Negatief zelfbeeld

Ik heb vanaf kleins af aan een negatief zelfbeeld. Dagelijks kreeg ik te horen dat ik niets waard was, niks kon en er nooit wat van mij zal worden. En tijdens die jaren ben ik dat gaan geloven. En het is iets waar ik elke dag van mijn leven te maken heb: in contacten met anderen, in dingen die ik doe etc. Ik heb al jaren therapie en zo ongeveer alles geprobeerd om een beter zelfbeeld te krijgen, maar het werkt allemaal niet. Het blijft een dag of 2 hangen en daarna voel ik me net zo ellendig als daarvoor. De overtuiging dat ik waardeloos ben is zo sterk. Het lukt me gewoon niet om die gedachtes te veranderen. En ik voel me echt zo ontzettend ongelukkig, vraag me vaak af waar ik het allemaal voor doe. Ik ben bang dat van die depressieve gevoelens en dat negatieve zelfbeeld niet meer af kom. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Ik wilde dit gewoon even van me afschrijven. Ik heb verder niemand aan wie ik dit kwijt kan. Wat mijn therapeute zegt weet ik allemaal al, heb het al zovaak gehoord. Vraag me eigenlijk af waarom ik nog therapie heb. En ik voel me gewoon zo wanhopig en verdrietig…

Als je therapie in huidige vorm niet lijkt te werken, is het dan geen tijd om een andere vorm van therapie te zoeken?

ProudMama schreef:Als je therapie in huidige vorm niet lijkt te werken, is het dan geen tijd om een andere vorm van therapie te zoeken?

Was ook wat in mij op kwam; of je therapeute weet dat je vindt dat je er niet wat aan hebt. Want volgens mij moet zij dan samen met jou kijken naar iets anders.

Naar om te lezen trouwens dat je er al zo lang zo intens last van hebt...

Hoelang ben je al bezig met de therapie en wat is het voor vorm therapie?

Het is ontzettend lastig om aan je zelfbeeld te werken. Ik heb met de jaren een enorme depressie aardig onder controle gekregen, maar een rationeel zelfbeeld is nog altijd moeilijk.

Het enige dat je kunt doen is eraan blijven werken.. Doorzetten. Ook dáár mag je trots op zijn namelijk!

Ja daar heb ik ook over na zitten denken. Alleen groepstherapie gaat niet. Heb ik een aantal keer geprobeerd en het was een ramp. Heeft een aantal van mijn problemen zelfs erger gemaakt. En dan blijft er maar weinig over wat ik nog kan proberen.

Groepstherapie zou ook niets voor mij zijn. Maar heb je gesprekstherapie? En zo ja, watvoor aanpak hebben jullie dan? Heb je cognitieve gedragstherapie geprobeerd? Dat is zo'n beetje hét succesverhaal van de psychologie..

Antibes schreef:Hoelang ben je al bezig met de therapie en wat is het voor vorm therapie?

Het is ontzettend lastig om aan je zelfbeeld te werken. Ik heb met jaren een depressie aardig onder controle gekregen, maar een rationeel zelfbeeld is nog altijd moeilijk.

Het enige dat je kunt doen is eraan blijven werken.. Doorzetten. Ook dáár mag je trots op zijn namelijk!

Ik heb een dagbehandeling gehad (3 dagen per week) waren de ergste maanden van mijn leven, raakte er zo gestrest, negatief en depressief van dat het beter was om te stoppen. Ik heb een korte opname gehad voor een eetstoornis en daar ben ik gelukkig wel vanaf gekomen. En daarna heb ik individuele gesprekken gehad en dramatherapie, maar dat heeft niet zoveel geholpen eigenlijk. En ik heb vanaf 2005 therapie.

Antibes schreef:Groepstherapie zou ook niets voor mij zijn. Maar heb je gesprekstherapie? En zo ja, watvoor aanpak hebben jullie dan? Heb je cognitieve gedragstherapie geprobeerd? Dat is zo'n beetje hét succesverhaal van de psychologie..

Ik heb nu Schemagerichte cognitieve therapie. Maar dat helpt dus niet.

Mijn therapeute weet dat ik er niks aan heb. Maar zij weet ook niet meer wat ze met mij aan moet. Ik bespreek dan ook niet meer zoveel met haar en schema's maken of iets dergelijks doen we allang niet meer.

Maar hoelang ben je ermee bezig geweest dan? Want ik heb ook therapieën gehad die me echt braken. Dat ik compleet gestresst was de dagen ervoor, compleet kapot en gebroken de dagen erna. Dat het leek alsof ik me alleen maar beroerder voelde. Maar inmiddels ben ik ZOVEEL verder dan 5 jaar geleden. Je moet het echt wel even de tijd geven, het heeft mij ook wel een jaar of 2 gekost voor ik echt met sprongen vooruit ging.

Edit: ik zie nu dat je je post hebt aangepakt. Hoelang ben je bezig met die schema gerichte therapie?

Het is een ontzettend frustrerend proces. Ik ben op mijn 14e vastgelopen, het duurde al anderhalf jaar voor ik hulp kreeg en toen nog eens ruim 2 jaar nutteloze rottherapien. Toen ik op mijn 17e CGT kreeg kon ik op mijn 19e opeens weer functioneren. Inmiddels ben ik 24 en het gaat nog altijd niet vlekkeloos, maar ik ben zoveel verder dan tien jaar geleden..

Hoe uitzichtloos het lijkt, er is écht hoop..

Antibes schreef:Maar hoelang ben je ermee bezig geweest dan? Want ik heb ook therapieën gehad die me echt braken. Dat ik compleet gestresst was de dagen ervoor, compleet kapot en gebroken de dagen erna. Dat het leek alsof ik me alleen maar beroerder voelde. Maar inmiddels ben ik ZOVEEL verder dan 5 jaar geleden. Je moet het echt wel even de tijd geven, het heeft mij ook wel een jaar of 2 gekost voor ik echt met sprongen vooruit ging.

Edit: ik zie nu dat je je post hebt aangepakt. Hoelang ben je bezig met die schema gerichte therapie?

Nu zo'n 3 jaar.

Het was niet zozeer dat groepstherapie mij brak, was dat maar waar dan had ik misschien nog het idee dat er echt iets gebeurde. Het was meer dat ik in de groep werd buitengesloten, continu steken onder water kreeg en ze nog net niet de vlag uithingen toen ik weg was. Het maakte niet uit wat ik deed, ik deed het niet goed. Huilde ik niet dan was ik een binnenvetter, huilde ik wel dan was ik jankerd. At ik niet dan wilde ik niet beter worden, at ik wel dan kon dat nooit kloppen, zou vast de boel wel flessen. Mijn woede opkroppen was verkeerd, woede laten zien ook want dan maakte ik mezelf belachelijk en was ik irrationeel. Mijn angsten sloegen nergens op etc. En zo dun was ik niet (bmi 14) dus mijn es viel vast wel mee. Op een gegeven moment wist ik niet meer wat ik moest doen... Die tijd in die groep heeft me echt een trauma bezorgd.

Misschien een heel rare vraag, maar heb je een persoonlijkheidsstoornis?

Omdat ik nog nooit van schemagerichte therapie had gehoord, ben ik het op gaan zoeken (werk zelf in de hulpverlening, dus vind het wel interessant) en ik lees overal dat deze therapie met name wordt ingezet bij mensen met een persoonlijkheidsstoornis en dan met name bij mensen met Borderline.

Kan het wellicht zo zijn dat jouw negatieve zelfbeeld onderdeel is van jouw (eventuele) persoonlijkheidsstoornis?

Oh, dat is wel echt heel naar inderdaad. Je hebt het op zulke momenten al moeilijk genoeg met jezelf en dan helpt zo'n groep natuurlijk ook niet. Heb je dit al wel eens met je therapeute besproken? Dat je eigenlijk geen vooruitgang ziet na 3 jaar therapie? En of ze andere ideeen heeft?

Zininzon schreef:Misschien een heel rare vraag, maar heb je een persoonlijkheidsstoornis?

Omdat ik nog nooit van schemagerichte therapie had gehoord, ben ik het op gaan zoeken (werk zelf in de hulpverlening, dus vind het wel interessant) en ik lees overal dat deze therapie met name wordt ingezet bij mensen met een persoonlijkheidsstoornis en dan met name bij mensen met Borderline.

Kan het wellicht zo zijn dat jouw negatieve zelfbeeld onderdeel is van jouw (eventuele) persoonlijkheidsstoornis?

Is geen rare vraag hoor Ik heb inderdaad een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Alleen ontwijk ik niet meer zoveel dingen als voorheen. Dat is dus echt met 90% verbeterd de laatste paar jaren.

Dusssss, er is ook verbetering! Probeer daarop te focussen op dit soort momenten!

Antibes schreef:Dusssss, er is ook verbetering! Probeer daarop te focussen op dit soort momenten!

Helemaal mee eens!

Ik bedoel het niet zo bot als het er misschien staat, maar misschien is wat jij voor ogen hebt wel niet helemaal haalbaar icm jouw persoonlijkheidsstoornis. Soms kun je ergens tegen vechten, wat gewoon niet te winnen valt. Soms is het minder moeilijk om iets te accepteren dan te blijven vechten met slechts weinig of geen resultaat.
Ik denk dat je dit wel met je therapeute moet bespreken. Want als zij 'het ook niet meer weet', zal ze toch moeten overleggen (intern, met je huisarts of wie dan ook) wat ze met je moeten. Want het draait om jou, niet om haar therapie!

Zininzon schreef:

Antibes schreef:Dusssss, er is ook verbetering! Probeer daarop te focussen op dit soort momenten!

Helemaal mee eens!

Ik bedoel het niet zo bot als het er misschien staat, maar misschien is wat jij voor ogen hebt wel niet helemaal haalbaar icm jouw persoonlijkheidsstoornis. Soms kun je ergens tegen vechten, wat gewoon niet te winnen valt. Soms is het minder moeilijk om iets te accepteren dan te blijven vechten met slechts weinig of geen resultaat.
Ik denk dat je dit wel met je therapeute moet bespreken. Want als zij 'het ook niet meer weet', zal ze toch moeten overleggen (intern, met je huisarts of wie dan ook) wat ze met je moeten. Want het draait om jou, niet om haar therapie!

Ik probeer ook te accepteren dat sommige dingen niet beter zullen worden of dat ik nooit een superzelfverzekerd persoon zal zijn, bij wijze van. Maar ik wil een acceptabel leven hebben. Ik kan nu geen relaties met mensen aangaan, loop voortdurend te piekeren en wordt gek van al die negatieve gedachtes en gevoelens. Er moet toch ergens een tussenweg zijn?

En vind het wel goed van mezelf dat ik van mijn eetstoornis af ben. Had ook heel anders kunnen zijn.

Het is of ik m'n eigen verhaal lees.

Ik heb al therapie vanaf 2002, waaronder een opname, groeps- en individuele therapie. Cognitief, gewoon gesprekken, name it. Maar ik voel me nog steeds ruk en heb een enorm laag zelfbeeld. Het klinkt hard, maar eigenlijk wil ik het liefst zo snel mogelijk dood. Ik zit elke dag dingen te zoeken die positief zijn, om er niet helemaal aan onderdoor te gaan, maar tsss... ik voel me ontzettend verdrietig en ruk.

Vind ik echt heel naar voor je Grote smurf Kan me voorstellen dat je het soms niet meer ziet zitten als je je al zolang zo rot voelt en niets werkt. Heb ik ook vaak, al zal ik er nooit iets mee doen. Ik hoop voor je dat je wel mensen om je heen hebt waar je bij terecht kunt.