Jouw partner en bv / fv

ik had wel kunnen doen alsof ik zou overleggen, maar mijn man had me toch niet kunnen overtuigen om voor iets anders te gaan.

Rejoy. schreef:ik had wel kunnen doen alsof ik zou overleggen, maar mijn man had me toch niet kunnen overtuigen om voor iets anders te gaan.

Ja, precies. Ik hou er juist niet van om net te doen of je naar die ander gaat luisteren, terwijl je voor jezelf allang besloten hebt.

Nou ja, het is natuurlijk ook geen overleggen als voor jou al vaststaat wat je wil, maar ik heb het wél besproken en daarin is de mening van mijn man nog steeds belangrijk. Maar hij had wel met héél sterke argumenten moeten komen om mijn van gedachten te brengen, dat wel, maar zijn mening is nog steeds belangrijk voor me ook als ik er zelf al uit ben. Het gesprek is dan meer bedoeld om op één lijn te komen. Ik vind dat dus wel belangrijk! "Ik wil heel erg graag borstvoeding gaan geven, maar wat vind jij daar eigenlijk van." is mijn vraag geweest en tijdens het gesprek is hij langzamerhand meer en meer gaan voelen voor de borstvoeding terwijl hij aanvankelijk niet zo heel enthousiast was. Nu weet ik zeker dat hij er ook achter staat en dat dat niet alleen is omdat ik hem daartoe gedwongen heb.

oh, maar dan is het meer bekeren dan overleggen

En toch vind ik het anders dan wanneer je partner voor BV kiest en jij voor FV, dan wanneer jij voor BV kiest en je partner voor FV.

Het is toch mijn lijf waar aan gerommeld wordt met BV, hij voelt/merkt er verder niets van.
Er wordt nu maar gelijk gezegd 'dat is een houding die ik niet wil in mijn relatie' maar dat vind ik dan weer erg overdreven.
Mijn vriend en ik overleggen alles, bekijken elkaars standpunten waarom iets wel of niet kan, maar in dit geval had hij gewoon pech gehad.
Ik kan hem toch ook niet verplichten iets met zijn lijf te laten doen?
Tuurlijk is het ook zijn kind en in alle andere mogelijke dingen heeft hij het net zoveel voor het zeggen als ik.

Had ik nou voor de BV gegaan en hij had liever FV gehad, had hij me best mogen vertellen waarom hij dat dan had gewild.

Mijn man laat de keuze geheel aan mij.

Bij de eerste heeft mijn vriend aangegeven dat hij wel graag wilde dat ik bv zou geven, als het niet zou lukken of ik vond t niks dan was dat prima maar hij wilde dat ik t wel zou proberen. Ik heb zijn mening geaccepteerd, ben gaan zoeken naar de voordelen enzv en al gauw kwam ik tot de conclusie dat ik t beste voor mijn baby wilde en dat is bv, mij zoontje heb ik 10 maanden gevoed.
Bij de 2de heb ik er niet eens over nagedacht, bv was vanzelfsprekend, ze is nu bijna 9 maanden en krijgt nog steeds bv.

Ik heb volgens mij gewoon gemeld dat ik graag bv wilde gaan proberen te geven en aangezien hij zich voor mijn bevalling toch niet echt een beeld wist te vormen over alles, vond hij dat gewoon ok. Na 3 maanden begon hij wel te vragen wanneer ik dacht te stoppen en met 9 maanden vroeg hij toch dwingend wanneer ik nou ging stoppen, want we gingen toch niet eeuwig door?

Ik geloof dat ik gewoon redelijk deed wat ik wilde...

Lejow schreef:En toch vind ik het anders dan wanneer je partner voor BV kiest en jij voor FV, dan wanneer jij voor BV kiest en je partner voor FV.

Het is toch mijn lijf waar aan gerommeld wordt met BV, hij voelt/merkt er verder niets van.
Er wordt nu maar gelijk gezegd 'dat is een houding die ik niet wil in mijn relatie' maar dat vind ik dan weer erg overdreven.
Mijn vriend en ik overleggen alles, bekijken elkaars standpunten waarom iets wel of niet kan, maar in dit geval had hij gewoon pech gehad.
Ik kan hem toch ook niet verplichten iets met zijn lijf te laten doen?
Tuurlijk is het ook zijn kind en in alle andere mogelijke dingen heeft hij het net zoveel voor het zeggen als ik.

Had ik nou voor de BV gegaan en hij had liever FV gehad, had hij me best mogen vertellen waarom hij dat dan had gewild.

Precies, wij hebben een prima relatie waarin we veel overleggen maar bv ga ik niet geven wat hij ook zegt. Een tijdje terug was er hier zo ophef over dat ik graag zou willen dat hij zich na de bevalling liet helpen omdat het immers zijn lijf was. Nou en dit is dus mijn lijf en ik wil het niet.

Maar waarom is dat zo anders, hij kan je toch ook niet verbieden om borstvoeding te geven? Ja, als je bijvoorbeeld medicijnen gebruikt die gevaarlijk zijn voor de baby of een of andere aandoening hebt die je via borstvoeding aan de baby kunt doorgeven of voor mijn part aan de drank of drugs bent of zo, dan is het wat anders, maar verder kan ik niet echt iets verzinnen.

Echt overlegd hebben we niet.
Ik wilde heel graag proberen om borstvoeding te geven.
Tot nu toe gaat dit erg goed en ik wil het zo lang mogelijk blijven doen voor zolang het wil.
Mijn man steunt me hierin. Hij vind dat ik moet doen waar ik me goed bij voel.

Rejoy. schreef:oh, maar dan is het meer bekeren dan overleggen

Ja, éigenlijk komt het daar dan wel op neer .

Pompoen schreef:

Rejoy. schreef:oh, maar dan is het meer bekeren dan overleggen

Ja, éigenlijk komt het daar dan wel op neer .

maar we noemen het overleggen, klinkt wat vriendelijker, haha

Volgens mij hebben wij het er nooit over gehad. In ieder geval met de eerste niet. Ik kan me namelijk nog herinneren dat ik van de uitslaapkamer kwam (keizersnee) dat de zuster me vroeg of ik borst of flesvoeding wou geven, want mijn vriend had ze verteld dat hij het niet wist.
Ik had thuis wel al de flessen klaar staan en de flesvoeding, maar dat is hem dan waarschijnlijk nooit opgevallen
Bij de tweede hebben we het er ook niet over gehad dan denk ik, omdat het voor ons beide wel duidelijk was dat we weer voor flesvoeding zouden kiezen.

Rejoy. schreef:

Pompoen schreef:

Rejoy. schreef:oh, maar dan is het meer bekeren dan overleggen

Ja, éigenlijk komt het daar dan wel op neer .

maar we noemen het overleggen, klinkt wat vriendelijker, haha

Ja, anders jaag ik die man van me tegen me in het harnas .

Ik heb zonder te overleggen in de zwangerschap aangegeven dat ik graag wilde proberen om BV te gaan geven. Toen Luuk met ruim 3 maanden nog om de 2 uur wilde drinken heeft mijn vriend wel regelmatig gevraagd of we toch niet misschien fv moesten proberen.
Uiteindelijk toch doorgezet en gestopt met 8 maanden. Mijn vriend heeft meerdere malen gezegd dat hij het heel knap van me vond, maar dat hij het zelf niet zo lang had volgehouden

Wij hebben het er vaak en uitgebreid over gehad, zowel vóór als tijdens de zwangerschap. Bv was voor ons allebei de meest logische keuze, maar we wisten er niet zoveel vanaf. Toen ben ik me gaan inlezen en dat besprak ik dan weer met hem. Gaandeweg raakten we steeds meer overtuigd van onze keuze en wilde hij ook echt graag dat ik alles op alles zou zetten bij ev. moeilijkheden. Die moeilijkheden kwamen er ook, de eerste weken/maanden waren erg zwaar wat bv betreft en hij bleef me al die tijd heel goed steunen en motiveren. Maar als ik had gezegd dat ik het echt niet meer trok en fv wilde geven had hij me wel gesteund, juist omdat hij wist dat ik echt tot het uiterste ging om de bv te laten slagen.

Nu voed ik al een jaar en wil hij net als ik dat ik ermee doorga zolang mijn zoon en ik het willen (ook bv. als dat tandemvoeden zou betekenen). Denk dat hij het heel erg jammer zou vinden als ik nu ineens wilde stoppen, daar zou toch wel een heel uitgebreid gesprek over komen. En ook al heb ik inderdaad wel het laatste woord omdat het nou eenmaal mijn lijf is, weegt zijn mening wel heel zwaar, want het is wel zijn kind.

Y.uanita wilde in eerste instantie geen bv geven. Maar waarom niet? Dat wist ze niet. Na (advies)gesprekken met mij en mijn moeder is ze er toch voor gegaan/wilde ze het wrl proberen en daar is ze nu erg blij mee, ze heeft ongeveer 6 maanden gevoed.

Bij de 2de is het onderwerp niet eens aan bod gekomen. Ze vroeg me juist eerder wanneer ik zou stoppen. Maar ik heb uiteindelijk bepaald wanneer ik zou stoppen. Ik heb ze ongeveer 17 maanden gevoed. Tijdens een (neus)verkoudheid lukte het m niet goed meer om te drinken (geen lucht krijgen) en daarna wilde ze niet meer...