Vervelende gebeurtenissen

Hoe gaan jullie om met vervelende momenten? Ik vroeg het me af, want ik heb heel erg de neiging er mee te blijven zitten in m'n hoofd. Ik raak ze moeilijk kwijt. Zoals gistermiddag op het werk, ik had een zakelijk telefoongesprek met iemand die zo onbeschoft was en ik werd zo kwaad dat ik niet meer zo profesioneel was en het gesprek ruzieachtig verliep. Ik had nog wel de tegenwoordigheid van geest het gesprek te beeindigen voordat het uit de hand zou lopen. Ik schrok ervan goe ik me voelde, want normaal heb ik alles goed onder controle. maar nu werd ik zo kwaad dat ik even stoom moest afblazen. Afgelopen nacht heb k er wakker van gelegen en het gesprek tot in den treure gereconstrueerd en geanalyseerd en weer voelde ik die boosheid opkomen. Vandaag overdag ging het wel goed, prima dag gehad maar nu het weer avond is en bedtijd merk ik dat het weer naar boven komt. Het gesprek speelt weer af in mijn hoofd en ik voel die boosheid weer opkomen. En zo heb ik dat wel vaker met dingen. Vooral heb ik moeite met boze mensen en kan ik moeilijk omgaan met mijn eigen boosheid, merk ik. Het lucht enigszins op om mijn verhaal hier te posten, maar wie weet zijn er hier mensen die dit herkennen en misschien tips hebben hoe ik er het beste mee om kan gaan.

Bedankt voor het lezen, het is toch nog een heel verhaal geworden. Ik reageer vanavond niet meer, ga nu slapen, morgen meld ik mij weer

Zeker herkenbaar. Ik heb de afgelopen jaren ook veel moeilijke gesprekken gehad met ouders van leerlingen. Vaak kreeg ik dan allerlei verwijten naar mijn hoofd geslingerd, die meestal voortkwamen uit onbekwaamheid of onmacht van hen.

Hoe ik daar mee om ga: ik ga allereerst praten met een collega of collega's om de situatie te analyseren en mezelf te overtuigen dat ik juist heb gehandeld. Had ik anders moeten handelen, dan kan ik ervaringen van collega's gebruiken en toepassen in een eventueel vervolggesprek met de betreffende ouder.
Wanneer ik merk dat ik er dan nog mee rondloop, dan schrijf ik het verhaal op.

Werkgerelateerd besprak ik het met mijn toenmalige man. Nu ik ander werk heb met heftige verhalen bespreek ik het met mijn moeder.
Ik moet zeggen dat ik het met de jaren wel beter naast me neer kan leggen.

De tip is praten. Dat helpt relativeren. Hoe erg is het dat je een keer boos wordt aan de telefoon? Niet, lijkt mij.

Lorna mercedez schreef:Werkgerelateerd besprak ik het met mijn toenmalige man. Nu ik ander werk heb met heftige verhalen bespreek ik het met mijn moeder.
Ik moet zeggen dat ik het met de jaren wel beter naast me neer kan leggen.

De tip is praten. Dat helpt relativeren. Hoe erg is het dat je een keer boos wordt aan de telefoon? Niet, lijkt mij.

Ik denk dat je hier de spijker op zijn kop slaat. Ik kan nl. heel moeilijk met boosheid omgaan. Boosheid van anderen, maar ook zeker boosheid van mezelf. Ik denk dat ik het heel moeilijk kon verkroppen dat ik boos werd aan de telefoon. Ik vond dat zwak van mezelf.. Ik heb het nu wel enigszins kunnen relativeren, ik ben nl. ook maar een mens en ik heb ook emoties. Dus het lukt me nu na een paar dagen eindelijk om het te laten gaan en het te accepteren.

Ik denk ook zeker dat het helpt om er over te praten. Hier op het werk kan ik het moeilijk kwijt, ik heb het wel geprobeerd afgelopen maandag en het enige dat er dan (net nog niet met rollende ogen) tegen me wordt gezegd is: 'maak je niet druk'. Gelukkig kan ik er thuis met mijn vriend wel over praten, maar dat had ik dit keer niet gedaan, wil ook niet altijd met negatieve dingen thuiskomen (niet dat ik dat continu doe). Dom, want hij is wel de juiste persoon daarvoor. Ik weet wat dat betreft wat mij volgende keer staat te doen

En de volgende keer is alweer aan de orde. Zonet weer een vervelend telefoongesprek gehad waarbij ik een soort waas voor mijn ogen kreeg van boosheid.. Gesprek ook voortijdig beeindigd.

Wellicht dat het gesprek van afgelopen maandag nog mee speelde, want ik had er na dit laatste gesprek echt even de balen in en heb ook even gejankt. Dit keer heb ik wel even een goed gesprek met een collega gehad, waardoor ik mij nu weer wat rustiger voel, maar ik blijf een gevoel van schaamte houden over dat ik me zo 'heb laten gaan'.. Nou ja, heb laten gaan, heb niet gescholden of onredelijke dingen gezegd, het was gewoon dat ik even heel kwaad reageerde waardoor die persoon helemaal flipte en het aan zijn kant escaleerde (hij schold me uit voor trut). Ik heb het gevoel dat het mijn eigen schuld is..

Nou ja, moest even mijn verhaal kwijt, straks als ik thuis ben maar even rustig met vriend over hebben..