afspreken met vriendje

B is bijna 3 en heeft best een lastige periode achter de rug. Door de zwangerschap van D kon ik niks dus was er steeds iemand anders in huis. Toen was D geboren en dat vond hij ook moeilijk. Ik was mijn baan kwijt dus hij ging ook niet meer naar de opvang. In zijn leventje is er op korte termijn best veel veranderd.
Zelf loopt hij met bepaalde dingen Wat voor, hij is al een half jaar zindelijk, hij oefent al met herkennen can letters en cijfers etc. Maar zijn sociaal emotionele ontwikkeling is hij echt 2: alles zelf doen, alles is van hem etc.
Nu komt er af en toe een vroendin en haar zoontje spelen van gelijke leeftijd en die kan al wel samen spelen. Samen zijn de mannen net vuurwerk: leuk en Gezellig maar het kan af en toe goed knallen. Vaak is Hey dan dat B boos wordt (omdat A iets afpakt) of B is over enthousiast waardoor A valt. Nu wil de moeder van A graag weer met ons afspreken, maar ze vindt het wel erg vervelend dat het soms zo 'heftig' eraan toe gaat. Ze gaf aan dat A vaak met 2 meisjes speelt en dat zo goed gaat en A ook met 1 jongetje op zn kamer kon spelen.
Ik gaf aan dat het met B niet zal gaan omdat hij nog de nodige begeleiding bij Hey samen spelen nodig heeft. Dat wij niet Gezellig thee kunnen leugen, maar er goed bij moeten zitten. Nu begrijpt ze dit ook wel en ze vindt B ook super lief en ze vindt het ook goed van ons dat we hulp hebben gevraagd bij het gedrag van B, maar ze vindt het ook moeilijk dat haar kind 'gekwetst' wordt. Uiteraard snap ik dit ook heel goed, dat zou ik zelf ook niet leuk vinden, maar ik weet niet zo goed hoe ik me hieronder moet voelen.
Ik waardeert het dat ze zo eerlijk is en we begrijpen elkaars standpunt wel, maar toch voel ik me een beetje verdrietig. Ik probeer het zo goed allemaal te doen.

Hoe zouden jullie in deze situatie reageren?

Ik denk dat je teveel verwacht van een jongetje van nog geen 3 jaar oud.
Kinderen spelen en ruziën samen, dat gebeurd altijd en overal. Als ze 2 zijn, maar ook als ze 10 zijn en alles wat er tussen ligt.
Leuk voor haar zoontje A ook rustig met andere kindjes kan spelen, maar naar mijn idee is dat niet de realiteit zoals het altijd is en zal zijn.

Kirsten heeft een buurmeisje, ze spelen bijna dagelijks, dit gaat dagen of weken goed zonder gedoe, maar soms is het elke dag heibel.

Tja jullie zitten er toch samen bij. Daarnaast gebeurt dat nu eenmaal met kinderen. Als haar kind op de Psz ofzo zit kan er ook een kindje bij zitten wat zo is. Tenzij jouw B haar kind elke keer half in elkaar mept zou ik er als moeder geen probleem van maken. Ze worden er weerbaar van en meestal lost het zichzelf wel op.

Ik zou haar vragen te komen en het samen nog aan te kijken. Is haar kind werkelijk er steeds beduusd van of denkt zij dat?

Ik zou het zelf niet leuk vinden als het speelgoed steeds uit handen van mn kind wordt getrokken, maar ik kan me niet voorstellen dat een kind daar schade van ondervindt of dat dat alleen bij 'lastige' kindjes gebeurd. Zo lees ik het een beetje, alsof jouw B anders is dan andere kindjes terwijl alle kindjes toch een periode zichzelf speelgoed toe-eigenen? En kinderen worden toch wel vaker omver gelopen, zolang hij hem niet express 600 keer omduwt zie ik het probleem niet.

Ik zou ingaan op de uitnodiging en vantevoren de handvatten doornemen ' wat te doen als B. Boos wordt', 'wat te doen als ie zn zin niet krijgt' etc. En die niet met haar bespreken maar vantevoren zelf nagaan (omdat je het hebt over hulp). Je hebt al aangegeven dat je niet voor de thee komt en ik zou het bezoek kort houden, dan heeft zij geen uren irritaties/frustraties en dan wordt het voor B ook niet iets negatiefs omdat hij uren gecorrigeerd wordt. Voor B lijkt het me goed te leren spelen met andere kindjes en het kindje van je vriendin komt op school straks nog zoveel wildebrasjes tegen

Kunnen jullie anders niet naar een speeltuin gaan, bos of kinderboerderij. Dan zitten ze ook misschien niet zo met elkaar opgescheept maar kunnen ze ook apart van elkaar dingen doen (beestjes aaien, takken zoeken, schommelen etc)

Ik herken het wel. Mijn zoontje heeft voor dezelfde veranderingen gestaan als jouw zoontje, ook wat mijn zwangerschap betreft, en hij heeft de periode daarna ook bijna niet met andere kindjes kunnen spelen omdat hij alleen maar wilde duwen en alles van hem is. Het gaat nu al stukken beter, maar het is ook echt wel de leeftijd. Hij vindt het lastig om te delen of om samen te spelen, en als er een vriendje komt, blijf ik erbij om het in goede banen te leiden als het nodig is. Dit gaat prima. Wat hier goed helpt is vragen waar het andere kindje mee mag spelen. Mijn zoontje vindt namelijk dat alles van hem is en de andere kindjes mogen dan met niets spelen. Op deze manier heeft hij toch nog het gevoel dat hij controle heeft over zijn speelgoed.

Hier gaat het hetzelfde als bij Lelie, ook deze periode hebben wij behoorlijk heftig mee gemaakt en soms met vlagen nog wel eens, ook op de psz, maar mijn verhaal ken je wel natuurlijk!
En zoals Lelie ook al aangeeft het hoort ook zeker bij de leeftijd en het ene kind heeft het (misschien mede door omstandigheden) wat heftiger dan het andere kind.

Het klinkt mij als typisch gedrag voor een nog-geen-3-jarige. Op die leeftijd ga ik ervan uit dat je je kind nog steeds continu in de gaten noet houden. ALs dat niet zo is, dan is dat alleen maar mooi meegenomen.

Ik zou het gewoon proberen, hij moet het ergens leren en zo verschrikkelijk gekwetst zou haar zoontje er toch ook niet van zijn? Hij zal er geen trauma aan over houden. Ik vind het persoonlijk nogal overdreven om het daarom niet te doen. En als ze graag gezellig wil theeleuten moet ze, mijn inziens, zonder kinderen afspreken. Bij kinderen in die leeftijd moet je nu eenmaal altijd een oogje in het zeil houden.
Op school zal hij zulke dingen ook echt nog wel mee gaan maken, daar kan ze hem echt niet tegen behoeden en als ze dat nu wel wil proberen komt hij straks op school wel van een koude kermis thuis.
Ik vind het overigens ook best lullig om aan te geven dat het met andere kinderen zo goed gaat, maar met jullie B niet, alsof er iets mis is met hem terwijl het gewoon peuter/dreumesgedrag is.
Mijn kinderen kunnen niet echt met elkaar delen, met andere kinderen gaat het veel beter en meestal met ons net 1 jarige nichtje ook prima. Maar gisteren lagen mijn dochter en nichtje toevallig eens steeds in de cliche omdat nichtje alles van mijn dochter af wilde pakken. Nou so be it hoor, volgende keer beter en het blijven kinderen.

Hier is R degene waar alles aan afgepakt wordt maar dit is toch ok deels gewoon een leerproces. Daarnaast kunnen kinderen tot een jaar of 5 helemaal niet goed samenspelen omdat ze gewoon nog niet zo ver zijn in hun ontwikkeling. Dit is een proces dat ze moeten leren.

Ik zou hem dus gewoon met andere kinderen latn spelen en van misgaan leren ze alleen maar. Ik zou er niet continue bovenop gaan zitten maar ook zelf laten leren en ervaren.

Ik heb gisteren nog terug gebeld en aangegeven dat ze mij een dit gevoel had gegeven of alles aan.B ligt. Ze vind dit wel vervelend en gaf aan dat haar zoon A dit echt alleen bij B had. Ze wil niet dat haar zoon gekwetst of pijn gedaan wordt. Ik zei dat het op de basisschool ook gaat gebeuren en zij er dan noet bij is. Dat het fijn is dat haar zoon al met andere kinderen op.zn.kamer kan spelen, maar dit op.deze leeftijd toch bijzonder is.
Ze gaf aan dat ze graag nog af wil spreken en kijken hoe het gaat en als het niet goed gaat we dan beter over een half jaar af kunnen spreken. Ze zei dat ze hier zelf al even.over na had kunnen denken en het mij rauw op mn dak valt en ik het even moet laten bezinken.

Later had ze nog op mn voicemail ingesproken dat zr vast vind dat ik haar een overbezorgde moeder vind, dat ze dat zelf ook vindt, maar dit wel haar gevoel is. Ze zei ook nog dat haar zoontje geen.aanvaringen met die speelkindjes heeft, maar wel een keer in de speeltuin. Ze gaf aan dat ze graag heeft dat we nog komen spelen.

Ik heb er vannacht veel.over wakker gelegen en ik denk dat ik er klaar mee ben. Onze zoontjes vinden Hey leuk om.met elkaar te spelen, ze vragen er beide naar. En natuurlijk botsen ze ag en toe.flink, het zijn 2 jongens en van dezelfde leeftijd.
Ik begrijp.haar heel goed, maar ze wil nu helemaal niet afspreken en.als B socialer of rustiger is wel. Voor mij voelt dit niet als vriendschap en ben eigenlijk best teleurgesteld.

Ik zou er ook klaar mee zijn. Voor jouw zoon is het, denk ik, juist goed om met andere kindjes te spelen. Ze leren met een beetje sturing vanzelf wel hoe ze met elkaar om moeten gaan. Ja, dan wordt er af en toe gemept of boos gedaan. Daar leren ze dan toch van? Ik krij altijd enorm de kriebels van die moeders die doen alsof de wereld vergaat als hun wonder een mep krijgt. Of gekwetst word.. Alsof B dat bewust zou doen..

Ik denk dat je een goed punt hebt gemaakt, door aan te geven dat het nog wel vaker zal gebeuren, ook wanneer zij er niet bij is. In het volwassen leven heb je ook weleens situaties dat je iemand op de werkvloer niet kan uitstaan, maar buiten werk om kan je eigenlijk best prima met die persoon kletsen. Zolang B. het niet gemeen bedoelt, zie ik het probleem niet eigenlijk (maar ik ben dan ook nog geen moeder).

Ik vind overigens niet dat de moeder van A. per definitie overbezorgd is, maar zowel A. als B. leren er niet van om ze uit de situatie te halen. Gezien dat ze zélf wel met elkaar willen spelen en hier ook om vragen, zou ik denken dat het kwetsen en pijn hebben echt wel meevalt. Misschien is A. zelf wel een gevoelig(er) jongetje?

Ik vind dat je het goed hebt besproken. Kan me voorstellen dat het voor jou nu even klaar is. Als ik me beter voel, kom ik wel een keer met mijn zoontje langs; kunnen ze lekker als echte peuters met elkaar spelen.

Misschien iets heel geks, maar staat jullie vriendschap niet los van of jullie kindjes met elkaar kunnen spelen? Ik weet het niet hoor, alle kindjes mogen (nog) met mijn zoon spelen, maar die is nog klein. Maar krijg je kindjes van vrienden er niet 'gratis' bij, net als partners, waardoor je ook liever met zn 2en afspreekt dan met zn 4en? Jullie staan anders in de opvoeding, maar zegt dat dan ook iets over jullie vriendschap?
Ik snap dat het niet leuk is en voor die jochies die naar elkaar vragen vind ik het ook sneu.

Ik zou B vooral laten spelen met andere kindjes, met wie hij mag spelen, zodat hij leert delen etc, want dat zijn dingen die je moet leren. Misschien is het wel veel leuker voor B om zich niet een olifant in een porceleinenkast te voelen maar gewoon te kunnen bekvechten. Er zijn legio kindjes met wie hij wel mag spelen, B's ontwikkeling houdt niet op bij het niet kunnen spelen met dat vriendje (gelukkig).

Lelie, Gezellig dat je langs wil komen!

Mzcharlotte, B denkt nog niet 'ik ga A eens pijn doen'. Als B.met iets speelt en A pakt het af dan kan B heel boos worden en de vorige keer heeft hij dus een tik uitgedeeld, normaal schreeuwt hij alleen maar.

Supertalent, onze vriendschap is ontstaan door de jongens.


Ik zit er wel enorm mee maar ik denk dat het afwachten is tot het mis gaat. Stel dat ik volgende week langsga en het gaat goed dan komt er toch een keer dat het mis gaat. En daar ga ik niet op.zitten wachten.

Eigenlijk vind ik het nogal wat, ik denk eigenlijk dat ik dan helemaal niet meer zou afspreken... Als het van mijn zoontje afhangt of ze langskomt, kom dan maar niet. Jouw zoontje gedraagt zich conform leeftijd en zoals je zelf zegt ook conform situatie. Zij wil haar zoontje tegen de "boze buitenwereld" beschermen door hem te laten spelen met kindjes die altijd lief en voorzichtig met hem zijn, prima. Veel succes, wellicht tot over een paar jaar dan weer. Het risico bestaat dat jouw zoontje de ene correctie na de andere om zijn oren krijgt als hij met het betreffende kind gaat spelen, lijkt me voor hem meer dan vervelend. Natuurlijk moet hij zich gedragen maar dat is anders dan een ander moeten plezieren. Ik reageer misschien wat heftig, pas net moeder en dan al zo'n mening tuttut... In mijn werk als leerkracht, intern begeleider en orthopedagoog ben ik echter dergelijke dingen al vaker tegengekomen, mijn mening staat dus niet helemaal alleen op hormonen en moedergevoelens....

Ow sorry, ik dacht dat jullie vriendinnen waren en nu kinderen hebben, verkeerd ingevuld.

Maar dan zou ik het ook laten, zoals ik al zei lijkt het me voor B niet leuk steeds op zn tenen te moeten lopen en voor jou ook niet dat je als een havik op je zoon moet gaan zitten.

Maar wat is 'misgaan'? Het zijn toch gewoon twee spelende kinderen die soms lief spelen en elkaar de andere keer in de haren vliegen? Ik snap echt niet dat die vriendin niet meer langs wil komen omdat jouw zoon wellicht wat te lomp speelt ( om het zo maar te noemen). Kijk, als jij alles laat gebeuren en nooit ingrijpt, zou ik het ook wel vervelend vinden, maar zo te lezen doe jij dat niet. Ik zou hier ook echt klaar mee zijn. Laat haar maar vriendinnen zoeken met kindjes die nooit eens ruzie hebben, handig voor haar kind, want hij leert dan ook nooit om van zich af te bijten. Alsof het leven alleen maar bestaat uit perfecte kindjes die aardig voor elkaar zijn en elkaar nooit pijn doen of iets afpakken, kom nou zeg... Wat een wereldbeeld...

Goed, ik ga even iets proberen uit te leggen.

Ten eerste geef je aan dat je zoontje verder is. Ik denk dat dit klopt, wat betreft spelen hoe je dit beschrijft zit hij namelijk al in de fase van rolgebonden handelingen. Hij is dus verder qua spelontwikkeling.

Het kindje van de vriendin is dit nog niet.

Dit is de meest voorkomende reden van 'knallen' tussen kinderen tijdens het spelen. Ze begrijpen elkaar niet. Hoe vaak hoor je niet: "bah wat een akelig kind, hij commandeert iedereen". Dit is helemaal geen akelig kind! Hij is alleen al verder qua spel. En kindjes als jouw zoon ergeren zich omgekeerd vaak weer aan kinderen die alles 'kapot maken'. Dit zijn kinderen die qua spel nog in de fase van het manipuleren met materialen zitten. Ook heel normaal.

Wat ik dus wil zeggen is: denk vooral niet dat jouw kind lastig of vervelend of moeilijk is. Laat hem beter spelen met kindjes die even ver zijn qua ontwikkelen.

Onder begeleiding spelen is een heel goed idee. Andere kinderen kunnen weer leren van jouw kindje en zo gaat spelen steeds beter.

Wat een raar mens. Lekker laten bekijken, dit gaat toch helemaal nergens over!

lelie schreef:Ik vind dat je het goed hebt besproken. Kan me voorstellen dat het voor jou nu even klaar is. Als ik me beter voel, kom ik wel een keer met mijn zoontje langs; kunnen ze lekker als echte peuters met elkaar spelen.

Ja of we spreken met z'n 3en af, dat word druk!! :d

Siep schreef:

lelie schreef:Ik vind dat je het goed hebt besproken. Kan me voorstellen dat het voor jou nu even klaar is. Als ik me beter voel, kom ik wel een keer met mijn zoontje langs; kunnen ze lekker als echte peuters met elkaar spelen.

Ja of we spreken met z'n 3en af, dat word druk!! :d

Gezellig!

Serieus Wennes, ik zit je verhaal met open mond te lezen. Ik wist niet dat het blijkbaar afwijkend is als kinderen van twee jaar af en toe flink knallen. Dan moet ik mijn vriendschappen met andere moeders met jonge kinderen ook maar opzeggen, want hier knalt het zo af en toe ook flink.

En als ik dan naar de vriendschap van onze oudste dochter kijk, mijn de even oude dochter van mijn vriendin... Soms spelen ze zó leuk samen, liggen ze om elkaar in een deuk, racen ze achter elkaar op fietsjes aan in de woonkamer en geven ze elkaar spontaan kusjes en knuffels, maar soms vechten ze elkaar echt de pan uit, gillen, krijsen, gooien met spullen, duwen, slaan.. En waarom? Omdat de ander het pannetje heeft dat de ander graag wilde hebben of omdat de een op de plek stond waar de ander graag wilde staan

In mijn ogen heel normaal peutergedrag, wat vrij gemakkelijk te sturen is. Meestal zitten we lekker op de bank te thee leuten en als het echt te gek wordt spreken we de kinderen aan en sturen ze weer de juiste richting op. Als het écht niet gaat (door vermoeidheid bijvoorbeeld), dan stappen we op en dan proberen we 't later wel weer opnieuw.

Ik vind het heel bijzonder als twee peuters vreedzaam met elkaar kunnen spelen. Júist op die leeftijd gaan ze hun eigen wil ontdekken, neemt hun ik-besef toe, willen ze hun zelfstandigheid bewijzen (zelluuuhf), zien ze vooral zichzelf als middelpunt van alles, gaan ze empathie ontwikkelen en daar hoort af en toe knallen bij.
De ontwikkeling van bijvoorbeeld zelfbeheersing wordt pas na het derde levensjaar verworven, je kunt dus van een kind van twee geen zelfbeheersing verwachten. Ook pas vanaf die leeftijd gaan ze het concept 'delen' snappen en pas tegen de kleuterleeftijd leren kinderen echt samenspelen en sociale regels te snappen.

Rejoy. schreef:Serieus Wennes, ik zit je verhaal met open mond te lezen. Ik wist niet dat het blijkbaar afwijkend is als kinderen van twee jaar af en toe flink knallen. Dan moet ik mijn vriendschappen met andere moeders met jonge kinderen ook maar opzeggen, want hier knalt het zo af en toe ook flink.

En als ik dan naar de vriendschap van onze oudste dochter kijk, mijn de even oude dochter van mijn vriendin... Soms spelen ze zó leuk samen, liggen ze om elkaar in een deuk, racen ze achter elkaar op fietsjes aan in de woonkamer en geven ze elkaar spontaan kusjes en knuffels, maar soms vechten ze elkaar echt de pan uit, gillen, krijsen, gooien met spullen, duwen, slaan.. En waarom? Omdat de ander het pannetje heeft dat de ander graag wilde hebben of omdat de een op de plek stond waar de ander graag wilde staan

In mijn ogen heel normaal peutergedrag, wat vrij gemakkelijk te sturen is. Meestal zitten we lekker op de bank te thee leuten en als het echt te gek wordt spreken we de kinderen aan en sturen ze weer de juiste richting op. Als het écht niet gaat (door vermoeidheid bijvoorbeeld), dan stappen we op en dan proberen we 't later wel weer opnieuw.

Ik vind het heel bijzonder als twee peuters vreedzaam met elkaar kunnen spelen. Júist op die leeftijd gaan ze hun eigen wil ontdekken, neemt hun ik-besef toe, willen ze hun zelfstandigheid bewijzen (zelluuuhf), zien ze vooral zichzelf als middelpunt van alles, gaan ze empathie ontwikkelen en daar hoort af en toe knallen bij.
De ontwikkeling van bijvoorbeeld zelfbeheersing wordt pas na het derde levensjaar verworven, je kunt dus van een kind van twee geen zelfbeheersing verwachten. Ook pas vanaf die leeftijd gaan ze het concept 'delen' snappen en pas tegen de kleuterleeftijd leren kinderen echt samenspelen en sociale regels te snappen.

Hier dus hetzelfde, ze kunnen zo lief met elkaar spelen, lachen samen heel hard en kroelen soms gezellig samen. En idd om 'niks' hebben ze ruzie. Ik vind het ook jammer dat nu de leuke momenten er niet meer zullen zijn.
Maar na het weekend zal ik bellen dat ik niet meer kom spelen met B. Het zal een paar keer goed gaan maar toch ook weer fout gaan. Ik zal haar dit zeggen, maar ook dat het jammer is dat de leuke momenten weg zijn.
Nogmaals, ik snap haar punt dat ze het niet leuk vindt als B haar zijn pijn doet, maar het is niet zo dat B abnormaal gedrag heeft of ik er niks van zeg.
Als ze nou had gezegd: leuk dat je komt spelen, maar zullen we beiden goed opletten dat ze niet reve ruzie maken if dat B A geen pijn doet want dat vindt ik erg vervelend. Maar helaas liep het anders en werd er zo duidelijk gezegd dat A het niet met zijn speelvriendjes heeft. Nou dan moet hij daar maar mee gaan spelen. Ondanks ik het natuurlijk erg jammer vind

Pff, wat een raar mens als ik het zo lees. Onze dochter van vier kan niet eens een hele middag zonder ruzie samenspelen, voor zover je al van samenspelen kan spreken. Want eigenlijk is het meer naast elkaar spelen dan met elkaar.

En het lijkt me niet meer dan logisch dat je twee twee-jarigen in de gaten houdt bij het spelen. Peuters hebben nu eenmaal hier en daar sturing nodig. En agressiviteit hoort toch ook bij die leeftijd, driftbuien, slaan, duwen.

Ik zou echt de eer aan mezelf houden in jouw geval. Maar zo te lezen doe je dat ook!