Voor samenwonen eerst op jezelf wonen, wat vinden jullie?

wij hebben ook wel echt ruzie gehad in het begin (en nu ook nog wel soms), omdat we natuurlijk wel allebei onze eigen manier hadden van dingen doen, zowel huishouden en koken, en dat botste soms wel eens..

Dat vond ik dat hij niet goed dweilde en dan ging ik er met een doekje achteraan om alle plekken die hij niet goed deed te doen.. Echt ernstig achteraf gezien:lol: vantevoren had ik bedacht dat ik nooit 'zo'n vrouw' zou worden die alleen maar zat te vitten op de man omdat hij niet goed schoonmaakte etc.. Nou, dat was bijna mislukt;) gelukkig heb ik me herpakt;)

Marin schreef:Ik ben het met jou eens lousanne en ben dan ook erg blij dat we allebei zelfstandig hebben gewoond. Een man die nog bij z'n ouders woont vind ik ook echt een afknapper.

Dit vind ik dan weer situatie verschillend. Mannen als toen bij "Wie trouwt mijn zoon" waarvan de moeder nog boterhammen stond te smeren, ja dat vind ik ook een echte afknapper. Maar ik vind een man/jongen die nog thuis woont niet per sé een afknapper.

Wij hebben ook nog nooit exht gescholden op elkaar, alleen voor de grap. Maar ik denk dat als we echt boos zijn, dat dan wel gebeurt. Denk dat we toch wel heel fel kunnen zijn. Of ik ga gewoon huilen

Chance schreef:

Marin schreef:Ik ben het met jou eens lousanne en ben dan ook erg blij dat we allebei zelfstandig hebben gewoond. Een man die nog bij z'n ouders woont vind ik ook echt een afknapper.

Dit vind ik dan weer situatie verschillend. Mannen als toen bij "Wie trouwt mijn zoon" waarvan de moeder nog boterhammen stond te smeren, ja dat vind ik ook een echte afknapper. Maar ik vind een man/jongen die nog thuis woont niet per sé een afknapper.

Ja goed dat ben ik wel met je eens. Dat is ook per situatie afhankelijk, als je zelf of een van je ouders een bijzondere situatie heeft bijv. Zoals Pippa ook. Tuurlijk begrijp ik dat.
Maar bij een 30 jarige man die thuis woont denk ik al snel aan die mannen van wie trouwt mijn zoon. Komt binnenkort nieuw seizoen hè. Wordt weer smullen. Al zaten er geen leuke mannen bij helaas.

Ik ging ook vanuit thuis bij mijn ex wonen en ik was 19 toen. Best jong, mijn ex was toen 9 jaar ouder dan ik en ging ook vanuit ouderlijk huis alleen wonen. Ik kwam er al snel bij. Toen het uit ging heb ik eerst nog even thuis gewoond en daarna alleen. Nu woon ik samen met mijn huidige vriend en als ik terug kijk heb ik niet echt het idee dat het voor mij belangrijk is dat ik die ervaring heb gehad om alleen te wonen. Mijn huidige vriend (5 jaar jonger dan ik) is ook meteen vanuit ouderlijk huis samen met mij gaan wonen en die heeft wel het idee dat hij iets mist omdat hij nooit dat alleenstaande vrijgezellen leven heeft gehad. Wat hij wel ziet bij vrienden om zich heen.

Ik denk dat het erg aan de persoon ligt en ook aan de opvoeding. Want ik was eigenlijk meteen al zelfstandig en mijn vriend ook. Het gaat erom ben je er klaar voor...

Ik ben blij dat ik zelfstandig heb gewoond en weet dat ik het zelf prima kan rooien, maar ik vind het geen "must". Ik vind het dikke onzin dat als je al een relatie hebt, je toch eerst apart/zelfstandig zou willen wonen. Dat lijkt mij gewoon geen toegevoegde waarde hebben.

Ik ben ook vanuit huis bij mijn vriend ingetrokken maar goed, thuis regelde ik praktisch alles. Ik kookte, betaalde de rekeningen en had een fulltime baan. Ik was gewoon al heel zelfstandig dus ik heb helemaal geen moeite gehad met die omschakeling. Ik vond het juist fijner omdat ik alleen de troep van mezelf en m'n vriend hoefde op te ruimen en niet de troep van m'n broertje en vader. Voor sommige mensen is het inderdaad goed op eerst op eigen benen te staan, maar bij mij was dat niet echt aan de orde.

Ik ben meteen gaan samenwonen. Ik hoefde echt niet eerst op mezelf om te leren voor mezelf te zorgen hoor. Toen ik nog thuis woonde was het niet zo dat m'n moeder alles voor me deed. En daarbij, sorry hoor maar hoe moeilijk is het nou om op jezelf te wonen?! Alles is Googlebaar en anders kan ik in hoge nood altijd mijn moeder nog bellen.
Sorry maar ik vind dat altijd zo'n rare uitspraak. En aan alleen wonen lijkt me trouwens geen fuck aan en alleen gaan wonen om te 'leren' op jezelf te kunnen zijn als een soort van stage vind ik helemaal stom. Ik ben toch niet achterlijk.

Ik heb geen vriend, ik woon nog thuis, binnenkort wil ik op mezelf. Als ik een vriend zou hebben zou ik er niet aan moeten denken om gelijk te gaan samenwonen. Je bent gelijk een boel vrijheid kwijt, het is niet van: vanavond komen er een paar vriendinnen langs want misschien heeft de ander al plannen dat er al vrienden enz langskomen. Als je al lang samenbent snap ik wel dat je gelijk gaat samenwonen maar anders denk ik altijd van: waarom zo'n haast? Er blijft weinig spannends meer over om samen nog te ontdekken in mijn ogen. In het begin als je een relatie hebt ga je eens een weekendje weg, dan een tijdje later eens een vakantie samen en dan al zo snel samenwonen, je hebt toch tijd zat om elkaar te leren kennen..
Het ligt er ook aan hoe de andere factoren zijn, is de 1 student en de ander fulltime aan de slag dan lijkt me dat qua financiën ook niet alles.

@Sogood: Je zou eens moeten weten hoeveel mensen in geldproblemen zitten omdat ze niet met geld om kunnen gaan en dus niet op zichzelf kunnen wonen.

Sogood schreef:Ik ben meteen gaan samenwonen. Ik hoefde echt niet eerst op mezelf om te leren voor mezelf te zorgen hoor. Toen ik nog thuis woonde was het niet zo dat m'n moeder alles voor me deed. En daarbij, sorry hoor maar hoe moeilijk is het nou om op jezelf te wonen?! Alles is Googlebaar en anders kan ik in hoge nood altijd mijn moeder nog bellen.
Sorry maar ik vind dat altijd zo'n rare uitspraak. En aan alleen wonen lijkt me trouwens geen fuck aan en alleen gaan wonen om te 'leren' op jezelf te kunnen zijn als een soort van stage vind ik helemaal stom. Ik ben toch niet achterlijk.

Dit is eigenlijk precies hoe ik er ook over denk.
Ik was echt heel ongelukkig geworden van alleen wonen, ik kan prima voor mezelf zorgen maar ik vind het veel fijner om iemand om me heen te hebben om dingen mee te kunnen delen.

Ik heb net nog flink gekibbeld met mijn vriend. Hij staat onder de douche en ik vraag hem iets en dan verstaat hij me zogenaamd niet. " Ik verstaaaaa je nietttt, moet je hier heen komen!!" Terwijl ik hem altijd prima versta en hij een big dramaqueen is. Hij wil me gewoon niet verstaan. Stommerd.

En nu omdat ik niet kan zeggen hoeveel het is met hockey. Ik: Dat weet ik niet. Hij: Dat staat toch in het scherm, dan moet je kijken!" Maar het stond er niet. Whaha. We hebben een goede dag vandaag, vieren ons zoveelste verkeringsjaar. Goed dat we naar de bios gaan, dan kunnen we niks verkeerds tegen elkaar zeggen.

Voor mijn eigen ontwikkeling is het goed geweest om eerst op kamers te hebben gezeten. Maar vooral als onderdeel van volwassen wonen en het studentenleven. Ik ben gewoon een stuk zelfstandiger geworden destijds. Wel ben ik pas echt volwassen geworden toen die fase van samenwonen aanbrak. Ik merkte dat ik het studentenhuis niet meer leuk vond en ook wel toe was aan een plekje voor mezelf en mijn vriend. Dus in dat opzicht was het gewoon tijd. Ik denk dat eerst alleen hebben gewoond vooral een bevestiging is dat je ook weet dat je je alleen kunt redden. Natuurlijk kun je bij je ouders ook wel leren koken, stofzuigen en de was doen. Maar echt alles zelf moeten doen is toch anders. Daarbij ook financieel verantwoordelijk zijn voor jezelf is nog een stap verder.

Sogood schreef:En nu omdat ik niet kan zeggen hoeveel het is met hockey. Ik: Dat weet ik niet. Hij: Dat staat toch in het scherm, dan moet je kijken!" Maar het stond er niet. Whaha. We hebben een goede dag vandaag, vieren ons zoveelste verkeringsjaar. Goed dat we naar de bios gaan, dan kunnen we niks verkeerds tegen elkaar zeggen.

Hahaha ach dat kibbelen hoort er ook bij. Dat houdt het wel leuk. Gefeliciteerd met jullie zoveelste verkeringjaar!

Wij zijn beide vanuit huis gaan samenwonen. Beide waren we 23. Wij hebben geen problemen ondervonden met betrekking tot zelfstandigheid. Ik wist hoe ik bijvoorbeeld moest wassen en koken. Mijn moeder had verwacht dat ik haar nog wel zou opbellen om het een en ander te vragen, maar dat heb ik nooit gedaan. Mijn vriend en ik zijn overal samen uit gekomen. En daar ben ik trots op.

Yasmin schreef:Ik heb geen vriend, ik woon nog thuis, binnenkort wil ik op mezelf. Als ik een vriend zou hebben zou ik er niet aan moeten denken om gelijk te gaan samenwonen. Je bent gelijk een boel vrijheid kwijt, het is niet van: vanavond komen er een paar vriendinnen langs want misschien heeft de ander al plannen dat er al vrienden enz langskomen. Als je al lang samenbent snap ik wel dat je gelijk gaat samenwonen maar anders denk ik altijd van: waarom zo'n haast? Er blijft weinig spannends meer over om samen nog te ontdekken in mijn ogen. In het begin als je een relatie hebt ga je eens een weekendje weg, dan een tijdje later eens een vakantie samen en dan al zo snel samenwonen, je hebt toch tijd zat om elkaar te leren kennen..

Het is ook maar net hoe vrij je elkaar daar in laat. Als er vanavond vriendinnen langskomen dan komen er vriendinnen langs. Als m`n vriend toevallig dezelfde plannen had dan kan dat sowieso wel, ruimte zat en anders kan je altijd nog in een bar of kroegje gaan zitten als dat persee gescheiden moet.

Juist als je samenwoon leer je elkaar heel goed (en soms ook anders) kennen. Hoe vaak hoor je niet dat een stel al 4+ jaar samen is, gaat samenwonen en dat het dan stuk loopt..

.

Yasmin schreef:Maar waar ik bang voor zou wezen is dat de sleur er dan heel snel inkomt..

Ik zou juist bang zijn voor sleur als je jarenlang samen bent zonder nieuwe stappen.

Zo zie je maar weer hoe iedereen van elkaar verschilt, haha!

Mijn toenmalige vriend, had, voor wij gingen samenwonen, een week alleen gewoond. Hij kon dat zo slecht aan, dat hij zijn huis met verlies heeft verkocht en terug naar het ouderlijk huis is gevlucht. Wij leerden elkaar kennen en binnen no time hadden we samenwoon plannen. We kochten een huis, want meneer wilde niet huren, en vanaf het moment dat ik de deur van het ouderlijk huis dichtsloeg en het onze opende, ging alles op de automatische piloot. Schoonmaken, boodschappen doen, wassen, drogen, strijken, financien etc., ik had het allemaal onder de knie. Voor mijn toenmalige vriend gold dat niet. Hij hing compleet aan mij. Ondanks dat ik hem aan het stofzuigen en dweilen heb gekregen en hij af en toe eens een stap in de tuin deed om er iets van te maken, heb ik hem nooit aan de rest gekregen. Zelfs toen onze relatie over was, ik alweer thuis woonde, reed ik eens per week naar zijn huis om zijn financien nog te doen. Dat ben ik blijven doen voor maanden, tot ik erachter kwam dat hij opeens samenwoonde.

Wat ik ermee wil zeggen is dat ik denk dat het in een persoons karakter ligt of het werkt om vanuit het ouderlijk huis te gaan samenwonen. Mijn toenmalige vriend was geen ster in dingen zelfstandig doen. Hij woonde immers al even alleen en vluchte toen weer terug naar het ouderlijk huis. Dat had voor mij al een hint moeten zijn, haha.

Maura schreef:Mijn toenmalige vriend, had, voor wij gingen samenwonen, een week alleen gewoond. Hij kon dat zo slecht aan, dat hij zijn huis met verlies heeft verkocht en terug naar het ouderlijk huis is gevlucht.
...
Wat ik ermee wil zeggen is dat ik denk dat het in een persoons karakter ligt of het werkt om vanuit het ouderlijk huis te gaan samenwonen. Mijn toenmalige vriend was geen ster in dingen zelfstandig doen. Hij woonde immers al even alleen en vluchte toen weer terug naar het ouderlijk huis. Dat had voor mij al een hint moeten zijn, haha.

Een week ja! Dat zegt toch niets over iemands zelfstandheid?! Dat had ie heus wel kunnen leren, als ie niet zo snel had opgegeven. Dan weet je toch echt nog niet of je zelfstandig bent of niet, dan heb je amper nog wat geleerd. Holy crap hoe kan je een huis binnen een week weer verkopen, vraag ik me af.

Yasmin schreef:Maar waar ik bang voor zou wezen is dat de sleur er dan heel snel inkomt..

Maar als je na vijf jaar gaat samenwonen kan de sleur er toch ook dán inkomen? Als dat de reden is om niet te gaan samenwonen, gaat je relatie sowieso geen goede toekomst tegemoet.

Ik heb eerst een HBO gedaan en daarna een master, tijdens mijn HBO ben ik nog thuis blijven wonen. De master werd in de dichtsbijzijnde stad goed aangeboden, toen had ik geen recht meer op studiefinanciering dus ben ik bewust nogt thuis blijven wonen om geen studieschuld te hebben.

Ik was veel thuis toen en kookte eigenlijk al elke dag bijvoorbeeld en draaide gewoon mee in het huishouden van mijn ouders, gooide een wasje erin als dat nodig was of pakte even de stofzuiger. Ook waren mijn ouders al vaker een week of 6 op vakantie geweest en dan was ik ook gewoon alleen thuis. Dus qua alleen zijn en huishouden wist ik echt wel genoeg.

Mijn vriend was vanaf zijn 17de uit huis maar bracht elk weekend zijn kleding naar zijn moeder, zij waste en streek alles, hij " winkelde" in zijn moeders voorraad kast, at slecht en kookte zelden voor zichzelf en hij heeft bijvoorbeeld 1 jaar in een appartement gewoon en in dat jaar heeft hij geen 1 keer een stofdoek aangeraakt, wel een stofzuiger maar niks afgestoft bijvoorbeeld.

Wij waren al bijna vijf jaar samen toen we gingen samenwonen, eerst nog op een kamer van 20 km2 inclusief badkamer en keuken en dat duurde twee maanden voordat we ons appartement in konden. Ik had een nieuwe baan, woonde in een compleet nieuwe stad en ging dus samenwonen en dat was wel een beetje veel van het goede. Toen heb ik wel momenten gehad dat ik even tijd voor mezelf wilde en ik af en toe bijvoorbeeld onder de douche vluchtte om rust te hebben.

Echt knallende ruzie hebben we toen niet gehad maar later hebben we wel alle twee toegegeven dat we die eerste twee maanden beiden niet zo'n succes vonden.

Marin schreef:

Maura schreef:Mijn toenmalige vriend, had, voor wij gingen samenwonen, een week alleen gewoond. Hij kon dat zo slecht aan, dat hij zijn huis met verlies heeft verkocht en terug naar het ouderlijk huis is gevlucht.
...
Wat ik ermee wil zeggen is dat ik denk dat het in een persoons karakter ligt of het werkt om vanuit het ouderlijk huis te gaan samenwonen. Mijn toenmalige vriend was geen ster in dingen zelfstandig doen. Hij woonde immers al even alleen en vluchte toen weer terug naar het ouderlijk huis. Dat had voor mij al een hint moeten zijn, haha.

Een week ja! Dat zegt toch niets over iemands zelfstandheid?! Dat had ie heus wel kunnen leren, als ie niet zo snel had opgegeven. Dan weet je toch echt nog niet of je zelfstandig bent of niet, dan heb je amper nog wat geleerd. Holy crap hoe kan je een huis binnen een week weer verkopen, vraag ik me af.

Volgens mij zat en zit het gewoon niet in hem en heeft hij absoluut niet de behoefte om het te leren. In de tijd dat we samenwoonde was hij ook niet zelfstandig. Ik wilde de voortuin schoonmaken en opruimen, maar daarvoor moest ik hem er wel bijslepen. Dan deed hij het wel, maar bij elk onkruidje vroeg hij of het een plantje was. Tja, voor zichzelf denken... Het zat er gewoon niet in. En zo kan ik honderden voorbeelden geven.

Het verhaal erachter is dat hij het huis gekocht had voor zijn toenmalige vriendin. Die vriendin wilde niet met hem samenwonen, vond zichzelf nog te jong en toen is hij er zelf gaan wonen. Eén week en toen besloot hij dat het tijd werd om het bord ervoor te zetten en naar zijn ouders te vluchten.

Chance schreef:

Marin schreef:Ik ben het met jou eens lousanne en ben dan ook erg blij dat we allebei zelfstandig hebben gewoond. Een man die nog bij z'n ouders woont vind ik ook echt een afknapper.

Dit vind ik dan weer situatie verschillend. Mannen als toen bij "Wie trouwt mijn zoon" waarvan de moeder nog boterhammen stond te smeren, ja dat vind ik ook een echte afknapper. Maar ik vind een man/jongen die nog thuis woont niet per sé een afknapper.

Ik vind een man die thuis woont wel per definitie een afknapper. Ongeacht de reden dus. Misschien kortzichtig ja, maar zo denk ik er wel over.
Ik geloof verder niet dat iemand die van huis uit gaat samenwonen niet zelfstandig is. Dat ligt m.i. Meer aan karakter en opvoeding.

Ik vind dat iedereen lekker zelf moet weten of ze direct gaan samenwonen of niet, ik vind het niet per definitie iets zeggen over zelfstandigheid en dat blijkt ook wel uit de verschillende verhalen in dit topic.

Waar ik wel blij om ben is dat ik zelf deze jaren van op mezelf en in verschillende situaties wonen heb meegemaakt, ik had het voor geen goud willen missen en denk dat ik het samenwonen in de toekomst hierdoor extra zal waarderen.