Gevoel of verstand.. kinderwens.

Want dit is echt iets wat me soms twijfels geeft.

Ik heb al een tijd best hevige baby kriebels, helemaal nu ik eindelijk besloten heb te stoppen met mijn baan. Heb voor mezelf altijd besloten niet aan een kindje tebeginnen met deze baan. Maar ik ga ook in Augustus studeren en daar ben ik zeker 3 jaar zoet mee. Ik ben 29 en heb aan mijn vriend voorgesteld om het begin van mijn studie aan te zien, kijken hoe het verloopt en volgend jaar met de anticonceptie te stoppen. Maar ik besef ook wel dat studeren, werken/leren best pittig is. Wat als het allemaal niet zo verloopt zoals ik nu denk? Wat als ik een rot zwangerschap krijg en de studie lijd eronder? Kan het wel even uitstellen maar kan me goed voorstellen dat mijn werkgever er dan niet zo blij mee gaat zijn. Natuurlijk zal er begrip zijn maar waar ligt de grens? Ik vind dit soms zo moeilijk en twijfel soms of ik niet beter 3 jaar kan wachten. Maar om eerlijk te zijn weet ik ook niet van mezelf of ik het geduld kan opbrengen om 3 jaar te wachten. Ik ben dan 32/33 en tja klinkt het gek als ik me dan oud voel?

Ik probeer het te relativeren en deels lukt dat prima maar dat stukje onzekerheid is soms best moeilijk! Denk niet dat nu de ideale tip bestaat maar hoop wel even mijn hartje luchten.

Het klinkt helemaal niet gek dat je je dan oud voelt! Kan me ook goed voorstellen dat drie jaar wel een hele lange tijd is als je het zo graag wilt. Je houdt er rekening mee dat het allemaal anders kan lopen van verwacht, wat kan, maar het kan ook zijn dat het allemaal wél goed gaat natuurlijk.

Die garantie heb je gewoon nooit, maar als jij en je vriend beiden achter de keuze staan die jullie maken, dan komt het hoe dan ook wel goed. Daarbij, je weet ook niet hoe het over drie jaar is. Eigenlijk is het nooit echt het juiste moment, maar nogmaals, zolang jullie er beiden achter staan moet het zeker lukken.

Dat is het juist, daarom wil ik ook niet wachten. Voor mijn gevoel is dit het juiste moment. Gek is dat, heb altijd zo hard van de daken zitten schreeuwen, nee geen kinderen helemaal niet met deze baan. Mijn vriend is ook militiar en beide werken in het noorden van het land terwijl je in het zuiden woont is geen optie met een kleintje. Nu werken we beide in het zuiden maar de kans is altijd aanwezig. Helmaal omdat mijn vriend grote kant heeft om weer terug te gaan naar het noorden omdat er een kazerne dicht gaat.

Maar ik ben ook wel een persoon die met dit soort dingen graag de controle heeft en erg onzeker kan worden als het mis gaat. Ik ben dan meer bezig met de werkomgeving en studie omdat dit voor mij ook erg belangrijk is. Soms denk ik 'had ik niet eerder met deze baan moeten stoppen' maar dan had het alsnog mis kunnen gaan of juist goed.

Ik moet dit op zijn beloop laten omdat ik niet weet wat het allemaal gaat brengen maar die stomme onzekerheid.

Ik denk altijd maar zo: als het mis gaat, komt er ook wel weer een oplossing. En guess what? Dat is ook nog altijd zo geweest.

Een met Makamba en Jolicious. Er komt altijd wel een oplossing en je zal altijd wel een bezwaar vinden om toch nog niet voor een kindje te gaan. Ik denk wat je nu wilt, eerst even studie aankijken en dan de anticonceptie de deur uit een goeie optie is. Hier waren (en zijn) de omstandigheden ook niet ideaal, maar uiteindelijk komt het vast goed, daar houd ik me maar aan vast.

Er zijn zo 100 redenen op te noemen om het uit te stellen, maar opeens komt er 1 reden om het wel te doen en dat is voldoende.

Bij mij was het twee keer ook niet ideaal om op dat moment zwanger te worden (tijdelijke contracten), maar beide keren is het op zijn pootjes terecht gekomen. De eerste keer kreeg ik toch een vast contract en dit keer duurde het wat langer waardoor ik mijn vaste contract al binnen had. Je hebt het toch nooit voor het zeggen. En wat Jolicious ook zegt: als er iets mis gaat, komt daar wel weer een oplossing voor...

Jolicious schreef:Ik denk altijd maar zo: als het mis gaat, komt er ook wel weer een oplossing. En guess what? Dat is ook nog altijd zo geweest.

Ik kan niet anders zeggen, You damn right! Ik ben soms echt een onzeker doosje Het is best lastig om de touwtjes niet altijd strak te trekken. Mijn gevoel is nu zoveel malen sterker, waarom komt mijn verstand toch altijd te boven?

Nou ja, op zich wel goed dat je verstand ook nog een beetje mee doet . Ik zou als ik jou was gewoon uit gaan zoeken wat de mogelijkheden zijn met deze opleiding wat betreft zwanger raken. Wellicht kan je het voorleggen bij je opleiding. Ik ben ook zwanger geworden tijdens mijn studie, maar heb van tevoren wel goed gekeken en uitgezocht hoe en wat en of het mogelijk was. Mijn opleiding heeft daar gewoon aan mee gewerkt.

Jolicious schreef:Nou ja, op zich wel goed dat je verstand ook nog een beetje mee doet . Ik zou als ik jou was gewoon uit gaan zoeken wat de mogelijkheden zijn met deze opleiding wat betreft zwanger raken. Wellicht kan je het voorleggen bij je opleiding. Ik ben ook zwanger geworden tijdens mijn studie, maar heb van tevoren wel goed gekeken en uitgezocht hoe en wat en of het mogelijk was. Mijn opleiding heeft daar gewoon aan mee gewerkt.

Ow maar dat was ik sowieso wel van plan. Eerst even vragen hoe of wat. Denk eerlijk ook niet dat ze een heel drama zullen maken. (aanname i know) maar anders zouden ze ieder persoon in de zorg kunnen ontslaan die zwanger wil worden of zou zijn. Ik ben ook zo onzeker hierin omdat ik erg voorzichtig ben, soms te voorzichtig. Ik uit meer mijn verstand dan gevoel en eigenlijk zou dat best een vaker andersom mogen. En dan slaan de twijfels weer toe.

Ik zou eigenlijk ook mijn verstand moeten gebruiken,maar ik volg mijn gevoel. Wij willen dolgraag een tweede en wil niet teveel leeftijdsverschil en ik word zelf ook ouder, dus wij zijn bezig voor een tweede,ondanks dat ik al een maand werkloos ben en mijn vriend over een maand miss ook zondet werk zit... mijn gevoel zegt dat het wel goed komt en dat er vast wel weer een oplossing voor is.

Zit je alweer helemaal goed in je vel of verwacht je dat een kind daarvoor gaat zorgen?

Discordia schreef:Zit je alweer helemaal goed in je vel of verwacht je dat een kind daarvoor gaat zorgen?

Ik zit in ieder geval een heel stuk beter in mijn vel dan vorig jaar/begin dit jaar, mijn vriend hebben beide moeten knokken maar zijn uiteindelijk dichter naar elkaar toe gegroeit. Denk niet dat ik opeens een kinderwens krijg als ik echt slecht in mijn vel zit.

Cimic schreef:

Discordia schreef:Zit je alweer helemaal goed in je vel of verwacht je dat een kind daarvoor gaat zorgen?

Ik zit in ieder geval een heel stuk beter in mijn vel dan vorig jaar/begin dit jaar, mijn vriend hebben beide moeten knokken maar zijn uiteindelijk dichter naar elkaar toe gegroeit. Denk niet dat ik opeens een kinderwens krijg als ik echt slecht in mijn vel zit.

Dat zou je verbazen.

Ik gun je jou en je vriend een kindje, maar mensen krijgen om de gekste redenen een kinderwens (heb t zelf meegemaakt en om me heen gezien). Over 4 jaar ben je ook nog echt jong genoeg. Het is namelijk niet zomaar wat, zo'n kind.

Jolicious schreef:Ik denk altijd maar zo: als het mis gaat, komt er ook wel weer een oplossing. En guess what? Dat is ook nog altijd zo geweest.

Hier hetzelfde. Er zal altijd een reden zijn om het niet te doen. Maar als er de juiste redenen zijn om het wel te doen, zou ik er gewoon voor gaan. En nee, ik vind het niet gek als jij je met 34 jaar te oud zou voelen om aan kinderen te beginnen. Je zal zelf de keuze moeten maken of je verstand volgt en wacht tot je wat ouder bent. Ik denk altijd alleen, wie zegt dat je dan álles hebt afgebakend om er wel voor te gaan? In 4 jaar kan er zo ontzettend veel veranderen.

Discordia schreef:

Cimic schreef:

Discordia schreef:Zit je alweer helemaal goed in je vel of verwacht je dat een kind daarvoor gaat zorgen?

Ik zit in ieder geval een heel stuk beter in mijn vel dan vorig jaar/begin dit jaar, mijn vriend hebben beide moeten knokken maar zijn uiteindelijk dichter naar elkaar toe gegroeit. Denk niet dat ik opeens een kinderwens krijg als ik echt slecht in mijn vel zit.

Dat zou je verbazen.

Ik gun je jou en je vriend een kindje, maar mensen krijgen om de gekste redenen een kinderwens (heb t zelf meegemaakt en om me heen gezien). Over 4 jaar ben je ook nog echt jong genoeg. Het is namelijk niet zomaar wat, zo'n kind.

Meid ik ben niet gek, dat realiseer ik me juist al te goed vandaar ook dit topic. Ik mag misschien ADHD hebben en een heel pijnlijk verleden hebben maar ik zal ook moeten beseffen dat ik dit los moet laten en door moet gaan met mijn leven. Ik heb hier alle hulp in gehad en serieus ik voel me prima en ben zekers op de goede weg

Ik ben echt geen type dat het een gaat oplossen met het ander ook al kom is soms over als een twijfeltutje.

Discordia schreef:

Cimic schreef:

Discordia schreef:Zit je alweer helemaal goed in je vel of verwacht je dat een kind daarvoor gaat zorgen?

Ik zit in ieder geval een heel stuk beter in mijn vel dan vorig jaar/begin dit jaar, mijn vriend hebben beide moeten knokken maar zijn uiteindelijk dichter naar elkaar toe gegroeit. Denk niet dat ik opeens een kinderwens krijg als ik echt slecht in mijn vel zit.

Dat zou je verbazen.

Ik gun je jou en je vriend een kindje, maar mensen krijgen om de gekste redenen een kinderwens (heb t zelf meegemaakt en om me heen gezien). Over 4 jaar ben je ook nog echt jong genoeg. Het is namelijk niet zomaar wat, zo'n kind.

Vage opmerking. Waarom denk je dat Cimic een topic opent? Ze geeft zelf al aan dat het misschien niet makkelijk zal worden met een studie, dus ze beseft zelf heus wel wat een kindje krijgen/ opvoeden inhoudt.

Mijn gevoel won van het verstand.

Mijn verstand zat nog redelijk in de weg, op dat moment was mijn contract net ontbonden... Maar uiteindelijk was mijn vriend die zei we zien wel hoe alles loopt... En uiteindelijk is er voor alles een oplossing geweest... En nu ben ik zo happy met de keuze die we hebben gemaakt... Ik zat al jaren met enorme kinderwens en moest wachten.op mijn vriend... Of er kwamen carrière gerichte zaken tussendoor die ik belangrijker vond op dat moment, ik heb vorig jaar zoveel inzicht gekregen wat ik wel en niet wil, wat het belangrijkste is voor mij ed. Die studie.komt dus vast goed...

Typ ff via mijn tel. Dus miss wat onleesbaar haha

Ik denk dat ons gevoel het ook heeft gewonnen van het verstand.

Maarja wat is zeker in het leven...Ook al heb je een vast contract het kan ook zo ineens voorbij zijn, denk je alles goed geregeld te hebben komt het volgende wel weer om de hoek...

Het heeft even geduurd voor ik het ook in wilde zien, want het liefst wil ik ook eerst alles goed hebben, maar in deze tijden is een vast contract ook niet zo makkelijk te krijgen en dan denk ik maar in de zorg is altijd genoeg werk te doen....

Ik denk dat je voor jezelf moet afwegen wat belangrijker voor je zou zijn: een kindje krijgen of je studie/werk. Als je kinderwens duidelijk sterker is zou ik er voor gaan, maar als je je ellendig zou gaan voelen als je je studie zou moeten staken even wachten.

Ter illustratie: ik ben begin dit schooljaar met een masterstudie begonnen, betaald door mijn werkgever en toen werd ik zwanger. Geen leuke zwangerschap, ziekenhuis enzo. Ik heb het al die maanden geprobeerd vol te houden en ben nu uiteindelijk toch moeten stoppen (en moet mijn baas alles terugbetalen). Maar eerlijk gezegd kan het me weinig schelen omdat ik kindjes krijg en dat telt zwaarder, hoe rot ik het tegelijkertijd ook vindt!

Charlie schreef:Ik denk dat je voor jezelf moet afwegen wat belangrijker voor je zou zijn: een kindje krijgen of je studie/werk. Als je kinderwens duidelijk sterker is zou ik er voor gaan, maar als je je ellendig zou gaan voelen als je je studie zou moeten staken even wachten.

Ter illustratie: ik ben begin dit schooljaar met een masterstudie begonnen, betaald door mijn werkgever en toen werd ik zwanger. Geen leuke zwangerschap, ziekenhuis enzo. Ik heb het al die maanden geprobeerd vol te houden en ben nu uiteindelijk toch moeten stoppen (en moet mijn baas alles terugbetalen). Maar eerlijk gezegd kan het me weinig schelen omdat ik kindjes krijg en dat telt zwaarder, hoe rot ik het tegelijkertijd ook vindt!

Dat snap ik wel. Je eigen gezondheid en die van jouw kinderen gaat voor, maar tegelijkertijd voel je je zo rot om die studie. Ik heb hetzelfde, was ik net 4 maanden weer aan het werk na mijn zwangerschapsverlof, was ik weer zwanger.

Darius schreef:

Charlie schreef:Ik denk dat je voor jezelf moet afwegen wat belangrijker voor je zou zijn: een kindje krijgen of je studie/werk. Als je kinderwens duidelijk sterker is zou ik er voor gaan, maar als je je ellendig zou gaan voelen als je je studie zou moeten staken even wachten.

Ter illustratie: ik ben begin dit schooljaar met een masterstudie begonnen, betaald door mijn werkgever en toen werd ik zwanger. Geen leuke zwangerschap, ziekenhuis enzo. Ik heb het al die maanden geprobeerd vol te houden en ben nu uiteindelijk toch moeten stoppen (en moet mijn baas alles terugbetalen). Maar eerlijk gezegd kan het me weinig schelen omdat ik kindjes krijg en dat telt zwaarder, hoe rot ik het tegelijkertijd ook vindt!

Dat snap ik wel. Je eigen gezondheid en die van jouw kinderen gaat voor, maar tegelijkertijd voel je je zo rot om die studie. Ik heb hetzelfde, was ik net 4 maanden weer aan het werk na mijn zwangerschapsverlof, was ik weer zwanger.

Ja precies! Het was echt een supermooie kans, de studie beviel goed, haalde alle cijfers en dan ben je opeens sneller zwanger dan gepland, en ook nog eens van een tweeling! Toen ontstonden de complicaties laatst met een van de kindjes en toen merkte ik: mijn hoofd kan dit allemaal niet meer aan, enorme behoefte aan helderheid en één doel. En dan nog niet te spreken over hoe ik dat moet gaan combineren als ze er eenmaal zijn. Ik hoop het ooit af te maken, maar nu even niet. Nu de knoop eenmaal is doorgehakt geeft dat veel rust. Nadeel is wel, als ik direct in december die knoop had doorgehakt, had ik maar de helft hoeven terug te betalen :S.

Mijn gevoel zegt nu weer proberen zwanger te worden!!! Maar minn verstand zegt nog eventjes wachten.... Waaah wat moeten we nu?

Ik snap je twijfel wel, maar sluit me aan bij Charlie.

Ik ga volgende week mijn arbeidsvoorwaardencontract tekenen ik ga dan gelijk vragen hoe het zit met een eventuele zwangerschap tijdens de studie. In de Cao staat wel iets over zwangerschappen maar niet tijdens opleidingen dus erg wijzer word ik er niet van. Mijn keuze nu voelt goed, wil niet wachten. Ik heb de toekomst niet in de hand hoe graag ik ook zou willen. Kan soms best een controlfreak zijn en ook met dit soort dingen heb ik graag de touwtjes in handen, maar besef heel goed dat dit niet kan en dat maakt me juist onzeker en dan kan ik echt een twijfeldoos zijn.

Cimic schreef:Ik ga volgende week mijn arbeidsvoorwaardencontract tekenen ik ga dan gelijk vragen hoe het zit met een eventuele zwangerschap tijdens de studie. In de Cao staat wel iets over zwangerschappen maar niet tijdens opleidingen dus erg wijzer word ik er niet van. Mijn keuze nu voelt goed, wil niet wachten. Ik heb de toekomst niet in de hand hoe graag ik ook zou willen. Kan soms best een controlfreak zijn en ook met dit soort dingen heb ik graag de touwtjes in handen, maar besef heel goed dat dit niet kan en dat maakt me juist onzeker en dan kan ik echt een twijfeldoos zijn.

Dat controlfreakerige moet je echt leren loslaten als je voor een zwangerschap wil gaan, zeker in combinatie met een studie/baan. Ik had hetzelfde, en het heeft zeker 7 maanden geduurd voordat ik kon accepteren dat zaken niet altijd zo gaan als ik het wil. Dat is wat ik bedoelde in mijn vorige post ook wel, ik weet niet hoe goed je jezelf kent maar als je van jezelf weet dat je dat wel los kan laten omdat je gewoon zó graag nu een kindje wil, komt het wel goed. Weet je diep vanbinnen dat je dat niet ka, zul je het nog lastig gaan krijgen.