Gevoelig kind

Ik ben hier al een tijd niet geweest, maar nu hoop ik op wat tips!!

Onze oudste is inmiddels 5 jaar, het is altijd al een wat verlegen en gevoelig mannetje geweest.

De laatste paar weken is hij ontzettend gevoelig en emotioneel, vooral bij kleine dingen die voor ons 'onbelangrijk' lijken, maar voor hem dus heel belangrijk zijn..

als voorbeeld:

Hij ziet een klein konijntje op tv, dat beeld verdwijnt weer, en daarna is hij intens verdrietig omdat dat konijntje dus weg is en hij hem niet meer kan zien...

plaatjes die hij mooi vind wil hij allemaal uitknippen en bewaren, maar dat gaat nu eenmaal niet altijd, ook weer dikke tranen..

stickers die hij krijgt op school, gaan van z'n hand af, raken zoek e.d.. helemaal overstuur..

Hij hecht zich dus ontzettend aan dat soort dingetjes, maar ik kan maar niet tot hem doordringen dat het eenmaal zo werkt, dat stickers en beelden op tv weer weggaan, dat dat altijd zo is, en dat er weer nieuwe stickers komen...

Herkent iemand dit, is dit een fase die weer over gaat? en hoe kan ik hem duidelijk maken dat hij echt niet verdrietig hoeft te zijn om dit soort dingen?

Ik herken het niet, maar kun je niet een dik plakboek voor hem kopen waar hij die plaatjes en stickers in kan plakken?

Ik denk dat je het hem alleen op zijn niveau elke keer kunt uitleggen. Misschien ook een 'bewijsje' geven, bijvoorbeeld als hij die sticker kwijt is geraakt, dat hij dan 's avonds een nieuwe krijgt? (ik noem maar een voorbeeld)
Ik denk dat het een fase is waar hij doorheen moet. Is er misschien iets veranderd in zijn leventje de laatste tijd (kunnen kleine dingen zijn)? Dat hij graag wil dat de rest 'hetzelfde' blijft?

Ik zou het eens met zijn juf op school bespreken en eigenlijk ook met je huisarts. Dat hij verdrietig is om een zoekgeraakte sticker, dat komt wel vaker voor. Maar ik vind je verhaal van een konijntje dat van het beeld verdwijnt wel erg bijzonder, dat heb ik ook nog niet eerder gehoord.

Misschien dat de juf en de huisarts wat meer weten en je misschien ook kunnen doorverwijzen naar een kindercoach bijvoorbeeld.

Bedankt voor de reacties, een plakboek kopen kan natuurlijk, maar eigenlijk heb ik het idee dat ik daarmee alleen maar bevestig dat het erg is als er wel dingen weggaan, het liefste bewaart hij ook alle takjes, blaadjes en steentjes van buiten die hij vind..

Op zijn niveau proberen uit te leggen heb ik inderdaad geprobeerd, maar hij blijft verdrietig.. een nieuwe sticker geven kan natuurlijk, maar het is dan niet DIE sticker.. en ook daarmee heb ik het gevoel dat ik bevestig dat het erg is als er dingen weg gaan..

Bij de juf of huisarts vragen heb ik ook aan gedacht, maar ik wil nog even afwachten of dit een fase is waar hij doorheen gaat.. Ik ben met dat soort dingen ook altijd een soort bang om in een traject te komen en dat hem een stempel word opgedrukt!! Ik vind dat ze daar zo snel mee zijn tegenwoordig.. hij was verlegen op de psz, en hoppa er gaat een formulier mee naar de basisschool waarmee hij bij voorbaat al zo binnenkomt en behandeld word, daar ben ik dus echt heel voorzichtig mee!


Alle tips en ideeen blijven welkom!!!

Ja, betreffende 'het stempel' dat begrijp ik heel goed. Dan zou ik ook geen actie ondernemen.

Is het een idee om het boek Kids' skills te lezen? (je kunt het gewoon bij bol.com vinden) Hierin staat een stappenplan beschreven waarbij kinderen 'vaardigheden leren'. Ik kan er een heel stuk over schrijven, maar misschien moet je even googlen of kun je het lenen uit de bieb. Er staan in ieder geval ideeen in over hoe je kinderen iets kunt leren.

En anders misschien eens informeren naar een vrijgevestigde kindercoach. Dan zit je niet meteen in het traject.

Zo snel krijgt een kind geen 'stempel' hoor, het is echt niet zo dat ze maar te pas en te onpas diagnoses staan uit te delen als je een keer zorgen hebt om je kind.

Susan schreef:Zo snel krijgt een kind geen 'stempel' hoor, het is echt niet zo dat ze maar te pas en te onpas diagnoses staan uit te delen als je een keer zorgen hebt om je kind.

Kijk, en dat is ook weer waar! Voor mijn gevoel blijft een kind vaak ook wel hangen tussen: 'wat een vreemd gedrag' en de daadwerkelijke diagnose.

Maar ik kan me sandra ook voorstellen, er staat wel ergens een 'aantekening' en dat kan je lang 'achtervolgen'. (en dan is Rejoy het waarschijnlijk helemaal met me eens! )

Ja, en dan, dan zeg je: 'Oh, dat was toen en toen, maar dat is nu niet meer aan de orde.' Dan is het toch gewoon klaar? Ik heb zo vaak gehad dat ik iets in een rapport moest corrigeren omdat het gebaseerd was op oude informatie of omdat het gewoon niet helemaal klopte, maar dan passen ze het gewoon voor je aan. Toen Ezra's diagnostisch rapport kwam hebben we het samen met de hulpverleners die ervoor verantwoordelijk waren stapje voor stapje doorgelopen, daarna hebben we het rapport mee naar huis gekregen en hebben we twee weken de tijd gekregen om het zelf door te nemen, daarna volgde er weer een afspraak, toen hebben we het nog eens doorgenomen met die GZ-psycholoog en toen is alles wat wij niet goed geformuleerd vonden keurig aangepast. Het is echt niet zo dat verslagen en rapporten achter slot en grendel liggen en dat er nooit meer iets aan veranderd kan worden.

Natuurlijk staat er nog steeds wel eens iets in een verslag waar ik me niet in kan vinden, maar dat kan ook gebeuren als je niet zelf de stap zet om advies te vragen hierover, dat kan ook gewoon gebaseerd zijn op een observatie in de klas. Sterker nog, als je zelf het initiatief neemt om advies te vragen dan heb je juist meer kans om je eigen zegje te doen.

Susan schreef:Ja, en dan, dan zeg je: 'Oh, dat was toen en toen, maar dat is nu niet meer aan de orde.' Dan is het toch gewoon klaar? Ik heb zo vaak gehad dat ik iets in een rapport moest corrigeren omdat het gebaseerd was op oude informatie of omdat het gewoon niet helemaal klopte, maar dan passen ze het gewoon voor je aan. Toen Ezra's diagnostisch rapport kwam hebben we het samen met de hulpverleners die ervoor verantwoordelijk waren stapje voor stapje doorgelopen, daarna hebben we het rapport mee naar huis gekregen en hebben we twee weken de tijd gekregen om het zelf door te nemen, daarna volgde er weer een afspraak, toen hebben we het nog eens doorgenomen met die GZ-psycholoog en toen is alles wat wij niet goed geformuleerd vonden keurig aangepast. Het is echt niet zo dat verslagen en rapporten achter slot en grendel liggen en dat er nooit meer iets aan veranderd kan worden.

Natuurlijk staat er nog steeds wel eens iets in een verslag waar ik me niet in kan vinden, maar dat kan ook gebeuren als je niet zelf de stap zet om advies te vragen hierover, dat kan ook gewoon gebaseerd zijn op een observatie in de klas. Sterker nog, als je zelf het initiatief neemt om advies te vragen dan heb je juist meer kans om je eigen zegje te doen.

Ik ben het helemaal met je eens, Susan. Maar toch snap ik Sandra ook: je zult er zelf actief achteraan moeten gaan om alles weer 'recht te zetten'.

Je zou ook naar een opvoedwinkel of iets dergelijks kunnen gaan, dat is wat vrijblijvender dan de huisarts of de juf.

Als het nodig is zal ik ook zeker niet schromen om hulp te zoeken!! Maar voor nu vind ik het nog te vroeg om zo'n traject in te gaan, het is nu een paar weken aan de gang, en vroeg me af of mensen deze fase herkenden, of tips hadden hoe er mee om te gaan..

Tuurlijk valt er altijd nog van alles recht te zetten, maar ik ben daar gewoon erg voorzichtig in!

Darius, ik ga straks eens kijken naar dat boek als de jongste op bed ligt, bedankt voor de tip!

een opvoedwinkel? Nog nooit van gehoord, ik ga eens kijken of dat hier in de buurt zit.

Sandra: als je naar de huisarts gaat om je zorgen te bespreken kom je zonder jouw toestemming niet in één of ander traject terecht hoor. Als jij zegt: tot hier en niet verder, dan gaat een huisarts ook niet verder. Misschien is het voor jou prettig om het met een professional te bespreken en in ieder geval te weten wat je opties zijn. Dan ben je je verhaal en zorgen kwijt, weet je waar je terecht kunt als het geen fase blijkt te zijn en is de school bijvoorbeeld niet direct op de hoogte van je zorgen. Het dossier van de huisarts gaat ook niet naar de basisschool en voor zover ik weet ook niet naar de jeugdarts van de ggd.

Rejoy, ik weet inderdaad dat er niet direct een rapport opgemaakt word ( gelukkig! ) dus als het nodig is zal ik ook zeker die stap ondernemen..

Maar voor nu is dat nog niet aan de orde.. ik ben puur op zoek naar eventuele tips hoe er mee om te gaan, of herkenning

Hij heeft dat altijd wel gehad he. Misschien zou je gewoon een informatief gesprek aan kunnen gaan met je huisarts. Hij/zij zal ook zeker wel wat tips hebben of evt. een instantie waar je aan zou kunnen kloppen voor informatie of hulp. Succes in ieder geval.

Lieskuh, hij is altijd al wel gevoelig inderdaad, maar dit is iets van de laatste weken..

Mocht dit zo blijven ga ik inderdaad een gesprek met de huisarts aan.