Bewust Alleenstaan Moeder. Egoïstisch?

Ik ben zelf 34 en sta op het punt om te beginnen met de inseminaties (met donorzaad, via het ziekenhuis). Natuurlijk doe ik dit alles ook liever met een man, maar die is er niet en mijn kinderwens is groot. Ik heb er heel lang over nagedacht en een jaar geleden heb ik de beslissing genomen. Nu ben ik bijna aan de beurt. Erg spannend, maar ik sta er voor 100% achter.

Die man komt wel, ooit...

Emmayes schreef:Ik ben zelf 34 en sta op het punt om te beginnen met de inseminaties (met donorzaad, via het ziekenhuis). Natuurlijk doe ik dit alles ook liever met een man, maar die is er niet en mijn kinderwens is groot. Ik heb er heel lang over nagedacht en een jaar geleden heb ik de beslissing genomen. Nu ben ik bijna aan de beurt. Erg spannend, maar ik sta er voor 100% achter.

Die man komt wel, ooit...

Respect voor jou en ik wens je heel veel succes, geluk en liefde!
Dat je droom snel werkelijkheid mag worden en dat je samen met je toekomstig kindje(s) een gelukkig gezinnetje mag worden!

RYW schreef:

SarahKey schreef:
En ja als je uit elkaar gaat ben je ook alleen met je kind. Maar dan heeft je kind nog wel een vader om naar toe te gaan.

Ook lang niet altijd, hoor...

Maar de meeste vaders houden wel contact met hun kind. Is maar een klein percentage die hun kinderen niet zien. En dan is het ook nog vaak dat de moeders dwars liggen.

RYW schreef:Freakie: soms ontstaat een kind niet uit een mooie droom en ultieme liefde en voor eeuwig samen willen zijn. Soms ontstaat een kind gewoon uit geile platte seks met een vreemde in de kroeg en een gescheurd condoom. Klinkt een stuk minder romantisch, maar het is wel de realiteit.

Tuurlijk is het ideaalbeeld beide ouders met kind in een liefdevolle gezinssituatie. Maar ik denk dat je, als je bewust kiest voor het BAM-schap, je in ieder geval beter voorbereid bent dan als je als moeder of vader onverwachts alleen komt te staan met je kind. Ik vind het dus ook niet egoistisch.

Ow RYW, haha! Je maakt het altijd weer zó lekker plat! Soms ontstaat een kind niet uit liefde, zal het niet opgroeien met 2 ouders (gescheiden, overleden, BAM) maar dan nog kan dat wél je uitgangspunt zijn als je besluit een kind te krijgen. Eens met Freakie.

Ik snap het eerlijk gezegd ook niet zo goed vanuit mezelf gezien... Hier op het forum altijd hulde voor alleenstaande moeders (en terecht!), moeders die alleen opvoeden én werken én (vaak) studeren kunnen hier al helemaal niks fout doen (en nog meer terecht) maar waarom zou je er dan bewust voor kiezen dit (in mijn ogen) 'zware' traject aan te gaan?

SarahKey schreef:Maar de meeste vaders houden wel contact met hun kind. Is maar een klein percentage die hun kinderen niet zien. En dan is het ook nog vaak dat de moeders dwars liggen.

Kan ik daar cijfers van krijgen? Ik ken (helaas) genoeg vaders met kinderen van wie de moeders alles hebben geprobeerd om het contact in stand te houden, maar bij wie het toch is mislukt.

Ik vind het helemaal niet egoïstisch om in je eentje voor een kindje te gaan. Kinderen krijgen is sowieso een beetje egoïstisch, ouders doen het altijd voor zichzelf natuurlijk. En dat maakt dan niet uit of je dat alleen wilt doen of het samen.

Verder denk ik dat je juist als je het alleen gaat doen, vaak net zo goed of misschien zelfs beter voorbereid bent dan een ander. Omdat je weet dat je geen partner hebt om direct op terug te vallen, zal je vaak alle mogelijke situaties proberen door te nemen voordat je aan zoiets begint. Dat lijkt me in elk geval logisch. Zolang je alles goed voorbereid voor zover mogelijk, dan zal je er vast niet aan beginnen als er dingen onmogelijk blijken te zijn (als je bijvoorbeeld niet genoeg geld hebt, of geen oppas zou hebben, of wat anders).

In mijn ogen is het belangrijkste wat een kindje nodig heeft liefde. Een warm thuis, geborgenheid, waardering, onvoorwaardelijke steun en liefde, etc. En dat kun je in je eentje ook prima geven.

Misschien ben ik ook wel wat bevooroordeeld Ik zorg zelf voor het overgrote deel alleen voor mijn dochtertje, en toen ik zwanger bleek zag het er de eerste tijd naar uit dat haar vader helemaal geen deel uit zou maken van haar leven (wilde hij zelf niet). Ik heb toen toch gekozen om de zwangerschap door te zetten, en heb me voorbereid alsof ik het allemaal alleen zou gaan doen (want daar zag het ook bijna de hele zwangerschap naar uit). En behalve 1 dag in de week voor haar zorgen bij mij thuis, en af en toe een extra bezoekje, doe ik het ook allemaal alleen. Een goede voorbereiding en een goed sociaal netwerk zijn daarbij wel belangrijk, zo moest ik dingen bedenken die je vaak niet hoeft te bedenken als je samen bent, en ik heb sneller oppas nodig dan wanneer je samen bent (het lastigste is het als ik een keer ziek ben).

Ok, in het ideale plaatje bestaat een gezin misschien uit twee ouders, maar wat is er tegenwoordig nog perfect? Beter één ouder die er volledig en met liefde voor gaat, dan bijvoorbeeld ouders die ruzie hebben en waar een kind ook niet beter van wordt.

Om een lang verhaal kort te maken, ik vind het niet egoïstisch en ik zou er vooral voor gaan wanneer je er aan toe bent. Ik overweeg het zelf trouwens ook, mocht ik geen partner tegenkomen dan sluit ik het nog niet 100% uit dat ik er nog 1 kindje bij zou willen op deze manier. Voorlopig echter niet, maar ik sluit het niet uit.

Je moet zelf die keuze maken. Kind zal er heus geen last van hebben. Hooguit zal hij/zij zich eens een keertje gaan afvragen waar zijn/haar geboortepapa is.

Parel schreef:Als alleenstaande kan je toch ook heel graag je leven willen delen met een kind?
Dat ontstaat ook uit liefde, die persoon kiest er bewust voor en wilt het dan heel graag. Ik denk zelfs dat als er geen man voor nodig was om een kindje te maken dat er heel veel vrouwen alleenstaande moeder zouden (willen) zijn.</i>

Tuurlijk kan dat, kan me er ook heus wel iets bij voorstellen, ik kijk er alleen zèlf wat anders tegenaan.

RYW schreef:Freakie: soms ontstaat een kind niet uit een mooie droom en ultieme liefde en voor eeuwig samen willen zijn. Soms ontstaat een kind gewoon uit geile platte seks met een vreemde in de kroeg en een gescheurd condoom. Klinkt een stuk minder romantisch, maar het is wel de realiteit.

Ja, en? Ik snap de relevantie niet helemaal.

freakielief schreef:

RYW schreef:Freakie: soms ontstaat een kind niet uit een mooie droom en ultieme liefde en voor eeuwig samen willen zijn. Soms ontstaat een kind gewoon uit geile platte seks met een vreemde in de kroeg en een gescheurd condoom. Klinkt een stuk minder romantisch, maar het is wel de realiteit.

Ja, en? Ik snap de relevantie niet helemaal.

Nou, jij zegt dat het je gaat om het idee dat een kind ontstaat uit liefde en de wens samen een kind groot te brengen. En ik zeg dat een kind ontstaat door te neuken. Kinderen zijn vaak zat ongepland, en in een aantal van die gevallen (dat het een klein percentage is ben ik niet eens met SarahKey) speelt de vader gewoon geen rol. Wat maakt dat anders dan een kindje van een BAM?

En ik vind het trouwens ook te kort door de bocht van SK om te stellen dat dat verbroken contact tussen vader en kind meestal door de moeder komt.

Supertalentje schreef:

RYW schreef:Freakie: soms ontstaat een kind niet uit een mooie droom en ultieme liefde en voor eeuwig samen willen zijn. Soms ontstaat een kind gewoon uit geile platte seks met een vreemde in de kroeg en een gescheurd condoom. Klinkt een stuk minder romantisch, maar het is wel de realiteit.

Tuurlijk is het ideaalbeeld beide ouders met kind in een liefdevolle gezinssituatie. Maar ik denk dat je, als je bewust kiest voor het BAM-schap, je in ieder geval beter voorbereid bent dan als je als moeder of vader onverwachts alleen komt te staan met je kind. Ik vind het dus ook niet egoistisch.

Ow RYW, haha! Je maakt het altijd weer zó lekker plat! Soms ontstaat een kind niet uit liefde, zal het niet opgroeien met 2 ouders (gescheiden, overleden, BAM) maar dan nog kan dat wél je uitgangspunt zijn als je besluit een kind te krijgen. Eens met Freakie.

Ik snap het eerlijk gezegd ook niet zo goed vanuit mezelf gezien... Hier op het forum altijd hulde voor alleenstaande moeders (en terecht!), moeders die alleen opvoeden én werken én (vaak) studeren kunnen hier al helemaal niks fout doen (en nog meer terecht) maar waarom zou je er dan bewust voor kiezen dit (in mijn ogen) 'zware' traject aan te gaan?

Omdat je kinderwens net zo reeel en intens kan zijn als die van een stel.

Ik zeg het misschien wat plat, maar ik sta er echt achter. Het kan je uitgangspunt zijn, maar zo regelmatig is dat het ook niet. Ongeplande zwangerschappen die uitlopen op alleenstaand ouderschap zijn er nog regelmatig.

Hoe is 't egoistisch als 't bewust gepland is etc? Als iemand BAM wordt, dan lijkt me dat er goed over na gedacht is, de zaken goed op orde zijn en 't kind net zo welkom is, als in een relatie, toch? Misschien nog wel meer welkom..

RYW schreef:Nou, jij zegt dat het je gaat om het idee dat een kind ontstaat uit liefde en de wens samen een kind groot te brengen. En ik zeg dat een kind ontstaat door te neuken.

Inderdaad, MIJ gaat het om dat idee en daarom zou IK het niet willen. Dat er ook miljoenen 'ongelukjes' op deze aardbol rondlopen heeft daar niets mee te maken. Voor mij is partnerliefde de basis om een kind te krijgen, niet een 'losse' kinderwens. Een ander kan dat heel anders voelen of minder idealistisch zijn ingesteld en dat is prima, ik heb ook nergens gezegd dat ik het egoïstisch vind. Ik leg gewoon mijn eigen beeld en ideaal uit en die hoef ik m.i. niet bij te stellen omdat heel vaak ook anders gaat.

freakielief schreef:

RYW schreef:Nou, jij zegt dat het je gaat om het idee dat een kind ontstaat uit liefde en de wens samen een kind groot te brengen. En ik zeg dat een kind ontstaat door te neuken.

Inderdaad, MIJ gaat het om dat idee en daarom zou IK het niet willen. Dat er ook miljoenen 'ongelukjes' op deze aardbol rondlopen heeft daar niets mee te maken. Voor mij is partnerliefde de basis om een kind te krijgen, niet een 'losse' kinderwens. Een ander kan dat heel anders voelen of minder idealistisch zijn ingesteld en dat is prima, ik heb ook nergens gezegd dat ik het egoïstisch vind. Ik leg gewoon mijn eigen beeld en ideaal uit en die hoef ik m.i. niet bij te stellen omdat heel vaak ook anders gaat.

Maar is dit niet t ideaalbeeld van iedereen, of in elk geval de meeste vrouwen? Helaas loopt t soms anders en vind je niet de ideale partner...

En ook t ongepland zwanger raken zal vast niemand als ideaalbeeld hebben. Soms lopen dingen anders en dan is t aan die persoon er iets mee/ aan te doen.

Absoluut niet egoistischer dan me zijn 2en een kind willen opvoeden. Jouw kindje zal niet beter weten. Mijn zoon heeft ook geen vader meer, en wij redden ons prima. Op zich ben ik nu ook bewust alleenstaand, ik wil geen partner meer. We hebben al een keer het verdriet gehad dat er iemand wegvalt en dat wil ik voor mijn zoon niet nog eens meemaken. Ik vorm nu een stabiel gezin met hem, en als het aan mij ligt blijft dat ook zo.

freakielief schreef:Inderdaad, MIJ gaat het om dat idee en daarom zou IK het niet willen. Dat er ook miljoenen 'ongelukjes' op deze aardbol rondlopen heeft daar niets mee te maken. Voor mij is partnerliefde de basis om een kind te krijgen, niet een 'losse' kinderwens. Een ander kan dat heel anders voelen of minder idealistisch zijn ingesteld en dat is prima, ik heb ook nergens gezegd dat ik het egoïstisch vind. Ik leg gewoon mijn eigen beeld en ideaal uit en die hoef ik m.i. niet bij te stellen omdat heel vaak ook anders gaat.

Ik kan me voorstellen dat jouw eerste reactie wel overkomt alsof je het egoïstisch vindt, omdat je daar zegt dat je een kind graag twee ouders gunt, wat min of meer impliceert dat iemand die deze keuze maakt haar kind geen twee ouders gunt. Terwijl het in die situatie geen kwestie is van gunnen, je staat op zo'n moment niet voor de keuze 'doe ik het met z'n tweeën of doe ik het alleen' maar van 'doe ik het alleen of doe ik het helemaal niet'.

Gunnen klinkt gewoon een beetje naar, vind ik.

Ik vind dat niet egoistisch. Mijn kinderen zijn al wat groter en als ik op school kijk zijn er zóveel mogelijkheden voor gezinsvormen, van papa en mama, tot papa en mama beiden in een ander huis, een totaal afwezige papa, een overleden mama en alleen nog een papa, twee mama's en een papa, enzovoorts. En ik denk dat het niets uitmaakt ( nou ja, dingen als scheiding en overlijden zijn natuurlijk traumatisch, dat wel, maar daar doel ik niet op).

Ik denk niet dat het voor een kind erg is om alleen een mama te hebben, als je maar een goed sociaal netwerk hebt.

Het lijkt me wel loodzwaar, maar scheiden is óók loodzwaar lijkt me en een omgangsregeling hebben is óók loodzwaar.

Ik heb de illusie dat je een kind perfect kunt laten opgroeien al laten varen, je doet je kind namelijk altijd dingen aan, je brengt het altijd schade toe, alleen maar omdat je gewoon zelf ook maar een mens bent. Dan moet je wel je best doen en het zo goed mogelijk doen, maar feitelijk is je invloed maar beperkt. Je kunt wachten tot je getrouwd bent en uit liefde een kind krijgen en dan nog kan dat eindigen in een helse scheiding waarbij papa al het contact met de kinderen verbreekt (en dat ligt écht niet altijd aan de moeder, er zijn zat vader die wel 'nieuwe' gaan maken en hun eerste kinderen laten stikken). Dan kun jij nog zo je best doen om het góed te doen, maar als 'het leven' niet meewerkt heb je een probleem.

Dan kun je misschien nog beter een bewuste keuze maken voor een kind, omdat JIJ een kind wilt en dat alleen aangaan, in plaats van die keus laten afhangen van het feit of je wel of geen man tegen komt. Als je tenminste een sterke kinderwens hebt.

Ik heb een vriendin van in de 30, en die weet gewoon niet of ze kinderen wil. Zij zegt dat ze ze misschien best wil, maar alleen als ze een man tegenkomt die graag kinderen wil en geschikt is als vader. Haar vorige vriend vond ze heel leuk, maar niet geschikt als vader, vond ze ook prima, dan maar géén kinderen. Dan moet je dus niet aan alleenstaand moederschap beginnen. Maar als het krijgen van kinderen een hele grote wens is, dan moet je dat gewoon doen.

Susan schreef:Gunnen klinkt gewoon een beetje naar, vind ik.

Ok, dat is inderdaad niet zo goed geformuleerd. Ik snap dat een vrouw niet voor het alleenstaand moederschap kiest omdat ze haar toekomstige kind niet twee ouders gunt. Maar goed, ook al past het niet in mijn visie, ik vind het in ieder geval niet egoistischer dan met een partner een kind krijgen, geen enkel kind heeft er tenslotte zelf om gevraagd om geboren te worden.

Ik overweeg ook serieus bewust alleenstaand moederschap, mocht ik tegen de tijd dat ik rond de 33 ben nog geen vaste, stabiele relatie hebben. Het lijkt mij ontzettend zwaar, maar de wens voor een kind is bij mij erg groot. Ik denk wel dat ik het dan bewust bij 1 kindje houd, omdat het mij anders echt niet te doen lijkt. Maar goed, dat hangt ook van de situatie af tegen die tijd.

Ik denk dat mijn kinderwens ook ontzettend groot geweest zou zijn als ik geen partner had gehad. Ik zou rond mijn 30e dan denk ik ook wel serieus overwegen om alleen voor een kindje te gaan. Mijn kinderwens is altijd groot geweest. Waarom zou het hebben van een man mij weerhouden deze droom uit te laten komen als ik de ware nog niet tegen ben gekomen en mijn tijd 'tikt'? Ik vind niet dat een kind per definitie ongelukkig wordt als het zonder vader of zonder twee ouders opgroeit. Dus nee, egoïstisch vind ik het niet, mits de keuze weloverwogen is. Kan je het financieel aan? Heb je mensen die je kunnen helpen als je hulp nodig hebt? Is dit het geval vind ik niet dat er iets deze keuze nog in de weg zou moeten staan.