Wanneer vind je een peuter 'te' gevoelig...?

Ik heb al vaker verteld dat R een enorm gevoelig ventje is. Vandaag bleek dat ook weer tijdens een show, de Dolfijnenshow in de koepel, een beetje spannende muziek en donker en R is meteen helemaal in ''paniek'' hij wil dan weg en begint wat te huilen.
Ook andere nieuwe dingen vindt hij eerst erg spannend en hij zal nooit zomaar, zoals ik andere kinderen wel zag doen, op een nieuwe glijbaan klimmen en naar beneden glijden. Wanneer je het een paar keer met hem doet is het over en doet hij wel mee.

Ook, in het algemeen, wanneer je op hem moppert reageert hij daar erg gevoelig op. Ik kan dan ook echt zeggen dat ik een peuter heb die erg goed luistert, wat heel fijn is, maar aan de andere kant durft hij niet snel iets nieuws.

Wanneer vind jij een peuter te 'gevoelig'? Dus dat je denkt van nou kom op, wat meer pit mag wel?


In mijn ogen hebben we nooit iets gedaan waardoor dit 'gedrag' verergerd is, het is gewoon zoals hij is. Maar soms denk ik, iets meer pit mag wel, als ik hem vergelijk met andere 2 jarigen.

Ik heb wel een idee wat het zou kunnen zijn maar wil niet meteen een 'sticker oid' plakken want ik herken het van mezelf en het kan ook gewoon zijn, wat rustigere gevoeligere karakter zijn'.

Ik herken veel van jouw zoontje in mijn kind, die is vrij snel overprikkeld en begint ook snel te huilen. Hij durft ook bijna geen nieuwe dingen en is gewoon erg gevoelig, zoals ik zelf...

Eerlijk gezegd ben ik bang dat hij er problemen mee gaat krijgen op de basisschool, als ik eraan denk breekt mijn hart gewoon.

*

Zelda; ook dat is wel herkenbaar al legt hij wel goed contact met anderen, kan goed samenspelen maar hij delft vrijwel altijd het onderspit zeg maar. Hij zal nooit iets afpakken en als er iets van hem afgepakt wordt gaat hij ergens anders mee spelen.

Ikzelf ben hoogsensitief en ik zie enorm veel dingen (gevoelig voor prikkels in licht/geluid, gevoelig voor stemmingen van anderen etc etc.) daarin ook bij hem terug, maar ik wil dus niet zomaar het daaraan vast leggen zeg maar omdat het ook zijn karakter is/kan zijn.


R komt bij mij op de basisschool (waar ik werk) dus het stelt me gerust dat iedereen hem allang kent en weet hoe hij is. Het is echt een heerlijke lieve schat maar soms lees ik dingen over 'typisch gedrag' voor een twee jarige maar veel daarvan doet hij niet. Zoals weglopen, driftbuien etc dat is hier echt een zeldzaamheid. Hij mag zijn zoals hij is maar ik wil hem wel weerbaar maken.

Susan; ik geloof niet dat het hem belemmert in welke zin dan ook, hij geniet zichtbaar van dagjes weg en zoals laatst op de kermis. Het is alleen zo jammer dat hij niet meteen iets durft en dat wanneer hij het dan durft we bijna gaan (wat we daarna dus al extra rekken vaak) of dat een show oid dan alweer afgelopen is.

Ik herken er ook veel van mijn zoontje in. Vind nieuwe dingen erg spannend en durft dan vaak niet, soms moet hij er even doorheen en vind hij het later erg leuk ( bijv afgelopen week met kindervakantie week). Ook is hij ooit echt een held op sokken, mopperen kan hij niet goed tegen en is gewoon erg gevoelig. Ook erg onzeker blijkt op school, en laat ooit te snel over zich heen lopen. Nu hij naar groep 2 gaat is het al iets minder aan het worden, dus ben benieuwd hoe aankomend schooljaar gaat verlopen. Mijn dochtertje is het tegenovergestelde dus misschien dat het daarom ook wat meer opvalt.

*

Gelukkig dat toch mensen het herkennen want het viel vandaag toch wel op. Hij is aan de andere kant enorm sociaal, lief en hij luistert gewoon erg goed maar soms mag hij net iets meer durven.

Ik wil idd gewoon niet dat hij over zich heen laat lopen, dat hebben zowel mijn man en ik vroeger veel te vaak laten doen en dat wil ik voor hem niet, ik wil hem wat weerbaarder maken dan ik was/ben. Eigenlijk heeft hij ook gewoon twee watjes als ouders hahaha arm kind;)

Zelda schreef:Ik herken veel van jouw zoontje in mijn kind, die is vrij snel overprikkeld en begint ook snel te huilen. Hij durft ook bijna geen nieuwe dingen en is gewoon erg gevoelig, zoals ik zelf...

Eerlijk gezegd ben ik bang dat hij er problemen mee gaat krijgen op de basisschool, als ik eraan denk breekt mijn hart gewoon.

+1,mijn zoontje vind bijna alles eng,durft niks alleen.

Annemie schreef:

Zelda schreef:Ik herken veel van jouw zoontje in mijn kind, die is vrij snel overprikkeld en begint ook snel te huilen. Hij durft ook bijna geen nieuwe dingen en is gewoon erg gevoelig, zoals ik zelf...

Eerlijk gezegd ben ik bang dat hij er problemen mee gaat krijgen op de basisschool, als ik eraan denk breekt mijn hart gewoon.

+1,mijn zoontje vind bijna alles eng,durft niks alleen.

Lijkt dan toch wel een echt 'jongensprobleem' dan...

Ik vind een kind niet snel te gevoelig, te druk, te rustig of iets dergelijks. Er is gewoon een enorme verscheidenheid aan karakters. Pas als het kind er zelf hinder van ondervindt, zoals Susan al zei, dan zou ik het lastiger vinden omdat je je kind niet verdrietig wil zien.

Ik kon (kan) ook nooit zo goed tegen nieuwe situaties. Ik huilde tranen met tuiten toen ik naar groep 3 ging, want ik kon nog maar een klein beetje lezen. Dikke tranen voor mijn eerste pianoles, want ik kon nog niet pianospelen. Die dikke tranen zijn nu gelukkig over, maar als ik naar een cursus moet waar ik niemand ken, ga ik het liefst eerst eens kijken op die cursuslocatie, zodat het al wat minder eng is. Stukje karakter dus.

Printje schreef:

Annemie schreef:

Zelda schreef:Ik herken veel van jouw zoontje in mijn kind, die is vrij snel overprikkeld en begint ook snel te huilen. Hij durft ook bijna geen nieuwe dingen en is gewoon erg gevoelig, zoals ik zelf...

Eerlijk gezegd ben ik bang dat hij er problemen mee gaat krijgen op de basisschool, als ik eraan denk breekt mijn hart gewoon.

+1,mijn zoontje vind bijna alles eng,durft niks alleen.

Lijkt dan toch wel een echt 'jongensprobleem' dan...

Nou hier precies het tegenovergestelde hoor! Een klein boefje is het, kijkt nergens voor uit, gooit overal zijn volle enthousiasme in, probeert alles uit en heeft ook duidelijk peutergedrag!

Printje schreef:Gelukkig dat toch mensen het herkennen want het viel vandaag toch wel op. Hij is aan de andere kant enorm sociaal, lief en hij luistert gewoon erg goed maar soms mag hij net iets meer durven.

Ik wil idd gewoon niet dat hij over zich heen laat lopen, dat hebben zowel mijn man en ik vroeger veel te vaak laten doen en dat wil ik voor hem niet, ik wil hem wat weerbaarder maken dan ik was/ben. Eigenlijk heeft hij ook gewoon twee watjes als ouders hahaha arm kind;)

herkenbaar zo is a.lex ook hij laat te veel over zich heen lopen en en is snel onzeker.

Loesje ik vind dat soms zo sneu voor hem maar zelf lijkt hij er geen last van te hebben wanneer andere kindjes iets afpakken.

Printje schreef:Loesje ik vind dat soms zo sneu voor hem maar zelf lijkt hij er geen last van te hebben wanneer andere kindjes iets afpakken.

Oh maar dat heeft mijn zoontje ook wel hoor, die laat ook alles van zich afpakken...maar hij pakt weer ander speelgoed en gaat weer verder spelen

Dat is hier ook zo dat hij er geen last van lijkt te hebben. Om hem wat meer zelfvertrouwen te geven ben ik nu in de sporthoek aan het zoeken en aan het kijken voor judo. Maar met veel dingen moet bij hem gewoon de knop even om. Attracties vond hij eng, fietsen vond hij eng. En nog steeds durft hij echt nog niet zonder zijwieltjes, dus weer even wachten tot de knop omgaat. Zo ook met bijv zindelijk worden etc. Mijn dochter is wat dat betreft echt een aapje, durft alles.

Edit: Op school is hij ook erg onzeker, durft niets te vertellen. Bij opdrachten is hij erg bang het fout te doen terwijl hij al best kan rekenen etc. Dus daarom dat ik verder aan het kijken ben om hem wat meer zelfvertrouwen te geven.

Evy schreef:

Printje schreef:Loesje ik vind dat soms zo sneu voor hem maar zelf lijkt hij er geen last van te hebben wanneer andere kindjes iets afpakken.

Oh maar dat heeft mijn zoontje ook wel hoor, die laat ook alles van zich afpakken...maar hij pakt weer ander speelgoed en gaat weer verder spelen

bij a.lex verschilt het per keer de ene keer vind hij het niet erg en gaat hij ergens anders mee spelen en de andere keer begint hij te huilen van: waarom pak je dat nou af.....dat was toch van mij......

mama1985; bij R is het ook altijd wachten totdat de 'knop' omgaat.

dat heeft a.lex ook bv eerst vond hij zijn fiets eng om op te zitten en begon al te huilen als wij hem erop zetten. en nu een paar dagen later wil hij steeds weg met z'n fietsje.

*

Ik vind het soms lastig hoe ermee om te gaan? Ik wil hem nergens toe dwingen maar soms moet hij wel eigenlijk over een drempel geholpen worden..
Ik hoop gewoon niet dat het zo'n mannetje wordt waarover heen gelopen wordt, dat verdiend hij niet.

Susan schreef:

Printje schreef:Loesje ik vind dat soms zo sneu voor hem maar zelf lijkt hij er geen last van te hebben wanneer andere kindjes iets afpakken.

Zeggen die ouders er dan niks van? Als Yrsa iets afpakt van een ander kindje dan moet ze het teruggeven.

De ene keer wel de andere keer niet, komt ook omdat R even kijkt en vaak gewoon maar iets anders pakt.

*

Ik wil hem ook echt nergens toe dwingen maar afgelopen week wel een beetje gedaan. Maandag begon kindervakantie week. Eenmaal daar brullen, en hij wilde naar huis. Leiding gaf aan van ga maar gewoon, als het over kwartier niet beter gaat bellen we je. Na 10 min sms dat het goed ging en toen hij om 12 uur opgehaald werd was hij dolgelukkig want het was zo leuk! Heel de week goed gedaan tot laatste dag, toen gingen ze met bus weg. Weer even mopperen, maar niet zo heftig en uiteindelijk is hij toch goed meegegaan en had er erg veel zin in. Als ik hem dus maandag niet daar had gelaten maar mee naar huis had genomen had hij dat gevoel niet overwonnen.