar mijn zin in m'n leven en vind mezelf niet heel saai. Waarom? Even een opsomming:

- Ik heb een paard gekocht voor de fun. Kost me een rib uit m'n lijf, maar het geeft me zoveel voldoening dat ik het er voor over heb. Bovendien levert het nieuwe contacten én inzichten op.
- Daarnaast spreek ik ongeforceerd af en toe af met vriendinnen. Dus niet van: we zijn vriendinnen, dus we moeten elkaar elke week zien, maar juist relaxt, op zijn tijd, spontaan. Zo heb ik er best een heleboel in verschillende streken van het land wonen, van Almere tot in het hoogste topje van Friesland. Wanneer we bij elkaar zijn, is het goed. Alsof we elkaar niet een paar maanden niet gezien hebben, maar eergisteren nog.
- Ik plan leuke reizen, minstens elk jaar één. Daar kan ik vrij lang op teren qua geluksgevoel. Ik ben erg fanatiek in het voorbereiden er van en pluis alles uit. Nu ben ik met Egypte bezig
- Ik ga naar vrijwel elk feestje waarvoor ik ben uitgenodigd. Dat zijn er elke maand een paar. Je spreekt verschillende bekende, maar ook onbekende mensen. Daar houd ik van, ik maak snel contact (behalve wanneer ik me niet fit voel, dan ben ik qua gedrag juist het tegenovergestelde en kom ik waarschijnlijk heel bot en afstandelijk over). Soms heb ik geen zin, na een lange werkdag bijvoorbeeld, maar na een flinke schop onder m'n ass heb ik dan toch een super-avond.
- Ook spendeer ik vrij veel tijd aan mijn werk. Bied collega's veel hulp. Ik houd erg van dat contact. Daarnaast doe ik mee aan activiteiten, zoals de optocht in het dorp van mijn werk, of de avondvierdaagse, of sleur ik E. mee naar de hemelvaartsdag-markt. Ik ben een paar keer na zo'n dorpsbezoekje bij collega's thuis belandt voor een kop koffie, dat dan uiteindelijk midden in de nacht werd, na een gezellige avond met wijn en bier.
- E. en ik gaan regelmatig met vrienden naar de bioscoop of een drankje drinken in de stad. Ook kijken we wel eens film bij elkaar. Gewoon gezellig zitten. Met kerst en oud&nieuw zoeken we elkaar ook op. We gaan tevens regelmatig naar grote feesten, zoals 90's party's.

Nu klinkt dit voor sommigen misschien helemaal niet spannend genoeg, maar ik vind het heerlijk leven zo!

Mijn conclusie: door veel spontane sociale dingen te doen, is je saaiheid snel over!

Niks mis met Laura Ingalls, mijn jeugd heldin!

Ik denk dat je door kleine dingen in je eentje te ondernemen al heel ver komt. Soms heb ik echt even behoefte aan de city buzz, makes me feel aliiiiive.
Dus in je eentje naar museum (het stedelijk is net open!) koffie pakken in een hippe koffiebar. Dat soort dingen. Dan snuif ik dat echt op, hmm. Even heerlijk de drukte om me heen voelen.
En ga gesprekken aan met inspirerende mensen. Ik heb vanochtend een fashion shoot gedaan met een actrice en een armbandontwerpster. Door naar hen verhalen en hun werelden te luisteren leef ik helemaal op. En gisteren nog gesprek met iemand wiens vrouw binnenkort komt te overlijden maar hij veel steun heeft aan t boeddhisme. Dat zijn zulke inspirerende momenten. Voel me even helemaal levend weer dan.

Maar ja, hoe roep je dat op? Het is niet alsof je een interessante gesprekspartner op oproep basis hebt. Dat gevoel heb ik met name op reis maar ik vind het de kunst om t ook in m'n dagelijkse leven te ervaren.

Maar wat ik gewoon probeer is bij van die momenten te denken jaaaaaa ik leef, ik voel, ik beleef!

Exogenesis schreef:

Nu klinkt dit voor sommigen misschien helemaal niet spannend genoeg, maar ik vind het heerlijk leven zo!

Mijn conclusie: door veel spontane sociale dingen te doen, is je saaiheid snel over!

Niet spannend? Vind ik wel hoor! Het klinkt alsof je geniet van het leven en genoeg gelegenheden aangrijpt om te doen waar jij gelukkig van wordt!

Rood, jij zingt toch in een koor? Wat voor dingen doe je nu zoal? Wat mist er voor jouw gevoel dan? Het contact met anderen of juist uitdagingen aangaan, of...?

Ik ken eerlijk gezegd maar heel weinig mensen die echt een spannend leven hebben.

Susan schreef:Ik ken eerlijk gezegd maar heel weinig mensen die echt een spannend leven hebben.

Ik zou er zelf niet aan moeten denken de hele dag alleen maar spannende dingen te doen.
Maar af en toe geeft me wel echt een boost.
Maar ja wat is spannend...

Dat gebeurde gewoon...

Goed topic Rood! Zoals je vast wel weet, een heleboel herkenning hier ;-).

Ik vind het ook erg moeilijk om een balans te vinden. Ik ben erg geneigd om doordeweeks uit het werk niet al te veel meer te doen omdat de wekker de volgende dag weer om 6 uur gaat en ik echt ook mijn slaap nodig heb. Bovendien zou ik niet eens weten wat ik dan moet doen, ik heb namelijk geen hobby's, al heb ik elke week weer een nieuw idee of plan maar niks vind ik écht leuk.

Ik weet nog steeds niet wie ik ben en wat ik wil, en daardoor heb ik het idee dat ik ook niet alles uit het leven haal terwijl voor mijn gevoel wel mijn 'uiterste gebruiksdatum' in zicht begint te komen (hiermee bedoel ik vooral mijn toekomstplan van een man en kinderen).

En als je dan een e-mail krijgt van je moeder die zich zorgen maakt en denkt dat als ik niet verander ik over 10 jaar nog steeds hetzelfde leven heb, is mijn stress compleet. Alsof ik dat zelf niet door heb .

Maar ja, hoe moet ik dat dan veranderen? En wat? En wanneer ga ik eens iets vinden wat ik echt leuk vind? En hoe ga ik mijn droomman vinden? De een zegt niet zoeken, hij komt vanzelf. De ander heeft wel gezocht en vindt hem op een datingsite.

En wat als ik die hele droomman nooit tegenkom? Wat ga ik dan in hemelsnaam met mijn leven doen? En als hij wel nog komt, wat ga ik dan doen in de tussentijd? Ik wil niet wachten op iets wat wel of niet gaat komen, maar ik weet ook nog steeds niet wat ik leuk vind en hoe ik een betere invulling kan geven aan mijn leven.

Ik zit er wel over na te denken om volgend jaar (als ik genoeg geld heb gespaard) 6 weken rond te gaan reizen in mijn eentje, misschien dat dat wat meer inzicht in mezelf geeft. Maar ja, er zijn toch ook zat mensen die wel weten wat ze willen zonder eerst rondgereisd te hebben?

Een super spannend leven hoef ik niet en ik denk dat als ik een man zou hebben ik het thuiszitten op de bank juist heerlijk zou vinden maar voor nu baal ik er wel van. Het voelt zo alleen en ik ben gewoon heel slecht in alleen zijn.

Sorry Rood voor mijn hersenspinsels en vervuiling van je topic, dit zijn niet bepaalt de oplossingen waar je op hoopte :-).

Ik heb dit topic trouwens geopend om herkenning te vinden en samen te helpen en te zoeken naar leuke oplossingen. Gewoon een beetje ter inspiratie voor elkaar. Het is niet echt een hulpvraag-topic.

Susan, daar heb ik ook over na zitten denken: is het wel zo realistisch om een spannend leven te willen? Zijn heel veel levens niet gewoon gemiddeld? En ja, dat ben ik met je eens. Daar heb ik ook iets van door laten schemeren in m'n openingspost, geloof ik. Maar als je niet tevreden bent, zoals o.a. ik een beetje, kun je wel proberen er iets aan te doen.

Lady1984, ik zit inderdaad in een band. Dat is inderdaad leuk. Als je me vraagt wat ik mis, dan is het denk ik toch de drive en daadkracht om dingen te ondernemen. Ik ben qua karakter meer een stoelfilosoof dan een actieheld, zeg maar, en heb vaak een ander nodig om eropuit te gaan. Maar als je alleen bent, moet je het toch zelf fixen. Wat wil ik dan doen? Ik wil bv. meer op reis. Het houdt me dan tegen om alleen te gaan, om alles te moeten regelen, dat ik het niet helemaal snap, angst om tzt te weinig geld te hebben enz. enz.

Exo, leuke tips!

Kiekeboe schreef:Goed topic Rood! Zoals je vast wel weet, een heleboel herkenning hier ;-).

Ik vind het ook erg moeilijk om een balans te vinden. Ik ben erg geneigd om doordeweeks uit het werk niet al te veel meer te doen omdat de wekker de volgende dag weer om 6 uur gaat en ik echt ook mijn slaap nodig heb. Bovendien zou ik niet eens weten wat ik dan moet doen, ik heb namelijk geen hobby's, al heb ik elke week weer een nieuw idee of plan maar niks vind ik écht leuk.

Ik weet nog steeds niet wie ik ben en wat ik wil, en daardoor heb ik het idee dat ik ook niet alles uit het leven haal terwijl voor mijn gevoel wel mijn 'uiterste gebruiksdatum' in zicht begint te komen (hiermee bedoel ik vooral mijn toekomstplan van een man en kinderen).

En als je dan een e-mail krijgt van je moeder die zich zorgen maakt en denkt dat als ik niet verander ik over 10 jaar nog steeds hetzelfde leven heb, is mijn stress compleet. Alsof ik dat zelf niet door heb .

Maar ja, hoe moet ik dat dan veranderen? En wat? En wanneer ga ik eens iets vinden wat ik echt leuk vind? En hoe ga ik mijn droomman vinden? De een zegt niet zoeken, hij komt vanzelf. De ander heeft wel gezocht en vindt hem op een datingsite.

En wat als ik die hele droomman nooit tegenkom? Wat ga ik dan in hemelsnaam met mijn leven doen? En als hij wel nog komt, wat ga ik dan doen in de tussentijd? Ik wil niet wachten op iets wat wel of niet gaat komen, maar ik weet ook nog steeds niet wat ik leuk vind en hoe ik een betere invulling kan geven aan mijn leven.

Ik zit er wel over na te denken om volgend jaar (als ik genoeg geld heb gespaard) 6 weken rond te gaan reizen in mijn eentje, misschien dat dat wat meer inzicht in mezelf geeft. Maar ja, er zijn toch ook zat mensen die wel weten wat ze willen zonder eerst rondgereisd te hebben?

Een super spannend leven hoef ik niet en ik denk dat als ik een man zou hebben ik het thuiszitten op de bank juist heerlijk zou vinden maar voor nu baal ik er wel van. Het voelt zo alleen en ik ben gewoon heel slecht in alleen zijn.

Sorry Rood voor mijn hersenspinsels en vervuiling van je topic, dit zijn niet bepaalt de oplossingen waar je op hoopte :-).

Kun jij je leven pas invulling geven als je je droomman hebt gevonden?
Ga dingen doen die jij leuk vindt, die jij bij jezelf vindt passen. Sommige dingen moet je uitproberen, andere dingen weet je meteen of het iets is.
Een vent komt niet aangevlogen, hij staat niet ineens voor de deur, daarvoor moet je op pad. Je hoeft niet persé naarstig opzoek te zijn, maar je kunt ook gewoon gaan sporten/ uit eten/ weetikhetwat om een leuke avond te hebben. Je leert misschien nieuwe mensen kennen en wie weet zit dé man er dan bij.

Als je weet wat je niet zou willen houden van je huidige leven, over 10 jaar (kromme zin), pak die dingen dan aan en verander die.

SoGood schreef:Ik had een spannend leven, en toen had ik zoveel behoefte aan rust. Nu heb ik een rustig leven en ergens mis ik weer spanning. Waar is die balans?

Inderdaad, SG! Dat is ook nog iets wat erbij komt kijken: wat wil je nou? Zeg je dat ook tegen jezelf? "Stom wijf, wat wil je nou??"

@ Poubelle: Ik weet dat het niet klopt om te zeggen dat ik pas een fijn leven zal hebben als ik mijn droomman heb gevonden. Ik wil ook gewoon in mijn eentje een leuk leven kunnen hebben, maar dat lukt me inmiddels al 3 jaar niet. Ik weet dat ik gewoon dingen moet doen die ik leuk vind, maar wat ik leuk vind (lezen etc) helpt me dan weer niet om onder de mensen te komen dus 'moet' ik van mezelf ook andere dingen leuk vinden. Ik heb een hekel aan sporten, uitgaan vind ik op zich wel leuk maar dat doe ik dan weer niet alleen.

(P.S. Voor dat anderen hier een verkeerde indruk krijgen, ik ben niet depressief ofzo alleen is het bovenstaande wel iets waar ik steeds tegenaan loop)

Kiekeboe, geeft niks, het is alsof ik m'n eigen tekst lees.

Poubelle, dat hoor ik vaak: heeft jouw leven pas zin met een droomman erbij? Vaak zeggen mensen dat die al samen zijn met iemand. En dan vraag ik me af: nee, maar wat als ik nu jouw man en kinderen zou laten emigreren en jou het in je eentje op zou laten lossen. Leuk? Nee? Dat dacht ik al.

Het ene leven heeft niet méér zin dan het andere, maar ergens voelt dat toch een beetje zo. Het voelt alsof iedereen al in de tweede klas zit, terwijl jij nog in groep 7 blijft hangen. Zeker nu ik dit jaar 30 word, net als Kiekeboe, dringt de tijd zich op, of je dat nu wilt of niet. Maar ja, zitten wachten is ook geen optie. Dat is echt lastig hoor!

Kiekeboe schreef:Ik weet dat ik gewoon dingen moet doen die ik leuk vind, maar wat ik leuk vind (lezen etc) helpt me dan weer niet om onder de mensen te komen dus 'moet' ik van mezelf ook andere dingen leuk vinden.

O ja! Me too!

Laatst zat ik wel te bedenken: waarom ga ik niet allerlei cursussen doen? Oké, omdat het bakken met geld kost. Maar ff los daarvan kan ik best Spaans, schilderen en salsa gaan leren.

Rood schreef:
Poubelle, dat hoor ik vaak: heeft jouw leven pas zin met een droomman erbij? Vaak zeggen mensen dat die al samen zijn met iemand. En dan vraag ik me af: nee, maar wat als ik nu jouw man en kinderen zou laten emigreren en jou het in je eentje op zou laten lossen. Leuk? Nee? Dat dacht ik al.

Het ene leven heeft niet méér zin dan het andere, maar ergens voelt dat toch een beetje zo. Het voelt alsof iedereen al in de tweede klas zit, terwijl jij nog in groep 7 blijft hangen. Zeker nu ik dit jaar 30 word, net als Kiekeboe, dringt de tijd zich op, of je dat nu wilt of niet. Maar ja, zitten wachten is ook geen optie. Dat is echt lastig hoor!

Ik ben niet samen met iemand, maar ik vind echt dat ik een leuk leven heb. Het zou absoluut leuker zijn als ik die droomvent heb, maar ja, dat is nou eenmaal niet zo. In de tussentijd maak ik er maar het beste van alleen, tot ik 'm tegenkom.

En ik baal er soms ook heel erg van dat ik alleen ben hoor, niet dat ik nou 1 of ander blij wijf ben die iedereen ervan wil overtuigen dat ze happy single is, maargoed, op dit moment ben ik gewoon blij.

Rood schreef:

SoGood schreef:Ik had een spannend leven, en toen had ik zoveel behoefte aan rust. Nu heb ik een rustig leven en ergens mis ik weer spanning. Waar is die balans?

Inderdaad, SG! Dat is ook nog iets wat erbij komt kijken: wat wil je nou? Zeg je dat ook tegen jezelf? "Stom wijf, wat wil je nou??"

Moedeloos word ik van mezelf! Ja hoor, ik roep ook gewoon stom wijf tegen mezelf. Jij ook? En jij bent nog wel zo leuk!

Ik herken heel erg wat je zegt Rood en daarom ga ik, zodra de sleur toeslaat, altijd iets compleet nieuws doen. Meestal is dit naar het buitenland verhuizen, incl. baan opzeggen en opnieuw beginnen, veel reizen etc.
Vanaf mijn 18e doe ik dit al, ik wil namelijk precies doen wat ik wil. Hierdoor heb ik nooit het gevoel dat mijn leven saai is. Ik voelde me vorig jaar wel wat opgesloten in Nederland, ik had het gevoel dat ik moest blijven omdat ik goede baan had, mooi huis en een vriend die in Nederland studeerde. Maar uiteindelijk merk ik toch dat ik mijn gevoel moet volgen. Ik ben nu 30, maar dat maakt niks uit. Ik ben niet van het settelen. Plus een jonge knaap aan de haak slaan, die nog vol in het leven staat en aan het ontdekken is, maakt het ook leuk!

Wat versta je onder spannend, Rood? Want wat voor de ander spannend is is voor jouw misschien ontspannend of andersom.

Je wilt uit je dagelijkse sleur breken, misschien moet een uitdaging voor jezelf gaan zoeken. Iets waar je wel open voor zou staan maar misschien niet durft of voor jouw gevoel te hoog gegrepen is. Niet dat je nu gelijk moet gaan parachute springen, maar er vast wel iets wat wat je graag zou willen doen of misschien je hobby van zou kunnen maken. Misschien tips vragen bij vriendinnen die jou goed kennen.

De dingen die je noemt Rood, zijn ook voor mij ontzettend herkenbaar. Heb wel al een aantal jaren een vriend, maar wij wonen nog niet samen. Ik heb een poosje geworsteld met het alleen zijn doordeweeks. In het weekend ondernamen we samen veel leuke dingen maar doordeweeks had ik vaak het gevoel 'stil te staan'. Ik dacht vaak voor wie doe ik het eigenlijk? Zoals eten koken, schoonmaken, etc. (klinkt misschien wat meer depri dan ik het bedoel). Al zat ik vaak bij een vriendin met haar dochter en at ik bijvoorbeeld regelmatig bij haar. Dat was niet genoeg. Ik had ook het gevoel in mijn vriendin haar leven mee te draaien in plaats van dat ik er zelf iets van maakte.

Nu heb ik ongeveer een jaar een hele leuke baan. Het contact met de collega's voelt bijna als met familie, het werk an sich daagt enorm uit. Toen ik het werken eenmaal wat gewend was (en dus gewend was aan minder vrije tijd en meer regelmaat) ben ik op een sport gegaan. Ik wilde al jaren weer gaan sporten (teamsport) maar het kwam er nooit van omdat ik de stap niet durfde te zetten en ik veel onregelmatig werkte. Ik vind het heerlijk. Ik heb meer balans nu tussen werk en ontspanning.
Contact met vriendinnen vind ik heerlijk, en ik stel ook weleens iets voor aan kennissen zodat dat contact zich misschien ook uit kan breiden en anders heb ik gewoon een gezellige avond gehad. Eerder zou ik dat niet zo snel doen (bang voor afwijzing). Maar nu merk ik dat als ik het gevoel heb dat het klikt dat dat dan vaak wederzijds is, ik probeer niet te hoge verwachtingen te hebben en ergens druk op te leggen en breid toch heel langzaam mijn contacten wat uit waar ik weer meer energie van krijg.

Ik vind het leven nu veel leuker, heb natuurlijk nog steeds wel punten die ik ook graag afgevinkt zou willen zien en waar ik geen of weinig invloed op heb, maar met de balans tussen dingen die moéten en dingen doen die ik leuk vind zit het veel beter dan vorige jaren. Ik doe flink mijn best om mijn leven zo leuk mogelijk te maken.

Misschien juist al een leuke stap voor die reis om eens te gaan snuffelen op internet. Je hoeft natuurlijk ook niet gelijk naar het einde van de wereld in je eentje. Je zou ook kunnen kijken naar een reis in de buurt. Een stad bezoeken die je altijd al aangetrokken heeft, en daar een weekend of een week heen gaan. Op die manier kom je er gelijk achter of in je eentje op vakantie gaan iets voor jou is, en kun je daarop verder borduren.