Wie herkent dit gevoel?

Laat ik voorop stellen dat ons tweede kindje echt heel gewenst is, maar ik vraag me af om er hier meiden zijn die dit gevoel herkennen.

Zoals ik ook al in een ander topic schreef, mensen 'waarschuwen' onderhand alleen maar voor een tweede. Wacht maar R is zo makkelijk dan is nmr 2 vast heel moeilijk En waar begin je aan etc etc.
Ik probeer het te negeren maar soms zet het me toch wel aan het denken. Ik weet dat die eerste tijd niets voor mij is, afgaande van de situatie en het huilen van R, ik ga daarom van de ergst mogelijk situatie uit wanneer nmr 2 er is. Heb geen illusies dat het allemaal geweldig zal zijn, een roze wolk etc etc.
We zeggen ook tegen elkaar, die eerste maanden moeten we gewoon samen 'overleven'. Daarna wordt het vanzelf veel leuker, en een tweede heb je voor altijd en niet alleen voor de eerste maanden.

Maar soms denk ik nu al weleens, maar beginnen we toch aan? Het is nu allemaal zo makkelijk wat gaan we toch weer doen? Natuurlijk weet ik dat het ook strakjes vanzelf weer beter gaat, maar door verhalen en opmerkingen van mensen denk ik af en toe...pfff

Ik kan me nu ook echt nog niet voorstellen dat ik ooit net zoveel van nmr 2 ga houden als van R. dat is zo onbeschrijfelijk veel.

Ik heb zelfs, echt heel slecht, gehad stel dat dit mis zou gaan dan houden we het hierbij en komt er geen tweede meer(ondanks we dat graag willen)

Wie herkent die 'angst' voor het hebben van twee kindjes?

Dus nogmaals natuurlijk is dit kindje enorm gewenst maar door opmerkingen van anderen denk ik weleens, waar beginnen we toch aan.

Ik zag vreselijk tegen de eerste tijd op. Was bang dat ik weer maanden niks kon doen zonder baby bij me te houden en anders een huilende baby te hebben. Mensen zeiden dat ik het nu pas echt druk zou krijgen enz.

Ja, druk is het wel maar het is geweldig. Nog zo'n lief kindje erbij! En ja ik hou net zoveel van M. als van J., de band is natuurlijk anders maar echt ze is net zo leuk, lief, schattig en geweldig. En ja dat leek me onmogelijk toen ik zwanger was.

Uiteraard zijn er dagen dat ik moe ben, geen zin heb en het even heel zwaar vind. Maar 90% van de tijd geniet ik van de tijd samen met m'n twee kindjes.

Ergens wel herkenbaar, maar hier speelt ook mee dat deze zwangerschap nogal onverwacht kwam. Nu de zwangerschap op zijn eind loopt kan ik bijna niet wachten totdat het zover is. Het wordt zwaarder icm met het werk en die eerste maanden duren maar even, voor je het weet zijn ze voorbij. Je groeit toch met je kind(eren) en de situatie mee.
Ik kan het wat meer relativeren, ook al weet ik dat het énorm druk gaat worden met een (af en toe pittige) peuterpuber, een baby en het bedrijf dat 2 weken na de bevalling gewoon weer begint/doorgaat...

Ik herken het wel, en ik ben ook veel gewaarschuwd voor een tweede. Ik was ook echt bang soms. Ik kan eerlijk gezegd ook neit zeggen dat het me is meegevallen maar dat kwam ook door mijn depressie (of voornamelijk, denk ik).

Bedankt voor jullie reacties.

Ik weet natuurlijk wel dat ik net zoveel van ons tweede kindje zal gaan houden, en dat er dagen zijn dat ik ze beiden misschien wel achter het behang kan plakken maar natuurlijk zal uiteindelijk het genieten ook wel veel meer zijn.

Maar tussen verstand en gevoel zit soms zoveel verschil...daarom ga ik nu gewoon uit van wederom een flinke huilbaby die altijd wakker is, dan kan het altijd nog wat meevallen.

Het gevoel wat jij hebt herken ik wel en ben niet eens zwanger. Maar vaak denk ik ook van ja waar gaan we aan beginnen als het zover is. Het is nu allemaal zo makkelijk.

Ik denk dat er altijd mensen zijn die uitgaan van het negatieve. Toen ik zwanger was kreeg ik ook alleen maar reacties a la 'waar beginnen jullie aan, moeten jullie niet nog genieten met z'n tweeën, een kleintje kost zoveel tijd/energie/geld etc.'

Ik denk ook dat je er nu meer tegenop ziet omdat je weet hoe is of kan zijn. Voordat je kindjes hebt kan je je dat gewoon niet voorstellen. Vandaar ook vaak de opmerkingen. Ik geef toe dat wij vóór S. ook eigenlijk niet écht wisten waar we nou precies aan begonnen.

Heb in het andere topic ook al gereageerd, maar wil wel nog even kwijt dat ik het oprecht jammer vind dat je er zo'n naar gevoel van krijgt en zulke gedachtes krijgt.

Het hoeft helemaal niet zo te zijn dat een tweede kindje niet net zo makkelijk is als de eerste. Ik denk ook dat het wel een beetje de angst is omdat je niet weet wat je te wachten staat en net als dat je je misschien niet voor kon stellen dat je zoveel van R. zou houden, kun je dat nu ook niet. Dat komt echt helemaal goed.

Probeer ondanks alles toch positief te blijven. Je partner en jij hebben al besproken dat de eerste maanden zwaar worden en jullie hier samen doorheen moeten, dat is ook heel wat waard (realistisch beeld). Het zal best pittig worden in het begin, maar als je eenmaal je ritme te pakken hebt dan komt het allemaal wel goed.

Nogmaals, ik herken het ook en ik ben niet eens zwanger, maar toen ik dat wel was, waren dat ook de dingen die ik als eerste te horen kreeg. Lekker positief.

M@niek schreef:Het gevoel wat jij hebt herken ik wel en ben niet eens zwanger. Maar vaak denk ik ook van ja waar gaan we aan beginnen als het zover is. Het is nu allemaal zo makkelijk.

+1

Dank je wel Makamba!

Ik probeer me er ook zo min mogelijk van aan te trekken maar het lijkt wel een opmerking die vrijwel iedereen even moet maken. Ow nou als R zo makkelijk is hou je hart maar vast, dan wordt deze vast heel moeilijk! Een paar keer kan ik nog wel denken 1 oor in, andere uit maar als iedereen dat zegt dan ga ik me toch afvragen of ik het allemaal niet verkeerd heb ingeschat dadelijk..terwijl je er nog niets van kan zeggen.

We gaan er nu ook heel anders in als bij de eerste, je weet dat het echt niet alleen maar leuk is, ik kan nu al opzien tegen de eerste weken maar ik weet nu ook wel dat het na de eerste 'vervelende/drukke' maanden vanzelf ook enorm leuk wordt. En wie weet laat ons kindje wel zien dat het ook anders kan de eerste maanden.,

Ik ben nu over sommige dingen wel zekerder van mijn 'mening' dat weer wel. Ik wil gewoon meteen flesvoeding geven wat er ook gezegd wordt, ik wil ook graag in het ziekenhuis bevallen en gewoon daarna zoveel mogelijk ons ding doen en niet zoals anderen denken dat het hoort.

Het zoontje van mijn schoonzusje was ook supermakkelijk,toen ze zwanger was van de tweede zei iedereen ook,de 2e is vast niet zo makkelijk en je zal het zwaar krijgen.. nou niets van waar,haar dochter sliep met een week al door,huilt bijna nooit,alleen voor de fles en ze is dus net zo makkelijk als haar grote broer. Dus laat mensen maar zeggen,je weet het toch niet van tevoren,het kan dus ook heel erg meevallen.

Ik snap die waarschuwende mensen echt niet, ik bedoel, ik weet als geen ander dat het soms heel anders loopt dan je denkt, maar ik zou soms de reacties wel eens willen horen als ik tegen mensen met een baby of dreumes ga zeggen: 'Tja, mijn zoon ontwikkelde zich de eerste anderhalf jaar ook volgens het boekje en nu heeft hij autisme, dus tjaaa...'

Mensen moeten gewoon eens hun negatieve gedoe voor zich houden.

Ik herken het maar toch wil ik ook graag een tweede. De eerste 2 jaar denk ik echt te moeten gaan overleven omdat ik het dan rete druk zal hebben (dat denk ik dan, hoeft helemaal niet zo te zijn) en dus weinig tot geen tijd meer zal hebben voor mezelf. Ook denk ik heel erg aan een niet gezond kindje! Huilbaby of een tweeling want dat kan ik denk ik al helemaal niet aan! Sorry dat klink stom maar zo voel ik het wel. Maar als in de toekomst ga kijken dat ik met mijn gezin lekker aan tafel zit met dus 2 pubers dat lijkt me echt zo geweldig! Ik ben zelf eningkind en het lijkt me echt geweldig om een groter gezin te hebben!

En toch lijkt me het weer heerlijk om een kleine baby in huis te hebben

Ik maakt me er zelf van tevoren druk om of ik de tweede wel net zo leuk zou vinden als Yara en of ik er net zoveel van zou houden. En ik kon me er nog drukker om maken of Yara het wel leuk zou vinden en of ik nog genoeg tijd voor haar zou hebben.
En ja, de tweede is het eerste jaar niet net zo makkelijk geweest als de eerste en het is ontzettend zwaar geweest, maar ik ben stapelgek op mijn kleine vent en ik vind het heerlijk om de kinderen samen te zien spelen en knuffelen. Ik zou zelfs over een paar jaar wel een derde willen .

ik vraag me ook regelmatig af waar we in vredesnaam aan begonnen zijn. Als onze dochter lekker in haar vel zit dan zie ik het helemaal zitten, maar als zij wat moe of mopperig is, dan vraag ik me echt af hoe ik dit allemaal moet gaan combineren. Zeker omdat ze nog steeds zo ontzettend moeilijk in slaap valt. Ik ben echt heel bang dat we weer zo'n moeilijke slaper zullen krijgen en dan weet ik echt niet hoe ik dat allemaal voor elkaar moet gaan krijgen als mijn man overdag aan het werk is.

Ik neem mezelf voor om bij de eerstvolgende brutale opmerking te zeggen: 'tja, had ik maar abortus gedaan, was ik ervan af geweest.' (excuus voor mensen die zich hier heel gekwetst door voelen, het is ook een kutopmerking). Want ik word daar dus heel shagrijnig van, mensen die het nodig vinden om te vragen of het wel de bedoeling was, zo kort op Pepijn nog een kindje erbij. En er is me ook wel gevraagd of ik het wel leuk vond dat Pepijn een jongen was, dat ik daarom nu vast snel ddorging voor een meisje.

Ik was van te voren net als Liadan ook echt wel bang. Voor of ik het wel aankon, of ik hem wel net zo lief zou vinden. Maar vooral ook of ik M er niet tekort aan zou doen. Dat ze het niet leuk zou vinden, dat ze zich gepasseerd zou voelen.
En oke, een tweede erbij is zwaar. M was idd heel makkelijk, en T is iets minder makkelijk. EN was het zwaar. Maar toch heb ik nooit een moment spijt gehad. In het begin moest ik wel een klein beetje aan hem wennen. Maar dat was maar heel kort. En nu... ben ik zoooo blij met allebij mn kids. Ik hou van allebij evenveel. En geniet er zo van. En vind het zo mooi en bijzonder als ik ze samen zie. Ze zijn zo gek op elkaar.

Zijn er dan echt mensen die tegen jou zeggen, als je zwanger bent van de tweede, dat het vast een moeilijk kind gaat worden of vragen of je wel weet waar je aan begint? Of zijn het meer de verhalen die jij hoort en daarbij de conclusie trekt dat het allemaal negatief is en zwaar? In het eerste geval vind ik dat dan behoorlijk brutaal. Dat het tegenvalt, ja, daar kan ik over meepraten. Ik vond het zwaar, en ik heb mezelf wel af en toe afgevraagd waar ik aan begonnen was, daar ben ik heel eerlijk in. Maar dat was ook de combinatie van omstandigheden.

Als bepaalde mensen weer eens een opmerking maken moet je het terug reflecteren. Bv, iemand zegt tegen jou: dat word druk hoor 2 kinderen. Zeg jij terug? Dus jij vind dat druk? Nou ik misschien niet.
Of de opmerking, nu zullen jullie wel een meisje willen? Dan terug antwoorden, zou jij een meisje willen na een jongen? Mensen merken meestal op wat ze zelf willen of vinden.

Maar verv elend van zulke gedachten. Ik denk dat iedere moeder dat wel heeft als ze opnieuw zwanger is, of er vlak voor. Het is straks ook weer anders en hoe het gaat lopen, dat weet niemand van te voren. JA misschien is het druk, maar je hebt straks wel liefde terug van twee kindjes.

Wat een gezeur die opmerkingen en vervelend dat ze zo bij je blijven hangen. Het is denk ik helemaal niet nodig om er in te gaan met een idee van 'het kan wel eens heel zwaar gaan worden.' Dat kan en misschien is het wel een blije, tevreden baby of iets tussen deze twee uitersten in. Misschien kun je proberen deze vraagstukken los te laten en er blanco in te gaan, want je krijgt er toch geen antwoord op voor de kleine er is.

Mamsie hier zei ooit eens tegen mij "een broertje of zusje is het mooiste kado wat je je kind kunt geven" en ze had gelijk !

Natuurlijk baalt de 1 wel eens van de ander, vechten ze elkaar de kamer uit en heb je als ouder wel eens het gevoel gillend gek te worden, maar jee zo is het leven toch ook gewoon

Toen M.iek net geboren was had ik ook het gevoel altijd 1 achter te stellen man wat een schuldgevoelens had ik maar dat is samen met de hormonen en kraamtranen verdwenen.

Lekker laten lullen dus

Ik verwacht de eerste en soms schiet het mij ook naar de keel hoor, dan denk ik: 'We kunnen NOOIT meer op vakantie.. Nooit meer uitslapen!! Nooit meer weg...' Maar goed, het hoort er een beetje bij, aangezien je ze niet kan bestellen moet je maar afwachten of het een makkelijk kindje is of niet. Zegt mijn vriendin: (zelf kinderloos) 'He gets, straks krijg je een jankerd, wat doe je dan?' zegt mijn man heel scherp: 'Dan zetten we het op marktplaats.. weet je toch?' Op zo'n sarcastische toon. Alsof je er iets aan kan veranderen dat je kind niet zo makkelijk is.

Paper Crown schreef:Zegt mijn vriendin: (zelf kinderloos) 'He gets, straks krijg je een jankerd, wat doe je dan?'

Zegt ze dat serieus?

Sorry, maar ik vind het echt héél raar om dat te zeggen tegen een vriendin van wie de langgekoesterde kinderwens eindelijk wordt vervuld.

Susan schreef:

Paper Crown schreef:Zegt mijn vriendin: (zelf kinderloos) 'He gets, straks krijg je een jankerd, wat doe je dan?'

Zegt ze dat serieus?

Sorry, maar ik vind het echt héél raar om dat te zeggen tegen een vriendin van wie de langgekoesterde kinderwens eindelijk wordt vervuld.

Jaa. Een jankerd is nooit leuk maar je kan er eenmaal niets aan doen als het zo is. Maar ze heeft een sterkte afkeer van kinderen, ik vermoed omdat haar broertje toen zij 10 jaar was is overleden in de wieg. Ze ziet kinderen als een zorg, niets meer en niets minder. Ze snapte dan ook totaal niet dat we zo ver gingen voor een kindje.