Je kindje "moeten" delen

Rejoy. schreef:

Mamsie schreef:Totaal geen last van gehad. Gewoon zeggen zo kom maar weer hier. Ti's wel weer 9 van de 10 x de schoonfamilie.

dat zal wel komen doordat je met je eigen familie makkelijker communiceert. Als mijn vader naar mijn zin teveel aan mijn dochter zit te plukken, dan zeg ik rustig: 'pa, blijf nou eens van haar af, ze zegt toch nee', maar tegen mijn schoonfamilie zou ik dit nooit zeggen, daarvoor staan ze niet dicht genoeg bij me. Ik kan me heel goed voorstellen dat hierdoor eerder irritaties ontstaan. Mijn grens is eerder bereikt dan die van mijn vriend, dus ik heb er vaak al eerder wat van gezegd tegen mijn ouders dan hij zich gaat irriteren.

Ja en daardoor krijg je dus die irritaties. Als je het niet zegt weten de het niet. Ze kunnen het niet ruiken. Ik zei wel gewoon tegen iedereen laat hem maar even nu, of ja nu heeft hij weer genoeg schoten gevoeld. Het ligt er ook maar net aan hoe je het brengt.

Nicci schreef:Ik herken het wel heel erg, maar ik pas daar echt voor. Mijn dochter kan nu zelf nog niet praten en daarom doe ik het maar voor haar (zo zie ik het). Als zij even op een arm zit (bij opa/oma of tante/oom) en gespannen wordt en begint te huilen zeg ik 'geef maar weer hier, ze heeft er geen zin in', of iets in die trant. Ik vind het ook echt vreemd hoe mensen kunnen denken dat zo'n kleintje het fijn vindt om cónstant van hand tot hand te gaan. Zal je zelf toch ook niet prettig vinden? Om elke 5 minuten bij een ander op schoot te zitten?

Met jouw kind in hun armen, de prachtigste van de wereld natuurlijk, vergeten ze vast totaal dat ze zo'n overtreding begaan.

mamsie: ik theorie heb je helemaal gelijk. Ik heb alleen zo'n schoonfamilie waarbij je eigenlijk niets rechtstreeks kunt zeggen. Mijn man heeft zijn vader zelfs met een omweg als getuige gevraagd . Bij hun is de 'cultuur' dat je geen rechtstreeks commentaar geeft en dat maakt het erg complex af en toe.

SarahKey schreef:

Ik herken dat gevoel van delen ook niet. Ik kan alleen maar genieten als opa en oma allebei boven Siem hangen en hij dan tegen allebei lacht.

Dat vind ik inderdaad ook heel fijn. Maar ik herken het vooral als je op verjaardagen oid bent waar dan een tante die je zelden ziet in het wangetje van je baby gaat prikken als ze huilt en zegt 'aaaah toe dan niet huilen hé aanstellert'. Dan gaan mijn nekharen wel overeind staan. In die zin begrijp ik dat bezitterige wel en neem ik ook meteen mijn dochter uit de armen van die tante. Als opa en oma met haar 'kletsen' en door elk lachje dat ze teruggeeft smelten vind ik juist heerlijk . Mijn vriend heeft laatst stiekem gefilmd hoe mijn vader mijn dochter voor het eerst aan het verschonen was. Dat was zó geweldig lief. De toon maakt ook de muziek he.

Rood schreef:

Nicci schreef:Ik herken het wel heel erg, maar ik pas daar echt voor. Mijn dochter kan nu zelf nog niet praten en daarom doe ik het maar voor haar (zo zie ik het). Als zij even op een arm zit (bij opa/oma of tante/oom) en gespannen wordt en begint te huilen zeg ik 'geef maar weer hier, ze heeft er geen zin in', of iets in die trant. Ik vind het ook echt vreemd hoe mensen kunnen denken dat zo'n kleintje het fijn vindt om cónstant van hand tot hand te gaan. Zal je zelf toch ook niet prettig vinden? Om elke 5 minuten bij een ander op schoot te zitten?

Met jouw kind in hun armen, de prachtigste van de wereld natuurlijk, vergeten ze vast totaal dat ze zo'n overtreding begaan.

en dat maakt dat je als kersverse moeder alles maar toe moet staan?

Rood schreef:

Nicci schreef:Ik herken het wel heel erg, maar ik pas daar echt voor. Mijn dochter kan nu zelf nog niet praten en daarom doe ik het maar voor haar (zo zie ik het). Als zij even op een arm zit (bij opa/oma of tante/oom) en gespannen wordt en begint te huilen zeg ik 'geef maar weer hier, ze heeft er geen zin in', of iets in die trant. Ik vind het ook echt vreemd hoe mensen kunnen denken dat zo'n kleintje het fijn vindt om cónstant van hand tot hand te gaan. Zal je zelf toch ook niet prettig vinden? Om elke 5 minuten bij een ander op schoot te zitten?

Met jouw kind in hun armen, de prachtigste van de wereld natuurlijk, vergeten ze vast totaal dat ze zo'n overtreding begaan.

Pardon? Waar benoem ik een 'overtreding'? Ik koppelde aan de op waar zij zegt dat haar kind constant naar een ander wordt overgedragen?

Rejoy. schreef:mamsie: ik theorie heb je helemaal gelijk. Ik heb alleen zo'n schoonfamilie waarbij je eigenlijk niets rechtstreeks kunt zeggen. Mijn man heeft zijn vader zelfs met een omweg als getuige gevraagd . Bij hun is de 'cultuur' dat je geen rechtstreeks commentaar geeft en dat maakt het erg complex af en toe.

Dat lijkt me wel erg lastig. Laat je het dan maar gewoon een middagje over je heen komen als ze er zijn? Of heb je er wel een weg in gevonden om het wel te benoemen?

Rejoy. schreef:mamsie: ik theorie heb je helemaal gelijk. Ik heb alleen zo'n schoonfamilie waarbij je eigenlijk niets rechtstreeks kunt zeggen. Mijn man heeft zijn vader zelfs met een omweg als getuige gevraagd . Bij hun is de 'cultuur' dat je geen rechtstreeks commentaar geeft en dat maakt het erg complex af en toe.

Dat is jammer ja. Dan kan het soms niet anders. Maar over het algemeen denk ik dat als meiden hun schoonouders gewoon uitleggen wat ze voelen of vinden dat dat prima werkt. Ze zijn zelf ook versgebakken ouders geweest. Ik denk dat dat veel irritaties wegneemt.
Oke uitzonderingen heb je natuurlijk altijd.

Nicci schreef:Pardon? Waar benoem ik een 'overtreding'? Ik koppelde aan de op waar zij zegt dat haar kind constant naar een ander wordt overgedragen?

Je doet net alsof het een overtreding is. Vandaar mijn sarcasme.

ik heb inmiddels wel een beetje mijn weg gevonden, het is een soort afstoten en aantrekken geworden. Als ze me te nauw komt, dan hou ik mijn dochter meer op schoot en mondeling wat dichter bij me en kom ik minder alleen op visite tot ze de hint begrepen heeft en ze weer wat meer afstand neemt. Dan komt op een gegeven moment weer het moment dat het me weer teveel wordt en beginnen we weer van voor af aan. Heel vermoeiend, maar het werkt wel en we gaan prima met elkaar om en kunnen het over het algemeen ook goed met elkaar vinden. Nu onze dochter wat ouder wordt, wordt het steeds minder omdat ze steeds beter zelf haar grenzen aan gaat geven, maar ik vrees dat bij de tweede weer hetzelfde verhaal gaat worden.

@ Rood: ik vind dat je een beetje raar reageert eerlijk gezegd..

Heel herkenbaar ik kan er wel een boek over schrijven. Maar als je het zo vervelend vind zal je toch echt op je strepen moeten gaan staan.

Voor dat N er was had ik niet gedacht dat ik er moeite mee zou hebben. Maar ik merkte al heel snel dat N het totaal niet kon handelen. Na een middagje drukte was hij helemaal van de leg. Huilen tot diep in de nacht. Dus ik had al snel door dat van hand tot hand gaan voor hem dus echt heel vervelend was. Mijn familie is heel klein, en mijn ouders hadden juist het liefst dat hij veilig bij mama of papa bleef (zeker de eerste weken) dus daar ging het best goed.
Mijn schoonfamilie is groot en als dan iedereen hem even vast wilde houden, dan spreek je al snel over 10 mensen. Ik vond het heel moeilijk om daar een balans in te vinden omdat ik ook goed begreep dat ze hem graag even wilde knuffelen. Ik laste vaak na een minuut of 40 even een pauze in en ging hem dan in de slaapkamer voeden (BV).

Bij J had ik de draagdoek ontdekt. Zodra ze moe werd, of het gewoon zat was, knoopte ik haar in de doek en pakte niemand haar meer van me over.

Ik herken het gelukkig niet echt. Onze dochter zat wel vaak bij ouders/schoonouders/oom/tantes, maar ze ging niet van hand tot hand tot hand. Dat wilde ik ook niet hebben.
Onze zoon heeft de eerste maanden weinig bij anderen op schoot gezeten, hij raakte dan helemaal overstuur, ook bij opa's en oma's. Ik vond dat zelf wel erg, ik had zo graag gewild dat hij toen ook tevreden bij hun had kunnen zitten, maar dat ging gewoon niet (bij ons zelf trouwens ook meestal niet).
Als mijn kinderen gingen huilen als ze bij iemand anders zaten dan kreeg ik ze meestal meteen weer terug.

Phoe, lastig... niet herkenbaar overigens.

Ik was echt een soort Leeuwin wat mijn zoontje betreft, ik was ontzettend MIJN, MIJN... Niemand mocht hem vasthouden zelfs de opa's en oma's niet... Ik had niet verwacht dat ik zo zou zijn maar door de heftige bevalling en omdat hij een week in het ziekenhuis heeft gelegen en door andere (verpleegkundige, artsen etc) werd verzorgd, kwam bij mij dat gevoel. Gelukkig had/heb ik zeer begripvolle familie en vroeg niemand of ze hem mochten, ze snapte me... na ongeveer 2,5 maanden ben ik begonnen met opbouwen van uit handen geven (maar dat was dan per x 1 max 2 personen) vond dat wel ontzettend moeilijk.

In jou geval zou ik misschien proberen het uit te leggen hoe je je daarbij voelt, je kindje is nog zoo klein en kwetsbaar... als jij je daar niet goed bij voelt is dat heel vervelend voor jou.

Rood schreef:

Nicci schreef:Ik herken het wel heel erg, maar ik pas daar echt voor. Mijn dochter kan nu zelf nog niet praten en daarom doe ik het maar voor haar (zo zie ik het). Als zij even op een arm zit (bij opa/oma of tante/oom) en gespannen wordt en begint te huilen zeg ik 'geef maar weer hier, ze heeft er geen zin in', of iets in die trant. Ik vind het ook echt vreemd hoe mensen kunnen denken dat zo'n kleintje het fijn vindt om cónstant van hand tot hand te gaan. Zal je zelf toch ook niet prettig vinden? Om elke 5 minuten bij een ander op schoot te zitten?

Met jouw kind in hun armen, de prachtigste van de wereld natuurlijk, vergeten ze vast totaal dat ze zo'n overtreding begaan.

Ik snap het sarcasme van Rood wel De post van Nicci daarna schetst ook al een ander beeld.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik nogal beledigd zou zijn als mijn zoon niet uit mijn handen gerukt zou worden door mijn familie en schoonfamilie. Ze zijn allemaal zo leuk met hem en zo verliefd op hem, dat ik het alleen maar heel leuk vind. Toen hij nog kleiner was (en nu ook nog) sliep hij veel, dus hij kon bijna niet van hand tot hand gaan. Degene die de fles geeft laat hem boeren, daarna mag iemand zn luier verschonen en daarna was het 5 min spelen en ging hij alweer naar bed. Ik vind het heerlijk dat ik anderen dan zo met hem zie keuvelen. Ondertussen let ik wel op hoor, dan vertel ik wat er aan de hand kan zijn als hij huilt tijdens de fles, wat hij leuk vindt om mee te spelen of dat je de randjes van de luier goed moet doen. Dit doe ik alleen bij mijn familie, die leer ik omgaan met mijn zoon. Bij vrienden, kenissen of verre familie zeg ik gewoon 'geef maar hier'.

Ik was toen mijn zoontje geboren werd ook erg 'bezitterig'. Ik
kon er niets aan doen, dat was puur een gevoel. Mensen in mijn omgeving begrepen dat niet, en ik durfde het ook niet altijd te zeggen. Ik denk niet dat mijn ouders en schoonmoeder het leuk vonden, mijn moeder zei zelfs dat ze het zich helemaal anders had voorgesteld 'ben ik nou oma?' en dat vind ik best naar om te horen.
Maar Hey, ik heb een ontzettend zware bevalling gehad en ik heb er echt lang van moeten herstellen. En in de tussentijd had ik het gevoel dat anderen mijn zoontje 'opeisten'. Ik vind dat ze meer respect en begrip hadden moeten hebben voor ons en voor onze situatie, een kraamvrouw handelt eenmaal bijna altijd uit gevoel.

Zelda schreef:Ik was toen mijn zoontje geboren werd ook erg 'bezitterig'. Ik
kon er niets aan doen, dat was puur een gevoel. Mensen in mijn omgeving begrepen dat niet, en ik durfde het ook niet altijd te zeggen. Ik denk niet dat mijn ouders en schoonmoeder het leuk vonden, mijn moeder zei zelfs dat ze het zich helemaal anders had voorgesteld 'ben ik nou oma?' en dat vind ik best naar om te horen.
Maar Hey, ik heb een ontzettend zware bevalling gehad en ik heb er echt lang van moeten herstellen. En in de tussentijd had ik het gevoel dat anderen mijn zoontje 'opeisten'. Ik vind dat ze meer respect en begrip hadden moeten hebben voor ons en voor onze situatie, een kraamvrouw handelt eenmaal bijna altijd uit gevoel.

Vervelend dat je niet begrepen werd zeg! Inderdaad het is een gevoel, ik had ook niet zo bezitterig willen zijn maar goed je kiest er niet voor. Ik denk dat mijn moeder ook weleens gedacht heeft 'is dit het nou' en soms dan vind ik het nog steeds vervelend naar mijn ouders toe (schoonouders niet zo) hun eerste kleinkind...

Blue flower schreef:

Zelda schreef:Ik was toen mijn zoontje geboren werd ook erg 'bezitterig'. Ik
kon er niets aan doen, dat was puur een gevoel. Mensen in mijn omgeving begrepen dat niet, en ik durfde het ook niet altijd te zeggen. Ik denk niet dat mijn ouders en schoonmoeder het leuk vonden, mijn moeder zei zelfs dat ze het zich helemaal anders had voorgesteld 'ben ik nou oma?' en dat vind ik best naar om te horen.
Maar Hey, ik heb een ontzettend zware bevalling gehad en ik heb er echt lang van moeten herstellen. En in de tussentijd had ik het gevoel dat anderen mijn zoontje 'opeisten'. Ik vind dat ze meer respect en begrip hadden moeten hebben voor ons en voor onze situatie, een kraamvrouw handelt eenmaal bijna altijd uit gevoel.

Vervelend dat je niet begrepen werd zeg! Inderdaad het is een gevoel, ik had ook niet zo bezitterig willen zijn maar goed je kiest er niet voor. Ik denk dat mijn moeder ook weleens gedacht heeft 'is dit het nou' en soms dan vind ik het nog steeds vervelend naar mijn ouders toe (schoonouders niet zo) hun eerste kleinkind...

Ja, ik vind het ook niet leuk voor mijn (schoon)ouders maar ik denk dat ze het gewoon niet realistisch gezien hebben. Dat het ook anders kan lopen, zoals bij mij het geval was. Ik wilde het liefst helemáál geen bezoek hebben, ik wilde me het liefst 'opsluiten' samen met mijn kindje en vriend. Ik vond het allemaal al vermoeiend en verwarrend genoeg, wat er gebeurde.

Wij delen onze zoon niet

Alleen wij doen luiers en flesjes en zijn we op een verjaardag dan houden we hem alleen zelf vast (onze zoon kan totaal niet tegen drukte).
Zijn opa's/oma's/tante/oom hier op visite mag iemand hem wel vasthouden maar ook niet de hele tijd van persoon naar persoon, wordt hij onrustig neem ik hem gewoon terug. Ik snap echt wel dat iedereen hem leuk en lief vind en graag wil vasthouden maar hij kan er totaal niet tegen (met als gevolg dat ik uren met een krijsende baby zit, dus om dat voor te zijn houden we dit aan).

Zelda schreef:

Blue flower schreef:

Zelda schreef:Ik was toen mijn zoontje geboren werd ook erg 'bezitterig'. Ik
kon er niets aan doen, dat was puur een gevoel. Mensen in mijn omgeving begrepen dat niet, en ik durfde het ook niet altijd te zeggen. Ik denk niet dat mijn ouders en schoonmoeder het leuk vonden, mijn moeder zei zelfs dat ze het zich helemaal anders had voorgesteld 'ben ik nou oma?' en dat vind ik best naar om te horen.
Maar Hey, ik heb een ontzettend zware bevalling gehad en ik heb er echt lang van moeten herstellen. En in de tussentijd had ik het gevoel dat anderen mijn zoontje 'opeisten'. Ik vind dat ze meer respect en begrip hadden moeten hebben voor ons en voor onze situatie, een kraamvrouw handelt eenmaal bijna altijd uit gevoel.

Vervelend dat je niet begrepen werd zeg! Inderdaad het is een gevoel, ik had ook niet zo bezitterig willen zijn maar goed je kiest er niet voor. Ik denk dat mijn moeder ook weleens gedacht heeft 'is dit het nou' en soms dan vind ik het nog steeds vervelend naar mijn ouders toe (schoonouders niet zo) hun eerste kleinkind...

Ja, ik vind het ook niet leuk voor mijn (schoon)ouders maar ik denk dat ze het gewoon niet realistisch gezien hebben. Dat het ook anders kan lopen, zoals bij mij het geval was. Ik wilde het liefst helemáál geen bezoek hebben, ik wilde me het liefst 'opsluiten' samen met mijn kindje en vriend. Ik vond het allemaal al vermoeiend en verwarrend genoeg, wat er gebeurde.

Je verhaal is heel herkenbaar Zelda, 'fijn' om te lezen dat ik niet de enige ben die het zo heeft ervaren. Onze dochter was trouwens ook wel snel overprikkeld in het begin.

Ik kan me trouwens 1 avond herinneren...kregen we oud studiegenoten van mijn vriend op kraamvisite. Een van de meiden heeft de hele avond (of het echt zolang was weet ik niet meer, maar zo voelde het wel) met T. op schoot gezeten en trok en duwde constant de speen uit en in zijn mond (omdat ze het grappig vond). Ik heb me op zitten vreten! Toen ze naar huis waren zei mijn vriend: 'Goh, M. kon wel goed met T. overweg he?!' (niet sarcastisch bedoelt)

Teddyaapje schreef:Ik kan me trouwens 1 avond herinneren...kregen we oud studiegenoten van mijn vriend op kraamvisite. Een van de meiden heeft de hele avond (of het echt zolang was weet ik niet meer, maar zo voelde het wel) met T. op schoot gezeten en trok en duwde constant de speen uit en in zijn mond (omdat ze het grappig vond). Ik heb me op zitten vreten! Toen ze naar huis waren zei mijn vriend: 'Goh, M. kon wel goed met T. overweg he?!' (niet sarcastisch bedoelt)

Dat jij je dan ook nog netjes hebt zitten opvreten, dat zou ik niet kunnen! Voordat ik een kindje had zei ik nooit wat, maar nu als iemand iets wil/doet met onze zoon dan trek ik meteen m'n mond open (en nee ik ben totaal niet tactisch , mijn man zegt wel eens naderhand, had je dat niet wat aardiger kunnen zeggen? Nee dus)

Floor schreef:

Teddyaapje schreef:Ik kan me trouwens 1 avond herinneren...kregen we oud studiegenoten van mijn vriend op kraamvisite. Een van de meiden heeft de hele avond (of het echt zolang was weet ik niet meer, maar zo voelde het wel) met T. op schoot gezeten en trok en duwde constant de speen uit en in zijn mond (omdat ze het grappig vond). Ik heb me op zitten vreten! Toen ze naar huis waren zei mijn vriend: 'Goh, M. kon wel goed met T. overweg he?!' (niet sarcastisch bedoelt)

Dat jij je dan ook nog netjes hebt zitten opvreten, dat zou ik niet kunnen! Voordat ik een kindje had zei ik nooit wat, maar nu als iemand iets wil/doet met onze zoon dan trek ik meteen m'n mond open (en nee ik ben totaal niet tactisch , mijn man zegt wel eens naderhand, had je dat niet wat aardiger kunnen zeggen? Nee dus)

Ja dat heb ik, sinds J. er is ben ik een stuk assertiever geworden.
Wat ik vooral altijd vervelend vind is dat mensen gewoon koffie of thee gaan zitten drinken boven m'n kind. En dan vinden ze het vaak ook nog raar dat ik m'n kindje terug wil ook

Ik zou er wel behoorlijk van schrikken als een moeder op een snauwerige toon zegt dat ik haar kindje niet mag pakken, aaien of iets dergelijks.
Zoiets kan toch ook gewoon vriendelijk gevraagd worden?