Zwanger, wanneer vertellen en aan wie?

Wanneer hebben jullie je omgeving verteld van je zwangerschap? En aan wie heb je het eerst verteld?

Wij hebben het gister aan mijn moeder en zus verteld, omdat ik het ook graag met hun wil delen als het fout gaat. Ondanks dat ze zoveel zorgen hebben om m'n zieke vader waren ze toch erg blij. M'n moeder wil dat m'n pa het pas weet als we de 12 weken voorbij zijn, dat vind ik aan de ene kant wel jammer..

Over m'n schoonouders twijfel ik nog. Schoonma kan denk ik moeilijk haar mond houden.

Hoe ging dat bij jullie?

Wij hebben gewacht tot de termijnecho met 11 weken, ik ben toen 1 week vooruit gezet naar 12 weken, we hebben het toen onze ouders als eerste verteld, de dag erna op ons werk, in de loop van de week de vrienden. Ik was ineens 12 weken dus mocht iedereen het wel weten, bij een eventuele tweede zou ik weer afwachten tot de termijnecho.

Het zusje van mijn vriend wist het gelijk omdat ze tijdelijk bij ons in huis woonde. Onze ouders en mijn broers/schoonzussen wisten het bij 7 weken ongeveer. Toen had ik al een goede echo gehad. Een vriendin wist het ook op de dag van de positieve test. Een aantal goede vrienden hebben we het met 8/9 weken verteld en na de termijnecho mocht iedereen het weten.

Mijn ouders weten het al vanaf het begin. We kahadden een vraag over de bovenverdieping of we daar van 1 kamer 2 konden maken. Toen was het niet moeilijk meer. Wel gezegd dat ze nog niets mogen zeggen pas na een goed echo.

Mijn zus en een goede vriendin wisten het met een week of 7/8 mijn familie/ schoonfamilie met iets meer als twaalf weken. En mijn werk wist het vlak daarna. Vrienden met 13/14 weken geloof ik!!

Wij hebben het naaste familie vrijwel direct verteld. Goede vrienden na de goede echo met 9 weken en de 'buitenwereld' met 12 weken.

We hebben t meteen de volgende dag tegen onze ouders verteld. We waren zo enthousiast dat we het graag wilden vertellen, ook is het fijn om het toch met iemand te kunnen delen als het fout gaat.

Na de eerste goede echo met 8w hebben we t mijn broertje en schoonzus verteld en met 12w mocht iedereen t weten.

Gefeliciteerd!

Met 8 weken hebben wij het aan de ouders en broers en zussen verteld, en de rest met 12 weken

Nu ik met bijna 11 weken een miskraam heb gehad denk ik er toch anders over.

De teleurstelling op het gezicht van mijn schoonouders... ik had het ze toch liever niet verteld dan

Bij een volgende zou mijn man het waarschijnlijk aan zijn beste vriend vertellen en ik aan mijn beste vriendin, en daar houden we het dan bij. Pas bij een goede termijnecho rond 10/11/12 weken zou iedereen het mogen weten.

Het is echt niet leuk om mensen te moeten vertellen dat het feest niet doorgaat Zeker niet als het er (te) veel zijn.

Heb trouwens met 7 weken een goede echo gehad en het daarna verteld aan best wat mensen: familie, vrienden, directe collega's etc. Onder het mom van: 'als ik een miskraam zou krijgen zou ik het ook met hen willen delen'. Maar ik had er dus niet bij stil gestaan dat die mensen zelf ook schrikken van zo'n miskraam. En dat dat emotioneel is om te zien.

Ik ben een enorme flapuit en heb het al snel met mensen gedeeld. Sowieso de ouders maar ook op school (mijn werk dus) al vrij snel mijn naaste collega's. Ik heb zoiets van wanneer het mis zou gaan wil ik het ook delen dus waarom niet gewoon meteen vertellen.

Filoria schreef:Nu ik met bijna 11 weken een miskraam heb gehad denk ik er toch anders over.

De teleurstelling op het gezicht van mijn schoonouders... ik had het ze toch liever niet verteld dan

Bij een volgende zou mijn man het waarschijnlijk aan zijn beste vriend vertellen en ik aan mijn beste vriendin, en daar houden we het dan bij. Pas bij een goede termijnecho rond 10/11/12 weken zou iedereen het mogen weten.

Het is echt niet leuk om mensen te moeten vertellen dat het feest niet doorgaat Zeker niet als het er (te) veel zijn.

Heb trouwens met 7 weken een goede echo gehad en het daarna verteld aan best wat mensen: familie, vrienden, directe collega's etc. Onder het mom van: 'als ik een miskraam zou krijgen zou ik het ook met hen willen delen'. Maar ik had er dus niet bij stil gestaan dat die mensen zelf ook schrikken van zo'n miskraam. En dat dat emotioneel is om te zien.

Dat is natuurlijk ook wel zo, daar heb ik idd niet over nagedacht maar je hebt zo ook wel weer veel mensen die je kunnen steunen toch?

Hoe gaat het nu met je?

Printje schreef:Dat is natuurlijk ook wel zo, daar heb ik idd niet over nagedacht maar je hebt zo ook wel weer veel mensen die je kunnen steunen toch?

Zeker! Dat vind ik ook heel fijn. Praten is echt mijn manier om dingen te verwerken. Maar ik had me van tevoren gewoon niet bedacht dat andere mensen ook verdrietig zouden kunnen worden van mijn miskraam. Stom he? Mijn schoonouders en schoonzus, mijn zusje, die hebben er allemaal om zitten huilen. Ik weet dat ik me niet schuldig moet voelen daarover. Maar ik vind het gewoon rot. Als ik niks had verteld waren ze ook niet zo geschrokken. Zij hadden zich ook verheugd op een baby. Die komt nu niet.

Met mijzelf is het verder heel goed. Lekker druk op mijn werk, dus dat geeft afleiding.

Filoria schreef:

Printje schreef:Dat is natuurlijk ook wel zo, daar heb ik idd niet over nagedacht maar je hebt zo ook wel weer veel mensen die je kunnen steunen toch?

Zeker! Dat vind ik ook heel fijn. Praten is echt mijn manier om dingen te verwerken. Maar ik had me van tevoren gewoon niet bedacht dat andere mensen ook verdrietig zouden kunnen worden van mijn miskraam. Stom he? Mijn schoonouders en schoonzus, mijn zusje, die hebben er allemaal om zitten huilen. Ik weet dat ik me niet schuldig moet voelen daarover. Maar ik vind het gewoon rot. Als ik niks had verteld waren ze ook niet zo geschrokken. Zij hadden zich ook verheugd op een baby. Die komt nu niet.

Met mijzelf is het verder heel goed. Lekker druk op mijn werk, dus dat geeft afleiding.

Ik zou daar ook niet zo bij stil staan denk ik, de impact die het (eigenlijk ook logisch natuurlijk) heeft op anderen. Ik vind het niet stom van je, ik sta er precies hetzelfde in.

Fijn dat het goed met je gaat en dat je veel afleiding hebt!

Mijn ouders, schoonouders en onze beste vrienden hebben we het meteen verteld.
De rest na de goede echt en dat was zo´n beetje met 12 weken.

Mijn beste vriendin wist het diezelfde avond omdat ik bij haar op visite ging en mijn mond niet kon houden.
Mijn moeder en schoonmoeder hebben we het met 6 weken verteld en na een echo met 8 weken tegen andere mensen en familie.

Wij hebben gewacht tot aan de termijnecho van ong. 12 weken. In mijn eerste zwangerschap kwamen we er bij de termijnecho met 13 weken achter dat het hartje niet meer klopte, en ik vond het verschrikkelijk om tegen mensen die ik helemaal niet goed kende, maar via via hadden gehoord dat ik zwanger was, te moeten vertellen dat het kindje niet meer leefde. Ik had toen weinig behoefde om erover te praten, ook niet met naaste familie of vrienden. De keren daarna hebben we gewacht tot ik in ieder geval een paar goede echo's had gehad.

Filoria schreef:Zeker! Dat vind ik ook heel fijn. Praten is echt mijn manier om dingen te verwerken. Maar ik had me van tevoren gewoon niet bedacht dat andere mensen ook verdrietig zouden kunnen worden van mijn miskraam. Stom he? Mijn schoonouders en schoonzus, mijn zusje, die hebben er allemaal om zitten huilen. Ik weet dat ik me niet schuldig moet voelen daarover. Maar ik vind het gewoon rot. Als ik niks had verteld waren ze ook niet zo geschrokken. Zij hadden zich ook verheugd op een baby. Die komt nu niet.

Met mijzelf is het verder heel goed. Lekker druk op mijn werk, dus dat geeft afleiding.

Ik denk dat zij ook niet hadden gewild dat jullie dit alleen hadden moeten verwerken. Stel dat je niks had gezegd en dat ze er over een paar maanden achter waren gekomen dat je zwanger bent geweest en een miskraam hebt gehad, dan zouden ze het ook naar vinden dat ze er niet voor jullie zijn geweest.

Precies die situatie heb ik net meegemaakt. Mijn schoonzus is nu zeven maanden zwanger. Met 15 weken zwangerschap vertelde ze het. En als een soort van 'o ja' zei ze erbij dat ze al drie jaar bezig waren voor een kindje en dat ze in die tijd twee keer een miskraam heeft gehad.

Ik schrok enorm. Maar aan de andere kant was ik er niet heel verdrietig om, omdat ze nu een prachtige echo van een gezond kindje kon laten zien. Dat geluk overschaduwt dat nare verhaal van die twee miskramen dan weer.

Maar het is wel gek.

Mijn schoonzus heeft ook twee miskramen gehad, eentje voordat haar eerste kwam en eentje voordat haar tweede kwam, en dat vertelde ze ook pas achteraf, maar zij zijn er ook echt heel nuchter over, of nuchter is misschien niet het goede woord, maar ik had niet het idee dat ze er echt door overstuur waren geweest. Zij was ook altijd direct zwanger als ze het gingen proberen, misschien dat dat het anders maakte, beide keren was ze meteen weer zwanger.

Maar als het voor jezelf en je partner erg ingrijpend is dan denk ik dat je familie het juist wel graag wil weten op het moment dat het zich voordoet.

Pfff dit soort dingen zijn gewoon heel lastig. Vind je niet?

We wilden wachten tot we de 12 weken echo hadden gehad.
Met 6 weken had ik bloedverlies dus we waren super blij toen we met 9 weken een goede echo hadden. Toen hebben we het ook aan onze ouders en zussen verteld.
Toen het bij de 12wekenecho nog steeds goed was mocht iedereen het weten.

Ja, klopt, het is ook lastig. Mijn neef en zijn vrouw wilden mij niet feliciteren voor ik drie maanden zwanger was, ze hadden het er ook helemaal niet over en dat vond ik eigenlijk ook niet zo leuk. Misschien was het een soort bijgeloof of zo, maar toch, ik weet nog dat ik het vooral de eerste keer echt niet leuk vond dat ze het zo'n beetje negeerden.

De tweede keer had ik me trouwens zelf voorgenomen om pas met drie maanden te vertellen dat ik weer zwanger was. De eerste keer was ik zo angstig geweest, mijn familie had daar best een sterke mening over gehad en ik wilde eerst 'bewijzen' dat dat me niet weer ging overkomen. Het is me niet gelukt, ik kon het toch niet voor me houden.

Wat belachelijk zeg, van je neef. Als je zo gaat beginnen moet je iemand met 3 maanden ook niet feliciteren, want dan kan het ook nog verkeerd gaan toch? De kans op een miskraam wordt steeds kleiner, maar is niet 0 op die 3 maanden grens.

Ik vind het echt stom.

Bij hen was het echt een soort heilige grens. Het was trouwens 12 weken, herinner ik me nu, want ik weet nog dat we daar toen gingen barbecueën en dat hij toen nog vroeg of ik al voorbij de 12 weken was en me toen officieel feliciteerde. Terwijl ik al weken gewoon openlijk over mijn zwangerschap praatte.

Wat belachelijk Susan, alsof je voor de 12 weken niet blij bent met je zwangerschap

Wij hebben het aan mijn ouders en zusje verteld met ruim 6 weken, een week nadat ik positief getest had. Mijn schoonouders en schoonzus hoorden het anderhalve week later, 2 vriendinnen met een week of 10 en de rest hoorde het na de termijnecho.