Toch wel teleurgesteld in vriendschappen.

Heel herkenbaar. Ik heb nu zoveel andere contacten dan een jaar geleden. Van iedereen wie ik vorig jaar nog dacht dat het mijn beste vrienden waren, die allemaal enthousiast riepen 'ooh dan wordt ik ome ** of tante *** en ga ik oppassen" is er nu misschien nog 1 iemand over. Ik zat ook thuis vanaf week 28 met hevige bekkeninstabiliteit (en nu nog steeds) en ik heb nooit meer iemand gezien (wel op kraamvisite hoor). In mijn zwangerschap dacht ik nog dat het kwam doordat ik de eerste was, mensen weten niet wat ze moeten vragen. Ook deed ik extreem veel moeite om vooral niet over baby's, zwangerschap, kwaaltjes e.d te praten maar vooral te vragen hoe het met hun gaat. Toen ik thuis zat heb ik telkens gewhatsappt en gebeld om contact te blijven houden. Toen ik dat na mijn bevalling een beetje losliet, zag ik dus niemand meer. Heel verdrietig, maar ik steek er nu ook geen energie meer in.

Er zijn wel wat familieleden ook die ik in de zwangerschap amper zag, maar die totaal zijn omgeslagen nu mijn dochter er is. Die konden zich er gewoon echt geen voorstelling bij maken toen ik zwanger was, maar zijn nu driedubbelenthousiast nu ze er is.


Gélukkig heb ik 2 andere meiden leren kennen met jonge kinderen, heeft mijn man ineens weer contact met een leuke vriendin van vroeger die ook kinderen heeft en hebben we nog een stel hier in de buurt leren kennen waar we veel mee omgaan. De vriendinkring is dus wel een beetje ingewisseld.

Maar wel lastig he! Zeker als je thuis zit, dan kan je je al gauw heel alleen voelen

ten eerste wat is het vervelend dat dit gebeurd. ik zou iig met de vriendin die je gevraagd hebt als peettante een goed gesprek aangaan. wie weet ervaart zij het anders. en jij kan dan ook je verhaal kwijt en je gevoel bespreekbaar maken.

Hier ook herkenbaar hoor helaas.
In het begin dat ik in het ziekenhuis lag en daarna thuis kwam te zitten kreeg ik steeds bezoek of smsjes, maar na een tijdje was dit bijna over. Op den duur was ik zo eenzaam dat ik op facebook had gezet, weer een dag alleen thuis ik kan wel wat visite ontvangen. Toen kreeg ik weer reacties van mensen die langs wilden komen. Er waren er ook die aangaven dat ze niet goed durfden te vragen of ze mochten komen omdat ze dachten dat ik niet belast mocht worden.
Daarna is het weer stil geworden. Maar nu ik steeds verder raak en richting de bevalling ga zijn er mensen die ineens weer smsen dat ze me nog even met een dikke buik willen zien of dat ze steeds vragen hoe of het al begonnen is. (heb hier net een topic over geopend) Op deze mensen reageer ik bewust niet gelijk. Dit is geen interesse, maar nieuwsgierigheid.

Bij 1 vriendin heb ik alle weken niks gehoord. Ik was hier zo teleurgesteld in. Ik heb haar gesmst hoe het ging en dat het lang geleden was. Toen smste ze terug dat het met haar niet zo lekker ging. Daarna hebben we 2 uur gebeld en bleek dat zij zelf heel erg in de put zat, ook tijdelijk even niet had gewerkt en ze nu weer aan het opkrabbelen was. ik heb gezegd dat ik teleurgesteld was in haar en dat vond ze heel erg. Ze gaf ook wel eerlijk toe dat zij er niet voor mij had kunnen zijn omdat ze zelf dus in een dip zat. Hopelijk gaat dat contact binnenkort weer zoals vanouds worden en anders niet. Op dit soort momenten weet je wie je echte vrienden zijn, ook al doet het soms verdriet.