Het houdt niet echt op..

Behalve heel veel sterkte, weet ik gewoon niet wat ik kan zeggen. Niets dekt de lading... Nogmaals sterkte gewenst.

Sterkte Caro, vooral heel veel sterkte en kracht gewenst.

Het 'er zijn' is vaak genoeg voor je vader en alle belangrijke mensen om hem heen....

Caro ontzettend veel sterkte gewenst en kracht !

Wat vreselijk voor je Caro, ik kan me niet voorstellen hoe jij je nu moet voelen..
Heel veel sterkte en kracht voor jou en je hele familie.

Wat vreselijk zeg... Ik kan niet anders dan je heel veel sterkte wensen.

Pff wat verschrikkelijk zeg! Wat een pijn en onmacht moeten jij en je familie nu voelen, onvoorstelbaar. Heel veel sterkte en kracht toegewenst.

Lieve Caro, wat vreselijk! Heel veel sterkte

Verschrikkelijk Caro. Heel veel sterkte.

Lieve Caro, wat een rotbericht weer, ik had het je zo gegund om even lekker er tussen uit te gaan en ook voor je familie dat ze nog even hadden kunnen genieten. Heel veel sterkte komende tijd, en je familie ook!

Meer als heel veel sterkte weet ik nu even niet te zeggen..

Caro hoe is het met je? En met je vader?

Lees nu dit topic pas, ontzettend veel sterkte voor jou en je familie..
Ben benieuwd hoe het nu met je gaat..

Heel veel sterkte, wat ontzettend verdrietig allemaal

Wat vreselijk Caro. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen. Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen.

Ow Caro, ik lees dit nu allemaal pas. Wat vind ik dit erg voor je.

Hoe is het nu met je en met je vader? Ik kan me voorstellen dat je ontzettend bang bent nu, omdat iets wat je zo lang en ver mogelijk voor je uit wilt schuiven nu ernstig dichtbij komt en je er niks aan kunt doen. Je staat machteloos aan de zijlijn toe te kijken en af te wachten wat komen gaat. En juist nu je hem zo hard nodig hebt...

Verder wil ik je heel veel sterkte wensen.

sterkte! is niet niks allemaal zeg!

Ik ging net vandaag even een update plaatsen. Het is een rare week geweest... Maandag kwam ik thuis aan en rond een uur of negen kwam mijn zus binnen dat er die dag een hoop telefoontjes met artsen waren geweest en volgens de laatste bloeduitslagen zat de kanker overal.
Hijzelf kwam rond uurtje of 12 s avonds binnen... Hij was zó in de war. Kwam echt niet uit zijn woorden en wilde hopeloos iets duidelijk maken maar vond de woorden niet. Dit is zo schrijnend om te zien, zon wijze man die dan opeens niks meer duidelijk kan maken...verschrikkelijk. Zo wil je je vader niet zien.
Die nacht heeft mijn broertje met hem opgezeten, (hij wil namelijk niet slapen) en vanaf vijf uur ben ik met hem wakker geweest. We gunden mijn moeder namelijk ook even een paar dagen rust..
De rest van de week hebben we ook zo opgedeeld met mijn zus en broer: iedere nacht twee mensen op zodat één een nacht door kon halen.

Langzaam ging het echter beter. In de avonden kreeg hij veel last van hallucinaties, soms ook overdag. Dan zag hij dingen die er echt niet waren: mensen in huis, vissen met pootjes, waanbeelden.... Soms leidde dit ook wel tot echte lachwekkende momenten, maar goed: het is triest genoeg allemaal.

Hij moest stoppen met de prednison, want de behandelend arts dacht dat het wellicht daarvandaan kwam. Het is wel duidelijk dat de kanker in zijn lever zit: hij heeft gele ogen en een sterk vergrootte lever. Daardoor is zij buik opgezet wat weer tot andere complicaties leidt. De artsen gaan het nieuws langzaam brengen...

Toch is hij de afgelopen dagen een stuk helderder geworden, geen hallucinaties meer dus dat is mooi.

Met mij gaat het heel erg wisselend. Ik heb veel gehuild afgelopen week, niet alleen vanwege mijn vader maar ook omdat ik de scheiding nog moet regelen met een ex die volledig het spoor bijster lijkt te zijn. En ik mis hem niet, maar ik heb wel heel erg veel moeite met het feit dat ik dit opeens allemaal alleen moet doen. Ik heb veel mensen om me heen, maar niemand die er echt 100% voor mij is.

Ik zou dus nu op vakantie zijn en mijn ex in het huis. Ik had hem maandag gemaild met het hele verhaal, en dat ik hoopte dat hij begrip kon opbrengen voor het feit dat ik wellicht wel het huis nodig had de komende weken. Ik heb hem donderdag gebeld en dat begrip had hij niet. Hij wil het huis niet afgeven... Ik moet mijn vakantiedagen opsparen voor als pap nog slechter wordt, en ik ga dus weer aan het werk. Dat is niet me doen vanaf mijn ouders hun huis...dus ik had het huis nodig. En ja, het is ook zijn huis (nu nog) maar hij wil het huis niet delen. Ik heb voorgesteld dan maar dagen op te delen maar dat wil hij allemaal niet.

Voor nu kan ik in het huis van een vriendin, die is op vakantie maar dat is alleen deze paar dagen. Het is allemaal zo ingewikkeld... Ik voel me ontheemd zonder een eigen plek, heb mijn rust nodig en mijn ex ligt alleen maar dwars. Mijn lieve paps heeft niet meer lang en ik moet dit allemaal alleen doen. Ik voel me sterk hoor, ik red het op de een of andere manier wel, mar hoe? Makkelijk is het niet.

En mijn lieve paps maakt zich zorgen om mij. Hij weet dat ik er kom, is ervan overtuigd dat ik een andere vent vind waarmee ik gelukkig wordt maar ik had hem dit graag bespaard...dat hij kon gaan in de wetenschap dat ik gelukkig was. Nu is hij hoe dan ook trots op me...maar toch...

Bah, wat naar allemaal. En dan ook nog je ex die niet meewerkt.
Heel erg veel sterkte!

Wat heftig Caro. Heb je geen recht op zorgverlof? Ik zou zo graag willen dat ik wat voor je kon betekenen.

http://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/verlof-en-vakantie/verlof/langdurend-zorgverlof

In november was ik ook een week weg omdat pap toen op sterven lag en toen kreeg ik te horen dat ik geen zorgverlof mocht hebben omdat ik geen thuiswonend kind was??

Je link zal ik morgen bekijken Charlotte . Dank je wel voor je aanbod!

Ik vind het raar dat je ex het huis niet wil delen, jullie hebben er allebei even veel recht op. Verder wil ik daar niks over zeggen, daar heb je niks aan en je hebt wel belangrijker zaken je hoofd.

Kun je je niet in overleg met je werkgever ziek melden of zorgverlof opnemen?

Als ik jouw verhalen zo lees, wil jouw vader niets liever dan thuis blijven en zou jij het liefst zo veel mogelijk bij je vader zijn. Voor hem zorgen nu het nog kan. Je schrijft dat zijn lever al sterk vergroot is, zijn oogwit al geel... Dan kan het héél, héél snel gaan... Sorry als ik je pijn doe door je dit zo te zeggen, maar (helaas) is dit wel een zeer reële mogelijkheid.

Echt meis, ik zou nu even helemaal niet gaan werken. Deze dagen kun je, als het te laat is, nooit meer overdoen.

Edit: zie dat Charlotte ondertussen ook over zorgverlof begint.

Je kent mij niet, maar wat een vreselijke heftige situatie! ik wil je heel veel sterkte en kracht toe wensen!

Veel sterkte

Jasmine schreef: Je schrijft dat zijn lever al sterk vergroot is, zijn oogwit al geel... Dan kan het héél, héél snel gaan... Sorry als ik je pijn doe door je dit zo te zeggen, maar (helaas) is dit wel een zeer reële mogelijkheid.

Waar baseer je dit nou op? Met een vergrootte lever en geelzucht ga je heus niet per direct dood (ja, het kan, alles kan, maar t kan ook prima nog een tijd duren). Ik denk niet dat Caro er wat aan heeft om nu allemaal als leken dingen hier te roepen over hoe lang hij nog heeft, dit vind ik echt niet gepast.

Caro, heel veel sterkte in deze moeilijke tijd! Hoop dat je een oplossing kan vinden met werk/huis, evt zorgverlof. Sterkte!

Ik lees het nu allemaal pas, maar wat verschrikkelijk wat je allemaal mee maakt.. Heel erg veel sterkte en kracht toegewenst.