Klapperende eierstokken, maar nog niet te realiseren..

Parel schreef:Dropdraakje, ik zou eerst even kijken hoe het gaat, niet gelijk aan ovulatietesten enzo beginnen dat haalt de lol helemaal weg!

Ow dat was ik eigenlijk juist helemaal niet van plan . Het lijkt mij juist erg stressvol.

Het enige wat ik wel heb is juist... Stel je eens voor dat het naar een maand al raak is. Is dat dan niet een beetje te snel etc. Hmm ik klink behoorlijk tegenstrijdig. We willen graag voor een kindje gaan maar het mag naar mijn gevoel ook niet te snel gaan.

Ik denk soms dat ik nu in de fase zit dat ik heel graag kinderen wil maar het soms nog wat eng vind om het idee er straks echt voor te gaan. Vandaar ook mijn vraag of mensen gelijk met ovulaties testen begonnen. Ik zou dat persoonlijk snel vinden maar er zijn natuurlijk ook andere reden om te bedenken waarom mensen dit doen

Spannend Dropdraakje! Als je het te snel vindt gaan, kan je natuurlijk ook eerst nog even een maandje met condooms. Je moet bij een nuva ring misschien ook even hormoonvrij worden dus het kan fijn zijn om één cyclus te wachten. Dan is 't ook makkelijker uitrekenen als je wel zwanger raakt de maand er na.
Het lijkt mij niks, die ovulatietesten, tenzij je echt langer al probeert en je wat gerichter wilt weten wanneer je vruchtbaar bent.

Dat zal misschien ook wel gebeuren, Marin.

Ik moet soms nog heel erg aan het idee wennen. Het klinkt alsof im twijfel voor een kindje maar dat is het juist niet. Het idee er straks voor te gaan is soms best eng. Misschien als het zo ver is dat het allemaal wel meevalt maar voor nu is het beter om lekker nuchter te blijven i.p.v. te veel naar het moment toe te leven. Want bijna geen enkele zwangerschap is te plannen

Ik kan het me goed voorstellen hoor! Het is ook heel eng!
Ik vind het ook echt een super exciting (op een goede manier, maar ook wel eng) dat al dat soort 'volwassen' dingen nu echt er aan zitten te komen. Het duurt nog wel eventjes misschien, maar het komt steeds dichterbij, al die dingen waar ik ooit van droomde, worden langzaamaan gewoon realiteit. Dat is best wennen. Ik word er zo ontzettend blij van, maar vind het af en toe ook nog zo raar. Heb gelukkig nog lang de tijd om er aan te wennen
Kan me voorstellen dat het voor jou ook gewoon wennen is aan die gedachte. Ga je er echt voor? Wanneer dan? Hoe voel je je daarover? Dat zijn allemaal dingen die gewoon echt best spannend zijn. Dus blijf maar lekker nuchter er onder als het lukt, hartstikke goed alleen maar

Ik was een maand voordat we planden echt ervoor te gaan zwanger. Het is heel raar om zwanger te zijn, maar echt die 9 maanden heb je nodig, in die 9 maanden prepareer je jezelf en je lijf voor een baby. Mijn vriend bijv wilde er in het begin niks van weten, die was zich kapot geschrokken zo'n indruk had het gemaakt, maar naarmate de maanden vorderden ging hij er ook meer naartoe leven. En toen ze geboren was, was hij degene die iedereen inlichtte over hoe de bevalling was verlopen (af en toe iets te expliciet haha) en vol trots zijn kind showde!

Ik meld me hier ook! Sinds ik samenwoon met mijn vriend (nu sinds een jaartje) en mensen om mij heen kindjes krijgen begint het bij mij ook te kriebelen! Wij zijn beide 25, zijn beide net afgestudeerd en hebben beide een baan, dus zo langzamerhand komt er een tijd dat we alles op de rit hebben voor een kindje!

Heb het er met mijn vriend over gehad, en besproken dat we nog een paar jaartjes gaan wachten, en in die tussentijd eerst gaan trouwen, een huis kopen (nu huurhuis) en een paar keer een verre reis gaan maken (dat is toch ook handiger zonder kindje). Dus verstandelijk ben ik het er zeker mee eens om nog even te wachten.. Maar ohh mijn gevoel werkt nog niet altijd mee, soms denk ik nog liever vandaag dan morgen!

Ben nu overigens wel met de pil gestopt sinds een half jaartje, gebruiken nu condooms, is natuurlijk niet 100% veilig, maar dat risico nemen we, als ik nu zwanger ben is het kindje heel erg welkom, maar toch liever even wachten..

Haha al die plannen hebben wij ook, Lousanne. Ik heb toch ook wel het gevoel dat we een paar verre reizen 'moeten' maken alvorens we aan kinderen beginnen. Ik ben zeker wel van plan om ook te reizen als we kinderen hebben en hopelijk kan dat ook gewoon als het rustige, gezonde kindjes worden, maar dat gevoel om eerst nog samen een (aantal) mooie reizen te maken, is wel heel sterk.

ja idd, ik wil met kindjes ook zeker wel reizen! Maar omdat ik nog nooit echt heb gereisd en dat dus nog helemaal moet 'ontdekken' weet ik niet of het praktisch is met kindjes.. Zomaar wat wilde plannen die we hebben zijn een meerdaagse kanotocht in scandinavie, rondreis door canada met camper, kamperen in the middle of nowhere, naar azie om de himalaya te beklimmen etc.. Allemaal dingen niet zo handig met kindje;)
Wat we nu wel doen is onze vakantiebestemmingen waar we ooit heen willen die wel te doen zijn met kindje een soort van 'bewaren' voor later. Ik wil namelijk ook ooit wel graag een roadtrip maken door de VS, of naar Schotland gaan, maar dat kan ook wel goed met kinderen had ik bedacht..

Reizen met een camper door Canada is iets wat je juist heel goed kunt doen met een kindje volgens mij. Dat lijkt me ideaal omdat je dan toch een soort klein huisje hebt, wat prettig is voor 't kindje. Ik ken een stel dat nu voor de tweede keer naar de USA is gegaan met twee kleine kinderen en dat vind ik zo moedig. Dat is wel beetje m'n voorbeeld, als dat zou kunnen zou ik dat geweldig vinden.
M'n vriend is vanaf z'n 8e op verre reizen met z'n ouders geweest en dat vond hij ook heel erg leuk. Er zijn op verre plekken ook dingen geschikt voor kinderen, al zullen ze niet de meest belangrijke dingen onthouden. Wij hielden altijd een vakantieschrift bij, en toen we in Amerika waren schreef ik op m'n 15e echt een heel verslag, maar m'n broertje van 9 schreef alleen maar over de hotelzwembaden! Ach tja... Het kan wel gewoon, reizen met kinderen en ik hoop echt dat dat kan. Maar voor die tijd is het ook wel lekker om gewoon nog even samen te zijn. De himalaya beklimmen met een baby carrier op je rug lijkt me toch best gevaarlijk idd

Ik vind het best wel een onderneming hoor, naar het buitenland met kleine kinderen. Ik denk dat je dat ook hebt als je veel reiservaring hebt, want sowieso denk ik dat je de lat qua reizen dan hoger legt voor jezelf, ten tweede ben je dan aan de ene kant misschien wel gewend om te improviseren en niet moeilijk te doen, maar ook om heel veel bewegingsvrijheid te hebben en je eigen plan te trekken en ten derde blijft het gewoon een nieuwe situatie.

Dus als je nog reisplannen hebt zou ik die zeker eerst uitvoeren, beter dan dat je straks denkt: had ik maar... Ik ben nooit zo'n heel reislustig type geweest, maar zelfs ik vind het jammer dat ik niet wat meer reizen heb gemaakt - reizen waar ik destijds dus helemaal niet zoveel behoefte aan had. Dus als je die behoefte nog wel hebt zou ik die zeker proberen te vervullen.

Ja ik denk dat het altijd meer moeite is dan met z'n tweetjes, want je hebt met veel meer rekening te houden. Zeker met kleine kindjes nog met ritme en je moet het programma toch aanpassen. Ook moet je denk ik sneller accepteren dat je soms dingen moet afzeggen of cancelen, als blijkt dat je kindje ziek wordt of toch niet wil enzo.

Sowieso is het financieel een stuk beter te doen, samen reizen ipv met kids..

Reizen met kleine kinderen vind ik eigenlijk bijna niet te doen. Op vakantie gaan, dat kan. Maar ik zie mezelf echt geen mooie rondreis maken met mijn kinderen (acht maand en twee). Dan moeten er afstanden afgelegd worden, vinden ze vast niet leuk. Vliegen is ook een probleem, mijn dochter kan maar twee uur opblijven voordat ze weer omvalt van de slaap en verschrikkelijk chagrijnig wordt als ik haar op zou houden. Dingen die ik zou willen zien, zijn vast niet leuk voor de kinderen. Lange wandelingen maken vind ik leuk op vakantie, maar de kinderen vast niet. Enzovoorts.

Voordat ik kinderen kreeg was ik heel reislustig, ik was altijd minstens twee maand per jaar ergens aan het backpacken. Hoe graag ik ook weer weg zou willen, ik zie veel te veel praktische problemen.

Dus ik zou persoonlijk aanraden om veel te gaan reizen voor er kinderen komen, dan kun je daar nog even op 'teren'.

Marin schreef:Reizen met een camper door Canada is iets wat je juist heel goed kunt doen met een kindje volgens mij. Dat lijkt me ideaal omdat je dan toch een soort klein huisje hebt, wat prettig is voor 't kindje. Ik ken een stel dat nu voor de tweede keer naar de USA is gegaan met twee kleine kinderen en dat vind ik zo moedig. Dat is wel beetje m'n voorbeeld, als dat zou kunnen zou ik dat geweldig vinden.
M'n vriend is vanaf z'n 8e op verre reizen met z'n ouders geweest en dat vond hij ook heel erg leuk. Er zijn op verre plekken ook dingen geschikt voor kinderen, al zullen ze niet de meest belangrijke dingen onthouden. Wij hielden altijd een vakantieschrift bij, en toen we in Amerika waren schreef ik op m'n 15e echt een heel verslag, maar m'n broertje van 9 schreef alleen maar over de hotelzwembaden! Ach tja... Het kan wel gewoon, reizen met kinderen en ik hoop echt dat dat kan. Maar voor die tijd is het ook wel lekker om gewoon nog even samen te zijn. De himalaya beklimmen met een baby carrier op je rug lijkt me toch best gevaarlijk idd

Marin, wat jij met Canada wilt doen zou mijn vriend in de USA willen doen. Als we straks een kleintje hebben en we willen nog een reis maken dan zouden we het zo eventueel willen oplossen. Mijn vriend is helemaal weg van Amerika en wil heel graag nog een keer terug. Hij geeft aan zelf ook met een kind te willen reizen. Op zich sta ik er wel voor open. Maar wat Susan aangeeft. makkelijk is niet niet. Nu kunnen we beiden goed inproviseren etc. Maar het is ook maar de vraag wanneer je met z'n kindje wilt gaan. Als de kleine 1 jaar is zullen veel mensen ons zeker voor gek verklaren om bv 3 weken met een camper en kindje door de USA te reizen. Is het kindje ouder dan 4 jaar ben je toch aan schooltijden gebonden maar dat maakt de reis weer ontzettend duur.

Ik ben als kind nooit op vakantie geweest en dat vond ik heel erg jammer. Mijn ouders zijn pas op vakantie gegaan toen wij het huis uit waren. Mijn vriend en ik houden beiden van reizen en dan ook echt rondtrekken per auto of camper. lang op een plek blijven wordt voor ons erg lastig. Met een kleintje ben je toch vaker verplicht om op een plek te blijven etc. Het ligt er ook aan of je een makkelijk of lastig kind heb wat moeilijk kan aan omstandigheden kan wennen.

Ik denk dat reizen met kleintjes wel kan maar dan wel een stuk dichter bij huis. Je zal je veel moeten aanpassen en met veel meer dingen rekening houden, maar onmogelijk is het niet. Denk dat meer mensen met jonge kinderen dit doen dan wij denken.

Nou, mijn pilstoppen kan voorlopig sowieso al niet, mijn vriend is helaas per direct definitief zijn baan kwijt.

Oh wat balen Nina! Hopelijk vindt hij heel gauw iets, niet alleen hiervoor maar ook voor zichzelf natuurlijk. Succes.

Dropdraakje, dichter bij huis echt lekker op vakantie gaan is natuurlijk ook echt al heerlijk. Dat heb ik als kind ook altijd gedaan en super goede herinneringen aan. Ik denk wel dat verre reizen maken kan met kleine kinderen, maar dan dat je dus wel flexibel bent voor veranderen in het programma en het zodanig aan je kinderen aanpast. Hangt ook van de leeftijd af natuurlijk. Ik zag toen bij Babyboom dat ze met kleine Silvijn van 2 naar Thailand gingen. Tja, voor dat kind maakt het echt niet uit of het nou in de Noordzee of in Thailand in de zee speelt, en olifantjes kan ie ook zien in de dierentuin, maar ik denk dat het als ouder wel heel bijzonder is om zo'n reis te maken en dat je ook echt wel zo de wensen van je kind en van jezelf kunt combineren.

Van die USA reis kan denk ik ook echt wel met kleine(re) kinderen. Flower van dit forum is net door de USA gecrossed met haar baby en Poisongirl wil 't ook heel graag doen. Ik vind dat wel stoer. Moet je gewoon wel realiseren dat je vaker stopt, kleine stukken rijdt, en niet uren kunt gaan shoppen of gevaarlijke dingen kunt doen. Maar het lijkt mij wel wat! Ik denk dat ik ook ooit wel met een camper wil reizen.

Maar idd, het blijft natuurlijk kind en situatie afhankelijk.

En toen storte mijn wereld helemaal in.....

Mijn vriend is gister geopereerd aan een kleine ingreep.. Maar hij moet terug komen voor een grote ingreep met als complicaties incontinentie, onvruchtbaarheid en alles.. Ik weet niet hoe ik nu nog positief moet afwachten.. Tranen stromen..
Ik vond dit er wel een goed topic voor om even mijn ei kwijt te kunnen...

Oh jeetje Silver, wat erg. Maar hoe groot is die kans op complicaties dan? Wie weet valt het wel heel erg mee. Ik zou je goed laten informeren door de arts, zodat je hopelijk niet onnodig bang wordt. Het lijkt me heel eng zoiets, kan me je angst heel erg goed voorstellen.

Silver - ik zou niet zomaar zo'n operatie doen!! Zeg tegen de artsen dat er een kinderwens is, dan kan er sperma ingevroren worden en tzt gewoon geinsemineerd worden. Niet zomaar mee akkoord gaan!

Inderdaad! Ik zou echt eens vragen naar de mogelijkheden voor invriezen!

Dankje wel meiden, het luchtte al aardig op. We zijn nog in het ziekenhuis, en of er een kinderwens is, weten de artsen, vandaar ook de kleine ingreep.. En nu moeten we dus idd uitzoeken hoe groot de kans is op die complicaties. Sorry voor het behoorlijke overstuure verhaal.

Silver, wat naar zeg. Er komt elke keer weer wat op jullie pad waardoor jullie de kinderwens altijd maar moeten uitstellen

He bah wat naar! Ik hoop dat je beetje tot rust kan komen zo en dat de tweede operatie goed gaat. Ik vind het idee van PC heel goed, ik zou daar serieus naar informeren.

Punk'd schreef:

Marin schreef:Weet je wat leuk is om over na te denken... Met welke forummers je ongeveer tegelijkertijd zwanger zou zijn. Ik zou 't super leuk vinden als wij twee bijv tegelijker zwanger zouden zijn. Dan zouden we toch écht moeten meeten haha.
Maar denk wel dat jij eerder zwanger bent dan ik, veel eerder misschien wel.

haha Ik dacht dat laatst ook een keer!

Mijn nichtje en ik riepen vroeger altijd (heel schattig) dat we samen zwanger wilde zijn en dan voor de baby wilde shoppen. Eerst wilde we 24 zijn (vond zij wel erg jong haha), toen 25, toen 26, toen 27... en nu zien we het wel (mijn nichtje is trouwens een jaar jonger).

Of samen zwanger met Goochem en Powerbabe haha Dan wordt het niet vrijdagavond en wijn.. maar vrijdagavond en thee met schoenzolen biefstuk .. Maar Goochem is denk ik veel sneller mamma

Och hier rammelen zowel bij mij als bij mijn vriend, helaas hebben we beide geen vast contract en is dat in deze tijd gewoon echt een te groot risico... We gaan volgend jaar trouwen en noemen onze kinderen al bij de naam die al tijijijijden vast staat haha

Maarrr wie weet punkie, lijkt me ook leuk! Ik moet namelijk ook echt nog wel een tijdje wachten... En anders doe je gewoon mee met de tweede

Bij PB zorgt R er wel voor dat bepaalde barricades opgeheven worden haha

hahaha know what you mean (zo grappig )

Echt balen he dat een vastcontract zoveel verschil kan maken.

Mijn zus had haar huis bijna verkocht maar de kopers konden geen hypotheek krijgen omdat die man onregematige diensten werkte en zijn bedrijf dat niet wilde opnemen in het contract. (Hij werkt daar al meer dan 15 jaar!!). Nu gaat de koop dus niet door. Dan denk ik ook.. Beetje sympatiek zijn tegenover je werknemers is toch niet teveel gevraagd. Helemaal niet na zoveel jaren dienstverband.


Maar goed ik heb helemaal geen werk dus dat moet ik eerst maar op de rails krijgen. Ik vind het financiele deel gewoon heel erg belangrijk. Dat wil ik op orde hebben en nu is dat verre van. Het liefste ben ik getrouwd, heb ik een koophuis en mijn studieschuld afgelost als wij aan kinderen beginnen. En dan zal ik toch zeker wel een jaar of 4/5 moeten wachten. Maar gelukkig heb ik het ook nog heel gezellig met mijn volwassen manneke

(Dat kinderen bij naam noemen doen wij ook haha. We hebben nu sinds een paar dagen ook een meisjesnaam. Hoorde het op tv en zei tegen mijn vriend "dat is echt een stoere naam". En hij was het met mij eens haha. En we waren het eerder nooit eens over meisjesnamen )