hoeveel geduld hebben jullie?

A.. Werd vannacht rond 12 uur wakker en bleef maar huilen dus heb ik haar opgehaald en bij ons in bed gezet. Hier bleef ze maar huilen enzo telkens weer huilen en weer stil. Ik heb veel geknuffeld en gepraat tegen haar maar om 1 uur sliep ze nog niet.... Dus even naar benedenvoor wat ranja enzo uiteindelijk heb ik en los matras gepakt em ben bij haar op de kamer gaan liggen... Hier heeft ze ook nog en poos liggen spoken waardoor A en ik een korte nacht hebben gehad. Ik blijf ondanks dat ze zo aan het spoken is gewoon rustig tegen haar maar man lief heeft geen/minder geduld en wil slapen en word dan een beetje boos op der met gevolg dat ze weer helemaal overstuur is.. ik word dan weer boos op mn man en zo lig ik dus als ze aan het spoken is altijd naast haar of ben druk met haar... Wie heeft er bij jullie het meeste geduld?


Ben ik misschien te zacht voor haar dat ik ook teveel toelaat en zou ik ook gewoon wat harder moeten zijn of wat denken jullie? Hoe doen jullie dat?

Mijn man heeft het meeste geduld van ons 2, zeker 's nachts. Het enige vervelende is dat hij altijd wel even snauwt tegen mij. Dat doet tie altijd als tie uit een diepe slaap wordt gehaald. En daar raak ik altijd wat geïrriteerd van. Maar naar dochter doe ik dat niet.

Ik vind je niet te soft. Kennelijk was er gewoon iets aan de hand en had ze je nodig.

Ik heb het meeste geduld. Maar ik denk dan, ik kan wel gaan stressen/boos doen maar daar heb je alleen jezelf mee. Kind word er niet rustiger van. Maar mijn man krijg ik sowieso nauwelijks wakker 's nachts. De nachtvoedingen deed ik ook altijd alleen. Maar hij word tussendoor geregeld wakker en dan word ik dat niet.
Hier hebben we zo'n moment met het avondeten. "s nachts slaapt hij door dus 's nachts nog nooit gehad. Maar wel vaak met het avondeten, dan blijft hij huilen en wil dan even niets. Ik accepteer dat en loop met hem rond. Mijn man blijft dan vragen: ja wat heeft hij nu? Nou uh tja als ik dat wist

Dat is vervelend zeg! Vandaag een drukke dag of kun je lekker rustig aan doen?

Ik heb het meeste geduld. Althans, als we niet weten wat er is heb ik het meeste geduld, als hij ziek is kan man er uren mee lopen/knuffelen/wiegen. Mijn man wil het altijd graag oplossen, niet dat hij wil slapen, meer dat hij wil dat ons mannetje zich prettig voelt. Hij heeft ook uren met hem 'gefietst' toen hij krampjes had bijv. en liep wel een half uur rond wrijvend op zn rug als er een boertje gelaten moest worden na een fles. Pas als hij niks kan ontdekken en zoon blijft huilen mag ik het doen.

T is vanaf zn geboorte al een hele slechte slaper.
Is vaak wakker tussen 3 en 5 en daarna eer om 6u.
Mijn man werkt 6 dagen snachts dus doe ik het zoizo zelf. En opzich heb ik wel wat geduld.
Maar heb ook wel een nachten lopen huilen van vermoeidheid haha!

Van za op zo is mijn man wel thuis maar slaapt dan zo vast dat hij niks hoort.
Ook daar kan ik wel eens geirriteerd van worden haha.

Ik heb heel weinig geduld wat betreft het slapen, zeker nu met de hormonen. Ik er dan heel kriegelig. Gelukkig heeft mijn man kwa slape. Betreft wel meer geduld.

Als je geïrriteerd gaat doen tegen je kind of er tegen schreeuwt, dat werkt alleen maar averechts en daar worden ze nog meer overstuur van.

Ik probeer altijd rustig te blijven, en 9 van de 10 keer lukt dat ook, behalve 1 keer: mijn zoon had 3 nachten niet geslapen en ik daardoor ook niet. Hij huilde en hij brulde 's nachts constant. Ik was he-le-maal gebroken. Ik trok het echt niet meer, leek wel een zombie. In de 4e nacht heb ik huilend mijn vriend opgebeld omdat ik weer niet kon slapen, of hij NU naar huis kon komen want ik werd echt gek. Daarna is mijn zoontje ook opgenomen in het ziekenhuis, er was toch wat goed mis.

Wat heftig, Zelda! Er alleen voor staan lijkt mij sowieso een behoorlijke opgave, vooral met dat soort nachten.
Mag ik vragen wat er met de zoontje aan de hand was?

We deden de nachten toen om en om, maar in de praktijk kwam het erop neer dat ik het meest eruit ging omdat ik toch makkelijker opsta dan mijn vriend. Mijn zoon was toen 2,5 en klaagde de hele tijd over pijn in zijn been waardoor hij ook niet kon slapen. Na de 4e dag bleek het toch wat ernstigs te zijn want hij kon ineens niet lopen, alleen maar kruipen. Zijn knie was ook opgezwollen en dik, en hij huilde de hele tijd...naar de huisartsenpost gegaan (waar we de dag dáárvoor weggestuurd waren omdat de dokter niks zag) en mijn zoon werd gelijk opgenomen. Het was een soort virus of bacterie waardoor mijn zoon zijn been niet kon strekken en het helemaal opgezwollen werd.

Sorry voor het lange verhaal, maar ik vind het nog steeds best heftig wat er toen was gebeurd.

Dat kan ik me voorstellen, wat ontzettend sneu zeg!
Zo zie je maar hè, je moedergevoel zit er meestal niet naast.

Het meeste geduld heb ik toch wel, maar meer overdag. En 's nachts is het manlief die meer geduld heeft.

Beide hebben we veel geduld, maar na veel slaapgebrek zijn we beide wel wat minder geduldiger.

Ik ben hier degene met het meeste geduld al raak ik soms ook wel gefrustreerd.

Ik vind je niet te soft, rustig blijven en praten heeft t beste effect. Ze doen t echt niet om je te pesten of testen zoals sommige mensen wel eens zeggen. Of zouden ze gaan slapen met de grdachte 'haha, vannacht om 2u word ik wakker en zal ik papa en mama eens flink te grazen nemen...'

Overdag ben ik het en s'nachts mijn vriend.

We hebben allebei veel geduld maar soms is het klaar. Ik ben niet van allemaal geflauwekul, soms moet hij gewoon luisteren oid. Snachts geven we te snel toe omdat ik dan gewoon wil slapen

Deugniet schreef:Overdag ben ik het en s'nachts mijn vriend.

Hier precies hetzelfde. Overdag raakt mijn geduld eigenlijk zelden op, maar omdat ik ook best veel werk heb ik de puf niet er 's nachts uit te komen. Mijn vriend is degene die er 's nachts meestal uit gaat.

Ik ben meestal alleen, en gelukkig heb ik heel veel geduld. Vooral met slapen (of niet slapen ) word ik echt niet boos. Meestal wordt ze elke nacht overstuur wakker, dan troost ik haar en daarna komt ze bij mij op de kamer verder slapen. Niet wat volgens de algemene normen zou horen, maar wij voelen ons er fijn bij, en ik wil geen strijd van slapen gaan maken. Plus dat ik niet geloof dat ze het expres zou doen, dus waarom zou ik dan boos worden?

Ook mijn geduld is trouwens heus wel eens op. Soms heeft ze er dagen bij dat ze heel veel aan het uitproberen is, zoals door te gooien met mijn spullen. Als ze nergens naar wil luisteren en alleen maar baldadig doet, dan is het ook wel eens goed klaar en dan is het geduld op. Meestal laat ik haar dat dan ook weten, dat ik het niet leuk meer vind en dat het klaar is. Als het dan nodig is zet ik haar ook wel eens even weg (bijvoorbeeld in de kinderstoel) en 'negeer' haar dan even. Dan kan ik afkoelen en meestal is zij na die paar minuten dan ook wel weer een beetje beter van gedrag.

Zowel overdag als 's nachts ben ik degene met het meeste geduld.

Ponyo schreef:Beide hebben we veel geduld, maar na veel slaapgebrek zijn we beide wel wat minder geduldiger.

+ 1, gelukkig hebben we een meisje wat altijd slaapt, behalve als ze ziek is en dan heb ik alle geduld van de wereld.