Geduld verliezen

Paper Crown schreef:

Zelda schreef:

Paper Crown schreef:Je bent een mens en als iets of iemand je op je zenuwen werkt dan kan ik me echt voorstellen dat hij een veeg uit de pan krijgt van je. Dat maakt je echt geen slechte moeder of hoe je je daar heel lang schuldig om te voelen. Hij treitert je niet bewust maar soms kunnen ze je behoorlijk uittesten. Zolang je je kind niet alleen maar afsnauwt en niet alle hoeken van de kamer laat zien, denk ik dat ze over het algemeen niets overhouden van een mam die af en toe eventjes ze op hun flikker geeft.

Ja dat is inderdaad zo. Helaas is het moeders eigen om alles perfect te willen doen en zich schuldig te voelen

Ja maar naar perfectie streven met een 3 jarige is een oorlog die je niet wint hoor. Bepaalde dingen horen bij de opvoeding en verzorging en dat heeft ie maar en accepteren. Ik kreeg ook wel eens een lel van mijn moeder en ik hou echt superveel van haar!

Slaan gaat echt tegen mijn principes in overigens, dat heb ik tot nu toe nog niet gedaan, en ik hoop ook dat het zo blijft.

Ja hoor, helaas dagelijks hier de laatste weken. Al gaat het nu weer wat beter. Maar mijn lontje is momenteel erg kort, en ik schreeuw soms echt te veel naar mijn zin terug. Ik kan het geschreeuw en geruzie en het slechte luisteren niet altijd even goed hebben. Ik ben grotendeels alleen met ze, man is vroeg weg en laat thuis, dus de spitstijden zijn voor mij alleen.

Ik probeer nu echt heel erg om zo rustig mogelijk te blijven, tel vaker tot 10 of ontvlucht de situatie even, ga dan even uitblazen in de gang ofzo. En dat helpt gelukkig wel. Voor 2 weken terug was ik in staat om de huisarts, voor mezelf dus, te bellen omdat ik echt het gevoel had dat het me boven het hoofd groeide, maar gelukkig gaat het nu dus een stuk beter nu ik er echt aan ga werken.

De ene dag kan ik nou eenmaal meer hebben dan de andere.

Niet quoten

Zelda schreef:

Elodie schreef:

Zelda schreef:Wel 'fijn' om te horen dat het herkenbaar is voor moeders. Het is nou niet zo dat ik elke dag kwaad op hem word, maar als hij wéér van alles doet om onder het tandenpoetsen uit te komen (gillen, schreeuwen, huilen, loswurmen) dan kan ik wel even boos worden ja.

Ik voel me daarna altijd heel erg schuldig.


Het is een fase, het is een fase, het is een fase...

Hoe oud is jouw zoon? Want hier is dat wel makkelijker geworden toen ik aan hem uit kon leggen waarom zulke dingen moeten. En probeer in je hoofd te houden; hoe meer gestrest jij bent, hoe meer hij je tegen gaat werken, want dat voelen ze echt goed aan.
Sterkte ermee!

Hij is 3 jaar. Uitleggen waarom hij de tanden moet poetsen werkt gewoon niet, ik heb van alles al geprobeerd. Dus nu is het maar in de houdgreep en tanden poetsen, maar daar word de sfeer al helemaal niet leuk van.

Mijn zoontje is dacht ik 5 maanden ouder, maar hier werkt goed uitleggen waarom het moet wel. Ik zeg dat hij anders beestjes in zijn tanden krijgt die zijn tanden kapot maken. Al klinkt dat zo wel weer heel hard....

@ Zelda over het tandenpoetsen: Ik weet dat je van alles geprobeerd hebt, maar ik moest ineens denken aan de scriptie van mijn nichtje. Zij was afgelopen zondag bij mij en vertelde dat zij destijds onderzoek gedaan heeft naar gedrag van ouders en kinderen tijdens het eten. Daar bleek vooral uit (uiteraard) dat kinderen dwarser worden als ouders de controle verliezen en gaan drammen. Maar ze zei ook dat keuzes geven echt heel erg helpt. "Wil je eerst de wortels of de aardappeltjes?" of als ze zeuren om een snoepje: "Je mag wel kiezen uit een appel en een peer. Welke wil je?"

Ik weet niet of je er nu iets aan hebt, maar bijvoorbeeld twee smaken tandpasta geven en daaruit laten kiezen helpt misschien wel. Of twee tandenborstels. Of vragen of hij eerst zijn pyjama wil aandoen en dan zijn tanden wil poetsen.

Ik bedoel het niet om je de les te lezen, maar ik vond het zo'n interessant gegeven dat het zo goed werkte . Misschien wist jij het al eeuwen, maar ik heb geen kind haha.

En verder.. ja het is inderdaad een fase, maar dat kan nog steeds onuitstaanbaar zijn en naast moeder ben je toch ook écht nog steeds een mens.

Ik had het eerder nooit, zelfs niet toen mijn dochter op haar vervelendst was (peuterpubertijd). Alleen de laatste weken kan ik minder van haar hebben, vooral als ze heel erg lang gaat treuzelen terwijl ik echt naar mijn werk moet of als ze maar blijft doorgaan over iets dat niet kan op dat moment. Ik ben een paar keer heel duidelijk en direct met stemverheffing geweest, terwijl ik normaal heel veel uitleg.

Oh twellie, treuzelen is inderdaad ook zó irritant!

Ik verlies zo vaak mijn geduld, ik heb ook gewoon geen geduld. en ik voel me ook niet schuldig naderhand, kan er toch niks aan veranderen.

Ik verlies niet heel vaak mijn geduld, ik kan er alleen niet goed tegen als ze maar niet gaan slapen. Toen Yrsa na meer dan een uur nog niet sliep en voor de duizendste keer zei dat het licht aan moest, ben ik wel even een beetje boos geworden. Daarna hebben we het goed gemaakt en is ze gaan slapen.

Ja, ik verlies wel eens mijn geduld. Verhef dan mijn stem of schreeuw geluidloos. Eigenlijk altijd 's nachts. Ik ben van mezelf al flink moe en als hij dan weer urenlang wakker is 's nachts of ik er voor de zoveelste keer uit moet is de koek soms wel echt op. Tegenwoordig huil ik maar gewoon een potje en probeer eraan te denken dat het voor hem minstens net zo vervelend is, dan ben ik niet meer zo gefrustreerd. Want mijn stem verheffen, daar voel ik me echt schuldig om en het helpt ons allebei niet.

Ik verlies wel eens mijn geduld maar of zij er wat van merken weet ik niet. Het is wel eens zo als ze niet willen slapen en ik al een miljoen keer naar boven ben geweest, ik beneden ff een kreet sla, omdat ik weer naar boven moet.

Verder is het nog niet voor gekomen maar ik denk echt wel dat het een keer zal gebeuren ik ben niet perfect. En ik denk ook wel dat ik na die tijd er last van zal hebben.

Ik verlies ook wel eens m'n geduld, is vrij menselijk toch? Bij mij uit het zich niet in schreeuwen, ik ben niet zo'n schreeuwerig persoon.
Als dochter iets niet wilde doen dan zei ik vaak: oké, dan niet.
Waarop dochter nu dus op alles "oké, dan niet" zegt.

M'n man kan soms wel wat meer z'n geduld verliezen. Maar mijn dochter hangt ook vreselijk aan hem. Alles is papa voor en papa na. Als we met z'n drieën zijn dan is hij degene die alles voor haar moet doen.
Ze zit nu ook in de fase dat ze heel hard NEEEEEEHHH zegt en dan vervolgens gaat stampvoeten. Mijn man vindt dat stampen zo vervelend en dan gaat hij dat na doen als het hem teveel wordt. Wat ik vervolgens weer erg slecht vind.

Met slapen ben ik m'n geduld al lang verloren. Dochter is een drama met in slaap vallen. Inmiddels heb ik het opgegeven en sindsdien brengt m'n man haar iedere dag naar bed. Het duurt vaak een uur eer ze slaapt. Wat dat betreft vind ik het knap dat m'n man daar wel z'n geduld goed kan bewaren.

Ja maar eigenlijk sinds kort vanwege t slaapgebrek, ik heb in weken al niet meer fatsoenlijk geslapen en dat is niet goed voor mijn humeur, daarvoor had ik bergen geduld.

Ik moet zeggen dat het de laatste tijd niet meer gebeurd is maar toen ze nog kleiner was wel een paar keer. De eerste maanden is ze een echte huilbaby geweest en ik was zo moe en emotioneel dat ik haar in bed gelegd heb en riep "dan jank maar, ik weet het ook niet meer" en toen ben ik buiten op de galerij heen en weer gaan lopen in mijn t-shirt terwijl het vroor. Ik moest echt afkoelen. Na een paar minuten was ik rustig en ben ik haar weer gaan troosten en was ze ook heel snel stil. Waarschijnlijk voelde ze mijn spanning en frustratie ook gewoon en werd ze daar alleen maar onrustiger van.
Daarna nog wel een paar keer 's nachts boos op haar geworden als ze niet wilde slapen en alleen maar om zich heen lag te slaan maar nooit meer zo erg als die ene keer.

Sinds een paar maanden kan ik veel dingen makkelijker los laten en weiger ik om over "onbelangrijke" dingen een strijd te gaan voeren die altijd eindigt in een huilende J en een boze mama. En dat maakt het leven een heel stuk leuker en J luistert/slaapt/eet/ect ook ineens veel beter.

Vaak zat, kan volgens mij ook bijna niet anders met zulke nachten, samenspannende puberstreken en vooral al dat afpakken en geruzie met elkaar waarbij altijd knijpen, slaan, bijten en haren trekken bij komt kijken. Ik ben ook maar gestopt met me daar schuldig over te voelen want ze weten tegenwoordig dondersgoed wat wel en niet kan/mag en als ze dan toch oneindig door blijven gaan helpt het allemaal ook niet om het maar zo liefdevol mogelijk aan te pakken. Zeker niet op de lange termijn.

Maandag was ik het weer eens zo zat dat ze alles uit de kast hadden gegooid en open getrokken en vervolgens nergens mee speelden, ze weigerden ook om het op te ruimen. Ik heb ze drie keer gewaarschuwd dat ik alles wat niet opgeruimd werd in de vuilnis ging gooien. En nog wilden ze niet opruimen. Ik heb de bezem gepakt, alles naar voordeur geveegd. In een vuilniszak gekieperd en buiten gezet. Pissig dat ze waren.
Toen ze in bed lagen heb ik de vuilniszak maar weer leeggehaald en de boel boven in de kast gezet.
Gisteren werd alles opgeruimd voor er iets anders werd gepakt.

Coco schreef: Ik ben ook maar gestopt met me daar schuldig over te voelen want ze weten tegenwoordig dondersgoed wat wel en niet kan/mag en als ze dan toch oneindig door blijven gaan helpt het allemaal ook niet om het maar zo liefdevol mogelijk aan te pakken. Zeker niet op de lange termijn.

Grappig dat je je dat schrijft, hier helpt juist een 'harde' aanpak totaal niet en een liefdevolle aanpak heel goed. Vooral op de lange termijn. Hoe heviger mijn reactie, hoe heviger zij er tegenin gaat. Terwijl als ik het rustig aan haar uitleg en haar vraag waarom ze iets doet/wil/niet wil dan is het daarna 99 van de 100 keer gewoon goed/klaar.

Fiwen schreef:
Grappig dat je je dat schrijft, hier helpt juist een 'harde' aanpak totaal niet en een liefdevolle aanpak heel goed. Vooral op de lange termijn. Hoe heviger mijn reactie, hoe heviger zij er tegenin gaat. Terwijl als ik het rustig aan haar uitleg en haar vraag waarom ze iets doet/wil/niet wil dan is het daarna 99 van de 100 keer gewoon goed/klaar.

Het ligt er natuurlijk ook wel aan wat ze doen. Net beet mijn zoontje een puzzelstukje van mijn dochtertje eraf. Dan leg ik ook echt wel normaal uit dat dat niet leuk is en waarom niet. Maar bij elkaar pijn doen gaan ze tegenwootdig zonder pardon naar de gang toe of op de trap zitten. Daar ga ik geen hele dag rustig over praten aan besteden. Dat houdt een keer op als ze daarna, nog voordat ik weer sta vanuit hurkpositie, alweer verder meppen en trekken. Ik hoef ze niet uit te leggen dat dat pijn doet, dat voelen ze zelf ook vaak genoeg en weten ze dus dondersgoed.

ja, het is (helaas) herkenbaar.
ik kan vooral ongeduldig zijn wat betreft het niet willen slapen, vooral als ik zie dat hij moe is denk ik 'hup, doe die ogen dan dicht'. ik mag echt van geluk spreken dat hij een goede slaper is..

verder merk ik dat ik veel ongeduldiger ben nu ik zwanger ben en hier baal ik echt heel erg van, vooral omdat ik de zwangerschap niet de schuld wil geven.
de laatste 2 weken heeft t. veel dagen dat hij zit te zeuren, zo gauw ik opsta om naar de keuken te lopen begint hij al te krijsen en hij stopt pas als ik hem opgetild heb. nu dit langer duurt begin ik het steeds irritanter te vinden, vooral omdat ik de indruk heb dat er niets aan de hand is.
ik heb wel eens vanaf het toilet of vanaf zolder naar hem geschreeuwd dat hij stil moest zijn en dat ik echt wel terug kwam. en nee, hier ben ik niet trots op, maar hij kan echt het bloed onder mijn nagels vandaan halen..
ik vind het vooral zo irritant wanneer hij tig keer per dag brood of zijn fles op de grond gooit. volgens mij weet hij dondersgoed dat het niet mag en doet hij het om een reactie uit te lokken, maar ook als ik hem negeer of gewoon niets zeg en zijn fles weer op tafel zet gaat hij door.. grr.. dan kan ik wel even boos worden (ook al weet ik dat het wéér niet zal helpen..)

de afgelopen 2 weken is t. dus echt claimend, wil niets alleen doen enzo.. op die momenten vraag ik mij serieus wel eens af hoe ik dat straks ga doen als de 2e er is, maar goed dat zal wel los lopen..

Coco schreef:

Fiwen schreef:
Grappig dat je je dat schrijft, hier helpt juist een 'harde' aanpak totaal niet en een liefdevolle aanpak heel goed. Vooral op de lange termijn. Hoe heviger mijn reactie, hoe heviger zij er tegenin gaat. Terwijl als ik het rustig aan haar uitleg en haar vraag waarom ze iets doet/wil/niet wil dan is het daarna 99 van de 100 keer gewoon goed/klaar.

Het ligt er natuurlijk ook wel aan wat ze doen. Net beet mijn zoontje een puzzelstukje van mijn dochtertje eraf. Dan leg ik ook echt wel normaal uit dat dat niet leuk is en waarom niet. Maar bij elkaar pijn doen gaan ze tegenwootdig zonder pardon naar de gang toe of op de trap zitten. Daar ga ik geen hele dag rustig over praten aan besteden. Dat houdt een keer op als ze daarna, nog voordat ik weer sta vanuit hurkpositie, alweer verder meppen en trekken. Ik hoef ze niet uit te leggen dat dat pijn doet, dat voelen ze zelf ook vaak genoeg en weten ze dus dondersgoed.

Klinkt als mijn kinderen momenteel.....

Zelda schreef:

Elodie schreef:

Zelda schreef:Wel 'fijn' om te horen dat het herkenbaar is voor moeders. Het is nou niet zo dat ik elke dag kwaad op hem word, maar als hij wéér van alles doet om onder het tandenpoetsen uit te komen (gillen, schreeuwen, huilen, loswurmen) dan kan ik wel even boos worden ja.

Ik voel me daarna altijd heel erg schuldig.


Het is een fase, het is een fase, het is een fase...

Hoe oud is jouw zoon? Want hier is dat wel makkelijker geworden toen ik aan hem uit kon leggen waarom zulke dingen moeten. En probeer in je hoofd te houden; hoe meer gestrest jij bent, hoe meer hij je tegen gaat werken, want dat voelen ze echt goed aan.
Sterkte ermee!

Hij is 3 jaar. Uitleggen waarom hij de tanden moet poetsen werkt gewoon niet, ik heb van alles al geprobeerd. Dus nu is het maar in de houdgreep en tanden poetsen, maar daar word de sfeer al helemaal niet leuk van.

jou zoontje is natuurlijk al wat ouder en misschien wat lastiger om de tuin te leiden.
maar hier is het tandenpoetsen ook echt drama, behalve wanneer hij in bad zit, dus vaak doen we het dan.
ik moet wel bekennen dat het nog wel eens gebeurd dat we het tanden poetsen niet eens proberen omdat we geen zin hebben in stampij..

Weg

Ik heb op dit moment totaal geen geduld en een gigantisch kort lontje. Ik val soms onredelijk tegen hem uit. Gelukkig kan mijn man het goed relativeren en die zegt dan ook wel dat J er niks aan kan doen. Maar ik voel me wel gigantisch schuldig. (overigens moet manlief het net zo hard ontgelden hier hoor )

Op zich heb ik een engelengeduld en kan heel veel hebben. De nacht eruit moeten omdat hij slecht slaapt maakt me niet veel uit. Alleen op het moment dat ik zelf even niet lekker in mijn vel zit, en mijn zoon gaat dan echt tegendraads, verlies ik wel mijn geduld. En dan lever ik hem gewoon af op het kdv

Hier ook net zoals bij jullie. Ik heb er vooral 'snacht last van als ik voor de 1000ste keer het bed uit moet. Dan heb ik ook weleens van nou huil maar een end weg, maar dat houd ik een paar minuten vol en dan bedenk ik mij dat hij het niet express doet. Verder is het ook frustratie naar mijn man toe dat hij zijn bed niet uit gaat en ik, zoals deze week 6 dagen, moet werken (en begin meestal om 7 uur 'sochtens en dat houd in dat ik half 6 op moet), en hij niet blikt of bloost en zich omdraait en verder slaapt. Vannacht ook weer ruzie gehad erom omdat ik R in bed had genomen en hij niet wilde slapen. Dan schiet mijn man uit zijn slof en wordt ik boos op hem (wat resulteerde in een ruzie dat we maar niet voor een 2e moesten gaan als hij er niet tegen kon.. Goed onderwerp voor in de nacht ). Maar ik heb ook nachten gehad dat man weg was, R ziek was en de hond ook. Dan is het frustratie om de situatie en ben ik ook naar buiten gegaan om een sigaretje te roken, toen realiseerde ik me dat ik mijn man wel echt nodig had (een kotsende hond en een kind dat snipverkouden was met koorts is geen leuke combi).

'grappig' om te lezen dat het gros, net zoals hier, te maken heeft met het nachtelijk wakker worden van onze kids. We zeggen soms wel tegen elkaar, een uitknop zou soms ideaal zijn. S'avonds kind uit en s'ochtends weer aan hahahaha.