Wat deden jullie grootouders gedurende WO2?

Wat bijzonder om te lezen!

Mijn opa aan mijn moeders kant is nog een tijdje gevangen genomen in de oorlog. Zijn broer zat in het verzet en was gepakt, maar omdat er iets met hem was (volgens mij net vader geworden? Ik weet dit niet precies) zei mijn opa: ik ga wel in zijn plaats. Mijn oma heeft regelmatig vlees bij mensen rondgebracht in de oorlog, haar ouders hadden een slagerij. Maar het fijne weet ik hier niet (meer) van. Toch nog eens navragen bij mijn moeder.

Van mijn andere opa en oma kan ik me zo geen concrete verhalen meer herinneren. Ze waren in elk geval na de oorlog frevent socialisten . Ik ga dit ook nog eens vragen aan mijn vader, zonde als die verhalen verdwijnen!

Mijn opa van vaders kant zat samen met zijn broer in een duits werkkamp. De broer van opa hoefde niet heel erg hard te werken want hij had een andere manier gevonden om te overleven. Hij had sex met duitse soldaten. Na een tijd zijn ze ontsnapt en lopend terug naar Nederlad gekomen. Mijn opa is hier toen weer opgepakt. Hij zat in de gevangenis toen die werd bevrijd door verzetstrijders. Daarna heeft hij geloof ik een tijd ondergedoken gezeten. Hij heeft nooit meer contact met zijn broer gehad na de oorlog.

Ik weet het alleen van 1 opa en oma, die opa woonde in Amsterdam en moest op een gegeven moment werken in Polen oid, hij is toen ondergedoken. Mijn oma woonde op het platteland en heeft eigenlijk vrij weinig meegekregen van de oorlog (was nog vrij jong ook). Enige wat wel was, was dat de Duitsers toen de polders lieten onderlopen waardoor ze geevacueerd moesten worden.

Opa praat hier niet over, of zelden. Als hij erover praat zie je de pijn in zijn ogen. Heel apart om te zien. Opa die heeft in het verzet gezeten en joodse mensen geholpen om onder te duiken, bij hem en mijn oma. Na de oorlog zijn ze getrouwd, daar praat hij liever over

Veel heftige verhalen! Wat moet het vreselijk geweest zijn in de oorlog..

Van mijn opa's en oma's weet ik helaas niet zoveel. Ik kan ze het ook niet vragen want heb ze niet (lang) gekend.
De opa en oma van mijn vaders kant leven al heel lang niet meer, ik heb ze ook niet gekend. Wel weet ik dat zij de oorlog meegemaakt hebben maar wat hun rol daarin was weet ik niet.
Ik weet wel dat mijn oom toendertijd een baby was, er zijn een aantal dakpannen van het dak gevallen en mijn oom lag in een kinderwagen die naast het huis stond. Wonder boven wonder heeft geen enkele dakpan hem of de kinderwagen geraakt.

De opa en oma van mijn moederskant heb ik enkel als kind gekend. Mijn oma overleed toen ik 4 was en mijn opa toen ik 10 was. Toen mijn oma overleed is mijn opa nooit meer helemaal de oude geworden (liep van huis weg etc.).
Ik vind het heel erg dat ik mijn opa's en oma's niet (lang) gekend heb. Naarmate ik ouder werd heb ik ook steeds meer vragen gekregen en ik ben zo benieuwd naar hoe mijn opa's en oma's waren en of ik op hen lijk etc.
Ik wil wel een aantal dingen (o.a. over de oorlog) aan mijn ouders gaan vragen.

Ik weet het maar van 1 oma. Ze was 9 jaar toen de oorlog begon.
Ze was 1 van de jongste in een gezin met 6 zussen en 2 broers.
Haar oudste broer moest het leger in. Hij is nooit meer terug gekomen.
Mijn opa zijn moeder was voor de oorlog al overleden en zijn vader tijdens de oorlog.
Daardoor is mijn opa bij zijn tante in huis gekomen, die naast mijn oma woonde. Zo hebben ze elkaar leren kennen.

Meer weet ik niet. Mijn opa's en oma's zijn nu allemaal overleden.

Mijn opa en oma hebben allebei ondergedoken gezeten.
Niet omdat ze joods zijn, maar omdat ze verzetsstrijders waren.

Ik weet het niet mijn opa was 14 toen de oorlog begon en oma was 11. Van oma weet ik wel dat haar broer heeft moeten werken in duitsland. Ook had haar zus het syndroom van down.

Mijn andere opa en oma waren 10 ik heb van hun echt geen idee

Van mijn vaders kant weet ik dat het gezin van mijn oma onderduikers in huis hadden. Zelf was ze toen 13-18 jaar. Ze vond het vooral erg spannend. Honger hebben ze niet echt gehad daar omdat ze in een 'goed' deel van NL woonde wat dat betreft (in de buurt van veel boeren). Wel hebben de bombardementen en het overvliegen van bommenwerpers veel indruk gemaakt.

Van de grootouders van mijn moeders kant weet ik het niet zo goed.

Ik heb alleen gehoord dat de buren van mijn oma haar kat hadden opgegeten en weet dat mijn overgrootopa kaal geschoren was door Duitsers maar waarom enzo weet ik eigenlijk niet. Zal het eens vragen aan mijn ouders, ben eigenlijk wel benieuwd.

Mijn opa's en oma's zijn allemaal 69, dus in de oorlog geboren!
Wat hun ouders verder deden in de oorlog, dat weet ik niet.

Geen idee...

Mijn vader was toen een kind en als kind heb ik heel wat gehoord. Hongersnood heeft hij gekend, de angst, mensen die vertrokken om eten te halen en niet meer terug kwamen etc.

Ik weet het alleen van mijn opa aan mijn vaders kant. Bij ons in het dorp is er door een paar mensen een coupe gepleegd op een Duitse officier(dacht ik) Toen hebben de Duitsers dat willen vergelden en alle mannen boven de 18 moesten zich melden in de kerk. Mijn opa zag de bui al hangen en is toen samen met zijn broer het bos in gevlucht. Hij heeft zich toen een hele poos schuil weten te houden, is ondertussen zijn broer nog kwijtgeraakt, maar kwamen elkaar weer tegen in een huisje van iemand in het bos. De Duitsers zijn nog wezen zoek in het bos(er waren meerdere mannen gevlucht) maar ze hebben niemand gevonden. Gelukkig maar dat dit is gelukt, want alle mannen die in de kerk waren die zijn weggevoerd(600+) naar kampen en er zijn er maar een handjevol teruggekeerd. Het huis van mijn opa en oma is wonderbaarlijk ook gespaard, want de Duitsers staken ook bijna alle huizen in de fik.
Als mijn opa dus toentertijd niet was gevlucht, had hij mijn oma nooit leren kennen en had mijn leven er heel anders uitgezien. Wel raar!

De vader van mijn oma is trouwens wel weggevoerd toentertijd en is nooit meer teruggekomen.

Mijn opa en oma van vaderskant deden niet veel bijzonders, behalve trouwen omdat mijn oudste tante toen geboren werd.
Mijn opa en oma van moederskant hadden het wat spannender, die woonden in Rotterdam tijdens het bombardement, hadden net verkering en opa heeft nog ondergedoken gezeten om dwangarbeid te vermijden. Net na de oorlog zijn ze getrouwd en toen heeft opa ook nog in Nederlands-Indië gevochten. Daar heeft hij nooit wat over willen vertellen.

De opa en oma van mijn moeder waren nét getrouwd toen de oorlog uitbrak. Kort na het uitbreken van de oorlog bleek oma ook nog eens zwanger te zijn en moest opa op transport naar een werkkamp.
Oma is uiteindelijk bevallen met hulp van de buurvrouw.
Tijdens de bombardementen van Nijmegen, moesten iedereen een veilig heenkomen zoeken, oma rende de straat op met haar kind in de armen en zag haar buurjongetje lopen en pakte hem aan de hand om hem mee te nemen. Kort daarop volgde er een klap...een paar minuten later kwam oma weer wat bij zinnen en bleek ze alleen het handje van haar buurjongetje nog in haar hand te hebben. Dit heeft haar nooit meer losgelaten.

Opa en oma van vaders kant waren boer en hadden onderduikers onder de vloer. Opa en oma kregen regelmatig bezoek van de Duitsers, die konden ze goed tevreden houden met lekkere worst en melk. Oma vertelt nog regelmatig dat ze heel vaak heel bang geweest is dat de onderduikers ontdekt werden, mijn opa daarentegen was de rust zelve als 'die Moffen', weer op de stoep stonden.
Mijn oma blijft Duitsers standaard 'die Moffen' noemen.

Wat afschuwelijk, Schaapke!
Ik kan het me zo goed voorstellen en toch ook weer niet.

Van de opa en oma van mijn vaders kant weet ik het niet, mijn oma aan moeders kant was nog maar een kind. Mijn opa aan moeders kant zat in het verzet: dat is ontdekt en toen heeft hij moeten onderduiken.

Sunprincess schreef:Wat afschuwelijk, Schaapke!
Ik kan het me zo goed voorstellen en toch ook weer niet.

Ik krijg ook standaard kippenvel als oma begint te vertellen. Dit is namelijk nog maar 1 van de vele verhalen.

Ik heb het net nog eens aan mijn moeder gevraagd over mijn grootouders van haar kant. Maar eigenlijk hebben die het relatief makkelijk gehad. Doordat mijn opa dus een garage had, heeft hij eigenlijk altijd werk en benzine gehad. Hij heeft ook nog op ambulances gereden bijvoorbeeld. Verder woonden ze op het platteland langs de Rijn en hadden familie/buren eigenlijk allemaal boerderijen. Er was dus ook altijd wel eten te vinden, al moest mijn tante daar soms wel urenlang voor fietsen (op houten banden). Wel zijn ze dus een babytje (een zusje tussen mijn moeder en tante in) verloren omdat die een infectie opliep en er geen antibiotica te krijgen was. Vervolgens heeft mijn oma maandenlang gekolfd voor andere baby's in de omgeving. Oh, en ze woonden tussen de Rijn en een grote spoorweg in en hebben dus wel veel bombardementen doorgemaakt. Maar simpelweg "geluk" gehad wat dat betreft dat het huis nooit geraakt is. Oh, en de vader van mijn tante's man (destijds vriend) was een NSB'er en daar schijnt dat gezin wel veel moeite mee gehad te hebben. Maar dat staat eigenlijk alweer te ver van mijn familie af, dus daar weten we verder niet veel over.

Morgen maar eens pap uithoren!

Ik heb het net aan mijn ouders nagevraagd.

Mijn oma van moeders kant werkte in een naai-atelier, opa van moeders kant moest in Duitsland gaan werken maar wilde niet en zat daarom ondergedoken bij de zus van mijn oma. Daar hebben oma en opa elkaar leren kennen.

Opa van vaders kan werd opgepakt bij een razzia en heeft in Duitsland moeten werken. Tegen het einde van de oorlog wist hij daar te ontsnappen op een fiets die hij in Duitsland heeft gestolen. Die fiets heeft nog jarenlang in de schuur gestaan. Wat mijn oma van vaders kant heeft gedaan weet ik niet.

mijn opa en oma van mn moeders kant waren nog kinderen/jongeren en woonden in rotterdam.Het huis van mn oma is platgebombardeert en zij en haar zusjes zijn toen naar friesland ge-evacueerd en hebben daar op een boerderij gewoont, ook tijdens de hongerwinter. Mn oma en haar zussen hebben/hadden joodse familie (hun opa was joods,zij dus niet aangezien hun oma niet joods was) en die hebben de oorlog allemaal niet overleefd.

mn opa was een bakkerszoon en de bakkerij bakte naast brood voor de duitsers,wat hij moest bezorgen,ook extra brood voor mensen ´zonder bonnen´ maar daar mocht hij zich niet mee bemoeien van zn vader zover ik begreep. Wel heeft hij de hongerwinter in rotterdam meegemaakt die erg heftig was volgens hem (mn opa is niet zo n prater)

van de familie van mn vader weet ik het eigenlijk niet

Schaapke schreef: Mijn oma blijft Duitsers standaard 'die Moffen' noemen.

Dit herken ik wel bij mijn opa. Hij had zo'n hekel aan de Duitsers dat hij ze altijd moffen noemden. Aan de broer van mijn vader werd ooit eens na de oorlog de weg gevraagd in het dorp door een stel Duitsers. Daarop antwoordde hij in het Nederlands: 'Jullie hebben hier 5 jaar lang rondgelopen, weten jullie de weg nu nog niet?'
Zo diep zit het bij die generatie dus.
Ik heb het zelf gelukkig niet meegemaakt, maar ik kan me het op zich wel voorstellen dat als je jarenlang onderdrukt bent, je alles is afgenomen, je familie is omgekomen e.d. je die mensen echt niet leuk vind. En dat is nog zacht uitgedrukt.

Ik heb het ook gister aan mijn moeder gevraagd, mijn opa en oma zijn beiden al overleden. Maar ze hadden het ook relatief makkelijk, in het noorden ging het gewone leven veel meer door. Mijn opa was boer, dus er was genoeg voedsel en hij hoefde daarom ook niet te werken in Duitsland. Mijn oma had onderduikers, maar verder hebben ze er weinig van gemerkt.

Tinus schreef:

Schaapke schreef: Mijn oma blijft Duitsers standaard 'die Moffen' noemen.

Dit herken ik wel bij mijn opa. Hij had zo'n hekel aan de Duitsers dat hij ze altijd moffen noemden. Aan de broer van mijn vader werd ooit eens na de oorlog de weg gevraagd in het dorp door een stel Duitsers. Daarop antwoordde hij in het Nederlands: 'Jullie hebben hier 5 jaar lang rondgelopen, weten jullie de weg nu nog niet?'
Zo diep zit het bij die generatie dus.
Ik heb het zelf gelukkig niet meegemaakt, maar ik kan me het op zich wel voorstellen dat als je jarenlang onderdrukt bent, je alles is afgenomen, je familie is omgekomen e.d. je die mensen echt niet leuk vind. En dat is nog zacht uitgedrukt.

Wat heftig. Ik kan me dat ook wel goed voorstellen. Het zit zo diep inderdaad, en door dit soort dingen ben je je daar weer zo van bewust.

SuperGrover schreef:

Tinus schreef:

Schaapke schreef: Mijn oma blijft Duitsers standaard 'die Moffen' noemen.

Dit herken ik wel bij mijn opa. Hij had zo'n hekel aan de Duitsers dat hij ze altijd moffen noemden. Aan de broer van mijn vader werd ooit eens na de oorlog de weg gevraagd in het dorp door een stel Duitsers. Daarop antwoordde hij in het Nederlands: 'Jullie hebben hier 5 jaar lang rondgelopen, weten jullie de weg nu nog niet?'
Zo diep zit het bij die generatie dus.
Ik heb het zelf gelukkig niet meegemaakt, maar ik kan me het op zich wel voorstellen dat als je jarenlang onderdrukt bent, je alles is afgenomen, je familie is omgekomen e.d. je die mensen echt niet leuk vind. En dat is nog zacht uitgedrukt.

Wat heftig. Ik kan me dat ook wel goed voorstellen. Het zit zo diep inderdaad, en door dit soort dingen ben je je daar weer zo van bewust.

Hier ben ik het helemaal mee eens.