Vervelende gedachten...

De laatste tijd heb ik steeds meer last van vervelende gedachtes.
Gedachtes die ervoor zouden kunnen zorgen dat ik de situatie van nu kan ontvluchten.
Zo heb ik al een tijdje de gedachten dat het wel heel erg fijn zou zijn als ik een auto ongeluk zou krijgen en hierdoor een tijd in het ziekenhuis kom te liggen. Ik weet dat het belachelijk klinkt maar ik heb ze echt.

Afgelopen zaterdag kreeg ik een brief die ik op dat moment even in de auto aan het lezen was. Ik werd er zo duizelig van dat ik hem naast me heb gelegd en weg gereden ben. Maar een paar meter verderop knalde ik in een bocht bijna frontaal tegen een auto aan die tegemoet kwam. Ik heb op tijd het stuur weg getrokken. Maar toen dat net was gebeurt had ik er bijna spijt van dat ik er niet volop gereden was ! Ik voelde me zo enorm down... Ik wilde weg uit de situatie !

Of het gevoel hebben aan de rand van een diep ravijn te staan en het liefste naar beneden te willen duiken !

Ik weet niet wat ik hiermee wil bereiken maar misschien is het herkenbaar voor iemand ?

Ik weet niet wat je situatie is, maar ik weet wel wat je bedoeld en hoe je je voelt, helaas. Toen de situatie met mijn vader zo uitzichtloos werd, 'hoopte' ik soms ook maar dat hij het echt deed. En toen hij het had gedaan, wenste ik dat ik dit nooooit gedacht had.

Zoek hulp...echt. Ik ben onwijs depressief geweest en ook suicidaal, dus ik herken echt wat je zegt. Knuffel!

Lieve Leaf... voor jou omdat ik bijna je pijn voel...

Ik heb sinds kort al hulp. Het moet nog allemaal gaan lopen maar het begin is er.
Ik wil er ook vanaf. Ik had die gedachtes ook al toen ik nog bij mijn ex was. Ik kan er alleen maar toe linken dat ik weg wilde uit die situatie. Heb ik ook uiteindelijk gedaan. En nu ga ik door de meest moeilijkste tijd van mijn leven heen en soms wil ik me gewoon niet meer zo voelen. Ik wil mijn ogen dicht doen en zodra ik ze weer open doe ben ik zeker een half jaar verder...

Het is gewoon elke dag weer een nieuwe strijd met mezelf....

Weet je dat ik dagelijks dezelfde gedachte heb, al jaren lang. Niet eens omdat ik depressief ben, maar wel omdat ik het gevoel krijg te worden geleefd door mijn werk e.d. Dan zou een tijdje uit de roulatie zijn nog niet eens zo slecht zijn.

Maar goed, zulke gedachten zijn niet gezond. Als ze jouw leven gaan beheersen dan zou ik hulp gaan zoeken. Dat is toch wel belangrijk. Vooral omdat je niet alleen bent. Er is iemand om het niet voor te doen.

Ik herken het, meis. Ik wilde ook altijd in een soort winterslaap gaan en pas wakker worden als alles over is, voorbij is.

Als kind van een depressieve vader wil ik alleen maar zeggen dat ik trots op je ben omdat je hulp zoekt. Wees zo sterk als je kan voor hem, als je me wil pm-en ofzo, dan mag dat altijd.

hele dikke vette knuffel voor jou schat !

@ABE: Wat vervelend dat jij het ook hebt. Wat doe je eraan ?? Ik weet wel waar het nu vandaan komt en wellicht hoop ik dat het ooit over gaat. Ik moet woensdag weer naar de therapie dus zal het meteen aankaarten daar.

@Leaf: Dank je. Het hulp zoeken was niet zo moeilijk want ik kon geen kant meer op ik moest wel. Ik hoop alleen dat het me ook gaat helpen anders ben ik bang alleen maar meer in de put te raken. En ik denk dat ik dan langzaam tegen het depressieve aan ga.
Het is dat ik een kindje heb en daar moet ik wel voor vechten anders denk ik dat ik het bijltje er lang bij neer had gegooid.

@Dolcis: dank je je bent een lieverd.

Ik heb een hele tijd gehad dat ik mijn auto tegen een boom aan wilde laten knallen omdat het zo uitzichtloos was. Het gevoel van toen is overgegaan en ik ben blij dat ik het nooit gedaan heb.