Negatief zelfbeeld

Lief van je, luenca! (Oude bekende???)



Is er hier geen forumpsycholoog? Dan kunnen we in groepstherapie!

Wat een herkenning (helaas). Ik zou wel graag een pilletje willen vol zelfvertrouwen.

Mijn vriend begrijpt ook helemaal niets van mijn gedachtes. Voor hem ben ik de mooiste en laat dat ook regelmatig merken. Ik vind het moeilijk om daarmee om te gaan. Op mijn 'dunne' dagen hoor ik niets liever maar op mijn 'dikkere' dagen kan ik mij nog rottiger voelen.

Ik zou zo graag echt mezelf willen zijn,zeggen wat ik vind en wil zonder meteen te denken wat anderen daarvan zouden vinden of kunnen denken.

Parel schreef:
Ik kan er niks aan doen, ik doe mijn best om mezelf leuk te vinden, doe moeite voor mijn uiterlijk, krijg heus complimenten, maar het blijft vermoeiend. Ik weet ook helemaal niet wat ik met dit verhaal wil, maar het is iig al heel fijn het van me af te schrijven even!

Je kan er wel iets aan doen. De complimenten die je krijgt voor waar aannemen!
Niet dat het dan opeens helemaal over is, maar het kan misschien wel helpen.

Verder een dikke knuffel, want jezelf minderwaardig voelen is NIET leuk.
Jullie verdienen het allemaal om wat meer van jezelf te houden, want volgens mij zijn jullie stuk voor stuk echt toffe chicks!

Ik vind het wel echt jammer om te lezen dat er zoveel meiden zijn die zich zo voelen hoor..

Op het forum merk je er ook gewoon niks van! Goede eerst stap: hier zijn wie je echt bent, wie je wil zijn en het vanaf hier uitbouwen

Parel schreef:
Antibes, jij komt idd heel sterk en met een eigen mening over. Is dat oa de muur om je heen die spreekt? Bij mij wel, zo van 'ik stel mezelf lekker sterk en onvermurwbaar op, he kan mij niks maken' om zo maar niet gekwetst te worden. Ik doe ook niks tegen mijn zin, dan is er geen beweging in te krijgen, compromissen kan ik niet sluiten dan. Mensen die mij ook gekwetst hebben, komen nooit meer zo dicht bij me als ze eerst waren. Ik kan vrij makkelijk vergeven, maar vergeten doe ik nooit. Best een probleem, zoals bij mijn schoonmoeder.. (Zij zei tijdens mijn zwangerschap dat L niet alleen mijn kind was toen ik in de ik-vorm praatte over mijn kind, zei toen we met 6 weken met L vanuit het ziekenhuis kwamen na een heftige periode met refluxklachten en een k<<#*kraamtijd 'dat ik, toen ik met kerst naast haar zat met een slapende L op mijn arm, haar aan haar had moeten geven) Ik moet niks, dan gooi ik gelijk voor eeuwig mijn kont in de krib. Zij heeft me ook, toen ik na jaren het contact had verbroken met mijn vader, me proberen te pushen hem op te zoeken.

Nee, bij mij is dat eigenlijk helemaal niet zo. Die sterke mening en ook het verbaal sterk zijn is iets dat ik altijd al heb gehad en ik ben ergens juist blij dat ik dat niet heb laten varen. Ik heb niet echt een muurtje volgens mij, ik laat me ook eigenlijk gewoon kwetsen wat dat betreft (al gebeurt het nu niet echt meer). Ik kan me iig geen recent voorbeeld voor de geest halen dat iemand me gekwetst heeft. Het uit zich bij mij echt alleen in onzekerheid bij initiatief nemen qua vriendschappen of flirten, wat dat betreft dus gelukkig ook echt wel te overzien.

Vind het voor jou wel vervelend dat je wel echt zo'n muurtje hebt en dat als mensen dat beschadigd hebben dat je het dan niet echt meer los kunt laten. Ik kan dat gelukkig wel vrij makkelijk (bijv. een hele nare tante die tegen mijn moeder al nooit goed is geweest, maar mij ook wel eens verteld heeft dat ik een manipulatief, verwend nest was toen ik een ernstig depressief en zeer ongelukkig 14-jarig meisje was).. Ik vergeef het juist niet, probeer dat ook niet eens als ik vind dat mensen echt fout zaten, maar kan het het grootste gedeelte van de tijd juist wel vergeten/loslaten.. Soort van the other way around ofzo? Ik denk dat ik dat ook alleen aan mijn cognitieve gedragstherapie te danken heb hoor. Heb jij wel ooit iets van therapie of hulp gehad? Ik denk dat dit best serieuze dingen zijn en dat je het jezelf wel makkelijker maakt om er iig ooit mee bezig te zijn geweest.

Nee, eigenlijk niet, daar heb ik nooit over nagedacht.
Ik denk dat ik, mede dankzij mijn goede en slechte dagen, dat ik er zonder therapie ook wel uit kom. Soms kan ik mezelf over m'n grens/vrees heen zetten en dan ontdooi ik wat. Heb eigenlijk nooit zó serieus over mijn klachten en verleden nagedacht, dat ik er echt niet meer door kan functioneren. Jaren terug heb ik wel een poos (bewust) werkloos en depressief thuisgezeten maar daar ben ik ook zelf weer uitgekomen zonder diagnose of medicatie, wel met een boel rust en zo min mogelijk zorgen. Wordt een psycholoog vergoed, of niet? Wij hebben basisverzekering en verhoogd eigen risico.

Heel erg lief dat jullie me zo oppeppen en meedenken, ik wens jullie dan ook fijne kerstdagen en vooral een FABULOUS 2013!

Volgens mijn zitten er 5 uren psychologische zorg in het basispakket.

Bij mij werd maar een klein percentage per keer vergoed.

Zit maar 5 behandelingen in het pakket als je bij een gecontracteerde psycholoog zit. Zit er echter en psycholoog bij de praktijk van je huisarts dan krijg je het vergoedt ons de huisartsenzorg.

parel wat rot om te lezen zeg! ik vind je juist zo mooi en als een heel fijn mens overkomen.

ik herken t wel hoor, heb altijd mezelf er weer ´bovenop´ beredeneerd en na een dip weer door. Dit gaat in principe natuurlijk ook wel maar ik merkte bij mezelf wel dat het een terugkerend iets werd en ik er last van kreeg

Door contactbreuk met mn vader,waardoor ik me echt heel rot ging voelen (lang verhaal,nu ff niet belangrijk) ben ik uiteindelijk wel met een psycholoog gaan praten en dat heeft me wel doen inzien/geleerd dat wat ik met mn hoofd wel wist (namelijk dat je zeker wel de moeite waard bent!) ook echt in mn hart te voelen. Ik leg nu niet meer bij alles de oorzaak bij mezelf en betrek dingen minder snel op mezelf waardoor ik me veel beter over mezelf voel. Ook kan ik ´de negatieve spiraal´sneller stop zetten.

Maar goed, even hier op t forum spuien kan ook al een hele hulp zijn Ik vind je hier in ieder geval een super lieve meid!

Dank je wel bolus, erg lief!

Moet zeggen, nu de kerst en moetjes voor ons klaar zijn, gaat het wel weer wat beter!

Parel en de andere meiden die zich zo voelen; een dikke knuffel voor jullie .

Parel, ik kan wel zeggen dat je een super mooie meid bent, want dat vind ik (en soms ben ik wel eens jaloers op je als ik een foto van je voorbij zie komen) maar dat moet jezelf ook vinden en voelen.
Ik herken mezelf er wel in wat je schrijft, maar gelukkig is dat gevoel bij mij een stuk minder geworden door de jaren heen.
Ik ben van mezelf gaan houden en accepteer mezelf inmiddels hoeals ik ben.
Komt misschien ook wel omdat mijn leven nu eindelijk op de rit is en stabiel met een super vriend en inmiddels dochter.
Maar het is oh zo moeilijk!

Zie je reactie nu pas, sorry!

Het lijkt bij mij juist alleen maar heftiger te worden door de jaren heen, misschien dat ik nu pas alles uit mijn jeugd ga overdenken en analyseren. Mijn leven is absoluut stabiel en toch twijfel ik of ik een goede, leuke mama ben en of mijn vriend me nog leuk vindt bijv. Help zelf ook niet echt mee, want ik snauw vrij snel naar hem.

Lief compliment, ik heb echt nog steeds mijn goede en slechte dagen, kan tegenwoordig wel iets beter relativeren. En jaloers hoef je helemaal niet te zijn hoor, heb wel eens een foto van jou gezien en ik vond je hartstikke leuk!

Parel, wat zonde! Je bent zo leuk! Zonde, zonde dat je dat zelf nog niet ziet. Het nu ook vinden is zoveel fijner dan over jaren pas het licht zien en dan terugdenken aan je vroegere ik en het allemaal wel mee bleek te vallen. Dat kan je niet zomaar veranderen, begrijp ik, maar probeer het. Geniet nu van je nu en niet pas als het 'vroeger' is geworden.

Parel schreef:Zie je reactie nu pas, sorry!

Het lijkt bij mij juist alleen maar heftiger te worden door de jaren heen, misschien dat ik nu pas alles uit mijn jeugd ga overdenken en analyseren. Mijn leven is absoluut stabiel en toch twijfel ik of ik een goede, leuke mama ben en of mijn vriend me nog leuk vindt bijv. Help zelf ook niet echt mee, want ik snauw vrij snel naar hem.

Lief compliment, ik heb echt nog steeds mijn goede en slechte dagen, kan tegenwoordig wel iets beter relativeren. En jaloers hoef je helemaal niet te zijn hoor, heb wel eens een foto van jou gezien en ik vond je hartstikke leuk!

Ik herken me in je verhalen. Misschien komt het nu pas tot uiting dat je dingen ongemerkt probeert te verwerken en dat je je zo voelt? Heb je al eens aan hulp gedacht om er over te praten?

Ik praat er wel veel over, kan dat erg makkelijk, dat scheelt.
Gaat al wel een stuk beter dan wat jaren terug, toen had ik ook vaak bewijsdrang, dat is echt stukken beter geworden!

Ik had het toen ik mijn buikfotos terugkeek en dus een 'before' foto zag.. En toen dacht ik jeminee! Wat was ik toen slank!

Jullie zijn iig erg lief en de complimentjes doen me goed!

Je hebt er geen drol aan maar ik vind jou ook altijd zo leuk. Je bent prachtig, je hebt zo'n vriendelijke, vrolijk, open, mooi gezicht. En ik vind je helemaal niet te dik of te zwaar. Ik ken je verder natuurlijk niet dus ik weet niet of je een takkewijf bent maar op het forum ben je hartstikke lief en leuk.
Ik hoop oprecht voor jou dat je jezelf leuker kan gaan vinden met de tijd. Dat is fijn hoor .

Jeetje, wat een herkenning in dit topic zeg!
Zoveel dingen geschreven waar ik mezelf totaal in terug zie..

Ik heb zelf het idee dat het bij mij vooral komt doordat ik mijn hele leven het gevoel heb gehad me te moeten bewijzen.. Onderzoeken wezen uit dat ik naar alle waarschijnlijkheif zwak begaafd zou zijn.. Door mijn wilskracht en veel steun in mijn jongere jaren van mijn moeder, ben ik nu bezig met afstuderen, HBO!!
Maar doordat ik zo ontzettend veel van mezelf vraag en verwacht, verwacht ik dit ook van mensen in mijn omgeving..
Helaas is dit echt een mega valkuil, want daardoor sta ik nu vrijwel alleen..

Het idee nieuwe contacten te leggen, maakt dat ik super onzeker wordt.. Waardoor ik het maar achterwege laat..
Ook doordat ik het idee heb gewoon niet leuk te zijn..
Ook ik kan hard en bot zijn, en het is er vaak uit voordat ik er erg in heb..
Nu is sinds 3 weken mijn relatie over, volgens hem om andere redenen, maar hij benoemde ook dat hij wel eens schrok van mijn reacties..
Hier ben ik vooral het laatste jaar hard mee aan de slag gegaan, maar toch heeft het nu weer negatieve gevolgen voor me..

En uiterlijk?! Daar begin ik niet eens meer over..

Fijn om te lezen dat er meer meiden 'last' van hebben..
Kan me soms zo'n mislukking voelen..

sawasdee schreef:Jeetje, wat een herkenning in dit topic zeg!
Zoveel dingen geschreven waar ik mezelf totaal in terug zie..

En uiterlijk?! Daar begin ik niet eens meer over..

Fijn om te lezen dat er meer meiden 'last' van hebben..
Kan me soms zo'n mislukking voelen..

+1. Same here..

Big hug voor alle meiden die zich ook zo voelen.

Vervelend dat zoveel meiden zich zo voelen Voor mij is het ook wel herkenbaar maar heb er de afgelopen jaren aan gewerkt en dat doe ik nog steeds. Voor mij komt er nu eindelijk wat vaker een switch in mijn gedachtenpatroon, daar heeft alles mee te maken want je haalt jezelf in veel dingen naar beneden (bewust of onbewust).
Voor de meiden die niks aan hun kind willen laten merken; eerlijk gezegd vraag ik mij af of dit echt lukt. Ik denk dat kinderen er meer van mee krijgen dan men denkt. Onbewust straal je dingen uit en kinderen hebben dat echt wel door.
Voor de meiden die er erg mee zitten maar er niks aan willen doen vraag ik mij af; waarom niet, wat houdt je tegen? Grote kans dat je er alleen maar beter van wordt. Begin desnoods met een bepaald boek te lezen zodat je inzicht krijgt in je gedachtenpatroon en door krijgt wanneer je jezelf naar beneden haalt. Daarna kan je dan weer leren de negatieve gedachtes om te buigen. Je kan er voor kiezen om in het oude en negatieve te blijven hangen maar je kan ook beginnen om er wat aan te veranderen