Twijfels na samenwonen

Ik heb al dik 6 jaar een relatie en we dachten samen toe te zijn aan de volgende stap in ons leven, samenwonen. Nu we echter samenwonen ga ik twijfelen of ik dit wel wil. Graag zou ik van jullie willen horen of meer mensen hier last van hebben (gehad) en hoe jullie hiermee om zijn gegaan.

soof schreef:Ik heb al dik 6 jaar een relatie en we dachten samen toe te zijn aan de volgende stap in ons leven, samenwonen. Nu we echter samenwonen ga ik twijfelen of ik dit wel wil. Graag zou ik van jullie willen horen of meer mensen hier last van hebben (gehad) en hoe jullie hiermee om zijn gegaan.

Waar twijfel je precies aan? Wat valt er tegen? Had je andere verwachtingen?

Mijn ex had dat ook en die maakte het uit. Waar twijfel je aan?

ja ik twijfelde in het begin of ik er goed aan had gedaan. Ik miste het alleen-zijn en lekker je eigen gang kunnen gaan. Daar heb ik het heel moeilijk mee gehad.

Break Of Day schreef:ja ik twijfelde in het begin of ik er goed aan had gedaan. Ik miste het alleen-zijn en lekker je eigen gang kunnen gaan. Daar heb ik het heel moeilijk mee gehad.

Dit zijn inderdaad ook de dingen die ik mis. Misschien moet ik erbij vertellen dat ik ook nog eens net terug ben van 2,5 maand buitenland waar ik me aan alles en iedereen aan heb moeten passen en ik nu dus nog steeds mis om lekker mijn eigen gang te kunnen gaan (moet wel zeggen dat mijn vriend me wel mijn eigen gang laat gaan, maar toch). Daarnaast twijfel ik er vooral aan of ik nog wel genoeg voor mijn vriend voel, terwijl ik toch echt de stap bewust gezet heb omdat ik dacht/denk dat hij degene is met wie ik oud wil worden.

hoe lang woon je al samen nu je weer terug bent?

ik heb het ook een poosje gehad toen we samenwoonden, ik moest vooral heel erg wennen.
Ik heb het even aangekeken, voor mezelf opeen rijtje gezet wat ik lastig vond en dit met hem besproken,wel had ik in mn hoofd zoiets van als het over een half jaar nog niet goed voelt dan moet ik een keuze maken.
Hij ervaarde het heel anders (hij is veel overdag vrij dus had tijd zat voro zichzelf) maar kon er wel begrip voor opbrengen.toen ik ´gewend´ was ging het al snel beter.

misschien moet je het ff de tijd geven,en even acclimatiseren. Is heer normaal denk ik na zo eenreis en zo een verandering als samenwonen!

Maar wat in het samenwonen belemmert je dan precies om je eigen gang te gaan?
Als ik het even op ons betrek: natuurlijk houden wij in veel opzichten rekening met elkaar, maar verder hebben wij volop de ruimte om onze eigen gang te gaan. Ik heb daarin eigenlijk nooit een belemmering gevoeld.

Volgens mij is het extra heftig om na zoiets intens als een lange reis in het buitenland, ook nog eens te gaan samenwonen. Ik zou het gewoon nog even afwachten, het kan dat het gewoon tijd kost. Als het over een tijdje nog steeds zo is, moet je misschien eens wat dingen voor jezelf op een rijtje zetten

Dit heeft bij mij/ons ook even geduurd. Voor hem was het raar omdat hij een hele tijd op zichzelf heeft gewoond of met vrienden, voor mij was het raar omdat ik net van een lange buitenland stage kwam en daarvoor nog bij mijn ouders woonde. Het was wennen, niet omdat we onze eigen gang niet konden gaan, maar omdat er toch iemand is waar je rekening mee moet houden etc.

Geef het even de tijd... Het is een hele stap en ik kan me heel goed voorstellen dat je daar aan moet wennen. Net samenwonen wordt vaak als heel romantisch en gezellig voorgesteld maar ik denk dat het voor heel veel stellen best even moeilijk is hoor. Je kunt het natuurlijk ook eens met je vriend bespreken, al zou ik daar nog even mee wachten.

Zelf heb ik er in het begin ook veel moeite mee gehad, terwijl ik daarvoor zo zeker was.
Het was bij mij heel erg wennen aan elkaar en aan de gezamenlijke dingen die je toch ineens hebt (rekening houden met thuis komen, eten, huishouden, boodschappen, bezoek, rommel noem het maar op).

Bij jou na zo een reis kan ik het mij nog veel meer voorstellen.

Voor mij zou het ook niet werken om zo pats-boem te gaan samenwonen. Mijn vriend was gewoon steeds meer bij mij, ook doordeweeks, en zo groeide het eigenlijk.

Gizmo schreef:Voor mij zou het ook niet werken om zo pats-boem te gaan samenwonen. Mijn vriend was gewoon steeds meer bij mij, ook doordeweeks, en zo groeide het eigenlijk.

Zo doen mijn vriend en ik het ook, we bouwen het op ipv ineens 7 dagen per week samen te gaan wonen. In eerste instantie was dat met het oog op de kinderen, maar inmiddels zijn de jongens er al wel aan toe maar wij moeten er nog aan wennen

Ik vroeg me in het begin ook vaak af waar ik aan begonnen was hoor! M'n vriend had 6 jaar samengewoond en toen nog 5 jaar alleen, dus die moest heel erg wennen en ik woonde daarvoor nog thuis. Wij hadden echt heel veel ruzie het eerste half jaar, pas daarna begon het beter te gaan. Nu zou ik niet anders meer willen

Na een aantal jaren relatie zou ik onlangs gaan samenwonen maar na een maand hebben we besloten om uit elkaar te gaan. Dat kwam niet alleen door die maand maar irritaties en verschillen worden wel enorm uitvergroot. Ik vind het enorm zonde omdat we wel al een paar jaar naar een huis uitkeken wat gebouwd ging worden en ik daar ook heel veel aan meebesloten heb. Dat valt me nu het zwaarst en daar kan ik echt emotioneel van worden.

Als ik zo hoor dat mensen het hier een halfjaar moeilijk hebben denk ik: hebben we wel genoeg ons best gedaan, of zagen we gewoon op tijd in dat we toch niet zo goed bij elkaar passen. Ik zie hem nu nog geregeld en dan gaan we gewoon ontspannen met elkaar om. Toch gek want het is kort geleden.

nijntje4 schreef:Na een aantal jaren relatie zou ik onlangs gaan samenwonen maar na een maand hebben we besloten om uit elkaar te gaan. Dat kwam niet alleen door die maand maar irritaties en verschillen worden wel enorm uitvergroot. Ik vind het enorm zonde omdat we wel al een paar jaar naar een huis uitkeken wat gebouwd ging worden en ik daar ook heel veel aan meebesloten heb. Dat valt me nu het zwaarst en daar kan ik echt emotioneel van worden.

Als ik zo hoor dat mensen het hier een halfjaar moeilijk hebben denk ik: hebben we wel genoeg ons best gedaan, of zagen we gewoon op tijd in dat we toch niet zo goed bij elkaar passen. Ik zie hem nu nog geregeld en dan gaan we gewoon ontspannen met elkaar om. Toch gek want het is kort geleden.

Dit herken ik ook. Ik ging ook samenwonen na 4 jaar samen te zijn en dat was na 2 a 3 weken ook weer over. Dus ik kon weer thuis wonen. Nu gaan we gewoon normaal met elkaar om en zie ik het huis niet meer als mijn huis of als het huis waar ik ook in heb gewoond en ook beslissingen in heb gemaakt. Pas zei hij nog: wat als ik je langer de tijd had gegeven. Ik ben er van overtuigd dat als ik langer de tijd had gekregen dat we nu nog samen zouden wonen. Zoiets blijft gek maar je weet niet wat de toekomst brengt.