Het houdt niet echt op..

Woorden schieten te kort in deze situatie.. Ik kan me echt niet voorstellen hoe je je nu moet voelen.
Gecondoleerd en heel veel sterkte in deze moeilijke tijd

_Leaf_ schreef:schok.

Iets meer dan een jaar geleden stond ik in jouw schoenen en ik dacht dat het nooit meer goed zou komen. Mijn hele leven lag in puin. Je wil het nu nog niet horen, nog niet weten, maar het wordt echt beter. Het gemis blijft, het rauwe verdriet zal iets slijten.

Dat heb je mooi omgeschreven Leaf!

5 jaar geleden stond ik in jouw schoenen en mijn relatie was op dat moment ook net uit. Wij waren niet getrouwd maar woonde samen, onze relatie was 'n paar maanden uit toen mijn moeder stierf maar ik hing nog erg aan hem en het was nog niet afgesloten tussen ons.
Ik zag ook mijn héle leven in puin liggen en kon gewoon niet geloven dat het ooit nog goed ging komen. Maar wat Leaf zegt is waar, de rauwe randjes gaan er langzaamaan af! Al blijft het gemis en het verdriet, het wordt écht beter...

Ik vind het heel erg goed van je dat je ook aangeeft dat je niet meer weet wat je voelt i.p.v. dat je het wegstopt! Blijf ook aangeven wat je voelt, ook straks als het 'normale' leven voor iedereen weer lijkt te beginnen terwijl dat van jou en je naaste stil lijkt te staan.

Héél erg veel sterkte!

Hoe is het nu Caro?

Verder sluit ik me aan bij Leaf en Angela, ook al voelt dat nu totaal niet zo, de scherpe randjes gaan er echt af. Zeven jaar geleden overleed mijn vader, ook aan kanker. Op dat moment zag ik het echt niet meer zitten, hoe moest ik dit ooit te boven komen. Het heeft even geduurd, met name omdat ik nooit de tijd heb genomen om te rouwen, maar inmiddels heeft het een plekje.

Lieve Caro, neem de tijd om te rouwen. Loop jezelf niet voorbij als straks het 'normale' leven weer begint, om maar mee te komen met de rest.

Nogmaals sterkte..

Ik lees dit nu pas en ik krijg er tranen van in mijn ogen... ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, maar neem de tijd om je leven weer op te pakken. Niemand kan voor jou bepalen hoe lang dat duurt en hoe je dat doet! Heel veel kracht en sterkte!

Ik lees dit ook nu pas. Wat vreselijk wat jij nu allemaal doormaakt meid. Heel veel sterkte toegewenst

Ook ik lees dit nu pas.

Woorden schieten tekort. Heel veel sterkte gewenst met dit verlies.

Caro, gecondoleerd en heel veel sterkte gewenst voor jou en je familie.

Ik lees dit nu pas. Gecondoleerd. Heel erg veel sterkte. Wat afschuwelijk snel ineens.

Caro, gecondoleerd en sterkte met dit grote verlies. Denk goed om je zelf

Gecondoleerd en heel veel sterkte!

Dank jullie wel allemaal.

De begrafenis was afgelopen zaterdag. En hij is precies verlopen zoals we wilden. Het was een kerkdienst met een lach en een traan, mooie muziek etc etc. Daarna hebben we een receptie bij ons thuis gedaan met champagne en lekkere hapjes en dat was precies zoals papa het wilde.

En nu ben ik weer aan het werk en ik heb werkelijk geen idee hoe ik me moet voelen. Of wat ik moet doen. Beetje epibreren zoals een collega dat zou zeggen ;-).

Fijn dat het zo'n mooie begrafenis was. Denk goed aan jezelf, en probeer het ook aan te geven als dingen op je werk (en natuurlijk op en met andere dingen) niet gaan.

Nogmaals heel veel sterkte nu.

Ik kwam hier bloednerveus binnen. Dat echt! Zo raar..

Maar mijn lieve collega's hebben me net twee goudvissen gegeven! Ik wilde dat al langere tijd, ex vond het niet goed en ik had het er laatst over dat ik dat nu kon doen. En nu hebben ze me net meegesleurd naar de vissen-afdeling van het tuincentrum naast de deur en heb ik twee vissen van ze gekregen! Inclusief bak + voer + netje. Zo lief!!

Wat lief! Fijn dat ze je steunen. En wat mooi dat de begrafenis is gegaan zoals jullie en je vader wilden. Heel veel sterkte nog voor de komende periode!

Wat fijn dat de begrafenis gegaan is zoals je vader en jullie het wilden.
Lief dat je collega's je steunen en dat je goudwisselstandaard van ze hebt gehad.

Nogmaals veel sterkte!

Lieve Caro,

Ik weet gewoon echt even niks te zeggen, maar ik denk regelmatig aan je want ik vind het zo naar dat je dit allemaal moet doormaken. Bijzonder dat jullie de uitvaart hebben kunnen regelen zoals je vader dat gewild zou hebben, hij is vast enorm trots op jullie. Nou ja, dat is hij sowieso wel als je het mij vraagt.
Het is logisch dat je je afvraagt hoe je je zou moeten voelen, maar daar is geen antwoord op! Voel je zoals je je voelt, geef eraan toe en onderga je verdriet. Als je het mij vraagt is dat het beste dat je kunt doen.

Door je posts komt bij mij het gevoel ook weer boven, van net na mam's overlijden. Het onwerkelijke gevoel, het moeten wennen aan het feit dat je je liefste mama (of papa in jouw geval) niet meer bij je hebt, behalve dan in je hart. Het verdriet en gemis gaan nooit over, maar het wordt wel draaglijker. Straks... Later...

Veel sterkte!
En geniet van je visjes want het zijn niet zomaar visjes maar ze staan symbool voor iets heel bijzonders!

Lieve Caro, wat kon soms een huis enorm veel te verwerken krijgen. En de waarom vraag, blijft erg op de voorgrond. Ik vind het zo intens verdrietig voor Jou en je familie. Moest zo onwijs vaak aan je denken vorige week. Eigenlijk vladder je wel vaker door mijn gedachten heen. Zoals velen van jullie. Maar, als ik dan lees hoe krachtig jij alles kunt vertellen, of hoe je juist de extreme belevingen letters kunt geven. Vind ik onwijs moedig, en dat terwijl jij als een bange kleine muis achter je schermpje zit. Je, mag verdrietig zijn, je mag kwaad zijn. Weet je, je mag vooral jezelf zijn. Ik had dit al voor je geschreven van de week, maar kon even niet het net op dus bij deze. ik hoop dat je, je gevoel er een beetje in kunt vinden. En de woorden der troost. Zag wel dat er een paar foutjes in staan, maar het lukt mij even niet om ze eruit te halen.

Dag lieve sterke vlinder,

Nee, je mag nog niet gaan,
Ik ben nog niet rijp om zonder Jou door te gaan.
Nee je mag nog niet gaan
Ik kan nu amper op mijn eigen benen staan
Nee, je mag nog niet gaan je moet nog zoveel beleven
Maar het word je niet gegeven.

Pap, je vleugels zijn gebroken, net als de van mij
Lam geslagen, sta ik naast je zij.

Ookal, kan ik je nog niet missen je laten gaan.
Toch weet ik, dat leven hier geen menswaardig bestaan.

Ik ga alles aan he missen, je stem je geur,
Het open en dicht doen van een deur.
Je voetstappen, of even een lief woordje voor mij.
Ik ga alles missen, maar vooral jij aan mijn zij.

Nu weet ik dat ik je los moet laten, je laten gaan
Maar ik kan dat niet zonder rollende traan.
Ja, pap ik laat je gaan
Dit laatste stukje zou ik naast Jou staan.

Ja, pap ik last je los voor je laatste reis
Jij sterke vlinders op naar het zonnige vlinders paradijs.

Sterremaan, je hebt me voor het eerst in een paar dagen aan het huilen gemaakt. Wat een mooi gedichtje en wat voel ik me vereerd dat jij dat voor mij hebt geschreven! Juist omdat ik zie wat voor ellende jij allemaal meemaakt..

Ik denk dat het bange muisje wel meevalt. Het is soms een erg in de war muisje..vol van emoties.

Dank je wel voor je lieve woorden.. ik ben er echt even stil van (en die van Sjaan!)

Ik heb je gedichtje uitgeprint en ik ga hem zeker nog vaak doorlezen. Nogmaals.. enorm bedankt!

Lieve Caro geen dank. Ik hoop gewoon dat de verdrietige verwarde muis, met haar vier pootjes op de grond blijft staan.