Wanneer is het tijd om het ouderlijk huis te verlaten?

Ik zou echt geen huis willen kopen, want ik hou niet zo van vastigheid. Ik weet echt niet wat ik over een paar jaar wil. Misschien verhuis ik dan wel naar de andere kant van het land en dan is een koophuis echt niet handig.

Ik was net klaar met de middelbare school toen ik het huis uit ging, net 18. Ik had geen slechte band met mijn ouders, helemaal niet zelfs, het leek me gewoon tof. En dat is het ook!

Ik snap er ook echt helemaal niks van dat mensen meteen een huis willen kopen als ze het huis uit gaan en al helemaal niet als ze dat samen met hun vriend of vriendin doen. Je bent nog nooit op jezelf geweest en ook nog nooit samen gewoond en dan een huis kopen? Huur lekker eerst joh! Waarom niet?

Tsja, wij hebben wel direct gekocht (en zijn van huis uit gaan samenwonen) omdat huren gewoon niet te doen was. Voor 't ene huis verdienden we dan te veel en kwamen dus niet in aanmerking, en voor het andere weer te weinig. Kopen ging een stuk makkelijker. Maar als 't andersom was geweest waren we absoluut gewoon gaan huren. Waarom niet inderdaad.

Zelda schreef:Mijn ouders zijn ook heel erg lief hoor, en staan ook altijd voor mij klaar, helaas waren ze nogal dominant en van de regeltjes. Geen voeten op tafel, ik moest met 18 jaar om 12 uur 's nachts thuis zijn, dat soort dingen. Doordeweeks moest ik de computer om 22:00 uit doen. Zij waren heel erg van: mijn huis, mijn regels, en op den duur trok ik dat gewoon niet meer.

+1. ik ben op mijn 18de het huis uitgegaan, dat was voor alle partijen het beste.

Ik was 20 jaar toen ik op kamers ging. In de weekenden kwam ik nog wel thuis. Op m'n 24e ben ik nog een jaar thuis komen wonen, maar dat liep op veel ruzies uit. Al snel had ik een eigen (huur)huisje en daar heb ik twee jaar met plezier gewoond.

Helaas kon ik het niet meer betalen en woon ik nu alweer twee jaar bij m'n moeder, maar ik kan niet wachten om weer uit huis te gaan. Ik ga in het huis van een vriendin wonen zodra zij met haar man een groter huis heeft gevonden. Liever vandaag dan morgen. Ik kan je echt aanraden om uit huis te gaan als de spanningen te groot worden.

Ik was net 24 toen ik op mezelf ging wonen. Was er echt aan toe, maar de situatie liet het eerst niet toe. (zieke moeder) Ik werd thuis heel vrij gelaten, maar toch kreeg ik steeds meer behoefte aan echt een plekje voor mezelf. Het is toch anders.

Ik snap het ook nooit als mensen meteen een huis willen met tuin, ligbad en minimaal drie slaapkamers. Ik vind het vrij normaal om te beginnen op een kamer of een klein flatje. Ook met samenwonen, ik vind het een goed teken als je het ook samen uit kunt houden in een wat minder riant huis zonder dat je ieder een eigen kamer hebt om je terug te trekken.

Ik was 23 toen ik een appartement kon huren vlakbij m'n werk in A.lmere. Daar heb ik een jaar gewoond en toen hebben mijn man en ik een huis gekocht, waar we nu 2 jaar wonen.

Ik was een jaar afgestudeerd, werkte fulltime en irriteerde me al een poos aan mijn ouders (ook wederzijds). Mijn broer en zus zijn beide wat ouder en kregen beide kinderen: mijn vader en moeder werden opa en oma, ik was overbodig (zo voelde het). Dat was het seintje om het huis te verlaten.

Mijn broer en zus waren ouder toen ze uit huis gingen en ik dacht zelf ook dat ik tot mijn 25e thuis zou blijven wonen, maar dat liep anders. De tijd was rijp.

Ik was 19 toen ik ging samenwonen. Als mijn vriend het toen nog niet gewild had (hij was ook pas 22 en we kenden elkaar nog maar 9mnd) was ik op mezelf gegaan, waarschijnlijk op kamers want meer kon ik niet betalen (studeerde nog). Het was voor mij echt het moment om thuis weg te gaan, als ik was gebleven weet ik niet of ik nu nog contact had gehad met mijn ouders want dat was t waarschijnlijk nog verder uit de hand gelopen (met mijn vader).

We hebben eerst 3,5jaar gehuurd gewoond in een appartement met 1 slaapkamer, zonder tuin of balkon (en ik kwam van de boerderij...was wel een lichte cultuurshock). Na 3 jaar hebben we een huis gekocht; 2kapper met tuin, 3 slaapkamers, zolder, garage, ligbad én douche... we hadden flink kunnen sparen in de tijd dat we gehuurd zaten.

Dit zou ik ook echt iedereen aanraden, eerst samen huren ipv van huis uit kopen. Samenwonen is toch wel heel anders dan 'vriendje-vriendinnetje' zijn en als het fout gaat zit je niet met een huis wat verkocht moet worden, dan verdeel je je spullen, zegt de huur op en that's it.

Ik was 21 toen ik op mezelf ging wonen. Ik ging op kamers omdat ik het zat was om elke dag 1.5uur in de trein te moeten zitten. En ook omdat ik het thuis wel een beetje zat was. Ik heb voordat ik op kamers ging zo ontzettend veel ruzie gehad met mijn ouders (omdat ik toen een fout vriendje had), dus ik was heel blij toen ik het huis uit ging. Die vrijheid was echt heerlijk.

Ik heb eerst 5 jaar op een kamer van 12 vierkante meter gewoond en nu woon ik samen met mijn vriend in ons mini appartementje (40 vierkante meter), wat we overigens ook huren. Een huis kopen we pas wanneer we weten waar we voor langere tijd willen wonen.

Ik denk als jij denkt dat de tijd "rijp" is om uit huis te gaan dat het dan tijd is.

Ik was zelf 21 toen ik uit huis ging, ik ging toen trouwen en "samenwonen" met mijn man.

Ik ben 24 en woon officieel nog bij mijn ouders. Sinds mijn 22 slaap ik wel ongeveer de helft van de week bij mijn vriend dus in dat opzicht woon ik niet meer volledig thuis.

Ik was net 1 maand 20 toen ik ging samenwonen en het huis uit ging. Ik was er ook echt aan toe. Ik had nooit ruzie met mijn ouders, maar ik voelde dat ik me gewoon niet goed meer kon ontplooien thuis (weet niet hoe anders te omschrijven) en de ruimte niet had om te doen wat ik wilde doen. Maar toen ik eenmaal uit huis was en bij mijn vriend (nu man) was ingetrokken, had ik soms toch heimwee naar huis. Het kostte toch tijd om te wennen en vond het samenwonen in het begin ook anders dan ik verwachtte. Het is toch niet hetzelfde als je er even komt logeren voor 1 of 2 nachtjes.

Ik kocht op mijn 20ste een huis (samen met mijn vriend), dat duurde nog bijna 2 jaar voordat de bouw af was helaas maar als het eerder klaar was, was ik eerder het huis uit geweest.
Ik vond het toen echt tijd worden. Mijn man (toen vriend) had dat wat minder maar uiteindelijk kon hij ook alles veel meer loslaten, hij ergerde zich thuis rot aan de hele situatie en ik heb hem vaak genoeg uitgelegd 'wat ze daar doen moeten ze zelf weten, we wonen toch niet daar'.

Wij gingen samenwonen toen ik 24 was, mijn vriend was toen 26. Wat waren we blij met ons koophuis.
We waren de regeltjes thuis helemaal zat, altijd gezeur aan ons hoofd terwijl we achteraf hartstikke braaf waren dus het was ook nog eens nergens voor nodig.
Een voordeel vond ik ook dat ik lekker kon gaan koken wat ik wilde eten, het vaste weekschema de deur uit en lekker veel afwisseling!

Shopelle schreef:Wanneer verlieten jullie het huis van je ouders?

Ik had vandaag bijvoorbeeld een briefje beneden gelegd dat ik graag even wilde uitslapen (draai al de hele week diensten vanaf half 8 ).

Dat is toch niets aparts? Dat is juist heel normaal op je 24e. Ik vind het net overkomen alsof het een prestatie is die je levert. Ik vind persoonlijk dat je vanaf 20-22 toch echt wel uit huis mag gaan.

Lolly's schreef:

Shopelle schreef:Wanneer verlieten jullie het huis van je ouders?

Ik had vandaag bijvoorbeeld een briefje beneden gelegd dat ik graag even wilde uitslapen (draai al de hele week diensten vanaf half 8 ).

Dat is toch niets aparts? Dat is juist heel normaal op je 24e. Ik vind het net overkomen alsof het een prestatie is die je levert. Ik vind persoonlijk dat je vanaf 20-22 toch echt wel uit huis mag gaan.

Ik kan mij anders goed voorstellen dat je na een week werken en vroeg opstaan een dagje wil uitslapen. Ik zou ook niet blij zijn als ik dan zo vroeg wakker gemaakt wordt.

Lolly's schreef:

Shopelle schreef:Wanneer verlieten jullie het huis van je ouders?

Ik had vandaag bijvoorbeeld een briefje beneden gelegd dat ik graag even wilde uitslapen (draai al de hele week diensten vanaf half 8 ).

Dat is toch niets aparts? Dat is juist heel normaal op je 24e. Ik vind het net overkomen alsof het een prestatie is die je levert. Ik vind persoonlijk dat je vanaf 20-22 toch echt wel uit huis mag gaan.

Ik denk ook niet TO het zo bedoelt. Als ik de hele week vroeg moet vind ik het ook lekker om in het weekend uit te slapen.

Volgens mij is daar niet echt een leeftijd aan gebonden. De ene persoon is daar nu eenmaal eerder aan toe dan de ander.

Ik ben uit huis gegaan toen mijn relatie uitging na 7 jaar. We wilden gaan samenwonen en dat ging dus niet door. Ik was toen 23, had net een baan en kon dus gaan huren. Ik heb overwogen te gaan kopen, maar dat werd toch echt te duur in mijn eentje. Ik heb 7 jaar gehuurd en toen heb ik iets gekocht. Ik woonde er een maand en toen leerde ik mijn vriend kennen, nu wonen we hier samen en eigenlijk vind ik het wel een heel fijn idee dat ik het huis ook nog alleen kan betalen, ocht het ooit mis gaan (heb ooit samengewoond in een huurhuis, we gingen uit elkaar en het huis was veel te duur voor mij alleen, de tijd dat het heeft geduurd om een goedkopere huurwoning te vinden, heeft me bijna mijn hele spaarrekening gekost).

Ik merkte ook dat ik er aan toe was. Het begon me tegen te staan om me steeds te verantwoorden (logisch, dat wel, maar toch vervelen) en om toch rekening te houden met anderen. Daarnaast waren mijn beide zusjes ook uit huis en vond ik het saai in mijn eentje.

Dus als ik jou was, zou ik uit huis gaan. Ik zou denk ik eerst gaan huren, dan ben je sneller weg en kun je wennen aan het alleen/samen wonen en rustig zoeken naar het juiste koophuis.

Zolang het nog bij je leefsituatie past, vind ik niks mis met het thuis blijven wonen. Maar het in naar mijn idee wel beter om op een gegeven moment uit huis te gaan, omdat je je moet gaan ontwikkelen. Ik had een ex die ruim in de 30 was en nog thuis woonde. Dat vond ik wel vreemd en gemakzuchtig, want hij had best het geld om een huis te huren, maar was te kieskeurig en vond het wel lekker makkelijk dat mam alles voor hem opruimde en elke avond kookte. Ze smeerde zelfs zijn brood nog (Zo keek ik ook toen ik dat zag).

Ik was al vroeg toe aan op mezelf wonen, omdat ik het thuis niet echt fijn had. Maar tijdens mijn eerste HBO studie lukte dit niet, omdat ik in een plaats studeerde waar geen studentenkamers waren (was de enige HBO opleiding in die plaats). Ik had wel in een stad in de buurt kunnen gaan wonen, maar daar heb ik op dat moment niet aan gedacht. Toen ik met mijn tweede HBO opleiding begon, ben ik gaan zoeken naar een kamer (toen woonde ik wel in een studentenstad). Ik ben sindsdien ontzettend vaak verhuisd en van kleine naar grote woonruimte getrokken, maar ik heb er veel van geleerd. Ik was 21 toen ik op mezelf ging wonen.

Ik ben 23 en ga wegens mijn studie per september op mezelf wonen.