Voor samenwonen eerst op jezelf wonen, wat vinden jullie?

Het zegt niet perse iets over je zelfstandigheid als je eerst alleen hebt gewoond, of niet. Ik heb eerst 4,5 jaar alleen en met vriendinnen gewoond en ik had het niet willen missen. Maar dat is alleen maar omdat het gewoon super leuk was met mijn vriendinnen haha. Ik zou zelf nooit uit huis zijn gaan samenwonen denk ik. Toen ik op mezelf ging wonen had ik ook een vriend (2 jaar) en ik heb er niet eens aan gedacht om met hem te gaan samenwonen geloof ik. Maar goed ik was toen 18 en die relatie liep niet zo lekker dus misschien lag het daar ook wel aan. Dat bleek ook wel want toen ik een week op mezelf woonde was het uit hahaha.

Het ligt er maar net aan op welke leeftijd je elkaar tegenkomt, denk ik. Ik kan me voorstellen dat als je al een serieuze relatie hebt tegen de tijd dat je het huis uitgaat, je niet koste wat het kost eerst alleen gaat wonen om het te 'leren'. Als je thuis nooit iets hoefde te doen zou het misschien wel goed zijn, maar als je op dat idee komt dan kun je ook op het idee komen dat je tijdens het samenwonen gewoon al leert bijdragen aan het huishouden.

Ik heb zelf op kamers gewoond, daarna samen met een ex-partner, daarna heel kort alleen en daarna samen met Dion. Toen mijn vorige relatie uitging ging ik op een kamer wonen in hetzelfde huis als hij (was dus ook wel een soort van op kamers wonen, maar er was geen gemeenschappelijke huiskamer en dergelijke, iedereen daar woonde in principe echt op zichzelf). Daardoor is het denk ik ook sneller gegaan met ons samenwonen, op een gegeven moment waren we altijd samen op zijn kamer en was het voordeliger om samen een appartement te gaan huren. Hij heeft dus ook een aantal jaar alleen gewoond voor we gingen samenwonen, heel lang in dat huis, en hij heeft ook op kamers gewoond in een studentenhuis.

Ik woon alleen en ik vind het prettig dat ik eerst alleen heb gewoond. Ik kan heel goed alleen zijn en ik heb nu - soort van - alles in mijn huis wat ik zelf er in wil hebben. Geen compromis hoeven doen aan lelijke mannelijke spullen.
En dat komt ook allemaal nog wel ooit, of eigenlijk, dat mag vrij vlot wel komen nu, maar ik ben blij dat ik een tijd alleen heb gewoond. Het heeft niet zo zeer te maken met zelfstandig zijn, maar meer met egoïstisch denken. Ik was er nog niet aan toe om te moeten denken: "ik kan dit beter niet kopen, dan word mn vriend boos"

En dat houd dan ook in : verdorie mn gootsteen zit verstopt, had ik nu maar een vent die ik met die klus kon opzadelen >_>

Als je alleen woont ben je op jezelf aangewezen, als je samenwoont ben je een team. Ik denk dat dat veel bedoelt word met 'zelfstandig' zijn.

Ik zie niet in waarom je perse zou moeten bewijzen dat je alleen kunt wonen en je alleen kunt redden. Ik herken me ook niet in dat ik zo graag mijn eigen ding wil doen. Ons huis is totaal naar mijn smaak. En voor zover ik weet ook naar die van mijn man !
Ik heb zelf eerder wel op kamers gewoond, maar mijn man niet. Hij was ook al 26, maar had er ook wel weer zijn redenen voor. Heb daar niet een probleem van gemaakt hoor. Alleen wat minder privacy, dat vond ik minder.
Toen ik op kamers ging heb ik eigenlijk helemaal niet hoeven wennen hoor. Voor mijn man was het ook niet ineens een enorme omschakeling toen wij gingen samenwonen (hij heeft er trouwens eerst een paar weken alleen gewoond doordeweeks). Als het goed is kan je jezelf thuis ook redden. Vaak loop je in het begin tegen een aantal dingen aan, maar dat leer je dan wel weer. Het maakt m.i. niet echt uit of je dit soort dingen uitvindt als je alleen woont of samenwoont...doet niet echt af aan zelfstandigheid ofzo.
Of een man moet altijd verzorgd zijn door zijn mammie en dan gelijk door zijn vriendin, zodat hij nooit een stofzuiger vast hoeft te houden. In dat soort gevallen vind ik het wel goed dat zo'n vent even alleen woont, zodat hij inziet hoeveel werk een huishouden is.

Ik denk ook niet dat het perse iets zegt over iemand zelfstandigheid of diegene wel of niet op zichzelf heeft gewoond. Mijn ex woonde ook nog bij zijn ouders toen ik wat met hem had, dus het is voor mij geen directe afknapper.
Wel ben ik blij dat mijn vriend ook echt alleen heeft gewoond en dus nu ook snapt hoe het soms voor mij is om helemaal alleen thuis te zitten en jezelf uit een isolement te moeten trekken (hij heeft dezelfde kluizenaarsneigingen als ik als ie alleen is)
Samenwonen is heel makkelijk gegaan bij ons. enige wat ik er lastig aan vind is dat hij 8 maanden per jaar weg is en ik er dan alleen voor sta in zijn huis.

Ik vind het niet perse noodzakelijk om eerst op jezelf gewoond te hebben. Mijn vriend vind van wel. Is dus ook een leuk discussiepunt.

Ik was 22 toen ik hem leerde kennen. Studeerde in een andere stad waar ik niet op kamers wou en in mijn eigen woonplaats vond ik het doelloos. Mijn studentenstad was op dat moment ook doelloos geweest. Ik moest nog twee jaar en dat was scriptie twee stage's en minor die ik weer in een andere stad heb gedaan.

Nu zijn we twee jaar verder en ik heb zoiets als ik straks werk heb wil ik wel samenwonen. Maar als ik eerst op mezelf moet vind ik een beetje doelloos. Ik geef dan veel geld uit om een huis in te richten waar ik hooguit een jaar woon. Dan geef ik liever wat geld uit aan een paar meubels die bij hem vervangen moeten worden.

Inmiddels trekt hij ook wel wat bij gelukkig. Hij ziet ook dat ik best west kan doen in huis. En het ook wel wil. Het huis is nog nooit zo schoon geweest als nu.

*

Ik vind het alleen uit huis moeten gaan een beetje overkomen als "moeten oefenen", terwijl je dat oefenen ook samen kan doen. Ik ging op mijn 18e het huis uit (eigenlijk zelfs nog 17) en kon niks. Thuis hoefde ik niks in het huishouden te doen. Koken, wassen, schoonmaken, allemaal moeten leren. Ik heb 8 jaar alleen en met huisgenoten gewoond en ik heb nou niet echt het idee dat dit de leerschool is geweest om een goede huisvrouw te worden.

Bij het samenwonen (inmiddels woon ik na ruim 2 jaar samenwonen weer alleen) merkte ik dat het vooral moeilijk was om op elkaar ingespeeld te raken. In hetzelfde ritme raken, taken verdelen, die hele dynamiek. Iedereen kan een poetsdoek vasthouden, maar het gaat toch vooral om mentaliteit.

Eerst op jezelf willen wonen, vind ik geen kwestie van "jezelf willen bewijzen" eigenlijk. Persoonlijk vind ik de volgorde waarin alles is gegaan erg prettig, maar net zo goed als ik al (jaren) een vriend had, had ik meteen gaan samenwonen. Het is niet omdat ik eerst alleen wilde oefenen om tegen de wereld te kunnen zeggen dat ik het 'm toch maar had geflikt in m'n eentje. Ik begrijp de voorkeur voor het op jezelf gaan ook wel, maar uiteindelijk hangt het volledig van je eigen situatie af. Het moet allemaal niet zo gedwongen

Wij zijn meteen gaan samenwonen, ik had er persoonlijk niet aan moeten denken om eerst op mezelf te gaan wonen.
We konden nu samen de hele inrichting bepalen, gelukkig we hebben ongeveer dezelfde smaak. We hadden al 6 jaar een relatie toen we samen gingen wonen, het had voor mij geen toegevoegde waarde gehad om eerst om mezelf te gaan wonen en dan nog een paar jaar te wachten om samen te gaan wonen. Ik was (en ben nog steeds) heel blij met een huis van ons 2-en.

Wij konden eigenlijk ook niks toen we samen gingen wonen, ik mocht thuis bijvoorbeeld nooit koken van mijn moeder.
Ik wist niet hoe de wasmachine werkte etc. Dat lukt allemaal vanzelf, bij de 1 duurt het misschien iets langer dan bij de ander maar het komt allemaal goed. En ik zag ergens staan dat ruzie erbij hoort, daar ben ik het niet mee eens.

Een vriendin van mij heeft ook altijd geroepen dat haar vriend eerst maar op zichzelf moest gaan wonen, maar toen hij eenmaal een huis had gekocht trok ze meteen bij hem in .

Nou ja, ik vind het geen must, maar ik ben zelf heel blij dat ik op kamers zit. Ik heb het idee dat je studententijd er heel anders uitziet als je samenwoont, op kamers woont of thuis woont. Als je thuis woont of samenwoont, zul je rekening moeten houden met anderen, terwijl je dat alleen niet hebt. Medestudenten die nog thuis wonen of die al samenwonen leven wel op een andere manier.

Ik vind het geen must, het hangt er maar net vanaf hoe zelfstandig je beiden bent. Voor ik ging samenwonen heb ik 4,5 jaar op mijzelf gewoond, eerst een jaar op kamers en vervolgens een appartement. Mijn vriend heeft ook 4 jaar op zichzelf gewoond en dat heeft hem wel goed gedaan geloof ik Al heeft zijn moeder al die jaren dat hij alleen woonde wekelijks schoongemaakt en hem af en toe van een maaltijd voorzien. Toen hij nog thuis woonde werd ook werkelijk alles voor hem gedaan (er heerst nogal een traditionele verdeling bij mijn schoonouders op het gebied van koken, schoonmaken en boodschappen doen), dus ik ben blij dat hij wat jaren de tijd heeft gehad om die zelfstandigheid te ontwikkelen..Schoonmaken is nog steeds niet zijn ding, maar hij helpt braaf mee

Ik vind niet dat het moet, dat moet je echt zelf weten en ik vind ook niet dat het ene beter is dan het andere. Ik heb wel eerst op mezelf gewoond en hij ook, maar ik verhuisde voor mijn opleiding dus dat kwam zo uit. Ik ben wel blij dat ik het gedaan heb omdat het gewoon heel leuk was om met 3 andere meiden samen te wonen. Ik mis dat soms wel, maar vind samenwonen met mijn vriend ook fijn.

O, en we both suck in het huishouden dus dat maakt echt niet uit.

Weet je trouwens hoeveel we hebben kunnen sparen en leuke extra dingen we hebben kunnen doen door het samenwonen. Het zou echt geldverspilling zijn geweest om beiden apart te zijn gaan wonen terwijl we elkaar toch iedere dag zouden zien.

Ik vin dat het heel erg van de situatie afhangt. Mijn vriend en ik hebben allebei op onszelf gewoond, we hebben elkaar toen pas leren kennen. Het was wel handig dat we allebei al goed konden koken en het huishouden doen, daaintegen moesten we ook weer een weg vinden om dit t combineren aangezien we het allebei heel anders deden. Dus in ons verschil had het denk ik weinig uitgemaakt. Wel ken ik veel mensen die alleen maar van huis uit willen samenwonen, ook al hebben ze nog geen partner. Leuk als je dat roept als je 18 bent, maar als je richting de 25 gaat vind ik dat belachelijk.

Sogood schreef:Weet je trouwens hoeveel we hebben kunnen sparen en leuke extra dingen we hebben kunnen doen door het samenwonen. Het zou echt geldverspilling zijn geweest om beiden apart te zijn gaan wonen terwijl we elkaar toch iedere dag zouden zien.

Ja dat vind ik ook echt zonde momenteel, we betalen allebei €500 aan huur/hypotheek maar zijn 5/6 dagen in 1 huis. Zo zonde van al het geld, ik betaal me scheel en zit niet bepaald ruim in het geld ofzo. Het zou zoveel makkelijker zijn, maarja, mn vriend is nog niet overstag helaas.