Ben ik dan de enige single?

Zoals de titel het al zegt: Ben ik nou de enige single?

Ben ik nou de enige die met bijna 29 jaar nog nooit een relatie heeft gehad, nog nooit zelfs maar gezoend heeft of ooit verliefd geweest is?

Blijkbaar ben ik de moeite niet waard of is er iets heel geks met mij..

Bah wat een rotgevoel!

Nee hoor, je bent niet de enige. Helaas herken ik alles wat je zegt. En ik ben inmiddels ook al 26....

Misschien een idee voor julle om eens een gokje te wagen en het via een datingsite te proberen? Ik heb toch best veel scharrels en vorige partners via het internet leren kennen. In het dagelijks leven vind ik het nog best lastig om iemand te ontmoeten waarmee het klinkt. En als ik dan iemand leuk vind, dan is hij meestal al bezet.

Je bent vast niet de enige maar wel uniek denk ik. Bedoel single op je 29e is niet gek, zoveel mensen die alleen zijn in Nederland. Maar nog nooit ook maar een zien gewisseld? Dat is denk ik wel heel uniek. Maar of het erg is is een tweede.

Wat naar dat je je zo voelt. Ik herken het een beetje. Ik heb dan wel een aantal keer gezoend of wat gedate en gerommeld. Maar ben straks ook 25 en heb nog nooit een relatie gehad. Zelfs nog nooit een man "achter me aan gehad".. en dat met zulke mooie borsten

Via internet probeer ik ook wel. Maar ik wil eigenlijk niet weet ik veel hoeveel geld per maand betalen voor een datingsite. Knuz is gratis, maar daar ben ik nog weinig interessants tegengekomen. Heb me pas ook aangemeld op e-matching. Daar krijg je de eerste drie dagen gratis actief lidmaatschap, maar dat viel ook nogal tegen. Ben nog wel passief lid, dus mensen kunnen contact opnemen.
Maar volgens mij is het grootste 'probleem' dat je eigenlijk in een soort vicieuze cirkel terecht komt. De drempel wordt steeds hoger en je wensenlijstje steeds langer. Zo ervaar ik het wel tenminste. En goedbedoelde adviezen dat je niet te wanhopig moet zijn en je gewoon open moet stellen werken volgens mij ook niet echt. Of ik ben er nog niet achter hoe je dat moet doen:p

X

Staat deze week wel een interessant artikel over 'Happy Single' in Viva. En daarin werd gezegd, dat hoe langer Single vrouwen alleen zijn, hoe langer hun eisenlijst wordt en dat de prins op het witte paard daardoor nog langer uitblijft.

Het niet waard zijn van een relatie, vind ik trouwens kul. Want iedereen is het waard om een mooie relatie te hebben/krijgen.

Wat een wijze woorden op de late avond, Maura. Maar ik ben het wel met je eens. Iedereen is het waard om een relatie te hebben / krijgen.

Misschien dat de reactie van mensen om mij heen me ook wel negatief beinvloeden.. Soms vallen mensen zowat van hun stoel als ze dus horen dat ik nog nooit een relatie heb gehad.

Wat betreft een eisenlijst die langer wordt naarmate je ouder wordt en single bent dat herken ik wel heel goed.. het lastige is bijv dat je je leven helemaal hebt ingericht op het single zijn en het daardoor miss moeilijk is om daar iemand in toe te laten. Bij mij speelt dan weer mee dat ik het altijd moeilijk vind om iemand toe te laten in mijn leven, omdat ik gewoon een hele hoge muur om me heen heb gebouwd zodat mensen niet meer zo dichtbij kunnen komen en me niet meer kunnen kwetsen. Die muur voelt heel veilig maar hij werkt me ook weleens tegen.

Overigens datingsites heb ik ook genoeg geprobeerd maar daar kreeg ik heel vaak de meest gekke verzoeken binnen of mensen die ik echt niet serieus kon nemen.. en dat werkte dan ook weer niet mee aan het feit dat ik al negatief over mezelf denk..

Er is natuurlijk helemaal niks mis met op deze leeftijd vrijgezel zijn, als je inderdaad een happy single bent.. Zo niet, dan is dat natuurlijk heel vervelend.

Misschien zeg ik nu iets heel geks, maar misschien is het een idee als jullie eens onder jullie niveau gaan daten. Haha, dat klinkt gek, maar wat ik bedoel: het kan geen kwaad om je ego af en toe eens te boosten met aandacht van een man! En al zie je jezelf nooit met hem eindigen, het kan wel een leuke avond worden en zo niet, dan heb je weer een mooi verhaal ;-).

Ik denk dat het gewoon echt elke dag moeilijker wordt om jezelf open te stellen voor iemand als je nog nooit een relatie hebt gehad en je bang bent dat het nooit gaat gebeuren. Dan beland je in een cirkel waar je lastig uit komt. Dus, trek je stoute schoenen aan en date!

Dat klinkt misschien makkelijker gezegd dan gedaan maar ik denk dat jullie onzekerheid jullie in de weg staat om te zien dat er echt wel (leuke) mannen zijn die jullie aantrekkelijk vinden. En begin zoals gezegd dus eens met een kerel "onder je niveau". Dan voel je je misschien ook wat minder opgelaten. Daten is ook iets wat je een beetje moet leren, het zal altijd ongemakkelijk blijven als je iemand net leert kennen, maar als je het nooit doet is de drempel echt torenhoog.

Eigenlijk vind ik dat best irritant advies (sorry PB ). Ik weet niet hoe het bij andere meiden zit, maar het is niet alsof ik ze bij bosjes afwijs. Mannen vinden mij sowieso niet interessant, ook niet-leuke mannen niet..

Of bedoel je dat ik fluitende Marokkaantjes op straat een kans moet geven? Lijkt me niet he.. =P

Ik begrijp wel dat je het zo opvat, maar ik denk echt, dat je 9 van de 10 keer gewoon niet doorhebt als iemand interesse in je heeft. Dus ik denk dat er wel degelijk genoeg mannen zijn die met je zou willen daten, maar dat die misschien dus niet op je afstappen omdat je een muur om je heen hebt, omdat je niet toegankelijk lijkt.

Ik bedoel dus helemaal niet dat je niet moet zeuren en gewoon maar moet gaan daten, want ik weet ook wel dat het niet zo makkelijk is.

Ik herken het wel een beetje. Ik heb dan wel een (langere) relatie gehad, maar daarin ben ik dusdanig gekwetst dat ik sindsdien een muurtje om me heen heb gebouwd wat betreft relaties. En dat besef ik maar al te goed. Ik had sinds die klap altijd het gevoel dat niemand mij ooit leuk zou kunnen vinden, maar de laatste tijd merk ik toch dat het wat anders ligt. Vriendinnen wijzen me er altijd op dat jongens mij wél vaak leuk vinden, maar dat ik als een jongen alleen al naar me kijkt een knop omzet en afstandelijk(er) word. Er zijn genoeg jongens die mij leuk vinden (of als het over in de kroeg gaat, die mij leuk denken te kunnen gaan vinden), maar ikzelf houd het op afstand.

Wat dat betreft begrijp ik ook wat Powerbabe bedoelt. Ik leg de lat namelijk ook veel te hoog, niemand is in mijn ogen goed genoeg (al bedoel ik dat zo natuurlijk niet), ik stel onmogelijke eisen. En ik weet zelf nu ook dat ik dat doe om mezelf in bescherming te nemen. Bang om weer gekwetst te worden. Bang om me te geven. Bang om me open te stellen (terwijl ik me in andere situaties juist heel goed open kan stellen). Bang voor het onbekende. Daarom heeft Powerbabe in mijn ogen ook gelijk dat het wellicht slim kan zijn (in mijn geval tenminste) om 'onder mijn niveau' (om het zo maar te zeggen) te gaan daten. Want hoe langer ik die muur om heen blijf houden hoe moeilijker het wordt als ik straks iemand tegen kom die echt goed bij me zou passen.

Maar dat betekent natuurlijk niet dat het gemakkelijk is, vooral omdat je gewend bent om op deze manier te reageren, tegen jongens/relaties/dates aan te kijken en het dus eng en onwennig is om het anders te doen. Maar het is het denk ik wel waard om het te proberen! En dat ben ik zelf ook van plan

Je bent niet de enige single Ik ben 24 en buiten wat losse scharrels heb ik ook nog nooit een serieuze relatie gehad. Ik heb dat op zich niet zo, dat ik een enorme eisenlijst heb wat mannen betreft (als een jongen gewoon leuk is, kan ik hem ook makkelijk leuk gaan vinden). Voor mij is humor wel het allerbelangrijkste.

Misschien zou je nieuwe dingen kunnen gaan proberen? Een nieuwe sport, hobby, of een nieuwe kroeg in een andere stad. En dan niet gaan stappen met 1 vriendin, want dan stappen mannen niet zo snel op je af. En als je met een grote groep bent, regelmatig naar de bar om de drankjes te halen. Juist op dat soort plekken heb je snel aanspraak.

Ik heb op mn werk vorige week een leuke man ontmoet (moet het even kwijt ). Nooit verwacht, maar misschien ook maar goed ook.

Ik ben na 9 jaar weer single, en ik ben nu 31. Ik heb nooit echt gedate, ik zou ook bij god niet weten hoe ik dit in de toekomst ( want nu zit ik er nog lang niet op te wachten ) moet aanpakken.

Dus wat dat betreft kan ik me de onzekerheid heel goed voorstellen.
Nog nooit een relatie of zelfs nog nooit gezoend, daar kan ik dan weer niet over meepraten. Dat lijkt me best lastig, en toch een extra drempel.

Maar blijf gewoon jezelf, zorg ervoor dat je jezelf leuk vindt en ook in je eentje happy bent. Een relatie is geen must, en misschien sta je er wel wat relaxter in als je dat in je achterhoofd houdt?

Hoe gaat het nu met je PS?

Sogood schreef:Hoe gaat het nu met je PS?

Het ging de afgelopen dagen heel goed, voelde me heel sterk. Maar gisteren aan het einde van de middag ben ik ingestort en heb een enorme jankbui gehad die tot diep in de nacht heeft geduurd.

Vandaag maar ff lekker rustig aan doen, ik mag een chilldagje van mezelf. Morgen schouders er weer onder!

Fijn dat dit topic geplaatst wordt, want soms heb ik het idee dat ik de enige ben. Ik heb ook nooit een relatie gehad, heb ook nooit gezoend. En dat ik vrijgezel ben vind ik nog te verkroppen (want er zijn wel meer vrijgezellen van mijn leeftijd), maar het meest vervelende is dat voor zover ik weet nooit iemand achter mij heeft aangezeten, of verliefd op mij is geweest. Dat maakt me soms heel onzeker: ben ik dan niet aantrekkelijk genoeg?

Aan de andere kant weet ik ook van mezelf dat ik niet altijd benaderbaar ben, zeg maar. Ik ga niet veel uit, en ik reageer ook al snel een beetje afhoudend op jongens (of ik moet ze echt heel leuk vinden). Maar dat wil niet zeggen dat ik het nooit probeer. Ik ben een tijd behoorlijk verliefd op iemand, en ik heb toen al mijn moed bij elkaar gesprokkeld om het hem te laten weten, maar hij bleek niet hetzelfde te voelen voor mij.

Ik wou soms dat er gewoon eens een jongen mij mee uitvroeg of zo. Al vind ik hem helemaal niet leuk, gewoon als bevestiging dat sommigen blijkbaar wel voor me vallen

Aletta schreef:Fijn dat dit topic geplaatst wordt, want soms heb ik het idee dat ik de enige ben. Ik heb ook nooit een relatie gehad, heb ook nooit gezoend. En dat ik vrijgezel ben vind ik nog te verkroppen (want er zijn wel meer vrijgezellen van mijn leeftijd), maar het meest vervelende is dat voor zover ik weet nooit iemand achter mij heeft aangezeten, of verliefd op mij is geweest. Dat maakt me soms heel onzeker: ben ik dan niet aantrekkelijk genoeg?

Aan de andere kant weet ik ook van mezelf dat ik niet altijd benaderbaar ben, zeg maar. Ik ga niet veel uit, en ik reageer ook al snel een beetje afhoudend op jongens (of ik moet ze echt heel leuk vinden). Maar dat wil niet zeggen dat ik het nooit probeer. Ik ben een tijd behoorlijk verliefd op iemand, en ik heb toen al mijn moed bij elkaar gesprokkeld om het hem te laten weten, maar hij bleek niet hetzelfde te voelen voor mij.

Ik wou soms dat er gewoon eens een jongen mij mee uitvroeg of zo. Al vind ik hem helemaal niet leuk, gewoon als bevestiging dat sommigen blijkbaar wel voor me vallen

Heel erg herkenbaar ja!

Jullie zijn niet de enige single, ik ben er ook eentje! Ben 26, nog geen serieuze relatie gehad, wel gezoend en sex gehad!

Ik woon nu bijna 3 jaar op mezelf en in het begin vond ik het heerlijk! Ik was bijna 24, dus wie deed me wat! Ben nu inmiddels bijna 27 jaar en het single zijn begint me toch wel te vervelen en soms moet ik er ook weer niet aan denken om constant op iemands lip te zitten! Waarschijnlijk verdwijnt dat gevoel als sneeuw voor de zon als ik " mijn ware" tegenkom, maar die is inmiddels nog niet voorbij gekomen. En ook heb ik nog nooit interesse gehad van jongens, daar komt ook bij kijken dat ik vaak voor wat oudere mannen val. Ik wil de jongens/mannen van mijn leeftijd niet over 1 kam scheren, maar ik vind ze niet allemaal even volwassen. Nadeel van op een oudere man vallen is dat ze vaak een relatie achter de rug hebben en ook kinderen hebben en dat is voor mij dus echt allemaal nieuw. Toch ben ik er ook weer van overtuigd dat, wanneer het echte liefde is, die verschillen we te accepteren zijn van elkaar. Tja, blijft lastig!

Ik heb ook een soort van 'muurtje' opgebouwd helaas. Ik krijg wel aandacht van mannen, maar zodra ze maar een trekje van mijn ex hebben haak ik af (terwijl het nergens op slaat). Achteraf kan ik mezelf dan voor mijn kop slaan. Anderen zeggen dat ik de lat veel te hoog leg en teveel eisen stel. Maar ik wil gewoon een vent waarvan ik denk; 'Die's leuuuuuuuuuk!!!' en waarvan ik echt kriebels krijg.

Ohh wat een opluchting dit topic.

Ik dacht echt serieus dat ik de enige was.
Inmiddels ben ik 23 en heb ik nog nooit een relatie gehad.
Zelfs nog niet verder gegaan dan een kus op de mond.
Afgelopen periode wel gedate met verschillende jongens, maar iedere keer was het het gewoon niet.

Ik herken jullie verhaal heel goed, ook mijn eisen worden steeds hoger omdat ik geniet van de vrijheid en ik mezelf ook wil beschermen.
Maar nu ik afgestudeerd ben, er in m'n vriendenkring getrouwd worden en kinderen komen, knaagt er weer iets van binnen.
Ik ben niet jaloers op hen, absoluut niet, ik gun m'n vriendinnen het beste, maar ook ik wil graag een leuke en lieve vriend.

Probleem is dat ik zelf niet uitga, ik ga niet naar de sportschool en op m'n werk zijn er allemaal maar vrouwen ... waar moet ik m'n prins op het witte paard dan tegenkomen?

Antibes schreef:Eigenlijk vind ik dat best irritant advies (sorry PB ). Ik weet niet hoe het bij andere meiden zit, maar het is niet alsof ik ze bij bosjes afwijs. Mannen vinden mij sowieso niet interessant, ook niet-leuke mannen niet..

Of bedoel je dat ik fluitende Marokkaantjes op straat een kans moet geven? Lijkt me niet he.. =P

Hier wil ik even op inhaken want serieus kan mij niet voorstellen dat mannen niet in jou geintereseert zijn? Je bent een mooie meid om te zien met een heel goede intelligentie. Of heb je misschien het idee dat mannen dit afschrikt, bang zijn bij het idee dat ze niet op jouw niveau mee kunnen komen?

Over hoe ouder hoe meer eisen kan ik mij goed voorstellen, maar waarom veel eisen stellen aan een man als je zelf ook niet perfect bent. Stel je voor jezelf in je eigen kunnen dan ook hoge eisen? Wordt je daar gelukkig van? Natuurlijk wil je een man waarmee je op niveau kan zitten maar je hoef toch niet met een man bij iedere gedachtengang op een lijn te zitten?

Ik ben sinds kort ook weer single. Ik ben dan wel getrouwd (geweest) en heb dus wel sex gehad en een vorige relatie maar na 11 jaar ben ik opeens weer single. Ook een hele rare gedachte! En ik ben er echt van overtuigd dat niemand mij leuk vindt... :-(