Wat deden jullie grootouders gedurende WO2?

Naar aanleiding van een boek over de familie van mijn oma, gedurende WO2, stel ik deze vraag! (En ik ben nu eenmaal geinteresseerd in WO2 )

Weten jullie wat jullie (over)grootouders deden tijdens de oorlog? Waren ze Joods? Zaten ze in 't Verzet? Hebben ze 't 'makkelijk' meegemaakt etc...

Ik weet het eigenlijk alleen van mijn oma aan mijn moeders kant. Zij hadden een groot gezin maar haar vader was bakker waardoor ze relatief 'gemakkelijk' door de oorlog heen gekomen zijn. Ze hebben nooit in echte hongersnood gezeten. Ze vertelde vroeger vaak dat soort verhalen, ik ben ook dol op WO2 verhalen, ze vertelde dat ze dan de soldaten door de staten hoorde lopen en dat ze dat dan na gingen doen, en dat wanneer het luchtalarm afging en ze alles verduisterd hadden, ze ook nog alle lampen uitdeden en dan verstoppertje gingen doen.

Ze heeft wel een zusje verloren in de oorlog, die was ziek geworden maar er was geen medische hulp geloof ik.

Edit:
Ze waren niet Joods, konden wel Joodse mensen maar ik weet niet meer het verhaal daarbij. Ze was nog jong tijdens de oorlog maar ze dacht wel dat haar ouders, door de bakkerij, mensen hielpen aan extra eten enzo maar echt in het verzet geloof ik niet.

Ik moet bekennen dat ik dat niet weet.

Mijn ene opa en oma (vaders kant) woonden niet in NL tijdens WO2. En aangezien in mijn oma nooit gekend heb en mijn opa geen contact heeft met de familie heb ik het nooit kunnen vragen.

Mijn andere opa heb ik ook nooit gekend en met mijn oma heb ik het er eigenlijk nooit over gehad. Helaas is zij vorige maand overleden, dus kan het haar niet meer vragen.

Geen idee, daar hebben we/ze het nooit over gehad.

Mijn opa heeft in een concentratiekamp gezeten maar hoe en wat precies weet ik niet want hij wilde er nooit over praten. Mijn andere opa en oma hadden het wel moeilijk, bijna geen eten enz. Die waren toen nog kinderen.

Mijn opa van mijn vaders kant zat in Duitsland om dwangarbeid te verrichten en mijn oma zat thuis en kreeg aan het eind van de oorlog een kind (af en toe mocht opa op verlof). Ik heb toen mijn oma was overleden alle brieven gelezen die hij haar heeft geschreven in die tijd, die had ze bewaard. Zijn handschrift was wel heel moeilijk leesbaar, maar ik kon het ontcijferen, heb het ooit nog allemaal uitgetypt, maar of ik dat bestand nog heb weet ik niet. De brieven zijn er nog wel, die liggen bij mijn ouders.

Van mijn opa en oma van mijn moeders kant weet ik geen verhalen hierover. Mijn opa praatte er heel veel over tegen mijn vader, maar mijn andere opa en oma hadden het er volgens mij maar zelden over. Ze hadden in ieder geval al kinderen.

Van mijn opa van moeders kant weet ik dat hij in het verzet heeft gezeten. Dat is ook de reden dat hij ondergedoken zat bij mijn oma, ze hebben elkaar op die manier leren kennen.
Van mijn vaders kant weet ik het eigenlijk niet.

Ik weet alleen dat mijn opa op dat moment voor een boer werkte en dat de oorlog een dusdanige indruk heeft gemaakt op hem dat hij het eigenlijk nooit heeft kunnen laten rusten. Hij was altijd wel met de oorlog bezig, toen hij nog 'bij de tijd' was hoorden we geregeld 'in de oorlog....' Toen hij ging dementeren was het soms best heftig. Zag Duitsers marcheren door de gang van het verzorgingstehuis en heeft mij ook eens voor een mof aangezien.

Van mijn oma weet ik alleen dat zij in de hongerwinter bloembollen heeft gegeten.

Van mijn andere opa en oma heb ik geen idee, die hebben het er nooit over gehad. Zij hadden echt het motto: klaar, gebeurd, we laten het rusten en we gaan verder. Ik heb weleens iets over mijn opa en Indië opgevangen, maar het precieze weet ik er niet van. Misschien toch maar eens naar vragen, want ik vind het van beide opa's en oma's interessant om te weten, helaas zijn m'n opa's er niet meer om het zelf te vertellen.

Ik heb geen flauw idee.

Mijn grootouders hebben er weinig van meegekregen.

Ruim tien jaar geleden er met mijn toenmalige baas over gesproken, maar hij geeft ook aan dat er weinig in de dorpen aan de hand was. Ja, honger. En ja, de NSB'ers reden op fietsen en meestal zonder banden. Maar echt angst hadden ze alle drie niet. Want er gebeurde op dat na, heel erg weinig.

Mijn andere opa en oma heb ik het nooit kunnen vragen.

Mijn opa's en oma's hadden beide een boerderij. Beide hielden onderduikers.

De opa die het oudst is geworden, had het heel vaak over toen. Eén van de verhalen die me het best is bijgebleven, is die van dat de Duitsers regelmatig langskwamen om koeien, paarden en ander vee te innen. Op een dag kwamen ze bij hem aan de deur met de vraag 'Wer ist der bauer?' (ik hoor het mijn opa nog zo vertellen...), waarop mijn opa antwoordde 'Ich bin der bauer'. Vervolgens werd hem gevraagd om paarden, maar mijn opa wist uit te leggen dat hij geen paarden had. De Duitse mannen hebben nog gezocht, maar inderdaad, bij de boerderij geen paarden te vinden.

Mijn opa had ze de dag er voor het 'onland' in gejaagd (een stuk ontgonnen land met bos en moeras)....

Mijn opa van vaders kant heeft 2-3 jaar in Duitsland moeten werken aan in de treinfabriek en is vanuit Duitland gelift en gelopen toen de oorlog voorbij was. Hij heeft zelfs nog een rivier over moeten zwemmen. Oma was ''gewoon'' thuis.

Mijn opa van vaders kant heeft tijdens de oorlog in een molen gewerkt en zo kreeg hij steeds een zakje met meel mee, die hij ook weer met anderen kon ruilen voor nodige producten. Oma van moeders kant weet ik niet veel van, die is gestorven voordat ik werd geboren.

opa en oma die niet meer leven. Die hadden wel joodse mensen in hun schuur verstopt. Verder vertelden ze er weinig over

Andere opa en oma. Opa leefde toen nog niet. En oma was een klein meisje

Mijn opa en oma hadden in de tweede wereldoorlog 'verkering', ze woonden beiden nog bij hun ouders in dorpen 10 km van elkaar af. Als mijn opa dan naar mijn oma toe wilde dan moest hij stiekem door het donker (je mocht geloof ik een periode niet in het donker buiten zijn) naar mijn oma toe, hij is zelfs weleens lopend naar haar toe gegaan omdat hij geen fiets meer had. Is altijd goed gegaan en nooit gepakt, maar was altijd wel erg spannend zei hij. Verder heb ik er weinig over gehoord.

Mijn andere opa en oma heb ik niet echt gekend (vroeg overleden) dus daar weet ik niets van

Van de ene kant was mijn oma nog vrij jong in de oorlog. Die heeft niet heel veel verhalen. Mijn opa moest wel eten e.d. gaan halen, maar was gelukkig nog net te jong voor het leger. Hij heeft me er wel eea over verteld, maar helaas is hij overleden.

Van de andere kant heb ik mijn oma er nooit over gehoord. Mijn opa was al overleden toen ik geboren werd. Maar hij zat in het verzet (samen met zijn vader) en is heel ver gegaan. Hij was ten dode opgeschreven, maar is door een soort lobby gered. Anders was ik er niet geweest....

De moeder van mijn moeder had twee hele jonge kinderen in de oorlog, die ze 5 jaar lang alleen heeft opgevoed. Mijn opa zat ondergedoken in Groningen, anders moest hij vechten voor de Duitsers en dat wilde hij niet. Hij heeft er een dagboek bijgehouden die ik overigens nooit heb gelezen. Hij zat ondergedoken bij een gezin.

De moeder van mijn vader begint steeds meer te praten over de oorlog. Ze gaat nu meer in vroeger leven. Ze was nog een kind in de oorlog, en heeft gezien hoe de Duitsers in haar woonplaats de spoorrails bezet hielden, hoe haar buurman werd weggevoerd omdat hij voor de Duitsers was, ze deed zelf ook mee met de mensen om hem uit te lachen dat ie werd weggevoerd zei ze maar ze was te klein om het te snappen. Ze was zo blij als ze een stukje vlees kreeg in de oorlog zei ze, want dat kregen ze amper. Vind het altijd mooi als mijn oma erover verteld. Haar man mijn opa dus was ook een kind in de oorlog alleen geen idee hoe hij het heeft beleefd, want hij is al 18 jaar dood.

Mijn eigen oma is geboren in okt '45, dus die heeft er niks van meegemaakt. Haar vader heeft volgens ons in 't verzet gezeten, maar is helaas weinig van te vinden. Maar 't kan haast niet anders; hij heeft al ondergedoken, om de verplichte arbeidsdienst te ontduiken en heeft verder op de Hoogovens gewerkt. Maar onze aangetrouwde oudoom was Jan Bonenkamp; dé verzetsheld uit Velsen, 't lijkt me zo stug dat opa niet heeft meegeholpen... Hij was in de 30 en kinderloos en níet 't type man om stil te zitten.

Van mijn vaders kant, waren opa en oma nog kinderen, maar de vader van m'n oma reed meel rond en deed dit voor de Duitsers. Maar hij steelde uit elke zak meel voor nonnen

Van de ouders van mijn vader weet ik het eigenlijk niet. De vader van mijn moeder heeft in Nederlands-Indië gewoond en heeft daar in een Jappenkamp gezeten. Mijn oma zat in Nederland en heeft het volgens mij relatief 'gemakkelijk' gehad. (Ze kennen elkaar van na de oorlog, toen is mijn opa met zijn familie naar Nederland geëmigreerd).

Volgens mij hadden mijn grootouders van beide kanten het "relatief" makkelijk. Ze woonden niet in de stad en ze hadden eigen bedrijven (garage, kapperszaak). Wel had mijn moeder (de jongste) eigenlijk twee zussen, maar het zusje dat in de oorlog geboren is heeft het niet overleefd. Geloof honger/ziek geworden ofzoiets.

Ik kan me maar een verhaal van mijn opa herinneren en dat was dat hij ondergedoken zat omdat hij niet voor de Duitsers wilde werken en dat er op een dag Amerikanen/Engelsen parachutisten waren geland en dat zij ook tijdelijk bij hun kwamen onderduiken en een van die Engelse militairen vroeg toen om 'milk' en mijn opa wist toen niet wat dat betekende. Achteraf vond mijn opa dat erg grappig!

Over de plaats en de familie waar mijn opa een tijdje ondergedoken zat, is trouwens nog een boek geschreven (Zwarte Plak, door Toon Kortooms).

Nee, ik heb geen idee. Mijn opa wilde er niet over praten. Mijn oma wel, maar die romantiseerde de periode voor zover ik dat van mijn vader heb gehoord. Mijn oma leeft nog wel, maar wil haar er eigenlijk niet naar vragen, bang om vervelende dingen op te rakelen.

Van wat ik van oma heb gehoord, verschuilde ze zich in de bunker en aten ze bloembollen. Ze is nog steeds boos op de Duitser die haar fiets heeft meegenomen

Mijn opa zei altijd, wanneer wij iets niet lustten: 'Jullie hadden de oorlog eens moeten meemaken, dan zou je dankbaar zijn!'

Ik ben denk ik van een iets jongere generatie.. Mijn opa's en oma's zijn allemaal net voor of in de oorlog geboren!
Maar mijn oma (toen dus de leeftijd van een kleuter) kan zich wel nog herinneren dat in de stal van hun boerderij de Duitsers regelmatig bleven overnachten... Ze eisten als het ware gewoon de stal (met inhoud) op in die tijd.

De ouders van mijn vader zaten in het verzet. Mijn opa en oma hebben echt hele heldhaftige dingen gedaan. Mijn oma heeft wapens vervoerd in haar fietstassen en is daar een keer bijna mee gesnapt.

De ouders van mijn moeder zijn een stuk jonger. Mijn opa zat een tijdje bij een molenaar omdat hij ondervoed was. Mijn oma zat in een jappenkamp in Indonesie (Nederlands-Indie).