Biechttopic

Ik zou het huishouden wat meer naar rato verdelen. Eerder studeerde ik thuis en mijn vriend werkte en ging naar school (40 uur per week in totaal) en toen deed ik bijna alles.

Nu werk ik ook 40 uur en is hij ongeveer 32 uur per week van huis en vind ik eigenlijk ook dat hij wat meer kan doen. Nu kookt hij en doet de afwasmachine vaker. Een wasje draaien.

Grote huishoudelijke dingen doe ik dan gewoon in het weekend of om het weekend. Als er visite komt doe ik het wat vaker, maar wij hebben nu met elkaar afgesproken dat het er gewoon 'netjes' uit moet zien maar dat we wel met zijn 2en wonen dus als het eens wat vieziger is (haha ) of we hebben een keer geen zin het dan gewoon even laten. Er zijn wel belangrijkere dingen.

Als we beide 40 uur werken dan nemen we sowieso een poetsvrouw! Ik kan nu al niet wachten haha!

Is het bij jullie dan niet erg in zijn voordeel? Eerst deed jij vrijwel alles, terwijl je studeerde, nu werk je meer dan hij en nu doe je nog het merendeel.

Ik vind het wel meevallen. Het is nu ongeveer zo:

Vriend:
1x per week vuilniszakken
1x per maand oud papier
2 wassen draaien en ophangen per week
4x koken

Ik:
1x per week (apart) toilet poetsen
1x in de twee weken badkamer
1x in de twee weken stofzuigen
1 was draaien en ophangen
3x koken

Samen:
Afwasmachine/keuken
Bed opmaken

Boodschappen deed ik voorheen. Nu doet mijn vriend het op zaterdagmiddag.

Lastig dit, daarom niet onder mijn eigen naam.
Het lijkt erop dat ik momenteel alleen gelukkig ben wanneer ik niet thuis ben bij mijn man en kinderen.
Vandaag en morgen heeft hij dingen op het programma staan, waardoor hij een paar keer van huis is en ik de deur niet uit kan. Daardoor ben ik enorm chagrijnig, de muren vliegen op mij af, ik bek en vloek op alles voor mijn voeten. Vanavond zijn we samen thuis, we hebben een "gezellig" avondje samen gepland, maar ik heb er helemaal geen zin in. Ik ga veel liever de deur uit. Zoals ik elke avond, eigenlijk elk moment doe zodra ik de kans heb of krijg.

Enig idee waar dit door komt biechtje? Als je door oorzaak weet te herleiden, kun je eraan werken om het beter te maken.

Ik wil graag mijn hart luchten, maar een eigen topic vind ik overdreven. Dus dan hier maar.

Ik heb nooit een hele sterke kinderwens gehad. Ik heb niet de vreselijk rammelende eierstokken zoals je vaak van anderen hoort, maar ik zou best ooit een kindje willen hebben.
Mijn vriend wil het ook wel, maar eigenlijk ook weer niet. Hij heeft als kind kanker gehad en is ontzettend bang dat zijn kindje ook ziek zal worden en het zo zwaar moet krijgen als hij het heeft gehad. En van zijn ouders weet hij natuurlijk ook dat het vreselijk zwaar is, een ziek kind en hij is bang dat hij het niet aan kan.
Nu is de kans er ook nog dat hij, door alle chemo's en bestralingen, onvruchtbaar is.

Vorige week ontving hij een brief van het UMC om een symposium bij te wonen voor Survivors van KinderKanker. Dit word voor de eerste keer gehouden en het zal onder andere gaan over de bijwerkingen waar de Survivors nu nog last van kunnen hebben. Waarschijnlijk dus ook de vruchtbaarheid. Nu zaten we daar vanmiddag over te kletsen, hij twijfelt of hij er heen wil, hij is bang dat het erg heftig zal zijn. Maar aan de andere kant is het natuurlijk wel erg leerzaam. Toen we over het onderdeeltje vruchtbaarheid begonnen, vroeg ik aan hem of hij zich niet eens zou willen laten testen.
Het lijkt mij "fijn" om te weten of hij vruchtbaar is of niet. Want ik kan mij voorstellen dat je dan andere toekomstplannen kunt maken, niet met de onzekerheid zit van wel of geen kinderen kunnen krijgen.

Mijn kinderwens is niet zo groot dat ik bij hem weg zou gaan omdat hij geen kinderen kan krijgen. Ik hou zielsveel van hem, een kindje van ons samen lijkt mij geweldig, ooit. Maar ik zou hem denk ik nooit verlaten.
Nu wil hij zich best laten testen, dus gaan we bekijken hoe dat kan.
Maar dat vind ik best heel erg spannend! Het kan dan opeens zo definitief zijn als hij onvruchtbaar blijkt te zijn..

Ik weet niet zo goed wat ik hier mee wil, maar het is wel fijn om het even van mij af te typen

Jeetje, dat lijkt mij ook een heftig onderwerp! Fijn dat jullie er wel zo goed over praten
Logisch dat je testen zo spannend vindt, dat zou namelijk betekenen dat het definitief niet kan als hij onvruchtbaar blijkt te zijn. Daar eerst natuurlijk niet vanuit gaan, je weet het nooit.
Zo'n symposium is misschien juist wel goed voor jullie, leerzaam en er zijn meer mensen die waarschijnlijk met het zelfde dilemma worstelen.
Succes ermee!

Jackie, herkenbaar hoor. Mijn vriend heeft ook kinderkanker gehad en heeft de oproep voor het symposium gehad (wij gaan er heen).
Mijn vriend was lange tijd erg bang ervoor, onvruchtbaar te zijn, maar wilde zich niet laten testen en deed het steeds een beetje af/vooruit schuiven.
Op een gegeven moment zijn we toch informatie gaan opvragen (nog zonder onderzoek) en bleek dat hij niet onvruchtbaar kon zijn geworden door de chemo's omdat hij nog te jong was en de zaad/balrijping nog helemaal niet op gang is gekomen op de leeftijd (mijn vriend was 1,5 jaar oud met chemo;s). Misschien is het een idee om daar eerst eens naar te kijken?
Overigens werd ons ook verteld dat we eerst gewoon moesten proberen, net als ieder ander, en als het dan niet zo lukken ze dan pas gingen onderzoeken. Dat vond ik zelf wel vreemd eigenlijk. Weet niet of het overal zo gaat.
Succes met de beslissing over het symposium. Wij gaan onder het mom van: we kunnen wel doen alsof het er nooit geweest is, maar dat is maar schijn.
Ik ben erg benieuwd, denk ook dat het heftig zal zijn!

Help!
Ik heb een probleem. Ik heb een intense relatie gehad, al was het geen officiele relatie. Het ging in ieder geval diep, heel diep. Maar het was niet de tijd voor ons om samen te zijn. Ik kwam net uit een diep dal. Maar dat was voor hem geen belemmering om er toch alles aan te doen om mij te laten voelen hoe je leeft. Hij wist mij weer te leren wat geluk was. Door mij snachts uit bed te bellen en wat te ondernemen omdat hij wist dat ik 's nachts niet kon slapen en gespannen was, om mij te horen zeggen, dit maakt mij gelukkig. Daar deed hij alles voor, ondanks dat hij 's morgens weer moest werken. Maar ik kon het toen niet, ik durfde niemand zodanig te vertrouwen om er een leven mee op te bouwen. Ik besloot dat ik hem los moest laten, zodat hij in ieder geval vooruit kon met zijn leven want ik wist niet hoeveel tijd ik nodig had. Inmiddels zijn we allebei gelukkig met partner en kinderen. Maar dat wat er was, zal waarschijnlijk nooit voorbij gaan. We zitten diep bij elkaar. Maar willen daar verder niks mee. We hebben beiden een goed leven met oprechte liefde naar onze partners toe. Destijds hebben besloten dat we onze toekomstige partners niet echt zouden vertellen over ons, ondanks mijn dal hadden wij samen zoveel geweldige momenten, weet hebben daarvan zou alleen maar een hoop onzekerheid leveren bij partners.
Maar nu het probleem, hij zit in de muziek, de muziek die mijn man dag in dag uit luistert. Eerst maakte hij alleen de sounds voor bepaalde artiesten. Nu heeft hij zelf een nummer met een andere artiest. En man vind het nummer geweldig. Binnenkort komt zijn album uit en die zal in mijn man zijn handen vallen. Hij heeft dat ene specifieke in zijn nummers wat mijn man voornamelijk aantrekt in die muzieksoort. En ik word er nu al niet goed van om steeds dat ene nummer te horen. Zijn stem in mijn woonkamer voelt alsof ik vreemdga in mijn eigen huis. Hij is nu al meer aanwezig in mijn leven dan zou moeten, niet dat ik er nu naar verlang om bij hem te zijn, maar al die fijne herinneringen komen nu vaker dan af en toe naar boven. En dan komt zijn album er ook nog aan, waarvan ik zeker weet dat het een favoriet wordt van mijn man. Ik kan mijn man moeilijk vragen het niet te luisteren. Hij houdt ervan. En hij weet dat ik die muziek kan waarderen, zeggen dat ik hoofdpijn van die herrie krijg zal hij niet intrappen.

Ik begrijp niet goed waarom je het niet gewoon zou uitleggen. Je hoeft toch niet de ins en outs te vertellen, waardoor je man onzeker zou kunnen worden? Bovendien kun je toch ook een vervelende associatie hebben met iets of iemand? Sommigen hebben dat al met een op zich mooie naam, die ze nooit hun kind zullen toekennen vanwege pestgedrag van een kindje met diezelfde naam die ze ooit hebben meegemaakt. Ik kan me je gevoelens voorstellen hoor ten opzichte van de zanger/cd, maar ik denk dat de waarheid (zij het niet gedetailleerd) toch het beste werkt om die cd te ontwijken.

Ik ben het met mzcharlotte eens. Het gaat er niet om dat je de herinneringen exact verteld (dat lijkt me zeker niet tactisch), maar dat je zegt dat je die zanger kent en het te veel van het goed vindt om hem de hele dag te horen. Als je zegt dat het of wat zachter moet zodat jij het niet de hele tijd hoort, of alleen kan als jij weg bent, denk ik dat jullie er beide wel mee kunnen leven toch?
Misschien ook op zoek naar een album waar je vriend ook gek op is? Zodat hij die kan draaien?

Je kan toch ook gewoon zeggen dat je niet de hele dag dezelfde muziek wilt horen, zonder uitleg daarbij?

Dat kan ook natuurlijk en is ook je goed recht, maar waarom zou je erom heen draaien?

Maak je het niet veel groter dan het is door er zo geheimzinnig over te doen en het niet aan je man te vertellen? In principe is er niets aan de hand: je hebt alleen een relatie gehad met iemand voor je iets met je man had, en doordat het toen een emotionele periode was raakt het je. Ik zou daar begrip voor hebben als ik je partner was. Maar doordat je het geheim houdt doe je alsof het iets heel groots is en alsof het echt een bedreiging is voor je relatie. Zo maak je het voor jezelf alleen maar moeilijker.

Ik zou toch op z'n minst eerlijk zijn. Stel je man komt er veel later toch eens achter, maakt het alles veel erger! Ik zie niet in wat er nu erg aan kan zijn, behalve het feit dat je man het misschien vervelend kan vinden dat je er nooit eerder wat over hebt gezegd.

Al maanden gaat het tussen mij en mijn man niet goed. Ik ondervind er ook steeds meer hinder van, en de problemen blijven zich maar op stapelen. We hebben ook al diverse hulpinstanties in de armen genomen voor zoveel individueel als samen, maar voor mij hoeft het eigenlijk allemaal niet meer.

Inmiddels stapelen de niet betaalde rekeningen ook op en werd zojuist door de Nu.on gebeld met de mededeling dat er al een paar keer niet betaald was en ze nu verdere stappen zullen ondernemen. Ze bellen na 15.00uur terug en dan hoor ik wat de stappen zullen zijn.

De oudste weet donders goed wat er speelt en zegt ook bijna dagelijks mama en papa boos he, ruzie maken. Vreselijk voel ik mij dan als dit gezegd word

laatste biechtje: vervelend dat het niet goed gaat tussen jou en je man. Maar dat hoeft geen reden te zijn om rekeningen niet meer te betalen. Of hebben jullie sowieso al geldzorgen dat jullie daar ruzie om krijgen?
Ik zou toch samen de administratie induiken, kijken wat jullie nog allemaal moeten betalen en dan een betalingsregeling/plan treffen. Als dit op orde is staat er niets meer in de weg om te werken aan jullie relatie.

Inmiddels hebben we idd een rekeningoverzicht gemaakt. Maar ik kom dus nu al een paar weken elke keer voor onverwachtse dingen te staan. En ja, nu hebben we inderdaad door dit alles behoorlijke geldzorgen..vreselijk vind ik het! Ik voel me er ook steeds slechter onder...

Worden jullie ook met het financiele stuk begeleid Biechtje?
En is er zicht op verbetering in de toekomst?

Biechtje schreef:Inmiddels hebben we idd een rekeningoverzicht gemaakt. Maar ik kom dus nu al een paar weken elke keer voor onverwachtse dingen te staan. En ja, nu hebben we inderdaad door dit alles behoorlijke geldzorgen..vreselijk vind ik het! Ik voel me er ook steeds slechter onder...

Wat vervelend dat je geldzorgen hebt. Heb je al gekeken of er dingen zijn waar je op kunt bezuinigen? (roken, luxe artikelen, vaker met de fiets ipv de auto) Werken jullie allebei? Zijn er mogelijkheden om meer te werken? Of wat anders te regelen met kinderopvang (bijv. een gastouder ipv kinderdagverblijf)? Of dingen die jullie kunnen verkopen en iets goedkopers terugkopen?
Jullie hebben vast al heel wat op een rijtje gezet, maar misschien nog ergens niet aan gedacht?

Wij worden niet met financiele begeleid misschien inderdaad maar eens naar op zoek gaan, ik neem dat je een financieel adviseur bedoeld?
Luxe artikelen hebben we eigenlijk niet, roken doen we niet, en de auto gebruiken we al zelden. Opvangkosten hebben wij gelukkig niet. De kinderen gaan naar opa's, oma's, of andere familieleden.

Waar gaat dan het grootste bedrag naartoe? Hebben jullie structureel een financieel probleem, dus te hoge maandlasten of hebben jullie nu een aantal grote tegenslagen gehad en daardoor een probleem?
Als het laatste het geval is, kunnen jullie misschien ergens (in de familie bijvoorbeeld) geld lenen? Om op die manier de tegenslagen te boven te komen. Als jullie te hoge maandlasten hebben, dan zou je wellicht eens kunnen kijken naar een andere woning of auto? Ik rijd zelf bijvoorbeeld in een belastingvrije auto en betaal aan autoverzekering €37,- per maand. Nu is dat wel een heel kleine auto, dus voor kinderen misschien niet zo geschikt, maar er zit nog wel een groot verschil in met grote, zware auto's, ook voor benzinekosten. Kan toch een groot bedrag per maand schelen.

Shit heel verhaal getypt is het weg??

Nou ja even opnieuw..

Nieuwe biecht:

Ik heb een zusje ze valt nu onder de ''volwassenen''. Geen goed contact mee. Maar omdat we ook geen ouders meer hebben doe ik mijn best om regelmatig contact te zoeken/te kijken hoe het met haar is. Maar echt een band hebben we niet. Nooit gehad ook...

Ze zit in de problemen. Zoals wel vaker. Dan gaf ik haar weer geld dan kon ze het weer even uitzingen. Maar nu voelt het toch anders voor mij.
Ze volgt een opleiding. Moet nog 2 jaar. Maar loopt een jaar achter met betalingen. Wat 1500 euro is. Ze wil me wel terug betalen, maar dit kan maar ik kleine beetjes (á 50 euro per maand).
Dus naar mijn idee loopt de schuld bij mij dan steeds verder op. Ze heeft geen bijbaan...niet te vinden zegt ze. Ze heeft wel gesolliciteerd hier en daar dat ik weet, maar goed het fijne weet ik er ook niet van.

Nu heeft ze een brief gekregen dat ze nu direct die 1500 moet betalen. Anders komt de deurwaarder. Zij wil niet van school af...
Maar kan geen 1500 missen. Ik wil wel betalen. MAar als ik vraag hoe doe je het volgend jaar dan? Dan zegt ze ''zie ik dan wel weer''. Maar ik weet nu al dat ik diegene ben.

Wat zouden jullie doen? Ik weet het allemaal niet meer. Net een lang gesprek gehad met haar, maar mijn hoofd tolt.

Niet onbelangrijk: Zelf heb ik ook niet ''veel'' geld op de spaarrekening. Ik heb een man en 2 kinderen. En wij willen ook sparen voor een auto/vakantie/geld achter de hand houden want we hebben een koophuis.

Heeft je zusje al geprobeerd om een betalingsregeling te treffen om die 1500 euro terug te betalen? Ze sturen ook niet zomaar een deurwaarder, dus ik kan mij niet voorstellen dat dit de eerste brief is die ze heeft ontvangen?

Je zegt dat ze niet werkt of geen bijbaan heeft en ik neem aan dat ze zelfstandig woont? Waar betaalt ze nu dan haar lasten van? En is de 1500 euro het enige wat ze achterloopt?

Misschien niet het meest ideale, maar is het een optie om voor een paar maanden een beroep te doen op de IBgroep/DUO..(en als ze al leent, misschien kan ze tijdelijk iets meer lenen om die 1500 terug te betalen? Daarna natuurlijk de lening weer stopzetten). Geld lenen om het andere gat op te vullen is niet het meest ideale, maar van school gestuurd worden zonder diploma lijkt mij ook alles behalve ideaal. En wat betreft het bijbaantje, mogelijk is een krantenwijk 's morgens voor schooltijd een optie?

Edit: en misschien is het een optie dat je met haar de financieën eens doorneemt? Want van haar steeds uit de brand helpen komt geen structurele oplossing.

Biechtje met zusje-met-schulden.

Ik denk dat je misschien uiteindelijk je zusje meer leert door haar niet elke keer te 'redden' maar door haar een keer door te laten maken wat er gebeurt als zij niet haar verantwoordelijkheden neemt.

Dat klinkt vrij hard, dat realiseer ik me. Maar het is gewoon wel zo dat je zusje dit al een hele tijd weet, ze had vanalles kunnen doen om dit bedrag, of in ieder geval een deel ervan, vast te gaan betalen. Ze had in ieder geval haar goede wil en inzet kunnen tonen om niet verder in de problemen te raken.
Wat ze doet is feitelijk zitten wachten tot een ander het voor haar 'oplost'. Niet met haar maar voor haar.

Ze zal moeten leren dat zij eigen verantwoordelijkheden heeft. Wil ze studeren, moet ze haar studiegeld betalen, wil ze uit, moet ze een drankje kunnen betalen, wil ze een auto, dan heeft ze geld nodig voor auto, onderhoud, verzekeringen en om over benzine maar te zwijgen.

Je kunt haar aanbieden hulp te zoeken om haar zaken meer op orde te krijgen, maar ik zou heeeeeeel goed nadenken of je haar helpt door haar gewoon geld te geven/lenen.