Voor samenwonen eerst op jezelf wonen, wat vinden jullie?

Nav. de laatste posts in het topic leeftijdsverschil..

Vinden jullie het belangrijk dat je vriend en jezelf eerst alleen hebben gewoond voor je samen ging wonen?

Ik vind dat persoonlijk wel belangrijk, je wordt zelfstandig, niet alleen in praktische dingen 'doen' zoals voor jezelf zorgen, huishouden, koken etc., maar ik denk ook dat het voor je persoonlijke ontwikkeling en zelfstandigheid goed is dat je op jezelf hebt gewoond, dat je jezelf beter leert kennen ofzo? Mijn vriend en ik hebben beiden eerst een paar jaar op kamers gewoond, en daarna zijn we gaan samenwonen. We hebben daar beiden zoveel geleerd, zowel t huishouden en koken als hoe samen te leven met huisgenoten, hoe het is om af en toe alleen te zijn.

Een vriendin van mij is net gaan samenwonen vanuit haar ouders zeg maar, en ze kunnen beiden niks (als in koken, huishouden etc), zijn hartstikke onzelfstandig, kunnen nog geen nacht alleen slapen (de een was een nachtje weg met werk, de ander ging daarom een nachtje bij haar ouders slapen).. Ze kunnen gewoon totaal niet alleen zijn, maar samen maken ze ook ruzie, moeilijke taakverdeling, kunnen geen compromissen sluiten.. Ik denk dat het voor beiden goed zal zijn om eerst apart van elkaar te wonen, maargoed dat willen ze niet.

Wat vinden jullie hiervan? Hebben jullie eerst op jezelf gewoond, of meteen gaan samenwonen? En hoe is dat gegaan?

Ik ben vanuit huis samen gaan wonen (had al eerder samengewoond en met een huisgenoot gewoond) en m`n vriend woonde enkele maand op zichzelf toen wij gingen samenwonen. Ik denk dat 'alleen kunnen zijn' weinig te maken heeft met of je nou wel of niet op jezelf hebt gewoond. Ik kon absoluut niet goed alleen zijn, en toen ik ging samenwonen ineens wel, want toen voelde ik me thuis. En andersom kan m`n vriend helemaal niet zo goed alleen zijn, die houdt gewoon van mensen om zich heen.

Maargoed, als je pas leert koken en huishouden als je uit huis gaat (als het nou samenwonen of alleen wonen is) dan heb je misschien sowieso wel wat basis gemist.

Ik heb eerst 6 jaar op mezelf gewoond en ben nu pas gaan samenwonen. Had het niet anders gewild. Was toen bijna elke dag met vriendinnen eten en leuke dingen doen en had het alleen al daarom niet willen missen. Ik heb ook altijd geroepen dat ik nooit tijdens mijn studententijd wilde samenwonen en dat is gelukt. Denk dat ik mezelf heel anders had ontwikkeld als het wel zo was geweest. Voor mijn vriend geld trouwens hetzelfde. Die heeft ook gewoon op kamers gewoond eerst.

Nee, ik denk niet perse dat het beter is om eerst op jezelf te wonen. Waarom zou dat beter zijn? Er zijn zat mensen die vanuit het ouderlijk huis zijn gaan samenwonen (waaronder ik) en mijn man woonde ook nog thuis.

Laat ze maar aanrommelen, op een gegeven moment leren ze het wel. Want dat je relatie werkt wil niet zeggen dat je ook meteen kan samen wonen. En trouwens - ik denk dat ik veel gevallen het JUIST lastiger kan zijn als je vanuit op jezelf gaat samenwonen omdat je zo je eigen ritme etc hebt ontwikkeld en je vriend ook. Wie weet past dat ook niet samen? En krijg je dan weer ruzie? Iedereen heeft ruzie in het begin, of je nou eerst alleen hebt gewoond of niet. Je moet gewoon even wennen aan elkaar.

Edit: ik ervaar trouwens helemaal niet alsof ik geremd wordt door mijn man in de dingen die ik wil ondernemen zonder hem. Als ik een vriendin op visite krijg mag hij er van mij lekker bijzitten maar mijn man is iemand die dat niet doet, hij gaat zelf weg of gaat wat anders doen boven. Wij remmen elkaar absoluut niet in niet gedeelde sociale dingen. Vinden het juist fijn dat we ook dingen afzonderlijk van elkaar kunnen doen. Dat je samenwoont betekend niet dat je opeens een siamese tweeling bent.

Ik denk dat het sowieso al verkeerd/slecht is als je als kind helemaal niks kan als je vanuit je ouderlijk huis komt, dat lijkt me toch een basis, (een beetje) koken & kunnen huishouden. Maar het kan goed zijn voor je ontwikkeling, maar dat zal per persoon schelen.

Mijn vriend woonde al 11 jaar op zichzelf toen ik bij hem kwam wonen, dus daar hoefde ik me sowieso niet druk om te maken En ik had al een aantal maanden op kamers gewoond tijdens stage, maar was sowieso wel zelfstandig qua dingen doen, dus samenwonen vanuit huis was alleen maar heerlijk

Paper Crown schreef:Iedereen heeft ruzie in het begin, of je nou eerst alleen hebt gewoond of niet. Je moet gewoon even wennen aan elkaar.

Zo.... de eerste weken hebben wij echt knallende ruzie gehad Hij is een keer boos weggegaan schreeuwend dat ik mijn spullen maar moest pakken en maar weer naar huis toe moest gaan, na een week of 3 nooit meer ruzie gehad, haha

Dat hebben wij ook gehad PC. Mijn vriend was het huishouden op een bepaalde manier alleen gewend en ik was het ook anders gewend, dat heeft in het begin wel eens behoorlijk gebotst. Als we beide 'nog van niets' hadden geweten, was dat vast makkelijker gegaan.

Ik ben het met jou eens lousanne en ben dan ook erg blij dat we allebei zelfstandig hebben gewoond. Een man die nog bij z'n ouders woont vind ik ook echt een afknapper.

Pippa schreef:

Paper Crown schreef:Iedereen heeft ruzie in het begin, of je nou eerst alleen hebt gewoond of niet. Je moet gewoon even wennen aan elkaar.

Zo.... de eerste weken hebben wij echt knallende ruzie gehad Hij is een keer boos weggegaan schreeuwend dat ik mijn spullen maar moest pakken en maar weer naar huis toe moest gaan, na een week of 3 nooit meer ruzie gehad, haha

Wij ook hoor, ik maak me daar niet druk over. Er zijn hier wel eens mensen die zeggen: 'Wij hebben nooit ruzie..' maar goed ruzie maken kan soms echt de lucht klaren. Als je maar weet hoe, en als je maar snapt dat je partner ook niet van steen is en je niet in je boosheid dingen eruit flapt die je niet hoeft te zeggen.

Rush schreef:Dat hebben wij ook gehad PC. Mijn vriend was het huishouden op een bepaalde manier alleen gewend en ik was het ook anders gewend, dat heeft in het begin wel eens behoorlijk gebotst. Als we beide 'nog van niets' hadden geweten, was dat vast makkelijker gegaan.

Of niet, maar dat weet je van te voren gewoon niet. Dat is wat ik zeg: Dat je relatie werkt hoeft nog helemaal niet te zeggen dat je ook meteen vanaf het begin goed kan samenwonen. Dat heeft m.i. niets te maken met eerst op jezelf of vanuit huis.

Marin schreef:Ik ben het met jou eens lousanne en ben dan ook erg blij dat we allebei zelfstandig hebben gewoond. Een man die nog bij z'n ouders woont vind ik ook echt een afknapper.

Maar dat ligt toch ook aan de reden dat iemand nog thuis woont? Ik woonde alleen nog maar thuis omdat ik niet normaal kan/kon werken en daardoor niet voldoende inkomsten had om op mezelf te gaan, dat is dan toch geen afknapper? Ik vind het nogal kort door de bocht. Als iemand nou 30 is en het wel prima vindt om thuis te wonen, oké, maar verder? Als iemand met zijn studie bezig is geweest en al zijn tijd en moeite daarin heeft gestoken en daardoor besloten heeft nog even thuis te wonen zodat hij er niet bij hoefde te werken, zou ik dat alleen maar begrijpen.

Paper Crown schreef:

Pippa schreef:

Paper Crown schreef:Iedereen heeft ruzie in het begin, of je nou eerst alleen hebt gewoond of niet. Je moet gewoon even wennen aan elkaar.

Zo.... de eerste weken hebben wij echt knallende ruzie gehad Hij is een keer boos weggegaan schreeuwend dat ik mijn spullen maar moest pakken en maar weer naar huis toe moest gaan, na een week of 3 nooit meer ruzie gehad, haha

Wij ook hoor, ik maak me daar niet druk over. Er zijn hier wel eens mensen die zeggen: 'Wij hebben nooit ruzie..' maar goed ruzie maken kan soms echt de lucht klaren. Als je maar weet hoe, en als je maar snapt dat je partner ook niet van steen is en je niet in je boosheid dingen eruit flapt die je niet hoeft te zeggen.

Het heeft toen alleen maar opgelucht en gezorgd dat we een fijne plek samen kregen, zolang je elkaar maar blijft respecteren inderdaad.

Paper Crown schreef:

Rush schreef:Dat hebben wij ook gehad PC. Mijn vriend was het huishouden op een bepaalde manier alleen gewend en ik was het ook anders gewend, dat heeft in het begin wel eens behoorlijk gebotst. Als we beide 'nog van niets' hadden geweten, was dat vast makkelijker gegaan.

Of niet, maar dat weet je van te voren gewoon niet. Dat is wat ik zeg: Dat je relatie werkt hoeft nog helemaal niet te zeggen dat je ook meteen vanaf het begin goed kan samenwonen. Dat heeft m.i. niets te maken met eerst op jezelf of vanuit huis.

Dat is zo, het had ook in de soep kunnen lopen haha!

Het maakt naar mijn idee idd gewoon helemaal geen zak uit.

Paper Crown schreef:Iedereen heeft ruzie in het begin, of je nou eerst alleen hebt gewoond of niet. Je moet gewoon even wennen aan elkaar.

Oeps, doen wij dan iets verkeerd??
Wij hebben serieus nog nooit echt (knallende) ruzie gehad.

On topic: Ik denk dat het verschilt per persoon. Mijn vriend wilde heel graag even op zichzelf wonen, dus heeft hij dat ook gedaan. Hij hoefde thuis ook niet veel te doen en voor hem is het daarom denk ik ook wel goed geweest dat hij even voelde hoe het is om alles zelf te moeten doen.
Ik ben vanuit huis bij hem in getrokken, maar deed thuis ook al de helft van het huishouden bij wijze van (behalve poetsen en oh wat valt dat nu ook tegen.. ) en het eerste jaar zat hij doordeweeks intern aan de andere kant van het land waardoor ik dus eigenlijk alsnog op mezelf woonde.. Bij ons is het allemaal prima gegaan en dat gaat het nu nog.

Ik denk niet dat je perse een tijd op jezelf moet wonen, net waar jij je zelf het beste bij voelt.

Marin schreef:Ik ben het met jou eens lousanne en ben dan ook erg blij dat we allebei zelfstandig hebben gewoond. Een man die nog bij z'n ouders woont vind ik ook echt een afknapper.

Jouw vriend is toch 30+ Marin? Sommige mensen ontmoeten ook de liefde op hun 19de bijv, en dan vind ik het helemaal niet ongewoon dat je nog thuis woont en vanuit daar na een paar jaar gaat samenwonen. Als je vanuit jouw eigen kadertje kijkt, ja 30+ en nog thuiswonen zou een afknapper zijn, maar over het algemeen gezien vind ik dat helemaal geen afknapper.

Marin schreef:Ik ben het met jou eens lousanne en ben dan ook erg blij dat we allebei zelfstandig hebben gewoond. Een man die nog bij z'n ouders woont vind ik ook echt een afknapper.

Dat vind ik stiekem ook ja.. laatst had een vriendin een date met iemand van 26 die nog bij z'n ouders woont, ik zou dat echt een afknapper vinden als ik dat zou horen

Haha PC, wij hebben echt gewoon nog nooit ruzie gehad. Nog nooit een argument of iets. Beetje gekibbel maar dat is t. Ik wil zo graag eens ruzie maken want ik ben zo benieuwd hoe dat bij ons gaat ;-)

Hahaha over ruzie heb ik ook nog wel wat grappigs. Toen we nog niet zo lang samen waren hadden we 1x 'ruzie' en daardoor voelde ik me niet lekker op mn werk. Waarop 1 van de directeuren zei; Ach, *naam van zijn vriendin* heeft ook wel 2 of 3 keer met haar koffers bij de deur gestaan om te vertrekken.

En toen dacht ik wow, sjezus dat is niet normaal. En toen vond ik ineens dat wij geen ruzie hadden haha, maar gewoon een dom misverstand.

Marin schreef:Haha PC, wij hebben echt gewoon nog nooit ruzie gehad. Nog nooit een argument of iets. Beetje gekibbel maar dat is t. Ik wil zo graag eens ruzie maken want ik ben zo benieuwd hoe dat bij ons gaat ;-)

Ik stel voor, sloop eens een pan of keukengerei van hem.

Ligt ook vast aan karakter, wij zijn beide dominant en ik heb echt temperament. Dat fikt wel eens. Man vindt dat wel sexy volgens mij als ik sta te razen, dan gaat ie achterover leunen en naar me kijken van: 'Is goed hoor schat, als je klaar bent hoor ik het wel..'

Paper Crown schreef:

Marin schreef:Ik ben het met jou eens lousanne en ben dan ook erg blij dat we allebei zelfstandig hebben gewoond. Een man die nog bij z'n ouders woont vind ik ook echt een afknapper.

Jouw vriend is toch 30+ Marin? Sommige mensen ontmoeten ook de liefde op hun 19de bijv, en dan vind ik het helemaal niet ongewoon dat je nog thuis woont en vanuit daar na een paar jaar gaat samenwonen. Als je vanuit jouw eigen kadertje kijkt, ja 30+ en nog thuiswonen zou een afknapper zijn, maar over het algemeen gezien vind ik dat helemaal geen afknapper.

+1

Ik heb mijn vriend ook leren kennen toen ik nog 19 was, toen hoefde ik ook nog helemaal niet uit huis. Was ook verre van praktisch ivm studie en werk.
Vriend was dan wel 23, maar voor hem was dat ook gewoon verre van handig.

Als je 30+ bent en nog thuis woont, is het vaak wel een afknapper idd.

Haha ja wij zijn allebei heel laid back. Hij iets dominanter dan ik. Maar een pan is een goed idee. Ahh zielig. Haha.
We kunnen wel beetje kibbelen hoor. Maar dan is het van "Trut." "Lul." "Hebben we nu ruzie?"

Marin schreef:Haha ja wij zijn allebei heel laid back. Hij iets dominanter dan ik. Maar een pan is een goed idee. Ahh zielig. Haha.
We kunnen wel beetje kibbelen hoor. Maar dan is het van "Trut." "Lul." "Hebben we nu ruzie?"

Dat zeggen wij dan weer nooit tegen elkaar, schelden enzo dat doen we niet. Hij zegt nog steeds liefje en schat tegen me als ie boos is en dan zeg ik: 'Ik heeeeeeeeeeeeeeeeet S.h.e.i.laaaaa!!!!!' Dolkomisch wij.

Wij schelden ook eigenlijk nooit.
Bij boos/gepikeerd noemen we elkaar bij de voornaam ipv lief oid, haha.

Mijn vriend is 30 ja. Als je 19 bent vind ik t idd wel wat anders. Ik had t meer over + 25 mannen.
En m'n vriend is al sinds z'n 18e het huis uit, maar heeft net als ik altijd in studentenhuizen gewoond (met vrienden) en daarna samengewoond met z'n ex. Pas na die relatie is ie dit zelfstandig gaan wonen in z'n eentje en dat vindt hijzelf en ik toch ook wel exht fijn hoor, dat we dat echt allebei hebben gedaan. Kan ook niet goed uitleggen waarom, maar voelt toch echt als meerwaarde voor mij.

Ik ben vanuit huis samen gaan wonen en ik ben heel erg zelfstandig, denk dat het meer ligt aan je eigen instelling, of je zelfstandig wordt of niet. Dat ligt niet aan het meteen samenwonen uit huis.

Die vriendin van Lousanne vind ik daarbij geen goed voorbeeld, ik ken zoveel meer mensen die direct vanuit huis zijn gaan samenwonen en die zijn juist heel erg zelfstandig.