Vervelende start...

Sinds 2,5 week heb ik een nieuwe baan en de functie lijkt echt heel uitdagend, leerzaam en leuk (zoals ik het nu inschat). De start is alleen wat vervelend verlopen, want op de tweede dag heb ik door een zuivelprodukt uit het bedrijfsrestaurant een voedselvergiftiging opgelopen, waardoor ik 2 dagen eruit was. Mijn werkgever vond dat heel rot voor mij, maar ik voelde me er heel schuldig over dat ik me meteen ziek kon melden.

Weekje later zit er een idioot in de trein die out of the blue recht in m'n gezicht begint te hoesten en door de overvolle coupé kon ik nergens heen en was het kwaad toch al geschied, waardoor ik vorig weekend al last kreeg van m'n keel en het uiteindelijk een keelontsteking werd. Maandag gewoon gaan werken, met een doosje paracetamol erbij zodat de koorts onderdrukt kon worden. Collega's liepen met grote boog om me heen, omdat ik als een hond liep te blaffen en uiteindelijk werd ik naar huis gestuurd - dit wilde ik zelf liever niet, maar ik had niet echt iets in te brengen, omdat ze me erop hadden gewezen dat ik anders meerdere mensen op de afdeling kon aansteken, wat niet de bedoeling was. Zoiets wil je gewoon niet in je proeftijd en ik weet zeker dat ik met flink wat paracetamol en weetikveel het overdag best had vol kunnen houden.

Bovenstaande is al geen fijn begin, maar dinsdag werd ik dus gebeld door m'n werkgever met de mededeling dat ze me een coach wilden toewijzen (er zit namelijk een opleidingsprogramma bij in) en werd er uitgesproken dat ze zich zorgen om me maakten. Ze hadden gezien dat ik ziek was, maar vroegen zich ergens toch af of dit kwam door de griepgolf die heerst in NL momenteel of dat er wellicht problemen waren in de persoonlijke sfeer waardoor ik me ziek was gaan voelen door stress o.i.d. Ze hadden geconstateerd dat ik vrij onzeker overkwam bij bepaalde taken en ik heb uitgelegd dat dit komt doordat er eigenlijk niemand beschikbaar is om mij in te werken, maar ik me er niet comfortabel genoeg bij voel om zelf maar wat te gaan "klooien", aangezien het gaat om erg hoge bedragen waar ik mee werk. Dat begrepen ze volkomen en waren blij met de feedback, maar de zorgen waren niet weggenomen omtrent mijn vermeende problematiek. Toen ik daar opheldering over vroeg, viel ik bijna van m'n stoel van verbazing... Met alle collega's heb ik kennismakingsgesprekjes moeten hebben en zo dus ook met een collega die meteen begon over mijn afkomst en daar alles van wilde weten. Ik hou daar sowieso al niet zo van, maar helemaal niet met mensen die ik net 3 minuten ken. Subtiele hints werkten niet, maar om deze collega erop te attenderen dat ik dit te persoonlijk vond/vind, durfde ik dus niet op dat moment aan te geven, want je bent toch nieuw in een team en ze overviel me ook. Ik ben dus kort en bondig op haar vragen ingegaan en uiteindelijk kon ik aangeven dat als ik ooit de behoefte voelde om er meer mee te doen, ik haar zeker wist te vinden. Zo heb ik het gesprek geprobeerd netjes af te ronden. Wat blijkt nu? De directeur van de afdeling heeft bij collega's geïnformeerd hoe mijn eerste dagen zijn gegaan en nu heeft de "opdringerige" collega doodleuk teruggekoppeld dat ze over mijn inhoudelijke werk niets kan zeggen, aangezien zij een geheel andere functie heeft, maar dat ik wel voor iemand die nieuw is erg veel persoonlijke dingen heb verteld over mijn achtergrond (afkomst dus) en dat ik daardoor misschien wel ziek ben geworden, omdat ik daar mee zou zitten. Wtf?!?! Ik gaf bij ieder antwoord aan dat ik er helemaal niet mee bezig ben zoals zij me erop zat te bevragen en dan moet ik nu eerst op gesprek komen na het weekend, om mijn kant van het verhaal te doen; zodat de zorgen van m'n werkgever over dat ik geheel uit zou vallen daarmee weggenomen kunnen worden.

Ik ben echt boos hierover, maar het probleem is dat ik gedurende dit hele project naast haar zit en dat ik, omwille van de goede sfeer, hier ook niets over kan gaan zeggen tegen d'r. Heb nu al wel ingeschat dat ze dus twee gezichten kan hebben en sowieso op mij overkomt als een erg sterke persoonlijkheid - een soort van intimiderend. Ik baal hier erg van, want ik heb geheel niet de behoefte om me ergens over te verantwoorden en te gaan delen met m'n baas, wat voor mij geen issue was en waar ik aanvankelijk me al vrij onprettig bij voelde hier überhaupt over te praten bij een kennismakingsgesprekje. Dat kan wellicht nog wel eens komen, naarmate je een wat andere band met een collega krijgt dan puur werkgerelateerd. Nu kan ik mezelf wel voor m'n kop slaan dat ik het toch niet meteen heb afgekapt, door op een nette manier aan te geven dat ik dit te persoonlijk vond worden. Ze overviel me en ik wilde ook niet meteen overkomen als de mysterieuze/arrogante/geef-het-een-naam nieuwe collega.

Geen idee wat ik nou maandag precies kan zeggen, aangezien ik haar niet zwart wil maken en het is inmiddels al kort besproken telefonisch. Daarnaast ken ik mezelf goed genoeg om te weten dat ik erg me moet gaan inhouden naar de desbetreffende collega, want ik vind dit echt heel matig van d'r. Heeft er iemand tips over hoe ik me het beste kan opstellen tijdens dit gesprek? Alle tips zijn welkom.

Niet quoten, please. Ik haal het dit weekend weer weg.

Ik zou gewoon heel eerlijk zijn denk ik. Wel een vervelende situatie. Ik denk dat zolang je eerlijk bent je ver komt.

Ik zou het gewoon in een positief jasje steken en zeggen dat je de indruk had wel antwoord te moeten geven op die vragen. En dat je dat misschien anders hebt opgevat dan dat het bedoeld was. Zulke dingen kunnen gebeuren. Wel erg vervelend zo'n start. En je hebt vaak wel collega's die best wel twee kanten kunnen hebben. Je weet nu al snel een beetje wat je aan haar hebt.

Bedankt voor jullie tips. In principe ben ik altijd eerlijk, dus ik ga gewoon idd vertellen hoe het ter sprake kwam, geen naam noemen van de desbetreffende collega en expliciet benoemen dat mijn afkomst voor mij geen issue is.

Lastig. Ik zou me niet teveel zorgen maken en aangeven dat het nu eenmaal een vervelende start is. Meer voor jou dan voor hun. Ik vraag me alleen af waarom je afkomst dan zo benoemenswaardig is? Ik vind het wel heel netjes dat de organisatie een coach aanstelt om jou te kunnen begeleiden zodat jij je plekje vindt. Ik zou trouwens ook aangeven dat die collega zelf erg door bleef gaan over jouw persoonlijke situatie en jij daarom maar antwoord gaf.

He, wat vervelend! Wat raar ook van die ene collega. Wil je er iets mee? Anders zou ik het misschien op een luchtige manier bespreekbaar maken. Ik denk ook dat je gewoon het beste eerlijk kan zijn tijdens dat gesprek. Verder zou ik er niet een te groot 'dingetje' van maken. Verder heb je het wel naar je zin, toch? Probeer maandag gewoon weer met zin aan het werk te gaan, heb dat gesprek, zeg wat je wil zeggen en maak weer een nieuwe start. Komt vast wel goed, toch? Succes!

@SDL: Dat vraag ik me zelf ook wel eens af, waarom sommige mensen het zo interessant vinden om te weten waar ik vandaan kom en ik wil het er best wel over hebben; alleen niet zo snel in een eerste kennismaking en dan kies ik liever ook zelf de mensen uit met wie ik dat bespreek. Met collega's heb ik die behoefte niet zo snel/sterk. Ik vind het gewoon vervelend dat ik hierover een gesprek moet gaan voeren met de leidinggevende van de afdeling, terwijl het voor mij gewoon een deel van m'n leven is en helemaal niet speelt.

Die coach hoort bij het traject, omdat het officieel een traineeship is. Op deze manier kennismaken met je coach (hij gaat mee naar het gesprek) is alleen niet waar ik op had gehoopt. Het komt wel goed; met hem heb ik al een gesprek gehad en hij begreep dat ik nogal verbaasd was en gaf ook aan er begrip voor te hebben dat ik me overdonderd voelde, maar in het vervolg best mag aangeven dat ik dergelijke onderwerpen liever niet bespreek als ik iemand net voor de eerste keer spreek. Is voor mezelf natuurlijk ook gewoon een leermoment.

@Sogood: ik wil niet mijn collega zwart gaan maken of over haar klagen, dus in die zin wil ik er niets mee. Het valt me gewoon een beetje tegen, want hierdoor mag ik me na het weekend gaan "verantwoorden" en op basis van dat gesprek wordt er een beslissing gemaakt over mijn vermeende problematiek. Dat vind ik echt niet fijn, maar aangezien ik er echt geen last van heb (afkomst), hoop ik dat dit snel genoeg blijkt en zal ik er in het vervolg waakzamer op zijn dat ik duidelijker en eerder mijn grenzen aangeef.

Hm, leuke indruk maakt die collega zeg. Wat een stom gedrag. Mag ik vragen waarom je collega's een kennismakingsgesprek met je moeten doen en dit terug moeten koppelen aan de baas? Hier zou ik kriegelig van worden, van deze gang van zaken. Zit wel erg op je huid, lijkt me. En dan het feit dat er (erg voorbarige!) conclusies worden getrokken uit deze gesprekken met als gevolg dat jij morgen bij de baas jezelf moet gaan verdedigen dat het emotioneel wél goed met je gaat! Nou nou, leuk zo! Sorry Guattari, aan mijn reactie heb je niet zo veel maar ik ben gewoon oprecht verbaasd over de gang van zaken.

Dus als ik eerlijk ben, zou ik inderdaad uitleggen dat het emotioneel prima met me gaat en dat mijn roots geen issue zijn maar ik zou ook zeer beleefd en degelijk melden dat ik niet bepaald blij ben met hoe het allemaal gegaan is...

Ik heb geen idee wat jouw 'afkomst' is, maar ik vind het echt heel raar dat dit ten sprake komt.. ECHT heel raar. Wat heeft dat nou met jou te maken? Of mis ik nu gewoon iets groots?
Ik zou ook gewoon eerlijk zijn, anders blijf je er mee lopen terwijl jouw leidinggevenden als best leuke en begripvolle mensen overkomen.

Ik ben het wel met Isis eens.

Hoe is het gegaan vandaag met het gesprek?

Guatt! Hoe ging het vandaag?

Niet quoten, please!!!

Conclusie: maandagochtend zou ik een gesprek hebben met de directeur, mijn leidinggevende en coach. Dat gesprek is er, ondanks positieve feedback van het recruitmentbureau, nooit geweest... De coach was ook van mening dat ik geen enkele moeite heb met mijn afkomst en dat dit helemaal niet relevant was voor mijn functie. Ook is teruggekoppeld dat ik me aanvankelijk nooit me ziek heb willen melden, maar dat min of meer moest van mijn leidinggevende en me ook niet beter mocht melden de dag erna (ik voelde me immers niet ziek genoeg om thuis te gaan zitten). Mijn leidinggevende reageerde vervolgens geheel niet op het coachingsgesprek wat ik heb gehad tot aan vanochtend 9.00 uur... Beslissing is gevallen: Guattari is ziek geworden door haar afkomst en ze hoeft niet meer terug te komen of mag zich hiertegen niet meer verweren. Einde dienstbetrekking, want ze was anders alsnog binnen een maand "eruit geklapt" doordat ze haar adoptie geen plek kan geven en haar hart heeft 'uitgestort' bij een collega - ik heb er juist continu bij gezegd dat ik niet bezig ben op die manier met mijn afkomst en dat het dus geen issue voor me is.

Ik ben zo boos, verdrietig en voel me genaaid... In een proeftijd hoef je geen reden op te geven, maar dit had ik echt niet verwacht. Het recruitmentbureau heeft vandaag opheldering gevraagd, maar mijn leidinggevende blijft bij dit verhaal. Ik ben labiel, want ik ben geadopteerd en dat brengt mij zogenaamd volledig uit balans - misschien nu nog niet, maar dat kan wel gebeuren in mijn periode dat ik daar zou werken. Verweren heeft geen zin, want dat is ontkenning en het feit dat mijn collega hierover begon na heel korte tijd, wordt buiten beschouwing gelaten. Niemand kan hier wat mee en ik zal het ook weer weghalen, maar nu pas heb ik het gevoel gefaald te hebben/mislukt te zijn. :-( Er is niet eens sprake geweest van hoor en wederhoor en het rare is nog dat dit ook vanuit het bedrijf is toegegeven. Ze vinden het risico te groot dat een geadopteerde problemen krijgt en meer dan dat willen ze er niet over kwijt - hoeven ze ook niet, want proeftijd kun je van alles benoemen wat reden is tot ontbinding contract. Eerlijk gezegd doet dit best pijn, want afkomst mag geheel niet meespelen qua inhoudelijke capaciteiten. Het recruitmentbureau is ook boos en wil alsnog een gesprek met dit bedrijf, omdat zij ook geïnvesteerd hebben. Ik heb aangegeven dat ik een 'nieuwe reden' niet meer wil weten, omdat er dan iets benoemd gaat worden waar ik me nog minder in kan vinden (recruitmentbureau vindt deze reden niet volstaan) en als er iets nieuws wordt verzonnen, ben ik bang dat het me nog meer naar beneden haalt dan hoe rot ik me hier nu al over voel. Ben echt totaal verbijsterd; het slaat geheel nergens op en al helemaal niet dat degene om wie het ging (ik dus) als enige partij niet is gehoord...

@Isis: de werkwijze van het bedrijf is dat zij op de afdeling altijd kennismakingsgesprekjes hebben. Hoort erbij, zeiden ze. Nou ok, dan doe ik dat. Als ik wist dat dit zo tegen me kon worden gebruikt, had ik duidelijker m'n grens aangegeven en was ik maar doorgegaan voor de mysterieuze/arrogante/weetikveel nieuwe collega. Ik heb er nooit bij stilgestaan dat dit zo kon lopen en voel me nu best dom/naïef. Ik maak geen geheim ervan dat ik geadopteerd ben, maar ik voel ook zeker niet de behoefte dit tot in detail met een collega te bespreken die ik net ken. Leermoment voor mezelf; ik weet het anders ook niet...

Ik las dit topic al eerder en toen vond ik het ergens ook wel goed dat ze zo met je bezig zijn, die interesse. Deze zag ik niet aankomen. Als ik het zo lees heb je ook niks fout gedaan, het is begrijpelijk dat je ingaat op die vragen. Zeker bij een nieuwe collega waarbij je positief over wil komen. Hoop dat je jezelf niet teveel verwijt, al denk ik terug te lezen dat je dit wel doet.

Kan je zo moeilijk adviseren, zelf zou ik ook kapot van zoiets zijn, zeker omdat het zo buiten jezelf ligt. Het zou me woedend maken als mensen dingen voor me in gaan vullen met vergaande gevolgen zonder dat ik mezelf zou mogen verdedigen. Daarom slechts een sterkte van mijn kant.

Oh nee, dat is echt heel rot voor je! Maar geef jezelf niet de schuld, je bent misschien iets te open geweest maar wie kan nu voorzien dat dat zo'n gevolgen kan hebben? Ik kan er niet bij dat ze jou om deze reden ontslaan, joh. Kom op zeg. Ik vind het zeer kortzichtig en erg voorbarig. Als ze dan toch twijfels hebben, dat ze dan even aankijken hoe het evolueert maar dit?!

Sterkte

Jeetje Guattari wat een ellende is dat bedrijf zeg!!
Snap dat je je genaaid voelt zeg......wie had dat idd gedacht bij een kennismakingsgesprek.
Veel sterkte want dit is gewoon een aanval in de rug over wie jij ben. Laat je niet gek maken Guat, it's there los not yours

Ongeloofelijk!!! Wat rot. Weet je, als je niks had willen vertellen over je afkomst hadden ze dat evengoed tegen je kunnen gebruiken. Als iemand negatieve bedoelingen kan hij of zij alles op een negatieve manier uitleggen, wat je ook had geantwoord.

Ik vroeg me wel even af of dit geen pure discriminatie is en of je geen verdere actie kunt ondernemen.

Je weet al wat ik er van vind, ik ben nog steeds boos op dat %#&*! bedrijf. Je hebt er alles aan gedaan wat in je macht ligt om te doen wat ze van je hebben gevraagd, dit is niet iets waar je invloed op gehad hebt. Iedereen verdient een eerlijke kans, die heb jij niet gehad en dat is ronduit kut. Nogmaals sterkte

Dit zegt dus meer over het bedrijf en de mensen die daar werken dan over jou. Ik snap dat dit kut is, maar bij zo'n bedrijf wil je toch ook niet werken..

Neem even tijd om over deze teleurstelling te komen en hopelijk vind je gauw weer een nieuwe baan!

Wow die had ik niet aan zien komen, wat een mes in je rug. Wat een belachelijke reden, kan me echt voorstellen dat je woest bent.

Wat een rare gang van zaken, heel bijzonder. Probeer je zelf wel voor te houden dat dit echt niet aan jou ligt, want dat ligt het zeker niet.

Sterkte en succes met het vinden van een nieuwe baan. Hoop dat je snel een leuke functie bij een leuk bedrijf vindt!

Je dom en naïef voelen is echt niet nodig joh! Wat een klote streek, echt belachelijk. Dat bedrijf heeft echt een grote fout gemaakt door zoiets te zeggen, dat kun je toch niet maken?! Ik heb je stukje echt met open mond gelezen, niet normaal he. Wat een aannames en dan zulke harde conclusies er uit trekken, heel jammer.

Sterkte

Ik lees dit nu pas en m'n mond staat echt open van verbazing. Wat een bizarre denkwijze en handelingen zeg! Ik heb echt geen idee wat hier de officiele normen voor zijn en wat je eventueel nog zou kunnen doen, maar damn, dit lijkt mij niet vallen onder het kopje normaal gedrag tegen nieuwe werknemers. Bizar.

Wat een lieve reacties; fijn om te lezen. Heel erg bedankt. Morgen is er vanuit het recruitmentbureau weer een gesprek, omdat de reden domweg dubieus is, maar eerlijk gezegd zit ik geheel niet te wachten op de terugkoppeling daarvan a.s. donderdag, als ik zelf nog een gesprek heb bij de coach van het recruitmentbureau. De communicatie verloopt over meerdere schijven, maar ik heb dus telkens geen contact met dit bedrijf en dat voelt krom.

Ik zou mezelf in de vingers snijden door niet a.s. donderdag te gaan, omdat ze nu nog wel gewoon een positief beeld van mij hebben en bij een eventuele andere opdracht ik gewoon nog ingehuurd word, maar ik vind het wel een naar idee dat ik overmorgen nog meer drogredenen krijg te horen omdat er nou eenmaal een reden wordt verwacht; terwijl dit in de proeftijd feitelijk niet nodig is. Dat vind ik misschien nog wel erger; morgen zal er een andere reden vanuit dit bedrijf worden gegeven en daaruit blijkt dan natuurlijk ook meteen dat wat ze eerst zeiden bullshit was.

Ik voel me een soort van leeg, een andere beschrijving heb ik niet. Niemand wil met schijnheilige mensen werken, maar hey... het is nou niet bepaald het klimaat dat ik kan zeggen: "Ah joh, voor dit bedrijf 10 anderen." Ja, dat kan wel als ik mijn verwachtingen heeeeeel erg naar beneden schroef en dus alles aanpak wat er maar is. Ook dat bleek overigens niet zo makkelijk te zijn als gedacht afgelopen jaar, want voor veel ben je of te zwaar of te licht. Ik krijg geen baan via een uitzendbureau, want ik ben niet betrouwbaar voor ze en mag me niet eens inschrijven als je W.O.'er bent. Voor detachering heb je vaak meer ervaring nodig en daarom had ik hier na al die maanden ook zoveel mazzel mee. Qua eergevoel wil je idd niet werken voor een bedrijf dat zo met mensen omgaat, maar ik geef meteen toe dat ik gewoon terug was gegaan naar m'n werkplek als dat had gemogen. Er moet gewoon geld verdiend worden en dit was wel een baan met toekomstperspectief. Dat is namelijk ook wel iets wat ik veel heb gehoord als ik gesprekken had - veel gedaan, maar nergens heel gespecialiseerd in en dus een versplinterd CV. Ik heb wat lijntjes uitgegooid inmiddels en ga weer actief solliciteren. Had het me allemaal heel anders voorgesteld, maar het is al wat er hier werd benoemd: als een bedrijf van je af wil, dan vinden ze wel een reden. Adoptie is in die zin vaak een heet hangijzer - niets erover kwijt willen is geheimzinnig doen en dan moet je bijna wel getraumatiseerd zijn geraakt (invulling door de vragensteller) en wel erover praten kan je dus net zo goed duur komen te staan, terwijl je domweg probeert sociaal over te komen en een goede eerste indruk achter te laten.