Hoe heftig vond jij je bevalling?

Hoe heb jij je bevalling(en) ervaren? Als heel heftig, of goed te doen?


Beide bevallingen zijn goed verlopen, de eerste duurde vijf uurtjes, de tweede duurde tien uur. Toch heb ik de eerste bevalling als veel heftiger ervaren, met name door de lange persfase. De tweede bevalling duurde veel langer, maar heb ik als veel rustiger en prettiger ervaren. Bij die bevalling heb ik ook maar heel kort hoeven persen.
Na de eerste bevalling heb ik een aantal maanden de tijd nodig gehad om de bevalling te verwerken, ik heb toen zelfs nachtmerries gehad over dat ik weer moest bevallen terwijl ik nog hechtingen had. Na de tweede bevalling heb ik direct geroepen dat het een goede, fijne bevalling was.

Ik vond mijn bevalling heel goed te doen, kijk er ook heel fijn op terug.
Om 10.00u braken mijn vliezen, om 13.00 kreeg ik weeën en om 20.59 is Luuk geboren. Ik had twee kleine hechtingen en was eigenlijk meteen weer op de been. Natuurlijk deed het wel pijn, een rugweeënstorm is geen pretje, maar ik kon het goed opvangen. Ik ben stiekem ook nog steeds een beetje trots op mezelf hoe stoer ik ben geweest tijdens de bevalling

Heftig, maar dan vooral psychisch. De loslatende placenta en keizersnee. Alles is toen ineens zo vlug aan me voorbij gegaan. Voor ik het wist was mijn buik 'leeg' .
Lichamelijk was ik zo weer oke. Ik stond op dag 2 weer naast mijn bed en liep wat rond met mijn drain flesje Ik had wel enorme pijn aan de wond, maar ik ben gewoon geen bedligger.

Ik kan me vrij weinig meer herinneren van mijn bevalling (eigenlijk alleen van wat ik heb horen zeggen) Ik vond mijn bevalling inc the day after dus een ware hel en traumatisch.

Ik vond beide bevallingen heel erg heftig. Ze duurden beiden erg lang en bij beiden waren mijn dochters eigenlijk te groot. De eerste is nog op de natuurlijke manier geboren, omdat ze er met zoveel kracht uit is gehaald met de vacuumpomp heb ik een baarmoederverzakking opgelopen en kon ik een maand na bevalling nog nauwelijks lopen. Bij de tweede bleven ze in het ziekenhuis tot aan het moment van tien centimeter ontsluiting ontkennen dat ik uberhaupt weeen had. Daarna urenlang tien centimeter ontsluiting gehad zonder verdoving en uiteindelijk een keizersnede.

Ik wil nooit meer een normale bevalling proberen, ik wil nu een geplande keizersnede.

Héél heftig, ook een klotekraamtijd gehad. Beide keren vreselijk en ben blij dat ik die fase achter de rug heb.

Op t moment zelf vond ik t qua pijn wel heftig maar heb de bevalling niet verschrikkelijk ervaren. Pas achteraf, toen ik me eigenlijk echt ging beseffen wat er allemaal mis was gegaan 'schrok' ik. Maar door er veel over te praten werd t steeds minder heftig voor me en heb ik er geen trauma oid aan overgehouden.

De eerste bevalling vond ik heel goed te doen en kijk ik positief op terug.
De tweede bevalling vond ik heftig, ik heb nauwelijks pijnlijke weeen gehad, zoon lag nog hoog boven mijn bekken en moest van buitenaf begeleid worden bij het breken van de vliezen. 3 kwartier voordat ik mocht gaan persen liep ik nog in het ziekenhuis waar de gyn. vertelde dat ik al 5 cm ontsluiting had en echt ging bevallen, een autoritje later was dat 10 cm. Ik mocht 'opeens' al gaan persen, het ging eigenlijk allemaal te snel. Omdat zoon groot en breed was ging het persen niet zo makkelijk, hij schoot steeds terug en uiteindelijk kreeg ik een flinke knip. Ik heb veel pijn gehad van de knip in de kraamweek, zoon was toen al onrustig en dat alles samen maakt dat ik er niet met een fijn gevoel op terug kijk.

Ik heb beide bevallingen als prettig ervaren.
Het enige nadeel was dat ik bij H zo enorm was uitgescheurd en zo pijnlijk gehecht was dat het weken geduurd heeft voor ik een beetje normaal kon lopen, zitten en staan.
Dat was eigenlijk het enige waar ik tegenop zag bij de tweede bevalling maar toen was ik minimaal uitgescheurd en keurig gehecht. ik heb er toen helemaal geen last van gehad.

Bevallen wil ik nog wel een keer of tien. Als ze zo gaan als bij de eerste twee dan.
Alleen dat zwanger zijn he...

Ik vond het heel goed meevallen. Natuurlijk deed het wel pijn, maar ik vind dat ik mezelf daar best goed doorheen heb gesleept. Om 6u 's morgens ongeveer (weet het niet meer precies) verloor ik vruchtwater, om 17u begon ik echt flink last te krijgen van mijn weeën, om 23u was ik in het ziekenhuis en om 1u05 is onze zoon geboren. Ik vind het wel jammer dat ik de bevalling niet helemaal bewust heb meegemaakt. Ik was echt tot 20u ofzo aan het ontkennen dat ik ging bevallen en toen ik in het ziekenhuis aankwam ging het plots allemaal best snel.

Mijn bevalling was totaal niet heftig. Begon om 2 uur met breken van de vliezen en rond een uur of half 6 kreeg ik pas echt pijn. Kwart over 7 was ze er. Zonder scheurtje of niks. Vond het persen wel naar omdat ik dat gewoon pijn vond doen ook al ging het erg goed. Bevallen zou ik op deze mannier zo weer doen, maar voorlopig niet nog een kindje voor ons.

Ik vond de laatste week heftig, de bevalling heftig en de kraamweek ook erg heftig....

Er waren zeker momenten die niet prettig waren en echt pijnlijk maar een half uur na de bevalling zei ik "Dat was t? Zo wil ik er wel 10 krijgen."

Heel heftig, ik wil ook nooit meer bevallen.

Vond het vrij heftig maar mn zwangerschap vond ik zwaarder. De bevalling was gewoon uitputtend door weinig slaap en ook het langdurig persen en dan ook nog de stress omdat ze in nood was, de steeds meer binnenkomende artsen/verplegers maakte het er niet beter op. Uiteindelijk is ze met de vaccuum gekomen. Ik hoop de volgende bevalling (en zwangerschap) een stuk aangenamder zal verlopen.

Op dat moment vond ik het vrij heftig en dan vooral de weeën wat door het inleiden een weeënstorm was. Het persen vond ik achteraf gezien ontzettend meevallen. Onze zoon had zijn handje naast zijn hoofd waardoor zijn schoudertjes met een elleboog er nog uit moesten na zijn hoofdje en dat vond ik het pijnlijkste moment. Als ik erop terug kijk zou ik het er zeker weer voor over hebben. Ja het was even pijn lijden maar als ik erop terug kijk, is het mij meegevallen. Van te voren had ik mij dan ook heel wat horrorscenario's in mijn hoofd gehaald.

Ik had het inderdaad ook veel erger verwacht. Mij is het dus ook 100% meegevallen en ik zei gelijk de dag na de bevalling al dat ik het zo weer zou doen. Alleen hoop ik een volgende keer op minder rugweeën, die vond ik echt pijnlijk en kon ik niet wegpuffen.

Ik vond bevallen heftig, op het moment zelf. Ik werd totaal opgeslokt door de pijn, dat zijn hartslag naar beneden ging en wat dat betekende had ik niet door. Ik was ook niet bezig met een kind ter wereld zetten, ik wilde dat de pijn ophield. Al had ik er iemand voor moeten ombrengen op dat moment, dan had ik dat gedaan. Toen zoon geboren werd kon hij me niet zoveel schelen, ik was van de pijn af, daar heb ik me later wel over verbaasd. Het hechten vond ik hels, ik was zo kwaad dat ze daar ging, met naald en draad, alleen het idee al en ik had al zoveel pijn gehad, ik was er klaar mee. Van die hechting kon ik 5 dagen niet lopen en een hematoom aan die kant hielp ook niet mee.
Zoon had na 2 dagen een verhoogde infectiewaarde, mijn kleine vriendje werd meegenomen, niemand wist wat hij had, gelijk 3 antibioticakuren door een handinfuus en ruggemerg afgetapt.

Achteraf was het de makkelijkste bevalling ooit. Drie uur echte weeen en 40 min persen, nou, wat een prestatie De pijn vergeet je, die 5 dagen niet kunnen lopen zijn niks op een mensen leven en fysiek was ik al snel de oude. Zoon zn infectiewaarde was 60 de tweede dag, hij was niet ziek, ging ook niet dood (infectiewaarde kan wel 900 zijn) maar dat wist ik toen niet. Uiteindelijk is er niks uit bloedtesten en ruggemerg gekomen. Dus als ik nu terug kijk dan zou ik het zo nog wel 6 keer willen, maar zo heb ik het op het moment zelf niet ervaren.

Ik vond het eigenlijk een eitje, totdat ik rugweeen kreeg, toen had ik al wel 6 of 7 cm ontsluiting dus was al een eind onderweg. Ik heb toen om medicatie gevraagd en Met morfine was het te doen maar ik vond het erg pittig. Vervolgens stagneerde de ontsluiting ineens bij 9 cm, ik enorme persdrang maar mocht ik niet persen omdat mijn dochter verkeerd lag (sterrenkijker maar dan nog een beetje anders, last minute gedraaid). Vooral de periode voordat ze doorhadden dat ze verkeerd lag vond ik pittig, ze namen steeds bloed af en de hartslag daalde maar het wasnog niet duidelijk waarom. Het feit dat het een keizersnede werd vond ik een opluchting maar een ruggeprik gezet krijgen tijdens heftige weeen is denk ik wel het moeilijkste wat ik ooit heb meegemaakt, stilzitten was uiteraard een ramp, ze hebben 2x misgeprkt.

Nu, achteraf, zeg ik dat ik een prima bevalling heb gehad. Zeker als ik hier hoor dat het erger kan. Ik heb vanaf het begin in een weeënstorm gezeten, dat was niet prettig. Ook nog ruim een uur geperst, maar ben er verder zonder 'scheuren', met enkel wat schrammetjes doorheen gekomen. Op het moment zelf vond ik het vreselijk, maar ik kijk terug op een goede bevalling. Het weerhoudt me er niet van om het nog een keer mee te willen maken in ieder geval.

Ik kijk op beide bevallingen goed terug. De eerste was hectisch en de tweede was vooral erg lang. De oudste was er bijna zonder vk, de kraamhulp is na de bevalling pas gebeld. De jongste kwam pas na ruim 27 uur. Toch zou ik het zó nog een keer willen doen.

Mijn eerste bevalling vond ik de ergste. Om 1.30 uur kreeg ik rugweeen. Die waren best dragelijk als ik onder de douche ging staan. Helaas namen de weeen af bij 8 cm en werd ik door gestuurd naar het ziekenhuis. Heb daar opwekkers gekregen en pijnstilling. Uiteindelijk kreeg ik persweeen, maar dochter bleek een sterrenkijker. Heb anderhalf tot twee uur geperst. Ook is de vacuumpomp er bij gekomen en hebben ze met 2 man sterk op mijn buik geduwd. Na al die pogingen nog steeds geen baby en haar hartslag daalde. Dus werd er besloten dat ze gehaald werd dmv een ks. Ik was al blij dat er nu eindelijk iets aan mijn pijn werd gedaan en vond de ruggeprik helemaal niet erg. Alleen de remmers pff kreeg er hartkloppingen van.

De tweede is geboren dmv een geplande ks.

Ik heb het totaal niet als heftig ervaren, bij beide niet.
Ik was bij de eerste heel relax en liet het gewoon maar over me heen komen en in 4 uurtjes was ze er. Ik heb steeds vanaf het begin om de 3 minuten weeën gehad, tijdens de persweeen door viel ik zelfs in slaap.
Bij de tweede staat er in de papieren dat ik er 3 uur over heb gedaan maar van die 3 uur heb ik maar een half uur pijn gehad. Het was dat mijn man zei dat we de vk maar moesten bellen anders had ik het niet gedaan. Heb tot aan het persen ook gezellig met de vk geklets. Het was echt heel gezellig, had een vk van 25.
Ik vond het wel een soort van spanend want nu zou dan eindelijk mijn zoon komen!
Nee, in bevallen ben ik goed en zou het echt zo weer doen. Ik vond het eigenlijk een eitje vergeleken de verhalen wat ik hier lees en hoor.

De eerste heftig en uitputtend. Ook angstig. De tweede vrij relaxed voor hoever dat kan bij een bevalling. En maar 4 uurtjes, dus ik was ook vrij snel op been in tegenstelling tot de eerste. Wat mij betreft mogen ze me met een eventuele 3e weer inleiden ;-).

kwak schreef:Ik heb het totaal niet als heftig ervaren, bij beide niet.
Ik was bij de eerste heel relax en liet het gewoon maar over me heen komen en in 4 uurtjes was ze er. Ik heb steeds vanaf het begin om de 3 minuten weeën gehad, tijdens de persweeen door viel ik zelfs in slaap.
Bij de tweede staat er in de papieren dat ik er 3 uur over heb gedaan maar van die 3 uur heb ik maar een half uur pijn gehad. Het was dat mijn man zei dat we de vk maar moesten bellen anders had ik het niet gedaan. Heb tot aan het persen ook gezellig met de vk geklets. Het was echt heel gezellig, had een vk van 25.
Ik vond het wel een soort van spanend want nu zou dan eindelijk mijn zoon komen!
Nee, in bevallen ben ik goed en zou het echt zo weer doen. Ik vond het eigenlijk een eitje vergeleken de verhalen wat ik hier lees en hoor.

Jaaa, die 2e bevalling van jou sloeg alles. Maar een half uurtje pijn, wtf!