Hoe om te gaan met iemand die overspannen/gestrest is?

Ok, het huilen staat me nader dan het lachen, en ik weet het even niet meer allemaal. Gisteren knallende ruzie gehad met mijn vriend, om meerdere redenen. Conclusie is dat hij vindt dat ik hem niet goed/voldoende steun, egoïstisch ben over sommige dingen en er niet mee weet om te gaan (goh, deze situatie maak ik ook niet echt dagelijks mee....).

Over sommige dingen heeft hij gelijk, maar ik voel me nu net een kutwijf over zijn omschrijving. Het is uitgepraat, maar toch voel ik me er rot om en ben ik even benieuwd naar tips en verhalen.

Hoe ga je om met iemand die op het puntje van overspannen staat, bomvol stress zit door omstandigheden & het gewoon niet meer ziet zitten allemaal qua werk, en alles? (Niks mis met de relatie verder, maar de rest is wel mis momenteel) Hoe steun je zo iemand, stimuleer je dingen, of laat je iemand juist met rust op zo'n moment. Vraag je ernaar, of moet die persoon er zelf naar vragen? Laat je iemand vrij, of steun en help je die persoon waar nodig?

Help!

Niet quoten alsjeblieft, ik wil het later graag kunnen verwijderen.

He wat klote, Pippa! Je weet zelf natuurlijk wel goed wat de achterliggende reden is van die ruzie en zijn stress, maar leuk om te horen lijkt het me niet. Ik denk dat het al heel goed is dat je in ziet dat sommige dingen wel kloppen.

Ik ben overspannen geweest, maar gek genoeg kan ik je niet goed tips geven over hoe je 'zo iemand' zou moeten behandelen als partner. Ik had op dat moment geen partner, ik stond er behoorlijk alleen voor, maar vond dat ook heerlijk, ik had die rust nodig. Maar omdat hij wel in een relatie zit, kan ik me niet goed voorstellen hoe hij zich moet voelen. Ik kan me zijn onrust voorstellen, maar ik kan me niet voorstellen waar hij behoefte aan zal hebben qua omgangsvorm.

Daarom zou ik zeggen: Vraag het hem concreet. Hij is degene die het moeilijk heeft, vraag hem concreet (desnoods met een lijstje) wat jij voor hem kunt betekenen. Of hij die rust nodig heeft, afstand, of juist steun, en hoe. Misschien is dat op bepaalde momenten anders, of misschien kan hij tekenen aangeven wanneer hij wat van jou nodig heeft. Daarmee laat je ook zien dat je bereid bent voor hem klaar te staan en hem te steunen, op de manier die hem het beste lijkt. (Dit alles moet je natuurlijk wel vragen op een rustig moment, niet als hij donderwolkjes boven z'n hoofd heeft hangen. Hij mag er ook best even over nadenken, als ie dat wilt)


Sterkte meis! Als je moet komen uitwaaien, kom je maar hier of pakken we de trein naar Sch.

Hoi Pippa,

Ik heb helaas geen tips of oplossingen, ik zit namelijk met hetzelfde probleem. Sinds het bedrijf waar mijn vriend werkt failliet dreigt te gaan, is mijn vriend ontzettend gestressed en niks is nog leuk in het leven. Onze relatie is ook prima, maar zijn werk en de sfeer (logisch ook) beinvloed hem zoveel, dat ik het moet ontgelden. Dit in de zin van altijd chagrijnig zijn, nergens zin in hebben, alleen maar willen slapen etc. Ik word er zó moe van!! Ik ben ook erg benieuwd naar de tips.

Ik vind dat diegene dat eigenlijk gewoon zelf aan moet geven, ik vind dat je nooit van de ander kunt verwachten dat hij of zij wel aanvoelt wat jij wil. Ook niet als je overspannen bent.

Vraag je ook af of een deel van zijn boosheid op jou niet voortkomt uit zijn overspannenheid en of hij niet een tikkkeltje aan de onredelijke kant is.

Hij ziet sowieso dingen nu enorm zwart/wit, dat weet ik zeker. Maar ik vind het zó moeilijk. Ik durf nu bijna niks meer te vragen omdat ik bang ben dat het verkeerd opgevat wordt, of omdat het misschien het verkeerde moment is voor hem op dat moment. En ik vind het rot dat hij me egoistisch vindt want ik probeer echt mijn best te doen, alleen wellicht niet op de manier die hij voor ogen had. Ik zorg dat alles hier spik & span is, dat we gelijk kunnen eten als hij moe en hongerig thuiskomt, ik ontzie hem en alles en zeg ook maar niks als hij wéér weg is om te helpen. En ik dacht dat dat fijn was, maar blijkbaar heb ik dat verkeerd gezien. En nu voel ik me daar enorm rot/schuldig om Terwijl ik het goed bedoel heb. En dat snapt die vast wel, alleen dat is nu niet zo goed te merken..

Bedankt voor jullie tips, ik denk dat ik daar wel wat mee kan...

Mint - Inderdaad. Ik snap het volkomen dat het rot is, maar ik word er ook moe van soms. Niks is goed..
Marin - Graag! Dan nemen we tram 9 en gaan we even uitwaaien.

Wat vervelend zeg..
Ik zou hem waar mogelijk minder belasten en hij moet ook vooral bij zichzelf nagaan waar hij zich wel en niet prettig bij voelt. Hij moet er wel op tijd bij zijn! Anders zit hij straks thuis..
Waar ik behoefte aan had toen ik in zo'n situatie was, is geen gezeur aan mijn hoofd. Ik wilde vooral niks moeten.

Die keus is er alleen niet Yoyo, de komende 3 weken moeten er dingen geregeld worden, anders zijn zijn ouders dakloos en zijn ze al hun spullen kwijt. Dus hij moet nu doorgaan, en daarom hoop ik op tips om hem in ieder geval, zo veel mogelijk, te helpen en er voor hem te zijn... Alleen ik ben bang dat hij er wel aan onderdoor gaat, want hij werkt ook gewoon 40+ uur.

Pippa schreef:
Marin - Graag! Dan nemen we tram 9 en gaan we even uitwaaien.

11 is nog handiger, komt redelijk langs jouw huis, langs de mijne en stopt in Sch!

Ik vind het heel lief dat jij hem al ontziet van zo veel dingen, maar vraag me af of hij dat ook ziet op dit moment. Je mag best een beetje tegengas geven en laten weten dat jij al die dingen al voor hem doet, maar daarbij denk ik dat het inderdaad verstandig is om voor hem te concretiseren wát hij dan van jou verwacht. Dan kan je daar ook naar leven. Anders blijf jij op je tenen lopen.

Dat ziet hij sowieso niet, dat maakt ook niet uit, dat wil ik zelf, omdat ik gewoon niet wil dat hij zich daar zorgen om moet maken. Hij moet wel gewoon netjes naar zijn werk kunnen, anders valt het daar straks ook nog op dat het niet goed met hem gaat, dat wil ik voorkomen. Ik vind het alleen rot dat het lijkt alsof ik niks goed kan doen, terwijl ik mijn best doe, en het wel wíl doen, en volgens mij weet hij dat wel, maar laat hij dat niet weten en is het wel erg gemakkelijk om dingen om mij af te reageren, omdat ik dicht bij hem sta.

Volgens mij doe je al heel veel en is hij zich inderdaad op jou aan het afreageren. Laat je echt geen schuldgevoel door hem aanpraten, je kunt niet meer doen dan je best.

Pippa schreef:Dat ziet hij sowieso niet, dat maakt ook niet uit, dat wil ik zelf, omdat ik gewoon niet wil dat hij zich daar zorgen om moet maken. Hij moet wel gewoon netjes naar zijn werk kunnen, anders valt het daar straks ook nog op dat het niet goed met hem gaat, dat wil ik voorkomen. Ik vind het alleen rot dat het lijkt alsof ik niks goed kan doen, terwijl ik mijn best doe, en het wel wíl doen, en volgens mij weet hij dat wel, maar laat hij dat niet weten en is het wel erg gemakkelijk om dingen om mij af te reageren, omdat ik dicht bij hem sta.

Ja maar waarschijnlijk gaat het op dit moment dus echt langs hem heen. Jij hoeft niet de aandacht op te eisen van 'Kijk eens wat ik allemaal goed doe voor jou, goed he, goed he, schouderklopje voor jezelf'. Maar nu loop jij op je tenen en dat ga je waarschijnlijk alleen maar meer doen. Probeer daar dus op te letten.

Pippa schreef:Dat ziet hij sowieso niet, dat maakt ook niet uit, dat wil ik zelf, omdat ik gewoon niet wil dat hij zich daar zorgen om moet maken. Hij moet wel gewoon netjes naar zijn werk kunnen, anders valt het daar straks ook nog op dat het niet goed met hem gaat, dat wil ik voorkomen. Ik vind het alleen rot dat het lijkt alsof ik niks goed kan doen, terwijl ik mijn best doe, en het wel wíl doen, en volgens mij weet hij dat wel, maar laat hij dat niet weten en is het wel erg gemakkelijk om dingen om mij af te reageren, omdat ik dicht bij hem sta.

Zo herkenbaar.. Ik laat hem ook voornamelijk met rust en ben lief voor hem, maar het lijkt allemaal niet te werken. Ik hoop dat het weer overwaait, zowel voor jou als voor mij;)

Mijn vriend heeft een burnout, en ik weet ook vaak niet wat ik met hem aan moet, maar mijn ervaring so far is tweeledig: 1) met rust laten en 2) niet persoonlijk opvatten.

Ik zou, in tegenstelling tot Marin, geen lijstjes maken van wat hij concreet van je wil. Dat legt druk, want dan moet hij daar ook weer over nadenken. Plus, de kans is ook groot dat hij vandaag iets anders van je wil dan morgen. Ik zou, als ik jou was, zorgen voor mezelf, mijn zaken regelen en zorgen dat het huishouden draait, en wel zien wanneer hij daaraan een bijdrage kan leveren. Hij moet wel tegen jou zeggen hoe het voelt voor hem, wat er in hem omgaat en wat je op dat moment voor hem kan betekenen, maar hou dat gesprek kort, anders wordt het ook weer zwaar en thuis bij jou is juist de plek waar hij zijn rust kan vinden.

Hoe moeilijk ook, probeer zo'n ruzie niet persoonlijk op te vatten. Probeer hem niet een schuldgevoel te geven van wat jij allemaal wel niet voor hem doet, want dat zal alleen meer wrijving opleveren. Wat mij goed heeft geholpen was een dagboek bijhouden, zo kon ik het ook kwijt, en op de momenten dat hij 'sterk' was en ervoor openstond kon hij het lezen, en wist zo hoe ik het beleefde en wat het met mij deed. Hij realiseerde zich zo veel beter wat het voor belasting op mij legde, en hij stelde daar dan vragen over als hij dat aankon, en zo kwam het gesprek weer op gang. En als hij niet kon en wilde praten, dan gaf hij dat aan. Ik slikte het dan in, of we spraken af met elkaar dat we er wel over praatten, maar voor maar 10 minuten bijvoorbeeld.

Sterkte!

Ja, dat probeer ik ook. En inderdaad, ik moet me niet schuldig voelen, want ik doe mijn best. En hij had met sommige punten wellicht gelijk, alleen daar was ik me echt niet van bewust, dus ik voel me daar wel rot om, en probeer daar nu ook op te letten.

RYW, bedankt voor je tekst, dat is wel fijn om te lezen. En ik benoem het juist niet allemaal wat ik doe inderdaad, wil voorkomen dat daar wrijving door ontstaat. Maar ik doe die dingen wel allemaal, dus het kwetst me toch wel als hij dan zegt dat ik egoïstisch ben. Ik zal proberen te doen wat jij zegt, en inderdaad, misschien dat ik het moet opschrijven, voor mezelf, en wellicht naderhand voor hem.

Mint schreef:

Zo herkenbaar.. Ik laat hem ook voornamelijk met rust en ben lief voor hem, maar het lijkt allemaal niet te werken. Ik hoop dat het weer overwaait, zowel voor jou als voor mij;)

Uiteindelijk zal het goed komen. Maar dat zal pas zijn als hij een nieuwe baan heeft, zijn ouders ergens veilig zitten & hij de rust kan gaan nemen. Maar dat zal nog minimaal een maand gaan duren; zo niet langer.....

Helaas, met iemand die overspannen is kun je heel weinig. Je kunt die grootste zorg niet weghalen, dat zal nooit lukken. Wij hebben er in onze relatie van beide kanten mee te maken gehad en ik denk dat het beste is wat je kunt doen is zorgen dat jij er niet ook aan onderdoor gaat. Dat jij niet ook moe, somber, sip etc. word en dat jij op de momenten dat je het wél kan (zoals je al doet zo te lezen) dingen uit handen neemt en mee helpt. Hij zal het misschien nu niet zo zien en nu er ook niet zo veel waardering voor hebben. Maar als jullie hier doorheen zijn zal hij dat wel degelijk hebben gemerkt. Mijn ervaring van toen ik zelf overspannen was was dat ik echt de redelijkheid uit het oog verloor doordat ik uit alle macht maar probeerde mijn hoofd boven water te houden. Van A. verwachte ik dan dat hij me kwam redden en me hielp zwemmen, terwijl hij ondertussen ook al de rest deed. Toen ik weer een beetje bij zinnen was besefte ik me heel goed hoe onredelijk het was.
Het naarste is geweest toen we allebei overspannen en depressief waren doordat A. er aan onderdoor ging hoe ik er aan toe was. Dat was echt een vreselijke tijd en wil ik nooit meer meemaken. Vandaar dat ik je graag op het hart wil drukken dat hoe hopeloos het ook lijkt het allerbeste wat jij kunt doen is proberen je niet te veel te laten verstoren door hoe hij zich voelt! Alleen lastig dat jij zelf natuurlijk ook al 't een en ander op je bordje hebt en je natuurlijk ook zorgen maakt aan alle kanten.

тыквашка schreef: Alleen lastig dat jij zelf natuurlijk ook al 't een en ander op je bordje hebt en je natuurlijk ook zorgen maakt aan alle kanten.

Klopt, ik voel me zelf ook niet echt op mijn best momenteel en hou dat momenteel eigenlijk voor me, bij iedereen, omdat ik niemand tot last wil zijn om het zo te zeggen. Maar ik zit er wel mee. Maar waak er inderdaad voor dat ik er niet doorheen zit straks en pak dus echt mijn rust op de momenten dat mijn vriend er toch niet is...

Cijfer jezelf niet te veel weg he! En inderdaad, pak je rust! Maar doe dat ook als het gewoon hard nodig is en niet alleen als je vriend er niet is. Hij heeft er niets aan als jij in stort en jij zelf nog minder!!

Weet je wat ik het moeilijkste vond? De realisatie dat ik even de sterkere partij was. Dat was ik niet gewend, want hij was altijd de onverstoorbare terwijl ik altijd wel gedoe had met mijn ex of de scheiding of de jongens. Maar ineens was dat anders. Ik was degene met de meeste kraacht over, hoe kut ook. En de knop ging om, en ik verwachtte niet meer zoveel van hem. Hij ging ook al mijn problemen en stress bagatelliseren, merkte ik. Sat vond ik niet eerlijk, maar ik snapte het wel. Als hij namelijk zichzelf kon overtuigen dat ik eigenlijk geen problemen had en dat ik hem niet 'nodig' had, hoefde hij zich ook niet schuldig te voelen dat hij er niet kon zijn voor me. Dat verwachtte ik dus ook niet meer van hem.

Sterker nog, ik liet hem inzien dat hij ook even niet zoveel van zichzelf kon verwachten. Want manman, wat voelde hij zich schuldig, bleek later. Schuldig tegenover mij dat hij er niet voor mij kon zijn, tegenover zichzelf dat hij zo 'zwak' was, tegenover de jongens, van alles. En elk zwaar gesprek erover verergerde dat. Ik ben echt zo blij dat ik heb leren loslaten en vertrouwen op zijn herstel. Maar, nu hij langzaam uit zijn dal kruipt, ben ik wel erg blij dat die fase nu voorbij is, zeg...

Dat vind ik heel erg fijn om te horen RYW, en ben blij om te horen dat jullie nu vooruit gaan..

Ik hoop dat je er een beetje herkenning in kan vinden Pippa.. Ik weet niet of er achter jouw vriends gedrag dezelfde redenen schuilgaan, maar het bracht mij in elk geval veel begrip voor hem. Dat maakt het niet leuk of redelijk, maar iets minder moeilijk, denk ik.

Ik vind wat ryw wel goed advies geeft. Bij mezelf vind ik het namelijk ook fijn als ik me aan mijn vriend kan optrekken omdat het bij mij even niet zo lekker gaat. Dus dat hij de touwtjes in handen heeft en ik er in mee kan gaan.

Alleen wat marin zegt vind ik ook wel een goed punt. Een beetje tegengas geven. Oké ik voel me klote en rot. Maar mijn vriend heeft het niet verdiend om me zo op af te reageren.

Dus bied je hulp en steun aan, maar laat je niet teveel kwetsen. Je hoeft je ook echt niet schuldig te voelen. Je doet je best, en er komen momenten dat je vriend het van je gaat zien.

Dat ziet hij ook wel in, heb ik gisteren gemerkt. Hij is weg vandaag, net als gisteren, maar heeft het nu wel overlegd en zijn gevoel erbij toegelicht, en probeert mij er wel bij te betrekken zodat we dingen samen kunnen beslissen/uitvoeren. Ik merk toch dat hij er behoefte aan heeft dat ik vraag hoe of wat, en dat het dan aan hem is of die er nu wel of niet over wil praten, maar dat ik er wel voor open sta, om het zo te zeggen.

Bedankt voor de tips in ieder geval