Samenwonen.. Wat als hij niet wil?

Ik lees hier alleen maar positieve verhalen over meiden die al vrij snel gaan samenwonen, maar wat als je vriend nee zegt? Mn vriend kan mij geen termijn zeggen dat hij het wel wil, maar hij vind het nu nog te snel.. Dat is natuurlijk zijn goed recht, maar ik vind het wel vervelend. Ik wil namelijk geen 5 jaar wachten en vind dat als het goed voelt je het gewoon moet doen. Voor mij voelt het nu een beetje alsof het voor hem dus niet goed voelt, terwijl dat (hopelijk) niet zo is. Ik ben bang dat het nog jaren kan gaan duren op deze manier.. En tsja, ik ben ook geen 20 meer Advies?

Niet echt advies maar wel herkenning.

Mijn vriend wilde t eerst ook nog niet toen ik t vroeg (jaren geleden, maar toch). Hij gaf aan dat hij in zijn eigen dorp wilde blijven wonen (ik woonde een km of 10 er vandaan) en dat hij niet wilde verhuizen omdat hij daar bij de voetbalclub zat, nog graag naar t cafe ging etc. Onzin eigenlijk, want werken deed hij in mijn dorp, en de voetbalclub en het cafe kon hij gewoon blijven bezoeken. Ik vermoedde het toen al, maar later heeft hij het ook toegegeven. Hij zat nogal onder de plak bij zn moeder, die hem AB-SO-LUUT niet kon missen nog. En hij durfde tegen haar niet te zeggen dat hij bij mij wilde wonen.
Na een tijdje (driekwart jaar later) kwam hij toch bij me wonen, maar zijn adres veranderen wilde hij niet. Dat vond ik toen heel vreemd, maar liet t maar. Uiteindelijk heeft hij zich toch ingeschreven bij de gemeente, aangezien dat moest voor verzekeringen enzo. Maanden later kwam het eens ter sprake en kwam zijn moeder er achter dat hij bij mij ingeschreven stond. Die heeft er toen nog flink 'jaloers' op gereageerd. Alsof ik haar zoon af gepakt had.

Kan het zijn dat er zoiets achter zit? Of iets anders waar voor hij 'sociaal wenselijk' nog niet wil samenwonen? Omdat andere mensen er bijv. iets van denken/vinden?

Succes in ieder geval. En vergeet niet dat het niets over zijn gevoel voor jou hoeft te zeggen dat hij nog niet wil samenwonen!

Haha ja, nu je het zegt was zijn eerste reactie dat zijn moeder dat wel heel erg zou vinden, want ik woon in een andere plaats (15 km afstand ) en dan kan ze niet zomaar langskomen
Zijn vrienden zijn ook allemaal nog single of wonen niet samen, dus in zijn omgeving speelt het ook niet echt. Hij is bijna 29 dus daar ligt het ook niet aan

ja, t klinkt miss stom wat ik op schrijf. Maar zo ging het bij ons echt.
Ik heb een lieve schoonmoeder, maar ze is/was echt heeel claimend naar haar kinderen. En dit was dus het resultaat.
Het zou dus kunnen dat hij dat gewoon heel lastig vind, en in dat geval zou ik proberen met hem daar over te praten.
Grote kans dat hij t ontkent, want hij is vast ook heel loyaal naar zn moeder!

Misschien vindt hij het simpelweg ook echt te vroeg om te gaan samenwonen en zit er verder niks achter. En er zit nogal een verschil tussen 9 maanden en 5 jaar, het kan toch ook zijn dat hij er over een half jaar of jaar wel aan toe is? Ik persoonlijk verbaas me er juist over dat mensen zo snel gaan samenwonen als ik dat zo lees.

Ik kan je niet adviseren, want ben zelf juist degene geweest die niet wilde samenwonen. Daarentegen kan ik me wel voorstellen dat je daardoor gaat twijfelen of het ziet als teken dat het niet meer goed zit tussen jullie. Als ik voor mezelf spreek, moet ik er naartoe groeien en geef ik niet 'zomaar' m'n zekerheden op.

Mn vriend is enigkind (schrijf je dat zo?) dus dan ligt het sowieso al wat moeilijker.. Mn schoonmoeder vind ik ook erg aardig, maar ook wel claimend! Ze smst hem heel vaak, maakt ook nog bij hem schoon haha. Mijn moeder zou daar nooit aan beginnen! Maar het grappige is dat mn vriend dat wel door heeft, hij maakt er ook grapjes over, maar hij is bang om er iets van te zeggen volgens mij want dat doet hij nooit..

Ik zou er gewoon eens goed met hem over praten, want je kunt nu eenmaal niet voor andere mensen denken. Mijn moeder heeft ook de neiging om bij mij en bij mijn broer en zijn vrouw schoon te maken. Ik zeg nee, zij hebben daar geen problemen mee en wij maken er ook grapjes over maar ze zitten er niet mee dat ze dat doet. Ze vinden het zelfs handig, daarnaast vind ik dat je het wel erg makkelijk op zijn moeder afschuift. Iedereen heeft een andere band met zijn ouders en dat jij een andere band met jouw moeder hebt betekend niet automatisch dat hij niet wil samenwonen vanwege zijn moeder.

Hoelang hebben jullie al?

Zie banner
9 maanden en een week dus

Ik let ook nooit op banners,


Maar ontopic: Ik vind het totaal niet gek dat hij nog niet wilt samenwonen. Jullie hebben nog maar kort en samenwonen veranderd toch wel een beetje de relatie.
Uit noodzaak hoeft het ook niet, want zo ver wonen jullie niet uit elkaar en ik neem aan dat geen van tweeën binnenkort het huis uit wordt gegooid.

Ik denk dat je nu nog op je roze wolk zit en dus constant bij hem wil zijn (die eerste fase), dus het is ook niet gek dat jij het wel al wilt.

Misschien ben ik ook wel raar, want na 1,5 jaar vond ik het ook nog te vroeg. Ik zie wel steeds meer stellen sneller gaan hokken, maar onder een jaar vind ik echt te. Dus ik zou me niet druk maken over het feit dat hij het nog niet wil. Dat heeft niets te maken met zijn gevoelens voor jou, maar met het loslaten van zijn eigen plekkie en privacy. Dat is over een poos echt wel anders. No worries dus

Bloempie schreef:Ik zou er gewoon eens goed met hem over praten, want je kunt nu eenmaal niet voor andere mensen denken. Mijn moeder heeft ook de neiging om bij mij en bij mijn broer en zijn vrouw schoon te maken. Ik zeg nee, zij hebben daar geen problemen mee en wij maken er ook grapjes over maar ze zitten er niet mee dat ze dat doet. Ze vinden het zelfs handig, daarnaast vind ik dat je het wel erg makkelijk op zijn moeder afschuift. Iedereen heeft een andere band met zijn ouders en dat jij een andere band met jouw moeder hebt betekend niet automatisch dat hij niet wil samenwonen vanwege zijn moeder.

Ik vind persoonlijke niet dat Ammazonia het op zijn moeder afschuift, ze geeft alleen aan dat ze wel dingen herkent uit mijn verhaal.
Overigens vind ik idd 9 maanden ook vroeg wat betreft samenwonen, maar soms kan het wel zo snel gaan. Maar als ik naar mezelf zou kijken zou ik ook niet zo snel mijn zekerheid opgeven en met iemand gaan samenwonen denk ik. Maar ik ben ook wel wat controlefreak

Lady4 schreef:Ik vind niet samen willen wonen of nog niet samen willen wonen wel een groot verschil. Als ik het goed begrijp wil je vriend in de toekomst wel samen gaan wonen maar vindt hij dat nu nog te vroeg. Na een relatie van negen maanden is dat zijn goed recht, denk ik.

Eens.

Klein stukje herkenning hier. Bij ons was het dan geen kwestie van willen maar meer van kunnen. Mijn vriend heeft het samenwonen uitgesteld omdat hij eerst zijn issues in zijn kop wou verwerken en de zaken omtrent zijn zoontje goed regelen. Ik was er wel al eerder aan toe. Wij zijn trouwens bijna 3,5 jaar samen.

Ik weet dat dat moeilijk is en soms raar voelt, maar ik begrijp ook uit je verhaal dat hij het wel wil, maar nog niet nu. Het heeft niks met jou te maken en of het wel of niet goed zit. Sterker nog, had jij niet een tijdje terug twijfels? Is het dan niet handiger om even stabiel te blijven nu? Of verwar ik je met een andere forummer?

Zelda schreef:

Lady4 schreef:Ik vind niet samen willen wonen of nog niet samen willen wonen wel een groot verschil. Als ik het goed begrijp wil je vriend in de toekomst wel samen gaan wonen maar vindt hij dat nu nog te vroeg. Na een relatie van negen maanden is dat zijn goed recht, denk ik.

Eens.

Mee eens. Niet iedereen wil 'snel' samenwonen. 9 maanden is nog best snel opzich.

Ik vind 9 maanden ook nog vrij vroeg om samen te wonen, en dus ook helemaal niet raar van hem.
Wij zijn nu iets van 1 jaar en 3 maanden samen (excl. de 2 maanden dat we uit elkaar waren) en hij is er ook nog niet aan toe.
Ik vind het wel jammer, maar begrijp het ook volledig.
Hij is een stuk jonger, woont nog thuis (waar ik al 5 jaar op mezelf woon) en woont behoorlijk ver weg (en wilt zijn vrienden en familie niet missen, zelfde voor mij).
Maar hij heeft het er wel regelmatig over en ik weet ook wel dat hij dit ooit wel wilt en dat zijn gevoel goed zit.

Ik denk in ieder geval niet dat je je zorgen hoeft te maken, geniet gewoon lekker van de relatie en wacht het af.
Er komt vast een tijd dat hij er wel klaar voor is. Geniet nu juist nog even van je 'vrijheid', alleen wonen (tenminste ik ga er vanuit dat je op jezelf woont, misschien zit ik verkeerd haha) is ook heerlijk!
Als je straks samen woont dan ga je dat soms best wel missen, althans ik had dat wel.
Het heeft allebei voordelen.
Mensen gaan veels te snel samenwonen tegenwoordig, het lijkt soms wel een wedstrijdje wie het vroegst gaat samenwonen.
Als ik in mijn omgeving kijk dan wonen de meeste mensen binnen 1-3 maanden al samen, wat weet je dan van elkaar?
Verbaast me niks dat zoveel relaties dan ook weer snel over zijn hoor.

Als je al dag en nacht bij elkaar bent is het soms gewoon veel handiger om samen te gaan wonen.

Wij woonden ook heel snel samen, geen moment spijt van gehad.

Ik vond het eerst ook vervelend dat mijn vriend het maar niet over samenwonen en dergelijke wou hebben. Maar ik ben er achter gekomen dat drammen geen zin heeft. Mijn vriend wilde eerst op zichzelf, ik vond dit onzin, maar hij was na 1,5 jaar nog niet klaar om samen te wonen. Echter hebben we ons wel ingeschreven bij een woningbouwvereniging en dat voelde al fijn. Langzaamaan is het bij hem ook gaan groeien dat hij wil samenwonen en wil hij dit liever vandaag dan morgen. Zoiets komt vanzelf..

Zelda schreef:

Lady4 schreef:Ik vind niet samen willen wonen of nog niet samen willen wonen wel een groot verschil. Als ik het goed begrijp wil je vriend in de toekomst wel samen gaan wonen maar vindt hij dat nu nog te vroeg. Na een relatie van negen maanden is dat zijn goed recht, denk ik.

Eens.

Ook mee eens. Geef het de tijd, er komt vanzelf een dag dat hij er wél aan toe is.

Na 9 maanden zou ik zelf ook nog niet samen willen wonen, dus ik snap je vriend wel.
De eerste keer dat ik er aan dacht, waren wij zo'n 1,5 jaar samen. Vriend wilde dat toen nog niet, omdat hij eerst op zichzelf wilde wonen. Nou, prima natuurlijk. Toen we bijna 2 jaar samen waren kreeg hij een huisje en ik het weekend was ik dan meestal bij hem. De zomer erna ging ik in een andere stad studeren dan daarvoor en wilde ik graag het huis uit, dus op kamers. Toen ik dat zei, vond hij het onzin dat ik voor een kamer zou betalen en dat ik maar bij hem in moest trekken. Heb ik toen ook gedaan, dus na ongeveer 2,5 jaar zijn wij samen gaan wonen. Vond ik snel genoeg!

Ik weet niet of je het vervelend vindt als het er bij gehaald wordt (daarom mijn stukje maar niet quoten iedereen, dan kan het weer weggehaald worden), maar ik denk dat zijn aandoening/syndroom (geen idee hoe je dat noemt) ook wel mee kan spelen. Hij heeft natuurlijk heel erg veel baat bij structuur en regelmaat, en samenwonen is een behoorlijk grote stap en verschuiving in zijn levens-structuur. Kan me heel goed voorstellen dat hij daar net even een tijdje langer over doet om aan te wennen, of het juiste gevoel bij te krijgen. Zeker omdat hij bij jou zal gaan wonen, kan ik me best voorstellen, dat dat voor hem toch een beetje extra moeilijk is. Maar misschien heb ik 't wel helemaal mis hoor, of als je het vervelend vindt, haal ik 't weer weg.

Daarbij is negen maanden inderdaad nog redelijk kort. Ik hoor ook hele wisselende reacties bij ons, omdat wij met een jaar gaan samenwonen. De een vindt het heel logisch, de ander vindt het toch behoorlijk kort. Maakt mij verder niet uit, omdat ik weet dat wij samen er erg aan toe zijn en het op een logisch punt in onze relatie is, maar dat is wel een keuze die je samen maakt natuurlijk, niet alleen en dat de ander zich er daar maar aan te schikken heeft.

Al met al denk ik dat je het gesprek wel open moet houden, dus niet gaan afsluiten voor het hele onderwerp samenwonen omdat je bang bent dat hij niet wilt of er nog lang niet aan wil denken. Op die manier kan je langzaam allebei beetje toewerken daar naar toe. Ik zou hem ook niet elke keer om een termijn gaan vragen, want hoe weet je van te voren nou, wanneer iets goed gaat voelen? Ik snap dat het voor jou heel lastig is, omdat je graag wel naar een termijn toe leeft, maar ik denk dat dat best heel moeilijk is voor hem om antwoord op te geven. Het belangrijkste is dat je de wetenschap hebt, dat hij in elk geval óóit met jou wil gaan samenwonen, en hij zal daar echt wel in groeien.

Dat vroeg ik me dus ook af, en of je om die reden een tijdje terug niet twijfels had...

Ik sluit me aan bij mij voorgangers. Praat er met hem over en bekijk samen of en wanneer hij met je zou willen samenwonen, wat zijn ideeën hierover zijn.

Ik vind sowieso ook dat veel mensen echt zó snel gaan samenwonen! Ik ben nu een paar maanden samen met mijn vriend, maar ben er nog láng niet aan toe! Nu is het ook zo dat hij in een andere plaats woont en we allebei nog geen jaar geleden een huis hebben gekocht, dus er komen ook allerlei praktische zaken bij kijken die het er niet handiger op maken. We hebben t ook nog totaal niet over samenwonen gehad, ik ben daar gewoon echt voorlopig niet aan toe en ben al blij dat ik nu een beetje begin te wennen aan het feit dat ik een relatie heb