weet jij wat jouw partner wil voor jullie kindje(s) ...

vriend en ik waren giste eenr film aan het kijken en kregen het nav de film over donorschap (en feit dat hij nog steeds geen donor is ) ...en uiteindelijk over opvoeding na de dood van 1 van ons.

Stel dat mijn vriend vroegtijdig overlijdt, dan wil ik graag bepaalde dingen meenemen in de opvoeding van onze kinderen, waar mijn vriend veel waarde aan hecht. Immers, hij is en blijft de vader. Andersom zou ik het ook erg belangrijk vinden.

Spreken jij en jouw partner weleens over dit soort dingen? Zo ja, wat hebben jullie besproken?

Nee, daar hebben we het eigenlijk nooit over gehad.

Het enigste wat ik heb gezegd is dat ik nooit wil dat mijn kind(eren) mama zeggen tegen een andere vrouw.

We hebben het daar nooit over gehad en eigenlijk vind ik het ook niet nodig om daar over te hebben. Ik denk dat mijn vriend sowieso er voor zou zorgen dat ik niet vergeten wordt en hoe hij dat precies zou doen, maakt me dan niet zoveel uit.

Roos schreef:Het enigste wat ik heb gezegd is dat ik nooit wil dat mijn kind(eren) mama zeggen tegen een andere vrouw.

+1. Ik denk dat je ook nooit echt dingen kunt afspreken. Tijden veranderen.
Bepaalde normen en waarden kun je natuurlijk wel bespreken maar ik denk dat het over het algemeen erg afhangt van hoe je kindjes dan zijn en hoe de situatie is.

Roos schreef:Het enigste wat ik heb gezegd is dat ik nooit wil dat mijn kind(eren) mama zeggen tegen een andere vrouw.

Ja, dat heb ik ook gezegd, ik moet er niet aan denken dat dat ooit zou gebeuren.

Daar hebben wij het ook nooit over gehad.
Ik zou het wel belangrijk vinden dat hij mijn kinderen over mij verteld en dat ze foto's hebben waar ze naar kunnen kijken als ze willen. Ik zou het niet erg vinden als ze mama tegen een andere vrouw zeggen als ik er niet meer zou zijn. Ik zou het juist fijn vinden als iemand anders er voor hun is en zo vertrouwd voor hen voelt dat ze die als mama zien (en dus ook noemen).

Tuinstoel schreef:We hebben het daar nooit over gehad en eigenlijk vind ik het ook niet nodig om daar over te hebben. Ik denk dat mijn vriend sowieso er voor zou zorgen dat ik niet vergeten wordt en hoe hij dat precies zou doen, maakt me dan niet zoveel uit.

dat sowieso, maar zijn er nu niet bepaalde aspecten waar jij heel erg mee bezig bent, en waarvan je hoopt dat jouw vriend het (in welke mate dan ook) doorzet?

Stel je bent bijvoorbeeld heel erg gehamerd op gezonde voeding, en je partner niet. Of je bent in grote mate gericht op een bepaalde opvoedingsmethode, en je partner niet. Zou je het dan niet prettig vinden dat je vriend toch ook op die gebieden jouw inbreng erin verwerkt?

Oh nee daar hebben we het nooit over gehad. Ik denk dat we het allebei heel belangrijk vinden dat de persoon niet vergeten wordt. Maar qua opvoeding of bepaalde normen en waarden liggen we zo op 1 lijn dat dat wel goed gaat komen.

Ja, maar je vriend weet dan toch dat jij gezonde voeding belangrijk vindt?

paar dingen die ik bijvoorbeeld belangrijk vind

- ik ben de enige mama en nieuwe 'mama's' worden bij voornaam genoemd

- respect en beleefdheid

- vertrouwensband met kinderen. Dus dat de kinderen zich veilig voelen bij hun vader.

- kinderen bij elkaar houden en hecht gezin vormen

Susan schreef:Ja, maar je vriend weet dan toch dat jij gezonde voeding belangrijk vindt?

Als ik kijk naar onze relatie....ik vind het belangrijker dan hij, en gezien ik kook en boodschappen doe, bepaal ik wat er gegeten wordt door L. En dat gaat eigenlijk automatisch, we hebben het nooit echt gehad over gezonde voeding, dat is eigenlijk iets wat ik voor rekening neem. Maargoed, voeding is persoonlijk eigenlijk niet iets waar ik meeste waarde aan hecht mbt dit topic.

Flower_L schreef:

Tuinstoel schreef:We hebben het daar nooit over gehad en eigenlijk vind ik het ook niet nodig om daar over te hebben. Ik denk dat mijn vriend sowieso er voor zou zorgen dat ik niet vergeten wordt en hoe hij dat precies zou doen, maakt me dan niet zoveel uit.

dat sowieso, maar zijn er nu niet bepaalde aspecten waar jij heel erg mee bezig bent, en waarvan je hoopt dat jouw vriend het (in welke mate dan ook) doorzet?

Stel je bent bijvoorbeeld heel erg gehamerd op gezonde voeding, en je partner niet. Of je bent in grote mate gericht op een bepaalde opvoedingsmethode, en je partner niet. Zou je het dan niet prettig vinden dat je vriend toch ook op die gebieden jouw inbreng erin verwerkt?

Wij denken inderdaad over sommige dingen heel anders, waaronder de voeding die je noemt. We hebben nu in de meeste dingen een middenweg gevonden en ik zou er dan vanuit gaan dat mijn vriend dat zo zou voortzetten. Sommige dingen misschien op een gegeven moment ook niet meer, omdat de situatie verandert.

Maar ik ga er vooral van uit dat mijn vriend net zoals ik gewoon het beste voor heeft met de kinderen. Dat vind ik het allerbelangrijkste en dat zullen de kinderen sowieso ook voelen en ik hoef er dan verder geen specifieke stempel op te drukken.

Wat ik bijvoorbeeld heel belangrijk vind is dat een eventuele nieuwe serieuze partner de kinderen oprecht leuk vindt en om ze geeft. Ik lees te vaak bijvoorbeeld op het Vivaforum verhalen van vrouwen die een vriend met kinderen heeft en die die kinderen alleen maar dulden omdat ze anders niet iets met die man kunnen hebben, maar ze stiekem het liefst zouden zien vertrekken. Dat lijkt me zo afschuwelijk.

En wat ik ook vind: het is een momentopname hoe ik nu in de opvoeding sta. Als ik na ga hoe ik er twee jaar geleden over dacht, is dat anders dan nu. De situatie veranderde en mijn kijk op opvoeding veranderde mee. Het kan over twee jaar dus wel weer anders zijn.

Ik zou mijn vriend dan mijn visie voor dit moment mee geven en als ik dan zou overlijden, zou hij zich misschien bezwaard voelen om hier ooit wat aan te veranderen omdat dat respectloos naar mij zou zijn. Terwijl als ik nog geleefd had, mijn ideeen misschien wel met de zijne waren mee veranderd.

Ik doe nu eigenlijk alles, ik weet wanneer mijn zoontje fruit krijgt en tussendoortjes, ik poets zijn tanden, ik weet waar zijn beddengoed en kleding liggen enz enz... ik denk dat als ik morgen overlijd, mijn schoonmoeder nog beter weet wat mijn zoontje moet hebben en waar alles ligt dan mijn eigen vriend... maar ik neem aan dat als ik er eenmaal niet meer ben mijn vriend wel zijn best zal doen voor mijn zoontje.. maar ik denk qua voeding dat het niet echt wat gaat worden.. hmmmz misschien daar straks toch maar eens over hebben met hem...

lijkt me ook vreselijk Susan. Dat zou ook mijn angst zijn wanneer mijn vriend en ik ooit om wat voor reden dan ook uit elkaar gaan.
Helaas zien de mannen in kwestie vaak niet dat dat de situatie is, die zijn te verliefd om dat te zien.

Flower_L schreef:lijkt me ook vreselijk Susan. Dat zou ook mijn angst zijn wanneer mijn vriend en ik ooit om wat voor reden dan ook uit elkaar gaan.
Helaas zien de mannen in kwestie vaak niet dat dat de situatie is, die zijn te verliefd om dat te zien.

Eigenlijk zouden ze dan pas de kinderen moeten voorstellen als de verliefdheidsfase voorbij is en niet als het nog heel pril is. Maar goed, ik wil wel dat hij de kinderen op de eerste plaats blijft zetten, boven nieuwe partners.

Tuinstoel schreef:En wat ik ook vind: het is een momentopname hoe ik nu in de opvoeding sta. Als ik na ga hoe ik er twee jaar geleden over dacht, is dat anders dan nu. De situatie veranderde en mijn kijk op opvoeding veranderde mee. Het kan over twee jaar dus wel weer anders zijn.

Ik zou mijn vriend dan mijn visie voor dit moment mee geven en als ik dan zou overlijden, zou hij zich misschien bezwaard voelen om hier ooit wat aan te veranderen omdat dat respectloos naar mij zou zijn. Terwijl als ik nog geleefd had, mijn ideeen misschien wel met de zijne waren mee veranderd.

kan me zeker wel indenken hoor! Het is misschien ook de mate van controlfreak zijn> Zelf heb ik dat toch wel in redelijke mate. En als ik er dan zoals gister over nadenk, dan hoop ik echt dat mijn vriend mij niet vergeet in de opvoeding. Stel hij krijgt een nieuwe vriendin die er heel anders over denkt.......dan hoop ik echt dat hij niet puur daarop afgaat, enkel omdat zij op dat moment zijn vriendin is.

Heel veel mensen hier zeggen dat ze niet willen dat iemand anders "mama" wordt genoemd. Maar ik ken een gezin waarbij het volgende ooit speelde:
Vrouw overlijdt een paar maanden na de geboorte van haar dochter (L.). Man voedt hun dochter alleen op, met hulp van familie. Op een gegeven moment komt er een nieuwe vrouw (A.) in zijn leven, een superlieve vrouw, die zijn kind met liefde ontvangt. Man en A trouwen en krijgen zelf 2 kinderen. Die kinderen noemen A natuurlijk "Mama" en kleuter L neemt dit over.
Hoewel A natuurlijk niet de biologische moeder van L is, wordt L wel zo opgevoed. Als L haar stiefmoeder bij de voornaam móet noemen, ontstaat er natuurlijk een verschil tussen haar en haar broertje en zusje. L krijgt dan een uitzonderingspositie. L weet niet anders dan dat A haar opvoedt en ze houdt van haar. Wil je dan dit van je kind eisen dat ze geen Mama zegt?

(en voor een aanvulling... Inmiddels is L in de 30 en noemt haar stiefmoeder al sinds ze kleuter is "Mama" Voor haar is A haar opvoedmoeder)

Net als Liadan hoop ik dat mijn kinderen weer iemand zouden krijgen die zo vertrouwd aanvoelt dat ze haar 'mama' noemen. Wel vind ik dat dat dan van de kinderen zelf uit zou moeten gaan en dat er niet met ze zou worden afgesproken om iemand anders 'mama' te noemen.

Lenthe schreef:Heel veel mensen hier zeggen dat ze niet willen dat iemand anders "mama" wordt genoemd. Maar ik ken een gezin waarbij het volgende ooit speelde:
Vrouw overlijdt een paar maanden na de geboorte van haar dochter (L.). Man voedt hun dochter alleen op, met hulp van familie. Op een gegeven moment komt er een nieuwe vrouw (A.) in zijn leven, een superlieve vrouw, die zijn kind met liefde ontvangt. Man en A trouwen en krijgen zelf 2 kinderen. Die kinderen noemen A natuurlijk "Mama" en kleuter L neemt dit over.
Hoewel A natuurlijk niet de biologische moeder van L is, wordt L wel zo opgevoed. Als L haar stiefmoeder bij de voornaam móet noemen, ontstaat er natuurlijk een verschil tussen haar en haar broertje en zusje. L krijgt dan een uitzonderingspositie. L weet niet anders dan dat A haar opvoedt en ze houdt van haar. Wil je dan dit van je kind eisen dat ze geen Mama zegt?

(en voor een aanvulling... Inmiddels is L in de 30 en noemt haar stiefmoeder al sinds ze kleuter is "Mama" Voor haar is A haar opvoedmoeder)

Daar kan ik me ook wel wat bij voorstellen, hoor. Het idee dat ze zouden opgroeien zonder mij als mama te zien vind ik heel pijnlijk, maar als je zo jong overlijdt dan is de hele situatie hoe dan ook al pijnlijk. Als het gebeurt dan is het volgens mij alleen maar beter als er iemand in hun leven komt die zoveel van ze houdt en zo goed voor ze zorgt dat ze de titel mama verdient. Dat is dan in elk geval niet zo'n partner die de kinderen stiekem alleen maar lastig vindt, maar ze tolereert om bij hun vader in de buurt te kunnen zijn.

Edit: wat Liadan ook al zegt dus.

Mijn man weet wat ik belangrijk vind en andersom. Ik wil dat mijn man gewoon verder leeft en een andere vrouw trouwt maar ik wil wel dat hij R vertelt over mij. Je kunt denk ik niet voorkomen dat je kind een andere vrouw mama gaat noemen vooral niet wanneer je dood zou gaan als je kind nog jong is.



Maar hij moet er wel over mij vertellen, ik zou wel willen dat R weet wie ik was. Een kindje bij ons op school, waarvan de moeder overleed toen hij een jaar of 4 was zei, (vader had een nieuwe vriendin) iedere keer als het regent verdwijnt mama een beetje meer.....

Printje schreef:Mijn man weet wat ik belangrijk vind en andersom. Ik wil dat mijn man gewoon verder leeft en een andere vrouw trouwt maar ik wil wel dat hij R vertelt over mij. Je kunt denk ik niet voorkomen dat je kind een andere vrouw mama gaat noemen vooral niet wanneer je dood zou gaan als je kind nog jong is.



Maar hij moet er wel over mij vertellen, ik zou wel willen dat R weet wie ik was. Een kindje bij ons op school, waarvan de moeder overleed toen hij een jaar of 4 was zei, (vader had een nieuwe vriendin) iedere keer als het regent verdwijnt mama een beetje meer.....

Oh, wat een zielig verhaal.

idd wat zielig zeg printje !