Klapperende eierstokken, maar nog niet te realiseren..

Ja, ik vermoed ook dat ze er ondanks de leeftijd vrij naïef in is (eerste meer zwanger) en een erg ondoordachte opmerking maakte. Ik stond in elk geval ook met oren klapperen. Maar goed, ik wil hiermee het topic ook niet overnemen

Stokstaartje, wat dat betreft ben ik wel blij dat hier al kinderen zijn en veel ervaring dus met opvoeden mijn kinderen waren er trouwens al eerder aan toe, die bedelen al jaren om een broertje of zusje

Purpleflower schreef:@ stofstaartje, zijn "prive" dingen waardoor hij niet wilt, die ik liever niet op het forum zet.

Misschien veranderd hij over een jaartje van mening..

Dat accepteer ik hoor Hopelijk veranderd hij nog van mening

@shygirl87 Ja ik kan me voorstellen dat je dat nog vroeg vind. Ook omdat je nog niet samenwoont enz. Maar gevoelens kun je niet altijd uitschakelen, maar vind het wel knap dat je je verstand boven je gevoel laat gaan

RYW schreef:Ja, ik vermoed ook dat ze er ondanks de leeftijd vrij naïef in is (eerste meer zwanger) en een erg ondoordachte opmerking maakte. Ik stond in elk geval ook met oren klapperen. Maar goed, ik wil hiermee het topic ook niet overnemen

Is dit haar eerste kindje dan?


Stokstaartje, wat dat betreft ben ik wel blij dat hier al kinderen zijn en veel ervaring dus met opvoeden mijn kinderen waren er trouwens al eerder aan toe, die bedelen al jaren om een broertje of zusje

Whaha dan zit dat in elk geval goed. Soms zie je ook weleens dat eerdere kids jaloers zijn op de nieuwkomer

Wat een nare uitspraken RYW, daar zou ik me ook aan ergeren hoor! Er zijn mensen die bij wijze van spreken een moord zouden doen voor een zwangerschap en gezond kindje, en dan zijn er aan de andere kant mensen die zwanger mogen raken en daar zitten ook zulke types tussen.. Onvoorstelbaar.

En ik meld me ook, mijn eierstokken rammelen behoorlijk! Maar ik kan het gelukkig wel goed relativeren en ik kijk er nog vrij nuchter tegenaan, al werkt mijn gevoel niet altijd mee Het kan hier sowieso niet (geen partner), dus maak ik me er ook maar niet te druk om. Hopelijk komt er nog een tweede, en komt die tijd vanzelf. En als het me te lang duurt dan ga ik andere alternatieven overwegen (bijv. donor).

Wel vervelend Stokstaartje, dat er nog veel redenen zijn waarom jullie nog niet voor een kindje kunnen gaan. Al hoeven niet al die redenen ook echt een kinderwens in de weg te staan vind ik, tenzij je er natuurlijk zelf waarde aan hecht. Zo ben ik zwanger geraakt tijdens mijn studie, had toen alleen een studentenbaantje en woonde in een studentenstudio. Alles is op zijn pootjes terecht gekomen! Niet dat ik hiermee wil zeggen dat je er zomaar vol onzekerheden in je leven voor moet gaan, ik bedoel meer dat vaak overal wel een mouw aan te passen is. Al kan ik me voorstellen dat inkomenszekerheid wel zo handig is voordat je zo'n belangrijke beslissing neemt. Sterkte met het onderdrukken van de rammelende eierstokken, hopelijk mag je er gauw naar gaan luisteren

Ik werd ook zwanger van mijn eerste op mijn 21e tijdens mijn studie, en het is ook op zijn pootjes terecht gekomen. Maar als je de keuze hebt, zou ik het zeker niet zo doen, en al helemaal niet na 2 maanden

Als ik nu per ongeluk zwanger zou raken zou ik het ook zeker laten komen. Maar het liefste heb ik alles een beetje op orde voor die tijd. Voor mij hoeft het trouwen ook niet per se van te voren, maar dat wil mijn vriend graag. En ik heb in dit huis weleens opgepast op mijn neefje. Ik had gevraagd om de kinderwagen (met buggyinzet erin) en ik kreeg een camping bedje. Toen had ik al zoiets van owkej hier kan het echt niet qua ruimte hahaha.

Momenteel kan ik mijn verstand nog laten winnen van mijn gevoel whaha en heb ook weinig keus want er zijn gewoon dingen die eerst moeten zoals een baan en huis. Ik vind het belangrijk dat ik mijn kindje iets kan bieden. Nu zeg ik niet dat jij je kindje niks te bieden had en slecht voor je kindje hebt gezorgd in die tijd! Het is meer dat ik weet dat dat heel zwaar is voor jezelf als moeder en je kindje moet denk ik wel vaak ergens heen voor oppas.

Zolang ik nog kan kiezen zal ik er voor kiezen om het voor mij op een beter moment doen dan nu. Ik hoop in elk geval dat jij snel je ware tegenkomt en ook snel kan beginnen met toegeven

Meld!

Mijn jongste dochtertje is pas 5 maanden maar Ow ik zou zo graag nog een derde willen.
Mijn man wil gelukkig ook nog een kindje maar hij wil wachten tot de jongste een jaar is.
Dan zien we wel weer verder. Geniet nu nog maar van mijn meiden.

Stokstaartje -> vreselijk frustrerend lijkt me dat!

Ryw -> Hopelijk is t gauw geregeld. Beetje naieve vrouw idd..

Zo nu een derde al dat lijkt me wel vlot achter elkaar hihi. Het is idd erg frustrerend vandaar ook dit topic om lekker met andere meiden erover te kunnen praten zonder dat mensen gek van je worden

Ik meld me ook !!!!

Alleen 1 probleem....
Voor een baby moet je met z'n 2-en zijn

Dus ik meld me ook maar weer af hahaha

waarom dat...dit topic gaat er juist over dat je het graag wilt maar het nog niet kunt realiseren dus daar hoort geen partner hebben toch ook bij. Tenzij dat je er niet verder over wilt hebben natuurlijk. Ik heb dit topic opgestart om je situatie en als je wilt gevoelens te delen

RYW schreef:Ik werd ook zwanger van mijn eerste op mijn 21e tijdens mijn studie, en het is ook op zijn pootjes terecht gekomen. Maar als je de keuze hebt, zou ik het zeker niet zo doen, en al helemaal niet na 2 maanden

dat is ook zeker zo RYW en mijn verstand gaat idd boven gevoel, maar Echt...het is verdomde moeilijk.ik droom er ook van. vannacht had ik gedroomd dat ik een klein babytje had, ik was helemaal in de wolken en zat er heel de dag mee te wiegen, mn stiefzus wou hem een schone luier geven en gaf ik hem aan haar. toen ik later weer me baby wilde pakken, was hij van van papier en was het in die droom dus ook maar een droom of een 5 minuutjes mama mogen zijn cadeautje?
ik was zo overstuur, en ik werd nog verdrietig wakker ook

Hierbij mijn update. Ik heb ook ontzettend rammelende eierstokken .

Wij zijn nu 1,5 jaar samen, nog vrij kort dus. Hebben nog een aantal (prive) zaken die we op orde willen hebben. Ook is ons huis (waar we net wonen) nog niet helemaal af. Wij wonen nu ruim 9 maanden samen.

Mijn vriend heeft aangegeven er nog niet helemaal klaar voor te zijn, maar geeft ook aan dat hij er waarschijnlijk nooit klaar voor is (wil graag kinderen hoor!).

Verstandig is nog een paar maanden/misschien zelfs een jaartje wachten.

Wij zijn overigens nog jong (Ik ben 21, vriend 26)

_Nina schreef:Ik meld me!! Na een halfjaar samen zijn lijkt me stoppen met de pil nog wat snel... ookal willen we allebei wel heel graag

Als je er beide voor 100 procent achter staat en weet wat je aan elkaar hebt, hoeft dit geen probleem te zijn. Wij waren minder dan een half jaar bij elkaar toen we besloten te trouwen en voor een kindje te gaan. Inmiddels staat de datum gepland (12-12) en is het eerste kindje op komst (03-03)

Jade schreef:Hierbij mijn update. Ik heb ook ontzettend rammelende eierstokken .

Wij zijn nu 1,5 jaar samen, nog vrij kort dus. Hebben nog een aantal (prive) zaken die we op orde willen hebben. Ook is ons huis (waar we net wonen) nog niet helemaal af. Wij wonen nu ruim 9 maanden samen.

Mijn vriend heeft aangegeven er nog niet helemaal klaar voor te zijn, maar geeft ook aan dat hij er waarschijnlijk nooit klaar voor is (wil graag kinderen hoor!).

Verstandig is nog een paar maanden/misschien zelfs een jaartje wachten.

Wij zijn overigens nog jong (Ik ben 21, vriend 26)

Hey, wat leuk dat jullie (uiteindelijk) ook voor een kleintje willen gaan.

Hetgene wat ik het belangrijkste vind (gelukkig zitten we financieel gewoon goed, zelfs zonder mijn oproepbaantje) is dat je er beiden voor 200 procent achter moet staan. Mijn vriend is tijdens mijn zwangerschap precies zoals ik had verwacht...zorgzaam, heel erg met de toekomst bezig, het proberen voor mij te verlichting en bepaalde dingen laten of in ieder geval ook minder. Vind ik toch ook wel belangrijke dingen. Daarbij weet ik gewoon dat hij een superpapa gaat worden, die alles voor zijn kleine over heeft!

RYW schreef:We hebben overigens al wel bedacht dat het uiterlijk volgend jaar zomer wordt, dan moet mijn Mirena eruit, maar misschien wel eerder dan dat, afhankelijk van hoe het loopt.

Afhankelijk zijn van werken vind ik erg moeilijk, in jullie geval na de studie en in het geval van mijn vriend, er is zo moeilijk aan werk te komen op het moment!

(en wat ik dan stiekem irritant vind is dat de zwangere vrouw van mijn vriends beste vriend dingen zegt als 'ik blijf gewoon drinken en rosbief eten hoor' en 'ik hoop dat het met 7 maanden geboren wordt, dan rekt mijn buik niet zo uit')

Stomp ze namens mij eens voor haar hoofd..
Ik heb echt een bloedje hekel aan mensen die dat zeggen.. ze heeft echt GEEN idee!!

Lejow schreef:

RYW schreef:We hebben overigens al wel bedacht dat het uiterlijk volgend jaar zomer wordt, dan moet mijn Mirena eruit, maar misschien wel eerder dan dat, afhankelijk van hoe het loopt.

Afhankelijk zijn van werken vind ik erg moeilijk, in jullie geval na de studie en in het geval van mijn vriend, er is zo moeilijk aan werk te komen op het moment!

(en wat ik dan stiekem irritant vind is dat de zwangere vrouw van mijn vriends beste vriend dingen zegt als 'ik blijf gewoon drinken en rosbief eten hoor' en 'ik hoop dat het met 7 maanden geboren wordt, dan rekt mijn buik niet zo uit')

Stomp ze namens mij eens voor haar hoofd..
Ik heb echt een bloedje hekel aan mensen die dat zeggen.. ze heeft echt GEEN idee!!

Inderdaad, wat een onmens. Zelfs al zou ze het niet menen, en zegt ze het bij wijze van "grap". Ik vind het ongeoorloofd. Doet me denken aan de laatste afleveringen van draagmoeder gezocht. Daar was zo'n vrouw die al drie gezonde kinderen heeft. Ze kan nu zelf geen kinderen meer krijgen, en gaat door het vuur voor een vierde. Op een gegeven moment zei ze in een intervieuw dat ze nooit gelukkig zou zijn als die vierde er niet zo komen. Daar ging mijn bloed echt van koken.

Ik weet het, Lejow. Jij was trouwens ook de eerste die bij me opkwam toen ik dat hoorde. Ik denk inderdaad dat dat precies is wat het is: ze heeft geen idee wat ze zegt.

Ik had heel graag drie of vier kinderen gewild, maar bij ons zit dat er niet meer echt in. Het is geen enorm verdriet, maar ik vind het wel echt jammer. Het zou nu alleen echt teveel zijn, en oneerlijk tegenover Ezra en Yrsa om bewust voor een derde kind te kiezen.

Zou ik ongepland zwanger raken, dan zou ik het daar wel heel moeilijk mee hebben. Abortus zou ik niet over mijn hart kunnen verkrijgen, maar het zou wel echt heel zwaar worden met een baby erbij. Of alleen al met een zwangerschap.

Maar het blijft wel een beetje een gemis.

Ik meld me ook!

Vorig jaar okt, werd ik ongepland zwanger, helaas is dit in de 6e week misgegaan, en heeft ons even door elkaar geschud wat wouden, we zouden het aankijken en in feb/maart dit jaar zouden we er voor gaan, maar toch leek het mijn vriend toen geen goed idee omdat ik geen werk had en in de ziektewet zat wegens gewrichtsklachten. Inmiddels heb ik werk (als oproepkracht), maar helaas mijn vriend is zonder werk komen te zitten omdat het bedrijf waar hij werkte failliet is gegaan. (grrr stomme bouw!)
En nu wil hij als zelfstandige beginnen, het moet even wachten tot hij hersteld is van een lichamelijk probleem en dan zullen we zien hoe we er financieel voor staan. In Dec kijken we er weer naar.

Maar damz, wat is het soms moeilijk, allemaal zwangeren en pas geboren baby's om je heen, je wordt zelf in je gevoelens en wensen door elkaar geschud van "nu gaan we ervoor" en "hmm toch maar niet"
Ik kan er nu weer wat rustiger mee om gaan, maar paar weken geleden was ik er nogal erg emotioneel om. En waarom? Ik wil het gewoon zo graag..

slaatje schreef:

Jade schreef:Hierbij mijn update. Ik heb ook ontzettend rammelende eierstokken .

Wij zijn nu 1,5 jaar samen, nog vrij kort dus. Hebben nog een aantal (prive) zaken die we op orde willen hebben. Ook is ons huis (waar we net wonen) nog niet helemaal af. Wij wonen nu ruim 9 maanden samen.

Mijn vriend heeft aangegeven er nog niet helemaal klaar voor te zijn, maar geeft ook aan dat hij er waarschijnlijk nooit klaar voor is (wil graag kinderen hoor!).

Verstandig is nog een paar maanden/misschien zelfs een jaartje wachten.

Wij zijn overigens nog jong (Ik ben 21, vriend 26)

Hey, wat leuk dat jullie (uiteindelijk) ook voor een kleintje willen gaan.

Hetgene wat ik het belangrijkste vind (gelukkig zitten we financieel gewoon goed, zelfs zonder mijn oproepbaantje) is dat je er beiden voor 200 procent achter moet staan. Mijn vriend is tijdens mijn zwangerschap precies zoals ik had verwacht...zorgzaam, heel erg met de toekomst bezig, het proberen voor mij te verlichting en bepaalde dingen laten of in ieder geval ook minder. Vind ik toch ook wel belangrijke dingen. Daarbij weet ik gewoon dat hij een superpapa gaat worden, die alles voor zijn kleine over heeft!

Mijn vriend staat er voor 200% achter hoor, maar het is denk ik meer angst voor het onbekende. Ik weet zeker dat mijn vriend een ontzettend leuke papa zal zijn .

Ik word soms echt heen en weer geslingerd tussen wel heel graag een kindje en dan het liefst gisteren al of helemaal niet of nog heel lang uitstellen. Totdat ik een relatie kreeg met mijn huidige vriend wilde ik absoluut geen kinderen (of het was iets wat ik als onbereikbaar en totaal niet voor mij bestemd beschouwde). Hij wil heel graag kinderen en ziet het als iets natuurlijks dat we uiteindelijk samen ouders worden (als het ons gegund is natuurlijk). Hij is ook de enige man met wie ik het aan zou durven tot nu toe. Bij eerdere vriendjes heb ik dit nooit zo gevoeld. Wat me tegenhoud is dat ik bang ben dat ik het niet aankan, dat ik kinderen niet kan geven wat ze nodig hebben. Aan de andere kant om dit te relativeren denk ik dan weer, angst is een slechte raadgever.

In mijn omgeving krijgen steeds meer vriendinnen kinderen en ik smelt echt als ik een kleintje zie. Ik vind het heerlijk om te fantaseren over welke kinderwagen handig zou zijn, speelgoed uit te zoeken, kleertjes en ga zo maar door. Ook de opvoedtopics vind ik ontzettend boeiend om te lezen en hier over na te denken.

Kortom, een touwtrekwedstrijd is gaande in mijn hoofd.

Edit: dit past misschien niet helemaal in dit topic, maar ik ben benieuwd of anderen dit herkennen?

Lady1984 schreef:Ik word soms echt heen en weer geslingerd tussen wel heel graag een kindje en dan het liefst gisteren al of helemaal niet of nog heel lang uitstellen. Totdat ik een relatie kreeg met mijn huidige vriend wilde ik absoluut geen kinderen (of het was iets wat ik als onbereikbaar en totaal niet voor mij bestemd beschouwde). Hij wil heel graag kinderen en ziet het als iets natuurlijks dat we uiteindelijk samen ouders worden (als het ons gegund is natuurlijk). Hij is ook de enige man met wie ik het aan zou durven tot nu toe. Bij eerdere vriendjes heb ik dit nooit zo gevoeld. Wat me tegenhoud is dat ik bang ben dat ik het niet aankan, dat ik kinderen niet kan geven wat ze nodig hebben. Aan de andere kant om dit te relativeren denk ik dan weer, angst is een slechte raadgever.

In mijn omgeving krijgen steeds meer vriendinnen kinderen en ik smelt echt als ik een kleintje zie. Ik vind het heerlijk om te fantaseren over welke kinderwagen handig zou zijn, speelgoed uit te zoeken, kleertjes en ga zo maar door. Ook de opvoedtopics vind ik ontzettend boeiend om te lezen en hier over na te denken.

Kortom, een touwtrekwedstrijd is gaande in mijn hoofd.

Edit: dit past misschien niet helemaal in dit topic, maar ik ben benieuwd of anderen dit herkennen?

ja dat herken ik, zeker als ik kijk naar mijn eigen voorbeeld, ik heb dus totaal geen goed voorbeeld gehad en nu we er eindelijk achter zijn waar mijn grootste probleem vandaan komt word daar een behandelingsplan voor gemaakt en zal dat waarschijnlijk weer een nieuwe therapie worden. ik vind het allemaal prima, als ik er maar baat bij heb. zodat ik een veel mindere grotere angst uiteindelijk zal hebben dat ik een slechte moeder zou zijn. 1 ding is dat ik nu al zeker weet ik zal nooit zo 'opvoeden' als mijn moeder heeft gedaan, vreselijk mens!

shygirl87 schreef:

Lady1984 schreef:Ik word soms echt heen en weer geslingerd tussen wel heel graag een kindje en dan het liefst gisteren al of helemaal niet of nog heel lang uitstellen. Totdat ik een relatie kreeg met mijn huidige vriend wilde ik absoluut geen kinderen (of het was iets wat ik als onbereikbaar en totaal niet voor mij bestemd beschouwde). Hij wil heel graag kinderen en ziet het als iets natuurlijks dat we uiteindelijk samen ouders worden (als het ons gegund is natuurlijk). Hij is ook de enige man met wie ik het aan zou durven tot nu toe. Bij eerdere vriendjes heb ik dit nooit zo gevoeld. Wat me tegenhoud is dat ik bang ben dat ik het niet aankan, dat ik kinderen niet kan geven wat ze nodig hebben. Aan de andere kant om dit te relativeren denk ik dan weer, angst is een slechte raadgever.

In mijn omgeving krijgen steeds meer vriendinnen kinderen en ik smelt echt als ik een kleintje zie. Ik vind het heerlijk om te fantaseren over welke kinderwagen handig zou zijn, speelgoed uit te zoeken, kleertjes en ga zo maar door. Ook de opvoedtopics vind ik ontzettend boeiend om te lezen en hier over na te denken.

Kortom, een touwtrekwedstrijd is gaande in mijn hoofd.

Edit: dit past misschien niet helemaal in dit topic, maar ik ben benieuwd of anderen dit herkennen?

ja dat herken ik, zeker als ik kijk naar mijn eigen voorbeeld, ik heb dus totaal geen goed voorbeeld gehad en nu we er eindelijk achter zijn waar mijn grootste probleem vandaan komt word daar een behandelingsplan voor gemaakt en zal dat waarschijnlijk weer een nieuwe therapie worden. ik vind het allemaal prima, als ik er maar baat bij heb. zodat ik een veel mindere grotere angst uiteindelijk zal hebben dat ik een slechte moeder zou zijn. 1 ding is dat ik nu al zeker weet ik zal nooit zo 'opvoeden' als mijn moeder heeft gedaan, vreselijk mens!

Dank je voor je reactie. Ik snap wat jij zegt wel, bij mij ligt het wel iets anders. Ik heb zelf eigenlijk geen slecht voorbeeld gehad. Ik heb een ontzettend lieve moeder. Maar wel een onzekere moeder en ben zelf ook onzeker. Dus ik denk niet dat ik een slechte opvoeder zal zijn (bovendien heb ik mijn vriend die mij kan steunen), maar dat ik het misschien niet aan zal kunnen. Ik bedoel ik ben lief voor kinderen en wil ze alles geven wat in mijn bereik ligt, maar ik merk nu ook als ik mezelf teveel opoffer voor een ander, dan wordt het me soms teveel. Dan loop ik mezelf voorbij. Dus ik ben bang dat ik dat ook heb als ik kinderen zou (mogen) krijgen.

Poeh ik had nooit gedacht dat ik mezelf hier zou kunnen melden, heb heel erg lang totaal geen sterke kinderwens gehad, maar ik merkwel dat dit de laatste maanden aan het veranderen is gegaan. Wat er heel erg aan heeft bijgedragen is dat ik, toen ik met mijn vriend kreeg, ook in aanmerking kwam met kleine kinderen. En ik merk wel dat hoe beter ik die kleintjes leer kennen, hoe leuker ik het vind. Ik weet van mezelf dat ik echt al wel een goede moeder zou kunnen zijn, ben echt verantwoordelijk genoeg ervoor. Alleen ik weet niet of ik al genoeg heb gedaan om mijn kinderen boven mijzelf te stellen (reizen, vrije tijd heel druk indelen etc). Daarbij ga ik nog een 4 jarige opleiding volgen tot verpleegkundige, terwijl ik nu dus al bijna afgestudeerd ben. Dit is wel een hele bewust keuze geweest omdat ik denk dat als ik zelf niet gelukkig ben in het dagelijks leven, dus door mijn werk, ik een slechtere moeder ben. Het lijkt me echt wel geweldig hoor, een baby van mijn vriend en mij, zeker omdat onze relatie echt heel goed is en geworden is de afgelopen jaren. Ik denk alleen dat de stabiele basis van allebei een baan, een groter huis en een rustiger vaarwater nog moet komen.

Wel gek als je dan soms mensen om je heen hebt die al heel erg bezig zijn met nog verder settelen dan wij, dan krijg ik toch ook wel heel erg die nesteldrang.

RYW schreef:

JaneDoe schreef:Ik meld mij helaas ook...

Wij hebben vorig jaar Oktober besloten om voor een kindje te gaan,en ik ben eind oktober gestopt met de pil. Helaas heb ik dinsdag te horen gekregen dat mijn contract niet verlengd wordt,waardoor zwanger raken er dus voorlopig niet inzit

Hoe ga je het doen in de tussentijd? Weer aan de pil, of condooms?

Condooms.
Ik wil niet weer van voor af aan hoeven beginnen met ontpillen...