Wat vond jij het vervelendste

Tijdens de bevalling van de oudste vond ik de verpleegkundige erg vervelend, die maakte nogal wat lullige opmerkingen, bijvoorbeeld dat ik niet mocht zeuren want ik had het kind erin gekregen, dan kreeg ik het er ook weer uit. Op zo'n botte toon. En ik zeurde helemaal niet verder. Gelukkig werd de dienst overgenomen door iemand die wel aardig was.
Bij de tweede was er niks vervelend, behalve dat het zo snel ging dat ik het mentaal niet bij kon houden. Ja ik vond het irritant dat zij voor mijn idee de spullen niet snel genoeg klaarzette terwijl ik persdrang had, maar achteraf hebben ze dat in een paar minuten gedaan en hadden ze het echt niet sneller kunnen doen.
Bij de derde vond ik het vervelend dat mijn vriend naar koffie stonk. Dat heb ik een keer of vijf gezegd maar elke keer als hij bij mij onder de douche kwam kijken rook hij daar weer naar, ben op een gegeven moment echt even boos geworden.

Dat ik van 90% van mijn bevalling niets heb meegekregen door een migraine aanvsl en daardoor alles aan mijn vriend moest vragen mbt hoe alles gegaan was. Hij was zo van slag door hoe ik er bij lag (niet aanspreekbaar, spierwit en slap) dat hij zich helaas ook veel niet meer kan herinneren

De anesthesist. Jezus, hij was echt zo'n lolbroek op de verkeerde moment. Hoewel ik na de prik wel heel braafjes "danku" zei.

Bij mij komen nu allemaal van die kleine dingetjes naar boven, die op dat moment heel groot of pijnlijk waren..
- De verloskundige die de stagiaire heel uitgebreid ging lopen uit te leggen hoe ze een katheter moest zetten bij me. Toen ik zei dat ik wilde dat de vk dat zelf zou doen tot 3* toe zeggen: "maar zij kan het ook heel goed hoor.." en gewoon doorging. Totdat ik heel hard gilde: "NEEEEeee! Jij doen!" Grrr...
- Dat tijdens de persweeën de verloskundige me vertelde dat ik moest stoppen en me als een klein kind boos toe begon te spreken dat ik het niet goed deed.....
- L is s nachts geboren en ik moest die dag en nacht in het ziekenhuis blijven. S ochtends kwamen de zusters om L te wassen en vroegen aan mij of ik erbij wilde zijn. Ik wilde er zoooo graag bijzijn, maar ik kon het fysiek niet opbrengen. Ik kon niet staan, niet lopen, niet zitten, ik kon niet eens omdraaien in bed of L uit haar wiegje pakken.. Dat ik toen nee moest zeggen en zij L gingen wassen voor het eerst deed pijn
- Dat ik echt 3 uur op een coldpack heb moeten wachten s ochtends en echt pas na tig keer vragen eindelijk kreeg...
- Mijn ouders EN mijn schoonouders die allemaal tegelijk voor het eerst hun kleinkind kwamen bewonderen en eigenlijk elkaar de tijd niet gunde. Was een heel ongemakkelijk moment.
- Dat ik heel veel te drinken kreeg uit een kan (ik moest plassen alvorens ik naar huis mocht), vervolgens een katheter kreeg (ow, nog zo'n nare ervaring.. In 1,5 dag tijd 8 katheters geplaatst krijgen, terwijl je helemaal open en gehecht bent beneden..) en dat ze vervolgens mijn katheter gingen legen in dezelfde kan als waaruit ik had gedronken om te kijken hoeveel vocht er precies nog in mijn blaas achter was gebleven.. Euhm ja, lekker fris.. Misschien ook al tig keer gedaan bij voorgangers...

Dat van alle verpleegkundigen die ik die dag aan m'n bed heb gehad er geeneen heeft gezegd dat een CTG geen rugweeën meet. Op een gegeven moment moest ik de weeën echt wegpuffen, maar op de CTG was amper een verhoging te zien. Hierdoor raakte ik in paniek want als het nu al zo'n pijn deed, hoe moest een echte wee dan voelen? Door de paniek ging ik hyperventileren en het lukte niet om daar zelf uit te komen.

En verder de verpleegkundige die me 's nachts kwam helpen. Ik ben om 23:38 uur bevallen, en toen m'n vriend om 2 uur naar huis moest ben ik zo'n beetje aan m'n lot overgelaten. N. lag in een wiegje naast me en begon te huilen. Maar ik lag, net gehecht, in een hoog ziekenhuisbed en wist totaal niet hoe ik haar op moest pakken en goed aan moest leggen, laat staan nog het in en uit bed hoppen. Ik op de bel drukken voor een verpleegkundige, zegt ze: "Je mag haar gewoon pakken hoor!" Ja duh, maar hoe? Daarna lukte het aanleggen niet, tot haar grote frustratie. Op een gegeven moment ging ze de LK zoeken maar die was bezig bij een bevalling dus moest ik het maar doen met een "Blijf het maar proberen" en verdween mevrouw. Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld als die nacht.

Zelda schreef:Toen mijn zoontje net een dag oud was had ik ook zo'n zure verpleegster. Ging mijn zoontje huilen tijdens het stilte-uurtje (lag toen nog in het ziekenhuis) pakte zij hem op en ging hem 'vermanend' toespreken dat hij niet mocht huilen en dat hij stout was. Dat sloeg echt helemaal nergens op. Ik was veel te zwak om hem überhaupt uit bed te halen en ik durfde ook niks te zeggen. Ik vond het echt niet leuk.

tss had je hem nog niet eens geleerd dat hij stil moest zijn in het stilte uurtje, wat een opvoeding.

Hoe haalt zo'n mens het in haar hoofd. Het is voor zo'n kleintje al heftig genoeg en dan ook nog eens iemand die hem streng toe spreekt.

Tijdens de bevalling het prikken, gelukkig kon ik heel goed aangeven waar ik goed te prikken was. Op de kraamafdeling eigenlijk een zuurpruim van een zuster.

Niets wat ik me kan herinneren... Had lieve verpleging, geweldige zuster (en vriend) die me door de persweeën zuchten... Nee geen nare ervaring gelukkig!

Novalee schreef:Dat van alle verpleegkundigen die ik die dag aan m'n bed heb gehad er geeneen heeft gezegd dat een CTG geen rugweeën meet. Op een gegeven moment moest ik de weeën echt wegpuffen, maar op de CTG was amper een verhoging te zien. Hierdoor raakte ik in paniek want als het nu al zo'n pijn deed, hoe moest een echte wee dan voelen? Door de paniek ging ik hyperventileren en het lukte niet om daar zelf uit te komen.

En verder de verpleegkundige die me 's nachts kwam helpen. Ik ben om 23:38 uur bevallen, en toen m'n vriend om 2 uur naar huis moest ben ik zo'n beetje aan m'n lot overgelaten. N. lag in een wiegje naast me en begon te huilen. Maar ik lag, net gehecht, in een hoog ziekenhuisbed en wist totaal niet hoe ik haar op moest pakken en goed aan moest leggen, laat staan nog het in en uit bed hoppen. Ik op de bel drukken voor een verpleegkundige, zegt ze: "Je mag haar gewoon pakken hoor!" Ja duh, maar hoe? Daarna lukte het aanleggen niet, tot haar grote frustratie. Op een gegeven moment ging ze de LK zoeken maar die was bezig bij een bevalling dus moest ik het maar doen met een "Blijf het maar proberen" en verdween mevrouw. Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld als die nacht.

Ja, dat had ik dus ook! Ik heb uiteindelijk de hele avond en nacht L gewoon bij mij op mijn borst gehouden. Ik vond het zo vervelend dat dat kleine hummeltje in zo'n glazen aquarium naast me stond, waar ik niet eens met mijn hand in kon om haar aan te raken. Laat staan als ze ging huilen, ik op het knopje drukte van de zuster en dat ze dan na 5minuten eens aankwam.. Rotgevoel is dat.

Ik heb eigenlijk tijdens mijn bevalling niets als vervelend ervaren.
Mijn vriend deed het echt super, en de gyn en verpleegkundige die er bij waren, waren geweldig.
Hielden hun kop dicht tijdens een wee, ook al was het midden in een zin, en gingen daarna gewoon verder met praten.
Er was alleen heel even een vuilniszak in zo'n aparte soort klem die de bovenkant dichtklemt, en als je dan met je voet ergens op drukt gaat die open.
Die zak was net nieuw, dus bij iedere doekje dat er in ging, ging dat ding onwijs kraken, dat was het enige waar ik last van had hahaha.

Ben wel boos op de zuster van de kraamafdeling waar ik lag, zij heeft mijn knuffeltje kwijt gemaakt (die ik al praktisch sinds mijn geboorte heb), door heel onzorgvuldig mijn bed te verschonen. Ze zegt alles nog nagezocht te hebben, maar ik geloof er geen reet van. En ze leek totaal niet door te hebben hoe belangrijk het knuffeltje voor mijn was.
Kan er serieus nu nog om huilen.

Oh ik had wel een vrouw naast me die had een keizersnee gehad, kon dus haar kindje niet zelf pakken (wist ik niet) en dat meisje had zo'n verschrikkelijk hoog huiltje... Knettergek werd ik ervan. Sliep ik bijna begon ze te huilen, was zij stil begon dochter te huilen. Naderhand hoorde ik haar tegen haar man zeggen dat ze haar dochter niet eens kon pakken, en ik me maar irriteren, toen voelde ik me toch echt wel even schuldig!

de controle over mijn lichaam kwijt te zijn, dat vond ik vreselijk!!

verder irriteerde ik me aan het binnelopen van mensen... ik denk dat ik niet overdrijf als ik zeg dat er op de dag van mijn bevalling 15 verschillende mensen aan mijn bed zijn geweest!!

snoezel schreef:

Novalee schreef:Dat van alle verpleegkundigen die ik die dag aan m'n bed heb gehad er geeneen heeft gezegd dat een CTG geen rugweeën meet. Op een gegeven moment moest ik de weeën echt wegpuffen, maar op de CTG was amper een verhoging te zien. Hierdoor raakte ik in paniek want als het nu al zo'n pijn deed, hoe moest een echte wee dan voelen? Door de paniek ging ik hyperventileren en het lukte niet om daar zelf uit te komen.

En verder de verpleegkundige die me 's nachts kwam helpen. Ik ben om 23:38 uur bevallen, en toen m'n vriend om 2 uur naar huis moest ben ik zo'n beetje aan m'n lot overgelaten. N. lag in een wiegje naast me en begon te huilen. Maar ik lag, net gehecht, in een hoog ziekenhuisbed en wist totaal niet hoe ik haar op moest pakken en goed aan moest leggen, laat staan nog het in en uit bed hoppen. Ik op de bel drukken voor een verpleegkundige, zegt ze: "Je mag haar gewoon pakken hoor!" Ja duh, maar hoe? Daarna lukte het aanleggen niet, tot haar grote frustratie. Op een gegeven moment ging ze de LK zoeken maar die was bezig bij een bevalling dus moest ik het maar doen met een "Blijf het maar proberen" en verdween mevrouw. Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld als die nacht.

Ja, dat had ik dus ook! Ik heb uiteindelijk de hele avond en nacht L gewoon bij mij op mijn borst gehouden. Ik vond het zo vervelend dat dat kleine hummeltje in zo'n glazen aquarium naast me stond, waar ik niet eens met mijn hand in kon om haar aan te raken. Laat staan als ze ging huilen, ik op het knopje drukte van de zuster en dat ze dan na 5minuten eens aankwam.. Rotgevoel is dat.

Ik lag op een tweepersoonskamer en de eerste anderhalve dag was er een andere mama. Zij was doof, en het was moeilijk communiceren, maar zij heeft mij zoveel geholpen. Dankzij haar hoefde ik helemaal niet te wachten op de verpleegsters, zij hielp me om Louise uit het wiegje te halen en weer terug te leggen en ze heeft mij ook enkele malen geholpen om recht te staan uit bed en me het toilet op geholpen.

Ik had wel hele lieve verpleegsters. En de stagaire was ook super! Zij is heel de bevalling bij me gebleven, zij ondersteunde mij bij het persen en zij me exact wat te doen. God, dat mens verdient zo hard diploma ondanks dat ze drie keer de katheter verkeerd had geprikt.

Was ook zo grappig:
Zij: "Moet je plassen?"
Ik: "Nee, hoor, absoluut niet."
Ik heb 2 en een halve bedpan gevuld.

Mijn bevalling werd begeleid door een leerling verloskundige, ze deed het goed, alleen bleef ze maar zeggen dat ik het zo goed deed, zó irritant! ik wilde alleen maar dat er een einde aan die weeën kwam.

En ook heel irritant, ik lag lekker open en bloot om gehecht te worden, vk en leerling waren uitgebreid aan het overleggen hoe ze nou het beste kon gaan hechten. En de domper, uiteindelijk niet goed gehecht dus alles kon er weer uit en opnieuw

Dat bij J.anneman de gyn me niet serieus nam en dat hij tijdens de bevalling ruzie ging maken met mijn familie.

Ach daar kan ik wel een heel boek over schrijven haha

Wat ik zelf als vervelendste ervaren heb is toch wel dat ik uiteindelijk met persweeen en 10 cm ontsluiting, zelf (wel met hulp van mijn zus dan) van het ene bed naar het andere bed moest overstappen (5 meter verderop) om naar de ok te gaan omdat de zusters het te druk hadden.

En ik baalde wel dat het zetten van de ruggenprik 4 keer mis ging en...en... nou goed ik kan dus nog een tijdje doorgaan haha!

Ik vond alles vervelend, heb weinig goede herinnering aan de verloskamers en kraamdeling.

Alleen de OK verpleegkundige was een topwijf, ze heeft me ondersteund voor/tijdens de keizersnee.

Dat ik veel pijn had en mijn benen helemaal trilde en ik ze niet in bedwang kon houden dat de zuster toen zij dat ik me rustig moest houden, nou ik bleef gewoon lekker bellen en ze bleef die ctg steeds weer halen maar was niks op te zien.
Toen ik om 5:30 nog pijn had hebben ze getoucheerd (mocht niet omdat vliezen 5 weken te vroeg waren gebroken) en bleek ik al 7cm te hebben (had been weeën) toen zeiden ze dat ze me t zo goed van me vonden dat k al zo ver was...ben je lekker mee haha.
Achteraf alleen maar blij dat ik t niet zo door had dat me bevalling al begonnen was anders lag ik wel heel lang op de verloskamer.

En een zuster die geen duidelijke afspraken maakte en dus opeens ging vertellen dat ik er niet was en mijn man wel en dat we anders J wel zouden wassen (ja maak dan een afspraak met ons)

Mijn bloeddruk was steeds te hoog maar ik zou om 11u samen met mijn man voeden. maar doordat ze me een half uur lang aan de bloeddrukmeter wilden hebben en het een kwartier uitliep en ik de voeding dus gemist had meteen op mijn dak krijgen

1dag was ik heel moe was mijn dag van de kraamtranen het niet trekken om nog tot 23:00 op te blijven en de voeding te doen dit aangegeven en dat mijn man t anders wel wilde doen. werd er meteen gezegd dat dit niet zomaar kan want thuis kan je als moeder toch ook niet zo doen. nou voelde me echt superrot ik kon amper op mijn benen staan.
heb t later wel met haar besproken (J lag trouwens op kinderafdeling wel op de zelfde verdieping maar ik lag dus op een andere kamer) dus ff bij me in bed nemen zat er niet in.


:

Dat ze me niet geloofde dat ik echt aan het bevallen was en daardoor geen pijnstilling kreeg. 2 uur nadat ik hierom vroeg is de kleine geboren. Dat ze me niet wilde inknippen en ik daardoor een aantal rupturen had. Maar het allervervelendste vond ik dat ze me niet wilde verdoven voor het hechten en ik uiteindelijk bijna 2 uur gehecht ben zonder verdoving, en dat de vk's en later de gyneacoloog grapjes maakten over dat ze niet meer wisten wat precies waar hoorde en dat ze sommige stukjes weefsel op de gok maar ergens vast hebben genaaid.

MamaDaan, hier het eerste precies hetzelfde. Ze geloofden ook niet dat ik aan het bevallen was, want ik straalde te weinig pijn uit. Ook het verschrikkelijk drukkende gevoel dat ik al uren (!) had konden dus geen persweeen zijn. Bij de eerste keer kijken had ik dus al tien centimeter ontsluiting. Stelletje prutsers... En dat in het ziekenhuis.

Daarna zeiden ze dat de baby op het punt stond geboren te worden, dus mijn vriend moest snel komen. Ik zei dat ik NU ONMIDDELLIJK wilde bevallen, dan maar zonder vriend. Ze hebben net zo lang aangedrongen tot ik toch gebeld heb, waarschijnlijk om zelf geen schuldgevoel te krijgen over het ontbreken van de vader. Dus weer ellenlang persweeen wegpuffen. Vervolgens duurde het nog uren waarin ik afwisselend passief en actief moest persen en dan weer niks en dan maar helemaal geen aanwijzingen meer (hele kamer ineens leeg).

Ik heb het nagesprek in het ziekenhuis nog steeds niet gehad, zie er ook tegenop omdat ik bang ben dat mijn frustratie en kwaadheid hierover weer de overhand gaat krijgen omdat ze vast gaan ontkennen dat er grove fouten zijn gemaakt.

Toen ik in paniek raakte en de zuster belde zei ze: ga maar even liggen ga je nog even aan het ctg.
Nou ik kon echt dat bed niet meer op en heb geweigerd. Oh nou dan ga ik even de verloskundige halen, ja doe maar....

En mijn man moest van de verloskundige het kussen vasthouden tijdens het persen en mij iets naar voren duwen. Maar dat deed hij zo hard dat ik bijna met mijn neus op mijn buik lag. Dus heb even gesnauwd dat hij maar even afstand moest nemen. Daarna durfde hij haast geen kracht meer te zetten

Dat mijn man na de bevalling naar huis werd gestuurd en ik mijn zoontje pas na 6,5 uur weer te zien kreeg, hij lag in de couveuse, en de verpleging zei dat ik eerst maar moest proberen te slapen. Ik heb me toen heel alleen gevoeld.

Het meest vervelend (op toch wel een grappige manier) vond ik dat een verpleegster nadat ik een uur had liggen persen een catheter moest inbrengen. Ze zat te porren en te doen (AUW!), dat ik op een gegeven moment zei: wat doe je?
Ja sorry, ik moet de catheter inbrengen en het lukt niet zo.
Nou hoe moeilijk kan het zijn, kans van 1 op 3 zou ik zeggen. (dat hielp natuurlijk niet echt).

Maar de gyneacoloog werd ook een beetje geirriteerd en deed het wel in een keer goed. Zegt dat mens: oh daar zat ik ook, maar er kwam geen urine, dus ik dacht dat ik niet goed zat. Zegt die gyn heel droog: wat denk je zelf? Ze heeft net een uur geperst, die blaas zal wel goed leeg zijn denk je ook niet.

Wat ik wel echt irritant vond is dat de anesthesist mij mijn ruggenprik wilde geven en ik net een perswee had die ik moest wegpuffen. Zij wilde me overeind duwen, maar ik verging van de pijn. Dus ik vroeg: mag ik via mijn zij? Ik bedoelde dus via mijn zij overeind komen. Zegt ze heel kattig: ik kan toch niet liggend een ruggenprik zetten. Maar gelukkig was daar weer mijn geweldige gyn : ze wil via haar zij gaan zitten, kom maar. En zij hielp me overeind. Echt wat ik die nacht zonder mijn gyneacologe moest? ZIj was echt mijn heldin!!!!

Jeetje mijn nekharen staan overeind van de meeste dingen die hier verteld worden! Kan er oprecht verdrietig van worden als ik het zo hoor

Het enige wat ik kan bedenken wat ik vervelend vondt is dat de verloskundige de deur niet achter haar kont dicht trok terwijl ik lag te bevallen. Werd ze opgepiept ik lag op dat moment met nog 3 of 4 anderen te bevallen, ging ze even weg weer die deur open laten
De verpleegkundige die de hele tijd bij ons was vondt het ook irritant dus het lag niet alleen aan mij

Lelie: Dat alleen voelen is hier ook heel herkenbaar, kleine mocht heel even bij me blijven en ging naar neonatologie, vriend ging mee met de kleine (wat ik ook echt wel snap), ondertussen lag ik helemaal open en begonnen ze dus met zijn 2en grapjes te maken over hoe een puzzel het was. Had de kracht niet om er wat van te zeggen, maar voelde me best eenzaam!