Verdrietig...

Over 51 nachtjes is het zover, mijn grote kleine tuttie wordt 1 jaar.
Hoe dichterbij het komt, hoe moeilijker ik het vind.

Het lijkt alsof alles weer langzaam bovenkomt. Ik ben boos, op mijn lichaam, waarom kon ik het niet gewoon volhouden? Boos op dat wij in deze situatie gezet zijn, boos op alles wat ik daardoor gemist heb.
Ook komt er nu pas echt de angst naar boven, de angst over hoe het óók had kunnen aflopen.
Tegelijk ben ik intens gelukkig en geniet ik volop van het feit dat we haar bij ons mochten houden.

Als een filmpje speel ik vorig jaar deze tijd steeds af, het komt steeds weer voorbij.
Ik heb ontzettend veel zin in haar verjaardag, weet al helemaal hoe we het gaan doen.
Maar de periode en situatie er om heen vind ik zo moeilijk.

Merk het aan mezelf, ben snel verdrietig en er niet helemaal bij met mijn gedachten.
Droom erg vaak (zoals afgelopen nacht dat er een spin in mijn bed zat, iedere keer schrok ik, al zoekend, wakker).
Mijn velletje zit gewoon even niet lekker op dit moment.

Sterkte meid!

Logisch denk ik dat je nu alles weer terug gaat halen. met name het eerste jaar ben je toch bezig met vorig jaar was er dit en dit...en toen had ik dit.
Ik denk dat je toen destijds geen andere keuze had, en dat je jezelf niks te verwijten hebt.
Soms lopen dingen anders en gaat het niet zo als gepland. Ga je zelf hier niet de schuld van geven!!

Dat is hartstikke logisch, Lejow. Een vrouw die een normale zwangerschap en een normale bevalling heeft gehad, kent deze dip ook voor de eerste verjaardag, dus wanneer jij het er nóg moeilijker mee hebt, dan is dat niet meer dan een logische en normale reactie. Neemt niet weg dat het klote is en dat je er door heen moet. Je hebt het hartstikke goed gedaan vorig jaar en doet dat nu nog steeds. Wees trots op jezelf, gekkie!!

Het klinkt super klote meis, misschien is het wel goed voor de verwerking van alles? Het is zo'n ontzettend lekker meisie die ondanks een moeilijke start het zoooo goed doet nu! Ik hoop echt dat je ook kunt gaan genieten van haar verjaardag

Dat is allemaal logisch meid, het is niet niks wat jullie mee gemaakt hebben. Probeer het te accepteren dat je het er nu moeilijk mee hebt. Dat is echt niet erg. Kan je er goed met je vriend over praten?

Niet zo gek hé? Jullie hebben genoeg zorgen gehad van jullie kleine tuttie! Probeer wel ook het positieve te blijven zien. Ze heeft het allemaal gered, is een lekkere bolle geworden & doet het hartstikke goed. Het is gewoon pech dat het jullie is overkomen & dat jouw lichaam het niet meer trok, dat kan, helaas, iedereen gebeuren. Probeer het een plekje te geven, zodat je voor de volle 100% kunt genieten van de tijd die je hebt, en die gaat komen!

En dat heet dus verwerken..... Het is heel logisch dat je dit doormaakt! Praten, praten, praten!

Mij heeft het heel erg opgelucht om het allemaal van me af te schrijven, eens in de zoveel tijd pak ik dat boekje er weer bij en lees ik terug. Kan dan zo weer huilen en voel me precies hoe ik me toen ook voelde! Neem de tijd want het is héél heftig wat jullie hebben doorgemaakt!

Heel herkenbaar, ook al was die van mij ''maar'' 5 weken te vroeg. Vandaag is hij 1 jaar geworden, en ik moet zeggen dat het me nu alles meevalt! Maar enkele weken geleden kon ik aan iets anders denken dan vorig jaar deze tijd. Iedere nacht beviel ik zowat opnieuw in mijn dromen, overdag dacht ik aan niets anders (ik werk in het ziekenhuis waar ik ben bevallen en waar mijn zoontje gelegen heeft, dit werkte ook niet echt mee omdat ik continue de confrontatie opzocht omdat ik er zo mee bezig was) Het heeft mij enorm geholpen om er met iemand over te praten die mij begreep, en echt naar me wilde luisteren, dus dit raad ik je ook aan. Probeer bij elke verdrietige gedachte ook te denken aan het prachtige gezonde meisje dat je nu hebt! Dat compenseerde mij bij ook wel de knoop in maaggedachtes zoals ik ze noem! Het is heel normaal dat je die hebt, stop ze dus ook niet weg, maar praat, praat praat. Heel veel sterkte ermee!

Ik heb niet zoveel te zeggen hierover, maar wil je toch een geven

Eens met Pien. Je bent nog steeds aan het verwerken! Laat het maar gebeuren, het is heel normaal! Ik had een drama-bevalling en dat is misschien niet vergelijkbaar met de vroeggeboorte van Little B., maar dat was mijn 'trauma' en dat heb ik moeten verwerken. Daar heb ik ook ruim een jaar over gedaan en zeker rond haar eerste verjaardag kwamen de herinneringen weer boven. Ik herken het dus wel een beetje, ook al zijn onze situaties niet hetzelfde. Dikke knuffel, het gaat hartstikke goed met je meisje! Ze is een kanjer! En jij ook!

Lijkt me heel normaal. Ik heb het ook gehad bij mijn eerste en ook nu bij de tweede begint het wel een beetje te kriebelen maar dan op een positieve manier omdat het een hele andere bevalling/kraamtijd was.
Het kost tijd om het te verwerken, je mag ook gewoon verdrietig zijn. Probeer het niet tegen te houden maar geef er gewoon aan toe.

Ik denk dat het heel normaal is dat je er nu extra veel mee bezig bent. Het hoort allemaal bij het verwerken, hoe vervelend je je nu ook voelt. Krop het niet op, wat eruit moet moet eruit. Het is niet niks wat er allemaal gebeurd is het afgelopen jaar.

Dank jullie wel allemaal.
Genieten doe ik zeker van haar, hoe kan het ook anders met zo'n tevreden, blij meisje.

Vanavond toen we thuis kwamen had ik skyradio christmas opstaan en kwam het nummer Halleluja voorbij.
Toen heb ik samen met B gedanst en gehuild (ik dan)en zo intens genoten van het feit dat ik haar vast had, en ze bij me was.

Soms zoek ik ook bewust de confrontatie op, door filmpjes te kijken, of in haar fotoboek te bladeren.
Ik heb nog contact met 3 andere moeders uit het ZH, waarvan de kindjes bij B op de afdeling gelegen hebben en dat is wel héél fijn. We hebben allemaal dezelfde rode draad door ons leven lopen.

Maar het is toch logisch dat je er moeite mee hebt, het is de eerste keer dat je weer bij die datum komt. Een periode die voor jullie heel zwaar is geweest.

Ik liet trouwens laatst een foto van b zien aan mijn moeder, en vertelde dat ze behoorlijk te vroeg was geboren. Die zei ook daar kun je absoluut niets meer van zien.

Waar ik heel erg tegen aan liep tijdens de verwerking is dat mijn man continu maar zei: " maar het is toch goed gekomen? kijk naar hoe tevreden lief meisje E is."

Ik kon daar echt heel slecht tegen, wat ik precies zo deed was haar bij me houden, terug denken aan hoe het was en dan liet ik mijn emotie's gewoon gaan! E moest wel eens lachen als ze een traan over mijn wang zag biggelen!

Dat klopt Minx
Hollands welvaren hahaha, gelukkig maar!!

Minx schreef:Maar het is toch logisch dat je er moeite mee hebt, het is de eerste keer dat je weer bij die datum komt. Een periode die voor jullie heel zwaar is geweest.

Ik liet trouwens laatst een foto van b zien aan mijn moeder, en vertelde dat ze behoorlijk te vroeg was geboren. Die zei ook daar kun je absoluut niets meer van zien.

Haha dat zei mijn moeder laatst ook Supermeisje is het! Komt echt goed, laat het allemaal maar toe. Door alle omstandigheden ben je keihard doorgerend en heb je jezelf misschien wel in de overlevingsstand gezet al die tijd en komt het nu. Alleen het gevoel wat erbij komt kijken is niet altijd even leuk helaas...

Bij mij nog 22 dagen en dan is ze 1 nu ik het zo typ is het echt snel gegaan een jaar.
Er moeten nog heel wat dingen gebeuren voor der verjaardag.
Merk soms ook al was het maar 5 weken dat ik in het begin toch niet optimaal heb genoten omdat het in mijn hoofd nog niet de tijd was. Zij was er klaar mee om in mijn buik te zitten maar nu alles dichterbij komt is het toen allemaal zo snel gegaan.
Zo zijn wij vorig jaar 20dec ger partnerschap aangegaan, 29 dec vliezen gebroken naar het ziekenhuis gegaan, 30 dec jarig, oud en nieuw, en de dag erna kwam J.
Maar jullie Tuttie doet het zo goed snap je heel goed hoor

Lejow schreef:Dank jullie wel allemaal.
Genieten doe ik zeker van haar, hoe kan het ook anders met zo'n tevreden, blij meisje.

Vanavond toen we thuis kwamen had ik skyradio christmas opstaan en kwam het nummer Halleluja voorbij.
Toen heb ik samen met B gedanst en gehuild (ik dan)en zo intens genoten van het feit dat ik haar vast had, en ze bij me was.

Soms zoek ik ook bewust de confrontatie op, door filmpjes te kijken, of in haar fotoboek te bladeren.
Ik heb nog contact met 3 andere moeders uit het ZH, waarvan de kindjes bij B op de afdeling gelegen hebben en dat is wel héél fijn. We hebben allemaal dezelfde rode draad door ons leven lopen.

Wat knap! Ik heb in mijn verlof nog een herinneringenkoffertje gemaakt. Het is gesloten met strik van lint, maar nog nooit is deze weer open geweest.. Ik kan het gewoon niet en over 18 dagen is ze toch alweer een half jaar. Een jaar geleden wist ik nog niet eens dat ze in mijn buik zat!

Roodkapje schreef:

Lejow schreef:Dank jullie wel allemaal.
Genieten doe ik zeker van haar, hoe kan het ook anders met zo'n tevreden, blij meisje.

Vanavond toen we thuis kwamen had ik skyradio christmas opstaan en kwam het nummer Halleluja voorbij.
Toen heb ik samen met B gedanst en gehuild (ik dan)en zo intens genoten van het feit dat ik haar vast had, en ze bij me was.

Soms zoek ik ook bewust de confrontatie op, door filmpjes te kijken, of in haar fotoboek te bladeren.
Ik heb nog contact met 3 andere moeders uit het ZH, waarvan de kindjes bij B op de afdeling gelegen hebben en dat is wel héél fijn. We hebben allemaal dezelfde rode draad door ons leven lopen.

Wat knap! Ik heb in mijn verlof nog een herinneringenkoffertje gemaakt. Het is gesloten met strik van lint, maar nog nooit is deze weer open geweest.. Ik kan het gewoon niet en over 18 dagen is ze toch alweer een half jaar. Een jaar geleden wist ik nog niet eens dat ze in mijn buik zat!

Ja, herkenbaar! Ik heb net geen half jaar geweten dat ik zwanger was. Op 1 aug testte ik positief en op 30 Jan is ze geboren!

Ik heb hier dan geen ervaring mee, maar ik herken wel dat ik soms ook bewust de confrontatie opzoek met dingen die ik juist moeilijk of pijnlijk vind. Aan de ene kant denk ik wel dat het werkt, aan de andere kant denk ik wel dat ik het mezelf soms onnodig moeilijk maak.

Een bevalling en een geboorte is al een hele ingrijpende gebeurtenis voor een vrouw, laat staan de geboorte van B! De angst toen je weeën kreeg en ze geboren zou worden, hoe groot zou ze zijn? Is ze gezond? En dan de heftige tijd in het ziekenhuis ipv thuis van je gezinnetje te genieten.
Daar ben je vooral de eerste tijd mee bezig. Je bent inderdaad in de overlevingsstand gegaan.
Nu alles lekker loopt en ze bijna 1 wordt, krijg je de tijd om het te verwerken.

Ik ben heel nuchter en ben er eigenlijk heel goed doorheen gefietst. Ik had echt een slechte bevalling, maar zo heb ik het niet eens ervaren.
Maar wat ben ik er evengoed nog lang mee bezig geweest.
Ze zijn al 10 maanden en pas sinds 1,5 maand kan ik zeggen dat ik er niet meer zoveel aan terugdenk. Zo'n impact heeft het gehad. En die dromen is ook heel herkenbaar. Zo ben ik ook regelmatig een kind kwijt in mijn slaap. Verder voel ik me gelukkig prima.

Neem de tijd om het te verwerken.
En je kan ontzettend trots op B zijn en vooral ook op jezelf!!

Heel herkenbaar, vooral tijdens D.aan z'n eerste jaar heb ik daar ook last van gehad.
Daarnaast heb ik een deel van de zwangerschap van D.aan en zijn geboorte pas verwerkt toen J.ulia werd geboren. Ik heb de zwangerschap van J.ulia als goed ervaren, maar heb een aantal heftige momenten gehad, die te linken waren aan de zwangerschap van D.aan.
D.aan wordt over een aantal maanden 4 jaar, ik merk dat ik nu opnieuw weer bezig ben met zijn geboorte!

Dat wordt echt minder, had ik ook het eerste jaar. Boos ben ik nooit geweest, ik zou niet weten op wie
Maar het hoort erbij, je hebt heel wat te verwerken wordt vanzelf minder.