Toch wel teleurgesteld in vriendschappen.

Even spuien hoor.

Ik stelde me het altijd zo leuk voor. Zwanger zijn en dan met alle vrienden en vriendinnen die meeleefden enzo. Ik heb/had best een grote vriendengroep waar ik al jaren heel erg close mee ben. Een hele goede vriendin heb ik gekozen als peettante.

Maar het pakt zo anders uit. Eigenlijk hoor ik van niemand iets. Niemand is nog met kindjes bezig, en ik snap dat natuurlijk niet iedereen zo enthousiast over onze baby's is als wij, maar ik ben stiekem zo teleurgesteld. Nooit stuurt eens iemand een WA-je of berichtje met hoe het gaat, toen ik in het ziekenhuis lag vorige week heb ik het niet eens bekend gemaakt, zo weinig contact heb ik nog maar met ze. Ik zit hele dagen thuis en ik zie niemand.

Ik heb gelukkig wel andere contacten die leuk bleken te zijn en die regelmatig langskomen en oprecht meeleven, maar dat zijn voornamelijk (deels oudere) collega's en familie dus ik zit niet te verpieteren ofzo. Maar ik vind het toch wel erg jammer, ook van de toekomstige peettante. Ik heb zelfs inmiddels een beetje spijt dat ik haar gevraagd heb. Ik dacht leuk samen babyspullen shoppen enzo. Word er soms toch wel iets verdrietig van.

Herkenbaar voor iemand?

Het is voor mij niet herkenbaar, want ik had zelf al een streep gezet door een aantal vriendschappen. Wat je misschien wel kunt doen is het een keertje uitspreken? Vooral als je iemand als peettante hebt gevraagd, dan heb je lijkt mij wel een hechte band. Dat zou ik wel doen in ieder geval.

Voor mij is het ook niet herkenbaar. Want had niet echt een vriendinnengroepje.
Lijkt me wel een goed idee om het eens uit te spreken. Vooral naar die vriendin die je als peettante hebt gevraagd.
Kan me wel voorstellen dat je er verdrietig van word. Het gaat toch om je vrienden.

herkenbaar!
net als of er wordt gedacht door vrienden zonder kinderen dat je leven op houd als je zwanger bent of kinderen hebt.
Ik merk dat ik van vriendinnen zonder kinderen veel minder begrip kunnen opbrengen dat ik wel rekening moet/wil houden met D.
Ik heb nu ook voornamelijk vriendinnen met kinderen, ik merk dat er veel meer begrip is als je rekening wil houden met je kindje en dat je niet zomaar savonds of overdag weg kan om te shoppen of iets.
de vriendschap met mijn beste vriendin, al zn 10 jaar lang is "opgeheven" ze begreep me niet en kon weinig begrip opbrengen dat ik niet zo makkelijk even naar haar kon (ruim een uur rijden). jammer, maar helaas. D. is belangrijker voor me dan een vriendin (hoe raar en fout het misschien klinkt) D. gaat bij mij voor alles.

Deels herkenbaar, ik had sowieso al niet veel vrienden, maar de meesten toonden wel interesse. Met eentje is het vooral na de bevalling compleet doodgebloed. Ze hoeven inderdaad echt niet zo enthousiast te zijn als ik, maar een beetje basisinteresse kan ik toch wel waarderen. Dus ik kan me voorstellen dat het vrij lullig is als dat tegenvalt.

Al helemaal jammer van die peettante. Ik weet niet precies uit welke overwegingen jullie ervoor hebben gekozen om jullie kinderen te laten dopen, maar als je echt gelovig bent, zou ik de keuze voor haar toch heroverwegen. Het peetouderschap is niet zomaar iets, ik zou daar wel iemand voor willen hebben op wie je kunt vertrouwen voor oprechte interesse en genegenheid jegens kouw kind(eren).

Wat jammer dat het zo loopt Charlie, ik snap dat je dan teleurgesteld bent..

Volgens mij ben je nu volledig thuis? (ik lees al een tijdje mee). Kan het zo zijn dat je dan misschien meer tijd hebt om stil te staan bij het feit dat je van veel mensen niets hoort? Terwijl zijn wellicht druk zijn met hun werk/eigen activiteiten? Aan de andere kant is dat natuurlijk ook geen reden om hélemaal niks van je te laten horen...

Hoe staat je vriend hierin? Heeft hij dit ook met zijn vrienden of hebben jullie een gezamenlijke vriendengroep? Voor wat betreft de peettante sluit in me aan bij freakielief..

Herkenbaar. Ik heb geen enkele vriendin die kinderen heeft, zwanger was/is of er mee bezig is. Voel me soms wel alleen in heel dit moeder zijn. Ik zou het inderdaad ook fijn vinden, om samen met een vriendin babykleertjes te kunnen shoppen, kletsen over van alles en nog wat m.b.t. kindjes. Maar 1 vriendin van me is wel oprecht geinteresseerd in D. en knuffelt ook altijd lekker met haar, maar toch vind ik het anders als wanneer ze zelf ook een kindje zou hebben.

Star007 schreef:Herkenbaar. Ik heb geen enkele vriendin die kinderen heeft, zwanger was/is of er mee bezig is. Voel me soms wel alleen in heel dit moeder zijn. Ik zou het inderdaad ook fijn vinden, om samen met een vriendin babykleertjes te kunnen shoppen, kletsen over van alles en nog wat m.b.t. kindjes. Maar 1 vriendin van me is wel oprecht geinteresseerd in D. en knuffelt ook altijd lekker met haar, maar toch vind ik het anders als wanneer ze zelf ook een kindje zou hebben.

Zo is het bij mij ook wel.
Het is bij alleen niet zo dat ik echt heel teleurgesteld ben, omdat ik ook niet had verwacht dat het hetzelfde zou blijven omdat het krijgen van een kindje je gewoon heel erg veranderd. Alleen vind ik het soms wel jammer dat ik het met niemand echt kan delen, en heb daardoor ook minder behoefte nog om met vriendinnen af te spreken (ik probeer alleen maar de hele tijd op te letten dat ik niet teveel over Luuk praat, omdat ik bang ben dat ze dat wel eens vervelend zouden kunnen vinden)

Ja ik probeer ook echt op te letten dat ik niet alleen over de zwangerschap praat, en interesse toon.

Toch kan ik het gevoel niet wegstoppen dat ze me een burgerlijke muts vinden geworden ofzo. Veel vrienden zitten in de kunst of muziek en koketteren heel erg met hun 'vrije' leventje. Dat zijn dan zogenaamd de 'tolerante' mensen . Ik merk heus wel dat ik zelf verander, en mijn perspectief (ten dele), maar niet per se negatief.

Hier ook redelijk wat van vriendschappen gesneufeld, heb er van geleerd, het moet van 2 kanten ook wel komen en niet van 1 kant en dat was vaak ook hier het geval.

En moet zeggen, tot op de dag van vandaag geen spijt van gehad, in het begin wel, maar nu zeker niet meer.

Deels herkenbaar.
Hier zijn ook wat vriendschappen verwaterd, maar dat komt ook deels door mij. Het moederschap heeft m'n leven veranderd en zij zijn daar nog lang niet mee bezig. De kloof is gewoon bij sommige te groot geworden.
Terwijl vriendschappen met sommige anderen juist sterker zijn geworden.

Ik spreek overigens regelmatig met moeder van verschillende fora af, dat vind ik erg leuk. Ik heb weinig vriendinnen die moeder zijn en zo leer ik nog eens wat leuke mensen kennen.

Heeeell herkenbaar helaas.

Ik ben tijdens mijn zwangerschap met 2 " toen beste" vriendinnen verloren. Tenminste, ik heb er een punt achter gezet

Van de één hoorde ik nadat ik gezegd had dat ik zwanger was maanden niks meer. Ze had het "druk". Naderhand bleek dat ze moeite had met dat mijn leven zo anders was. Dat verschil maakte ze zelf, want ik heb haar nooit meer gezien nadat ik verteld had zwanger te zijn...
De ander heb ik een punt achter gezet toen L 3 dagen was. Mevrouw ging helemaal uit haar stekker toen bleek dat vrienden van mijn man WEL al visite waren geweest en ZIJ nog niet...

Helaas loopt het zo vaak in het leven. Mensen lopen vaak een deel van je leven mee, maar op kruisingen wil het nog wel eens gewoon uit elkaar gaan... Niet leuk, heel pijnlijk soms...

Ik zou trouwens echt nog een keer nadenken over die peet-tante. Misschien met haar er het erover hebben...

Ik herken het deels wel. Wij hebben ook een hele grote vriendengroep, maar geen enkel koppel/geen enkele vriendin die kinderen heeft, zwanger is of er al mee bezig zijn. Als we met de vriendengroep afspreken zijn ze wel oprecht geïnteresseerd, maar daarnaast krijg ik ook geen smsjes ofzo ivm mijn zwangerschap. Beetje jammer, maar ik begrijp ook wel dat ze er nog helemaal niet mee bezig zijn. Ik zit er nu eigenlijk ook niet zo mee, maar ik ben nog gewoon fulltime aan het werk, zie dagelijks veel mensen die interesse tonen en dat is wel fijn. Maar kan me wel voorstellen dat als je niet meer aan het werk bent, zoals jij Charlie, dat het je wel gaat opbreken.

Best herkenbaar, ik was ook de eerste met kinderen ( en ook best jong), en de vriendschappen verwaterde gewoon. Heb er ook leuke vriendschappen voor terug gekregen maar vond het op dat moment erg jammer.

Over de peettante, ik zou het toch aankaarten, en als je die twijfels blijft houden dit ook uitspreken. Het is ook niet leuk als jij iemand vraagt als peettante en je gaat er niets meer van horen.

Dat klinkt vervelend zeg. Is de peettante ook één van de mensen die niets meer van zich laat horen? Dan zou ik sowieso het gesprek met haar aan gaan voor die tijd en het niet zomaar laten doorgaan. Als ze nu al niets van zich laat horen, zal dat als de kleintjes er zijn mogelijk nog minder worden. Dat zou rot zijn voor je kinderen: een peettante die ze niets eens kennen.

Helaas wel herkenbaar!!
Toen mijn dochter geboren werd had ik na een tijdje bijna geen vrienden meer. Maar dit lag toen meer aan de leeftijd denk ik. Nu ik zoveel jaar ouder ben dacht ik dat ik zulke mensen wel gefilterd had. Helaas, de mensen waar ik het niet van verwacht laten me zitten. Ik denk dat er binnenkort weer een vriendschap sneuvelt hier. Ik weet niet of het na de bevalling zal veranderen, maar dan zit ik er ook niet bepaald op te wachten dat ze dan wekelijks komen.

Met mijn moeder, ik weet geen vriendin, heb ik vorige maand na een onnozele discussie het contact stilgelegd, ze toonde zo weinig interesse in ons! Mijn "moeder" vind ik in mijn tante gelukkig. Eigenlijk de enige waar ik echt mijn ei kwijt kan en mezelf kan zijn. Of ik nu humeurig ben of niet.

Met jou vriendin als peettante Charlie zou ik me nog eens goed bedenken! Iemand uit mijn omgeving heeft precies hetzelfde meegemaakt en nu de grootste spijt van die keuze. Node peettante in kwestie toont nog altijd zo goed als geen tot weinig interesse, nu weet ik niet hoe je haar kan inschatten als het echt zover is.

Tuinstoel schreef:Dat klinkt vervelend zeg. Is de peettante ook één van de mensen die niets meer van zich laat horen? Dan zou ik sowieso het gesprek met haar aan gaan voor die tijd en het niet zomaar laten doorgaan. Als ze nu al niets van zich laat horen, zal dat als de kleintjes er zijn mogelijk nog minder worden. Dat zou rot zijn voor je kinderen: een peettante die ze niets eens kennen.

Hier ben ik het wel mee eens. Als zij ook één van de mensen is waarvan je niets meer hoort, zou ik niet meer zo vanzelfsprekend vinden dat zij peettante wordt..

Tuinstoel schreef:Dat klinkt vervelend zeg. Is de peettante ook één van de mensen die niets meer van zich laat horen? Dan zou ik sowieso het gesprek met haar aan gaan voor die tijd en het niet zomaar laten doorgaan. Als ze nu al niets van zich laat horen, zal dat als de kleintjes er zijn mogelijk nog minder worden. Dat zou rot zijn voor je kinderen: een peettante die ze niets eens kennen.

Ze laat wel iets van zich horen, maar ze komt echt zelden langs en reageert vaak ook niet op berichtjes. Dat is echt raar want we kennen elkaar sinds we 11 zijn en zagen elkaar jarenlang zeker 2x per week. We gingen wel vaak samen sporten, en dat kan ik nu even niet. Ze is wel superdruk, dat weet ik. Maar misschien dan idd toch maar eens aankaarten.

Aaah Charlie, wat naar! Hier is het erg herkenbaar, toen ik erachter kwam dat ik zwanger was van N. begon er langzaam een rotperiode voor ons. Er zijn een aantal familieleden ernstig ziek geweest (en nog steeds helaas), ik ben mijn oom plotseling verloren enz. enz. ik had me ook voorgesteld dat mijn vriendinnen meer zouden meeleven in de zwangerschap, maar ik had ook meer steun verwacht in het hele verwerkingsproces wbt zieke familieleden en overleden mensen in mijn omgeving. Maar helaas, ik heb in mijn zwangerschap weinig tot niks vernomen van bepaalde mensen. Zelfs op mijn babyshower kwam de helft niet opdagen terwijl ze wel hadden toegezegd te komen, maar laatste moment kwam er iets tussen. Ik heb dit een tijd heel moeilijk gevonden, en op de babyshower werd ik aangesproken door een vriendin over mijn verwachtingspatroon naar anderen toe. Zij vond dat het te hoog lag, maar durfde wel over bepaalde mensen te klagen die zich op het laatste moment bij haar hadden afgemeld. Heel dubbel dus, ik heb toen de twee vriendinnen die toen over waren gebleven laat op de avond (ene sprak me dus daarop aan, ander zat ernaast) uitgelegd hoe ik me voelde en was behoorlijk emotioneel eronder. Ergens vond ik het heel misplaatst maar ben me wel bewust geworden dat ik inderdaad misschien teveel verwacht, in de weken daarna heb ik langzaam afstand genomen van bepaalde mensen en heb ik mijn grenzen duidelijk aangegeven. Nu merk ik, dat er langzaam andere mensen bijkomen, die in deze levensfase horen (blijkbaar denk ik dan maar)... Maar dit is natuurlijk niet zonder slag of stoot gegaan, het heeft me echt allemaal wel wat gedaan... maar achteraf gezien denk ik dat het goed is dat ik meer afstand heb genomen. Nu merk ik nl. met kraamvisite ook wie er de moeite nemen om langs te komen, en wie niet...

Ik begrijp héél goed wat je bedoelt ccc, zo ervaar ik het ook.

Er komen inderdaad wel mensen bij, gelukkig maar, anders was ik echt verdrietig geweest. Maar dat zijn wel veelal mensen die wat ouder zijn dan wij. En mensen van vroeger enzo. Bij mijn man is het trouwens hetzelfde. Zo jammer. Ben benieuwd hoe dat is als ze er zijn.

Van onze oude vriendenkring is niks meer over en toen we verhuisden naar een dorp verderop is het volledige contact verwaterd. Met 2 heb ik helemaal geen contact meer en met 3 nog zeer sporadisch. Er is helemaal niks meer van over. Ik heb me daar heel verdrietig om gevoeld, maar inmiddels heb ik dat los gelaten. In onze nieuwe woonplaats heb ik nieuwe vriendinnen gemaakt en 2 daarvan zijn me nu heel erg dierbaar.

Ja het is bij mij een lang verhaal eigenlijk, en ben soms best nog teleurgesteld in bepaalde mensen... Maar probeer het los te laten, maar jammer blijf ik het wel vinden... Gekke is, ik merkte ook aan mezelf dat ik bijv. nadat N. geboren was niet de vriendin smste/ belde die ik al 13 jaar ken, maar dat ik eerst anderen op de hoogte heb gesteld...

Wbt de peettante, ik weet niet of ik er nog achter zou staan om haar peettante te laten zijn van één van mijn kids (of beiden)... Ik denk dat ik wel een gesprek zou aangaan om dit aan te kaarten en er eventueel ook wat mee te doen... Maar miss. ben ik iets te zwart-wit hierin hoor...

Mijn man en ik zijn ook peetoom en peettante (nou ja, meer knuffeloom en knuffeltante want hij is niet gedoopt) van ons neefje. Maar wij hebben in de zwangerschap ook niet superveel interesse getoond (wel naar echo's gevraagd en toen ze de 4d-echo bij hadden die wel samen gekeken omdat zij zo trots waren), het stond toen toch wat verder van ons af. Sinds neefje geboren is is het wel heel anders!

Het is soms wel lastig om in te schatten of het echt desinteresse en uit elkaar groeien is, of dat het te maken heeft met het moeilijk in kunnen leven in jullie situatie maar wat straks wel weer beter gaat.
En ik vind ook dat je bepaalde dingen beter door hebt als je zelf wel kinderen hebt, ik dacht eerst bij mijn schoonzus veel vaker "ach, doe niet zo moeilijk" dan nu we zelf ook een kindje hebben.

Ik herken het ook wel goed, van beide kanten. Sommige vrienden van mijn man zijn niet eens op kraamvisite gekomen en met sommige vriendinnen ging het langzaam aan steeds minder dat we een klik hadden, begon ook al in de zwangerschap. We staan gewoon heel anders in het leven denk ik. Ik vind het wel heel jammer, maar ik heb gelukkig nu wel hele leuke lieve vriendinnetjes ook met kindjes waar ik het heel goed met kan vinden.

Ahh dat is niet leuk! maar helaas wel herkenbaar.. ik had ook vaak t gevoel dat niemand iets interesseerde maar wij zijn ook de eerste van onze vrienden en hun zijn nog bezig met studies carriere of wonen net samen ect. Een kindje past nog niet in hun leven en vergeten helaas ons geluk. Nu de kleine er is is wel iedereen langs geweest maar daarna ook nooit een berichtje hoe t gaat zelfs niet van een aantal toen hij in het ziekenhuis lag..ik snap heel goed dat je teleurgesteld bent maar probeer er niet teveel om te piekeren jullie hebben straks 2 prachtige kindjes en er zijn vast genoeg mensen om dat geluk mee te delen.