Negatief zelfbeeld

Misschien een tip waar ik zelf veel aan heb gehad.

Het boek 'negatief zelfbeeld' van Manja de Neef.

Hier wordt veel in uitgelegd hoe een negatief zelfbeeld in stand wordt gehouden en hoe je het kan verbeteren. Het is een soort zelfhulpboek (ik vind dat altijd zo'n onzin) maar dan beter vind ik.
Ik heb vooral door bepaalde inzichten die ik kreeg kunnen ontdekken dat ik mijn negatief zelfbeeld in stand hou en zelfs vererger. Het boek is makkelijk leesbaar en er staan ook oefeningen in. Ook wordt er veel gewerkt met voorbeelden van mensen met een negatief zelfbeeld waar ik veel herkenning in vond.

Dank je! Kan ik idd wel eens naar kijken!

Denk ook dat ik het zelf in stand hou, en het vererger, omdat dat bekend is en dus de veiligste keuze. Helpt ook niet mee dat ik hondseigenwijs ben

Ik herken het ook en het hangt bij mij ook samen met een winter depressie.
Ik kan gaan opnoemen wat ik dan allemaal herken, maar het is vrijwel alles.

Ik ben mijn lijf wel meer gaan accepteren zo door de jaren heen na de bevalling. Jouw meisje is nog zo jong, ik heb er ongeveer 2,5 jaar over gedaan om mijn lijf weer een klein beetje te herkennen, probeer het ook de tijd te geven.

Enne Parel; ineens vind ik mijn reacties op FB op je post bijzonder ongepast. SORRY! Ik borduurde daarmee voort op je kapsel opmerking van, van de week. Ik vind je een hele leuke, mooie, hippe mama.

Haha happinaz ik vond het hilarisch!
Ben er toch ook lekker op doorgegaan

Ergens wel 'fijn' dat zoveel mensen het herkennen!

Ook ik herken het heel erg.... Ben niet de slankste, heb al meerdere keren geprobeerd streng te gaan lijnen maar ik heb op de één of andere reden geen zelfdiscipline hierin. Heb een best zware en verantwoordelijke baan en ben zo blij dat ik thuis niet continu hoef te streven naar het beste. Thuis mag ik gewoon mezelf zijn en hoef ik er niet op en top bij te lopen, me goed te gedragen en het goede voorbeeld te geven.

Ook kan ik thuis echt ineens van heel vrolijk omslaan in heel chagrijning. Van een hele tevreden `vrouw` kan ik ineens omslaan naar een heel onzeker meisje die helemaal in haar schulpje kruipt. Ik kan echt heel erg blij worden van een lekkere douche, uitgebreid haren doen, make uppen, mooie kleren aan, hoge hakken. Dan voel ik me echt op en top vrouw, mijn man becomplimenteerd me dan heel vaak en ik groei dan helemaal... Maar, zodra ik dan langs een spiegel loop en mijn buikje zie, slaat het weer helemaal om!

Zonde dat je je zo voelt.. Ik kan jou zeggen dat je een mooie vrouw bent en dat ik je hier altijd heel gezellig en vind overkomen en dat je me een hele lieve moeder lijkt.. Maar soms helpt dat niet en moet je daar zelf achter komen.. Ben daarom lief voor jezelf en verzorg/verwen jezelf lekker (uitgebreid in bad, maskertje, nagels lakken, nieuwe lingerie, weet ik het) want dat heb je verdiend!

(Zou graag willen dat deze aanpak voor mij zou helpen. )

Ik herken het hebben van een negatief zelfbeeld volledig. Bij mij komt het grotendeels ook door een pestverleden, maar het helpt ook niet mee dat ik thuis doodleuk te horen kreeg dat het wel aan mijzelf moest liggen.

Hierdoor heb ik jaren en jaren van depressies achter de rug. Gelukkig gaat het op dat gebied nu erg goed, maar ik heb nog steeds moeite met mezelf. Vind mezelf echt niet de moeite waard. Heb hierdoor ook moeite met het onderhouden van vriendschappen, denk steeds dat mensen toch niet op.mij zitten te wachten. Bijzonder frustrerend.

Parel: ik vind jou juist zo'n leuke meid om te zien. Je bent lief, betrokken... Niks om onzeker over te zijn.

Nou! Wat een lieverds zijn jullie zeg!

Pien, ik herken het volledig wat je schrijft! Stomme spiegel! Mijn buik is sowieso mijn minpunt, maar als er ongepland fotos van mij zijn gemaakt en die buik en/of onderkin, ik kan dan wel janken en voel me gelijk &*^*%^&%!

Sogood, ik heb jou vandaag op de foto gezien, ik vind je lijf echt PRACHTIG! Zo`n mooi lijntje, bij iemand met zo`n lijf zou je denken dat diegene zich fantastisch goed moet voelen, maar inmiddels weet ik dat ieder huisje zijn kruisje heeft!

Jasmine, wat vervelend zeg dat ze zeiden dat het aan jou lag! Hier heeft mijn moeder me altijd heel erg gesteund, en mijn vader schaamde zich ervoor dus stak zijn hoofd in het zand. Ik kan me voorstellen dat, door alles van het afgelopen jaar wat jullie hebben meegemaakt, het moeilijk is altijd positief te blijven!

En nogmaals bedankt voor de complimenten! Heb wel een goede dag vandaag, net lekker even door de stad gestruind!

Parel schreef:
Sogood, ik heb jou vandaag op de foto gezien, ik vind je lijf echt PRACHTIG! Zo`n mooi lijntje, bij iemand met zo`n lijf zou je denken dat diegene zich fantastisch goed moet voelen, maar inmiddels weet ik dat ieder huisje zijn kruisje heeft!
!

Lief van je maar geloof mij maar, ik heb issues...

Maar fijn dat je een goede dag hebt! Morgen weer 1 en overmorgen nog 1!

Vandaag heb ik een redelijke dag, maar zit dan ook lekker de hele dag binnen!
Wordt niet vrolijker ook van dit weer

Neeh pareltje, wat jammer dat je je zo voelt. Ik vind jou altijd zo'n spontaan persoon op het forum en met je leuke facebook updates van je dochter. Ik vind je echt een hippe mamma en zoo geen moeke ofzo!

Kom anders meekletsen in het gezond eten/leven/beauty topic. Daar heeft iedereen zo zijn issues maar er komen ook fijne tips voorbij qua eten etc. Ik vind het een heerlijk topic om gewoon lekker te kletsen over een gezonde leefstijl en dan niet perse met de nadruk op het 'moeten' afvallen.

Hoop je jezelf weer kunt vinden en blij kunt zijn met jezelf

Heel erg herkenbaar en ik weet ook niet hoe je er écht iets aan kunt veranderen. Ik heb jarenlang therapie gehad, oorspronkelijk voor mijn depressie, maar dan werk je natuurlijk ook wel aan je zelfbeeld. Rationeel gezien heb ik niet écht een probleem met mezelf en weet ik dat ik een leuke, slimme, niet lelijke meid ben. Maar emotioneel? Vind ik mezelf walgelijk, lelijk, zwak, niet de moeite waard. Bij mij hangt het ook samen met een pestverleden en ouders die precies zo zijn. Mijn moeder is ook heel erg onzeker en heeft dat altijd ook op ons geprojecteerd. Ook wel vaker gehoord dat ik niet bijzonder ben. Dat is echt iets dat ik mezelf voorneem bij mijn kinderen ooit anders te doen. Complimentjes geven, in ieder geval voor je OUDERS goed genoeg en een tikje bijzonder zijn. Ik ben ook sociaal een beetje mislukt erdoor. Flirten durf ik al helemaal niet, maar vriendschappen vind ik ook heel moeilijk. Ik durf bijv. eigenlijk nooit mensen uit te nodigen om dingen te doen, omdat ik altijd het idee heb dat mensen wel wat beters te doen hebben, leukere vrienden hebben. Ik heb de laatste 10 jaar denk ik 2x mijn verjaardag gevierd, omdat ik toch denk dat er niemand komt of dat het niet leuk wordt.

Ik heb laatst nog met twee vriendinnen jankend op de bank gezeten toen ik dat dus vertelde. Ik heb echt nog zulke momenten van vroeger waar ik alleen met tranen in mijn ogen aan terug kan denken (in groep 7, na maanden genegeerd te zijn, gevraagd worden om mee te doen met overlopertje en dat de hele school afgesproken had mij niet te tikken en een lol dat ze hadden toen ik enthousiast voor jan lul heen en weer rende).. Ik weet het niet, rationeel gezien heb ik het verwerkt, maar hoe je dat écht los kunt laten en zelfverzekerder wordt?

Ik ga zo langer reageren via laptop hoor, maar dit wilde ik gewoon niet zomaar voorbij laten gaan.

Antibes; je verhaal over vroeger breekt mijn hart! Zo bekend! Hier was het zoentikkertje, en iedereen zoende elkaar op de mond (was 11 ofzo, was heel hip toen) en mij tikten ze niet eens en als ik ze tikte wilden ze niet zoenen of alleen snel op hun wang. Klinkt zo stom, maar zoiets vergeet je gewoon niet meer.

Mijn ouders zijn idd geen mensen die over hun gevoelens spreken, ik wel. Ik knuffel mijn dochter plat, zeg haar elke dag hoe trots we op haar zijn en van haar houden en genieten gewoon (meer dan eens kan ik haar achter het behang plakken hoor, het driftige heeft ze namelijk van mij haha), mede daardoor willen we bewust nog een paar jaar wachten met een 2de. Wil mijn kinderen strontverwennen, allemaal hetzelfde.

Punk'd; lief, je reactie! Misschien kom ik wel meepraten, ik ben alleen niet zo heel bewust en gezond met eten bezig. En fijn dat je m'n updates leuk vind haha, ik ben me wel weer bewust van het feit dat ik heel veel over haar update haha

Wat jammer dat veel meiden zich zo voelen eigenlijk. En dat terwijl het niet nodig is. Als ik foto's zie van forummers, zie ik alleen maar leuke en mooie meiden. En de meeste forummers zijn ook hartstikke lief, dus eigenlijk niets om van te balen. Maar ja, zie dat zelf maar eens in

Ik herken het namelijk ook (helaas). Ik kan mezelf in de spiegel bekijken en dan ziet het er prima uit, denk ik, maar zodra mijn vriend een foto maakt, dan zak ik helemaal in een dip, vind mezelf dan zo afgrijselijk lelijk. Van anderen hoor ik wel tegengeluiden gelukkig, maar ik kan het over mezelf echt niet zien en dat is niet leuk.

Ik heb verder al jarenlang geen vriendinnen. Op de basisschool vond ik nooit aansluiting, op de middelbare school had ik een paar vriendinnen, maar het ging niet goed, waardoor ik werd opgenomen en niet meer naar school ging. Een paar jaar later op de universiteit kon ik opnieuw niet goed aansluiting vinden, omdat ik meer een huismus ben en niet zo'n typische student. Inmiddels ben ik hartstikke tevreden met m'n leven, lieve vriend, leuk en lief kind, maar toch... een paar vriendinnen zou wel leuk zijn. Ik vraag me wel eens af waarom het me niet lukt, of ik geen leuk mens ben ofzo.

Liever niet quoten.

Ik herken dit ook wel. Vooral die basisschoolverhalen..
Ik was verliefd op een jongen en een 'vriendinnetje' (niet dus) heeft dat aan hem verteld. De dag erna had hij verkering met een meisje dat net op school zat en dezelfde naam had als ik..
Verder is het bij mij niet zozeer dat ik echt gepest werd, eerder genegeerd. Op de middelbare school net zo. Ik heb meer pauzes en tussenuren in mijn eentje gevierd dan met een groepje. De meesten deden niet zozeer gemeen of zo, maar er werd gewoon over me heen gekeken of zo, ik werd vergeten, lag erbuiten.

Ik heb daarom heel bewust de keuze gemaakt om mijn HBO aan een hogeschool te doen waar niemand van mijn school heen ging, om dit allemaal achter me te laten. Dit heeft gelukkig wel geholpen, hier ben ik een stuk spontaner geworden. Maar nog steeds blijven die onzekere momenten.. Zelf mensen uitnodigen: zouden ze dat wel willen? Vinden ze je niet stom dat je het vraagt en als ze ja zeggen, willen ze het dan wel echt of zeggen ze het alleen maar omdat het gemeen zou zijn om nee te zeggen?

In het dagelijks leven heb ik er gelukkig niet heel veel last meer van, maar het steekt gewoon soms weer even de kop op. Vooral als ik oud klasgenoten zie, dan ben ik gelijk weer die onzekere miep van jaren geleden die niks durft te zeggen en niet interessant genoeg is om een gesprek mee te voeren..

Maar, zoals ik al zeg, meestal heb ik er geen last meer van gelukkig! Ik ken nu gewoon veel leukere mensen, die mij wel leuk vinden om mee te praten en die mij ook complimentjes geven ed. Helpt heel erg!

Ik heb inmiddels wel geleerd dat ieder huisje zijn kruisje heeft.

Sanne, wat heftig, opgenomen? Ben je er weer bovenop gekomen, hoop ik toch?
Over dat vriendinnen ken ik, heb er nu 2 en die zijn allebei gewoon perfect voor mij. De ene is precies eender zoals ik, we wonen beiden in een omgeving waar we nauwelijks iemand kennen en waar we voor onze vriendjes zijn komen wonen, en we hebben nagenoeg dezelfde achtegrrond en onzekerheden. De andere is heel makkelijk, en ontzettend nuchter en lief, zij stelt me gewoon op mn gemak en kan me heerlijk helpen relativeren en tegelijkertijd meeroddelen. Ook heeft zij net een kleintje, waren we samen zwanger en heeft zij een schoonfamilie die zo verweven zit met haar andere vriendengroep dat ze bij mij lekker dr gal kan spuwen en zeker weet dat hun het niet meekrijgen. Daar heb ik wel jaren voor moeten zoeken en vechten, en eigenlijk gaat het nu vanzelf. Hoop echt dat het bij jou ook goedkomt, je lijkt me een fantastische meid!

Mijn vriend gaat trouwens altijd al automatisch op een stoel staan als hij een foto van me maakt haha, hij maakt de foto van boven ivm onderkinnen haha

Arwyn, negeren valt wat mij betreft ook onder pesten hoor! Alleen zijn is niet erg, maar je eenzaam voelen is VERSCHRIKKELIJK. Ik heb me flink wat keren eenzaam gevoeld, en daar ga je aan onderdoor. Bij mij heeft het idd ook geholpen te verhuizen vanaf mijn geboorteplaats naar een plaats een uur verderop, zo zijn alle nare verhalen weggevaagd en kon ik met een schone lei beginnen!

Dat negeren wat je schrijft, herken ik ook wel Arwyn. Ik hoorde nooit bij de grote groep op school, al maakte ik ook altijd wel wat vriendinnen. Af en toe deden mensen wel echt gemeen ook, vooral een meisje die een jaar naast me heeft gezeten in de klas. Ze heette R.achel, eigenlijk sprak je het uit als Rasjel maar de uitspraak van Raggggel past veel beter bij haar persoonlijkheid . Ze baalde dat ze naast me moest zitten en heeft vervolgens een heel schooljaar niet tegen me gepraat, wel over mij achter mijn rug (letterlijk). De trut.

Wat ik bij anderen ook lees: toch wel gek wat voor een invloed dat soort herinneringen nog kan hebben, het is echt nog pijnlijk als ik daar aan terug denk.

Sanne: misschien kun je wat contacten op doen via het forum? Ik vind je sowieso een leuk mens, dus die oorzaak is al uitgesloten . Misschien ben je wat introvert of terughoudend? Dat ben ik zelf ook, al zijn er gelukkig wel vriendinnen blijven plakken.

Antibes: Goh, zo'n verhaal had ik van jou helemaal niet verwacht omdat je altijd zo zeker van je zaak overkomt op het forum. Konden je vriendinnen je steunen? Ik probeer de laatste tijd wat meer los te komen bij andere mensen en daar wordt wel goed op gereageerd.

Parel: dat van verhuizen herken ik ook precies! Ik zou echt nooooit meer willen wonen in de plaats waar ik het grootste deel van mijn jeugd heb doorgebracht. Al kreeg ik er een gratis huis nog niet. Af en toe rijd ik er doorheen en het brengt gelijk slechte herinneringen terug. In de stad waar ik nu woon, voel ik me heel anders.

Jahoor, helemaal bovenop gekomen, was 16 toen, dus dat is ook alweer jaren geleden. Ik zit eigenlijk prima in m'n vel, kan met een hele hoop ellende omgaan, maar blijf in de basis een onzeker persoon jammer genoeg. Wat je schrijft over die twee vriendinnen, dat zou ik ook graag willen. Hoef echt geen grote vriendengroep, maar een of twee vriendinnen zou gewoon gezellig zijn. Wie weet, ooit...

Jouw profielfoto is echt mooi, maar snap nu wel waarom hij van boven is genomen haha. Joh, als je echt 10 extra kinnen had, hielp een foto van bovenaf ook niet, dus volgens mij valt het reuze mee, je bent prachtig om te zien.

Ahww, meiden toch.

Ik heb eigenlijk geen zelfbeeld, kan dat ook? Ik vind mezelf niet lelijk of dik, maar écht tevreden kan ik ook niet zijn. Ik heb wel net als jullie het gevoel dat ik vaak te veel ben, of mensen niet uit durf te nodigen omdat ik denk dat ze wel iets beters te doen hebben of ik saai ben.

Twellie, bedankt. Heb ook wel eens gedacht om via het forum contacten op te doen, maar vind dat ook een beetje eng.
Gek inderdaad, dat sommige herinneringen nog zoveel kunnen doen. Ik heb ook van die herinneringen die geen pijn meer doen, maar die nog wel voor bepaald gedrag zorgen. Best raar.

Jeetje Sanne, dat had ik niet verwacht van jou. Vond het laatst trouwens erg leuk foto's van jou en H. te zien, vind je een hele mooie vrouw en vind jou ook altijd heel lief, begripvol, attent en vooral intelligent overkomen. Je mag best trots zijn op jezelf vind ik!

Twellie schreef:

Antibes: Goh, zo'n verhaal had ik van jou helemaal niet verwacht omdat je altijd zo zeker van je zaak overkomt op het forum. Konden je vriendinnen je steunen? Ik probeer de laatste tijd wat meer los te komen bij andere mensen en daar wordt wel goed op gereageerd.

Het is ook heel dubbel, want ergens ben ik juist ontzettend sterk qua karakter, maar op sommige andere punten ben ik heel onzeker en breekbaar ofzo. Dat vind ik ook nog altijd zo verbazingwekkend als ik terugkijk naar mezelf als klein meisje.. Ik werd echt gepest en soms geterroriseerd, maar ik heb me nóóit aangepast. Ik bleef gewoon mijn enthousiaste, iets te slimme zelf en ik ben nooit in mijn schulp gekropen en ik heb nooit gehuild dat ik niet naar school wilde ofzo. Best bijzonder.. En mijn mam zegt wel eens dat ze dan (haar raam in de apotheek keek uit op de straat waarover ik dan naar huis liep) als ik naar huis kwam lopen kon zien hoe mijn dag was geweest, maar verder eigenlijk niet.

Ik kon er met deze twee vriendinnen gelukkig wel over praten. En mensen verwachten het inderdaad niet bij mij, omdat ik dus juist heel spontaan en aanwezig ben in sociale situaties. Het is echt het initiatief nemen en bang zijn voor afwijzing dat ik niet durf. Wat wel lastig is, want het is natuurlijk moeilijk vriendschappen onderhouden als je zelf weinig initiatief durft te nemen.

Sanne, je lijkt mij ook echt een hele leuke meid (met een dotje van een dochter), je doet me qua uiterlijk denken aan strawberry hier.

Twellie, die herinneringen blijven pijnlijk, de emoties kan ik zo oproepen. Reden ook dat ik geen tv programma's over pesten kijk, dan blijf ik erin hangen.

Antibes, jij komt idd heel sterk en met een eigen mening over. Is dat oa de muur om je heen die spreekt? Bij mij wel, zo van 'ik stel mezelf lekker sterk en onvermurwbaar op, he kan mij niks maken' om zo maar niet gekwetst te worden. Ik doe ook niks tegen mijn zin, dan is er geen beweging in te krijgen, compromissen kan ik niet sluiten dan. Mensen die mij ook gekwetst hebben, komen nooit meer zo dicht bij me als ze eerst waren. Ik kan vrij makkelijk vergeven, maar vergeten doe ik nooit. Best een probleem, zoals bij mijn schoonmoeder.. (Zij zei tijdens mijn zwangerschap dat L niet alleen mijn kind was toen ik in de ik-vorm praatte over mijn kind, zei toen we met 6 weken met L vanuit het ziekenhuis kwamen na een heftige periode met refluxklachten en een k<<#*kraamtijd 'dat ik, toen ik met kerst naast haar zat met een slapende L op mijn arm, haar aan haar had moeten geven) Ik moet niks, dan gooi ik gelijk voor eeuwig mijn kont in de krib. Zij heeft me ook, toen ik na jaren het contact had verbroken met mijn vader, me proberen te pushen hem op te zoeken.

Ccc, wat een verhaal! Kan me de helft niet eens meer herinneren! Maar wat fijn dat je nu op je werk wel de waardering krijgt! Ik heb ook pas relaxt in een team leren werken bij mijn vorige werk, dankzij mijn teamleidster. Daar ben ik echt opgebloeid. Ik merk dat ik overenthousiast ben vanuit mijn faalangst, ik ben heel bang dingen fout te doen. Gelukkig ben ik op mijn nieuwe werk in een warm bad terecht gekomen en gaat het daar ook heel goed.

parel meisje toch, je bent zo mooi! je hebt een leuke vriend, een mooie dochter, een nieuwe baan, een mooi huisje. zonde dat je zo onzeker bent! maar ik herken het ook hoor, helaas.