Afscheid van het ouderlijk huis.

Het is zover, mijn broer gaat verhuizen en het huis waarin wij zijn grootgebracht, zal verhuurd worden aan andere mensen.
Het huis waar ik in de wieg heb gelegen, waar mijn broer en ik samen in bad hebben gezeten en hebben gespeeld.
Het huis wat thuis was en waar we nog een gezin waren.
Het huis waar ik altijd veilig was een wat de boze buitenwereld me niet leek te kunnen raken.
Het huis waar Sinterklaas op de deur bonste en waar de ontbijttafel zo mooi gedekt was met de kerst.
Het huis dat mijn vader verliet en waar mijn stiefvader binnenkwam.
Het huis waar mijn nichtjes en ik onze eerste stapjes hebben gezet.

Vandaag was het leeg en toch kon ik het allemaal nog zo helder voor me zien.
Mijn broer en ik hebben verrukt ons speelgoed in handen gehad en voelde ons weer even klein.
Ik heb tranen gelaten vandaag maar het ook goed zo, hoe moeilijk ik het ook vind.

C.iske is in ieder geval erg blij met een deel van ons speelgoed en mijn nichtjes ook.
Zij zullen er weer nieuwe herinneringen mee maken.
Maar wel in een ander huis.......

Dat lijkt me echt zo raar. Vooral het idee dat er andere mensen in dat huis gaan wonen. Ik denk dat ik ook wel even zou moeten slikken als mijn ouders gaan verhuizen.

Tania schreef:Dat lijkt me echt zo raar. Vooral het idee dat er andere mensen in dat huis gaan wonen. Ik denk dat ik ook wel even zou moeten slikken als mijn ouders gaan verhuizen.

+1

Moeilijk lijkt mij dat. Hier is het voorlopig niet aan de orde. Maar ik zou het graag overnemen als mijn ouders er weg zouden gaan. Zodat het toch nog een langere tijd bij ons mag zijn.

Ik snap je heel erg goed!
Dat is zo ontzettend raar.

Wij gingen verhuizen toen ik 18 was en toen kon het me niet zoveel schelen.
(We gingen ernaast wonen ) Maar als ik er nu aan terug denk vind ik het helemaal niet leuk.
Ik voelde me daar altijd zo veilig en geborgen.
Een tijd terug stond het andere huis ernaast te koop en het is dat we die hypotheek niet aan konden anders had ik er zo willen wonen. Puur vanwege de straat en het gevoel.

Ik mis mijn ouderlijk huis ook nog steeds. Ben op mijn 15e verhuisd. Een kennis van mij woont nu toevallig in het huis, dus ben er wel weer eens geweest en heb toen ook weer een rondleiding gehad. Voelde heel raar en zelfs een beetje pijnlijk. Het was het huis waarin alles nog goed was, waar ik ben geboren en ik blijf er altijd een beetje heimwee naar houden gek genoeg. Het is voor mijn gevoel nog steeds mijn 'thuis'.Dus ik snap je wel!

Mijn ouderlijk huis (waar ik vanaf mijn elfde heb gewoond) is nu het huis van mijn nichtje, toen mijn ouders gingen verhuizen heeft zij het gekocht. In het begin was dat ook wel heel raar, dat ik op bezoek was in mijn eigen huis, maar nu zie ik het wel gewoon als haar huis.

Ik snap het helemaal, als ik aan mijn ouderlijk huis denk en er rondloop schieten me allemaal mooie momenten te binnen: dingen waar we ontzettend om gelachen hebben, dat ik ooit precies met mijn hoofd onder de vensterbank paste, alle plekken in het plafond van toen de ketel voor de miljoenste keer begon te lekken, gezellig met zijn allen op de bank hangen.

Ben echt heel blij dat mijn broer er gaat wonen en ik er nog vaak heen zal kunnen.

Het huis waar mijn ouders nu wonen, daar kom ik helemaal niet zo vaak, het vakantiehuisje van mijn ouders is eigenlijk nu mijn ouderlijk huis. Daar kom ik iedere week. Dit huisje voelt echt als tweede thuis.

Dat gevoel herken ik. Ik heb het vooral met het vorige huis waar ik heb gewoond, woon nu alleen in app. Hiervoor woonde ik in een slecht onderhouden "studentenhuis" maar dat hebben we toen helemaal (met hulp van fam) opgeknapt en eigen gemaakt. Ik heb daar met 3 andere, 5 jaar gewoond, en er is zoveel in dat huis gebeurd. Op 1 iemand na zijn we inmiddels allemaal verhuisd. Laatst waren we er weer met z'n allen. Herinneringen ophalen, wijntje doen op het balkon. Ik mis dat huis en mijn huisgenoten nog steeds...

Met mijn ouderlijk huis heb ik niet zo heel veel, nooit ook echt wat mee gehad.

Oew, heeelll herkenbaar. Mijn ouders zijn een aantal jaar geleden verhuisd en hebben toen het huis waarin ik ben geboren verkocht. Inderdaad al die herinneringen van plekken waar ik met mijn zus had gespeeld, de geur van de houten vloer, het gevoel dat de ruimtes me gaven...
Ik kom nu nog regelmatig bij mijn oude overbuurvrouw over de grond (die is kapster) en elke keer als ik dan door die straat rijd en naar binnen kijk steekt het even. Andere plafonds erin, andere kleuren... Zie het nog steeds een beetje als "mijn huis".

Ik herken het gevoel niet, maar mijn vriend denk ik wel. Zijn ouders wonen ook nog in het huis waar hij geboren is, maar ze denken erover om het te verkopen. Ik heb zelf nooit ergens langer gewoond dan 5,5 jaar, dus bij mijn ouderlijk huis denk ik aan mijn ouders, broertjes en zusje, niet aan een huis.