Overspannen: iemand ervaring?

Gisteravond ging het weer eens niet goed hier. Ik heb een uur letterlijk zitten tieren over een opmerking van de dominee in de preek – buiten proporties. Vandaag thuisgewerkt, maar ik was binnen de kortste keren in paniek en totaal het overzicht kwijt. Ik heb trilhanden, een hoofd van beton en je hoeft maar naar me te kijken en ik barst in huilen uit. Geluiden zijn al snel te hard en te veel, ik heb heel vaak hartkloppingen (zwaar en overslaand hart) en soms erger ik me zo erg aan de kleinste dingen dat ik me moet inhouden om te gaan schelden. Dit is nu al een maand of twee, drie zo.

Gisteravond zei m'n moeder: "Volgens mij zit jij tegen een rood lijntje aan." En voor het eerst drong het ineens door dat er iets mis gaat als ik zo doorga. Vandaag m'n leidinggevende erover gesproken. Die was heel lief en haalde meteen een aantal taken bij me weg en droeg me op de rest van de week nog thuis te werken. Het ligt overigens niet direct aan het werk; maar wat het dan wel is, weet ik niet.

Ik ben eigenlijk benieuwd naar mensen die dit herkennen of meiden bij wie de stoppen uiteindelijk wel zijn doorgeslagen. Wat hielp je om je weer wat beter te voelen? Ik kom niet zo veel verder dan op tijd naar bed gaan, namelijk.

maar is er achter te komen waar het dan wel door komt? als het een aantal dingen samen zijn zal er toch iets moeten veranderen als het nu teveel is...

Ik ben oververmoeid geweest wat zich uitte in paniekaanvallen, ik kon dus niet anders dan gas terugnemen... en dat zal denk ik ook de tip voor jou zijn. Stap op de plaats en kom erachter hoe je je leven in kan delen op een manier die voor jou wel werkt.

succes iig, het klinkt alsof je er flink doorheen zit!

*

Oei ja, dat klinkt niet goed Rood. Heb je het gevoel afgestompt te zijn?
Ik heb het twee jaar geleden gehad en ben er gelukkig nu weer helemaal bovenop, maar ik heb echt een gat van een half jaar toen ik eenmaal thuis zat, waarin ik gewoon écht niet weet wat ik allemaal dagelijks deed. Daar hangt echt een waas over heen. En voordat ik thuis kwam te zitten, was ik ook gewoon echt totaal mezelf kwijt. Bij mij was het wel werkgerelateerd, maar dat had echt invloed op m'n hele 'well being'.

Probeer er inderdaad achter te komen wat hier achter schuilt.

Sterkte! En je mag mij altijd pm'en ook!

Geen ervaring maar omdat je noemt dat het niet door het werk komt en omdat je de laatste maanden niet lekker in je vel zit o.a. ivm geen partner, kinderen en eigen huis en omdat je deze week in een topic noemde dat je nu net over je ex heen was: Misschien verstandig om een afspraak met een psycholoog te maken? Kan natuurlijk best een opeenstapeling van prive-dingen zijn waar je erg over piekert en gepiekerd hebt.

Edit: zeg het even als ik bovenstaande zo meteen weer moet verwijderen ivm te veel prive-informatie

Ik ben overspannen geweest en herken veel van wat je schrijft. Wat fijn dat er op je werk zoveel rekening met je gehouden wordt. Ik heb zelf een aantal maanden thuis gezeten van mijn werk, maar bij mij was mijn werk de oorzaak van alles. Ik ben naar de huisarts gegaan met mijn klachten, via hem heb ik gesprekken gehad met maatschappelijk werk. Dit heeft mij goed geholpen. Het is heel goed dat je nu erkent dat het even te veel is allemaal, dat is de eerste stap naar herstel. Probeer nu even heel egoïstisch te zijn, jij bent het belangrijkste, als jij het gevoel hebt het even niet aan te kunnen geef dat dan aan. Denk goed om jezelf!

ik ben nu zelf overspannen of iets ik weet welke naam het heeft... ik weet ook niet wat de oorzaak is

maar ik zou eens naar de huisarts gaan voor een gesprekje inderdaad

Wat een vervelende situatie waar je in zit, Rood. Ik denk dat jouw psyche duidelijk een seintje geeft dat je jezelf aan het voorbij lopen bent. Luister ernaar, al is het voor mij moeilijk te adviseren hoe. Als je zelf de oplossing ook niet kunt vinden, is het wellicht niet verkeerd eens bij je huisarts langs te gaan.

Ik hoop je zaterdag wel te zien hoor, een beetje afleiding door middel van leuke uitjes kan vast geen kwaad.

Het zou natuurlijk ook kunnen zijn dat de oorzaak niet direct je werk is, maar dat het toch verstandig is even wat rust te nemen? Misschien heb je gewoon even tijd nodig om dingen te verwerken in je hoofd en kan je werk er even niet bij hebben.

Maar ik ben geen psycholoog; ik zou als ik jou was inderdaad eens met de huisarts praten.

Eens met bovenstaande! Maar wat mij ook hielp is t boek in 30 dagen uit je burn out.
In 30 dagen de oude worden is niet echt haalbaar denk/ vond ik maar stonden veel nuttige tips in om te achterhalen wat je wil en om te herstellen/ontspannen.

Maar ik ben ook eerst langs de huisarts geweest. Bij mij lag de oorzaak niet bij m'n werk,maar m'n werk vroeg op dat moment wel te veel van mij. Nu werk ik er ook weer met veel plezier

Allen bedankt voor de reacties en tips! Ik ben nog steeds wel benieuwd waar 'rust nemen' nu uit bestaat. Wat is dat en hoe ver gaat dat? Betekent dat dat ik nu een dutje moet gaan doen, omdat het half 2 is en m'n ogen steeds dichtvallen?

Ik ben vandaag verplicht aan 't thuiswerken, mag pas maandag weer naar kantoor toe van m'n eindredacteur. Ze zijn daar zo lief! Het is echt heel goed dat ik nú even rustiger aan doe, voordat we straks verder van huis zijn.

Dat ik erken dat ik op moet letten, helpt al enorm. Daardoor ben ik ineens alert op de keuzes die ik maak. Kleine dingen, zoals m'n laptop maar steeds voor m'n neus – het is gewoon niet goed. Maar ook dat ik altijd op visite ga ipv dat visite naar mij komt. En vooral het héél véél eisen en verlangen van jezelf en je omgeving. Zoals Lady inderdaad zegt, is het vooral mijn psyche die me een seintje geeft dat er een grens zit aan flexibel zijn.

Ik denk dat het daarom onvermijdelijk is dat ik een psycholoog moet gaan vinden. Er is de afgelopen jaren best een hoop (rottigs) gebeurd wat ik vooral alleen opgelost heb. Maar wat ik lastig vind: hoe vind je nu een psych die bij je past, met wie het klikt? Ooit, toen ik een jaar of 15 was, ben ik een paar keer met iemand wezen praten, maar dat vond ik alleen maar verwarrender. Meiden die het ook hebben meegemaakt: hoe hebben jullie dat aangepakt?

Bolus: leuke tip, ga ik even opzoeken.

Lady4: zaterdag kom ik wel hoor , want ik haal nog energie uit dingen die leuk zijn. Als je echt burn-out bent, heb je dat niet meer en zoveel is het gelukkig nog niet.

Rood schreef:

Dat ik erken dat ik op moet letten, helpt al enorm. Daardoor ben ik ineens alert op de keuzes die ik maak. Kleine dingen, zoals m'n laptop maar steeds voor m'n neus – het is gewoon niet goed. Maar ook dat ik altijd op visite gaat ipv dat visite naar mij komt. En vooral het héél véél eisen en verlangen van jezelf en je omgeving.

Dit zijn dingen die ook met rust pakken te maken hebben. De chaos om je heen zo veel mogelijk verkleinen zodat de chaos in jezelf ook zo veel mogelijk verkleint. Dat wat jij zegt van mensen naar jou toe laten komen, dat is zo'n goeie. Dat geeft mij altijd direct heel veel stress, en ik voel me vaak heel schuldig om mensen naar mij toe te laten komen, maar merk intussen dat het écht scheelt.

Guus schreef:maar is er achter te komen waar het dan wel door komt? als het een aantal dingen samen zijn zal er toch iets moeten veranderen als het nu teveel is...

Ik ben oververmoeid geweest wat zich uitte in paniekaanvallen, ik kon dus niet anders dan gas terugnemen... en dat zal denk ik ook de tip voor jou zijn. Stap op de plaats en kom erachter hoe je je leven in kan delen op een manier die voor jou wel werkt.

succes iig, het klinkt alsof je er flink doorheen zit!

Ahh, lief berichtje. Ik weet niet of het paniekaanvallen zijn, maar gisteravond stond ik weer een half uur te tetteren over van alles; ik lijk dan net een soort alarmsysteem dat maar niet stopt. En ik kom bijna niet uit m'n woorden als ik een gewoon telefoongesprek voer. Echt sick. Wat heb jij gedaan aan gas terugnemen? Praktisch gezien?

Het is wel redelijk herkenbaar voor mij, alleen wil ik er niet te veel over op het forum hebben. Bij mij was het wel zo dat ik het zelf niet 'zag' maar door anderen teruggeroepen ben en zowat ben gedwongen er iets aan te doen. Ik ben toen een tijdje gestopt met zo goed als alles (school en werk) Ik heb eerst via school maatschappelijk werk gehad en ben daarna door mijn huisarts verwezen naar een psych. Met de eerste psych klikte het totaal niet, die wou me alleen maar aan de medicatie hebben en allerlei stempels op mij drukken (zo heb ik het in ieder geval ervaren) Daarna ben ik naar een andere gegaan en dat heeft me onwijs geholpen.

rapa nui schreef:Geen ervaring maar omdat je noemt dat het niet door het werk komt en omdat je de laatste maanden niet lekker in je vel zit o.a. ivm geen partner, kinderen en eigen huis en omdat je deze week in een topic noemde dat je nu net over je ex heen was: Misschien verstandig om een afspraak met een psycholoog te maken? Kan natuurlijk best een opeenstapeling van prive-dingen zijn waar je erg over piekert en gepiekerd hebt.

Edit: zeg het even als ik bovenstaande zo meteen weer moet verwijderen ivm te veel prive-informatie

Nee hoor, hoeft niet. Je noemt inderdaad zo wat dingen die wel meespelen, denk ik. Ik vind het heel lastig om hierin goeie keuzes te maken, geen idee wat ik er allemaal mee moet. En over pe.sten, m.isbruik, sc.heiding, ru.zies etc. heb ik nooit met een professioneel iemand gepraat, alleen met vriend(inn)en. Maar wie moet ik daar in vredesnaam voor hebben?

(dit niet quoten, tnx)

ik ben naar de huisarts geweest en hij heeft me doorverwezen naar een psycholoog. hij had een lijstje met actuele wachttijden (want de meesten hebben wel een wachttijd) hij had er bijv 2 hier in de buurt waarvan 1 wel goed was maar een wachttijd had van 7 weken ofzo en dat zag ik echt niet zitten die andere had hij ook wat mindere ervaringen overgehoord qua klik ed... nu had hij er nog een aantal die iets verder weg zaten en 1 daarvan had hij vrij goede ervaringen over gehoord en had een wachttijd van 2 weken. uiteindeljk op zijn advies afgegaan en die gekozen en ik had geluk dat er iemand was uitgevallen dus maandag gebeld en woensdag al terrecht en ik heb een hele fijne psycholoog gelukkig

ik hoop dat je huisarts je hierin kan adviseren over waar hij goede verhalen/ervaringen over heeft gehoord

Over dat rust nemen, ik heb toen, mede doordat ik in de ziektewet zat, de eerste dagen niks gedaan. Voor de tv hangen, dvd's kijken, slapen, lezen, dat soort dingen. Dezelfde dingen als wanneer ik ziek thuis ben zeg maar. Na een aantal dagen ben ik rustig aan kleine dingetjes gaan doen, zoals boodschappen en het huishouden, maar vooral niet te veel op 1 dag. Bij mij betekende rust nemen dus echt rust nemen, letterlijk niks doen. Als ik nu een drukke periode heb dan probeer ik ook zo'n dag in te lassen, het verschil met toen is alleen dat ik nu weer ben opgeknapt na 1 zo'n dag.
Dit alles was wel in overleg met de huisarts en later ook de arboarts.

Voor mij betekende rust nemen alleen dingen doen waar ik energie van kreeg. Ik ben toen ook gestopt met korfballen. Stopte tijdelijk met school. Werkte alleen nog een paar uurtjes per week bij mijn bijbaantje.

Rood schreef:
Allen bedankt voor de reacties en tips! Ik ben nog
steeds wel benieuwd waar 'rust nemen' nu uit bestaat. Wat is dat en hoe
ver gaat dat? Betekent dat dat ik nu een dutje moet gaan doen, omdat het
half 2 is en m'n ogen steeds dichtvallen?

Ik vind het lastig hierop te antwoorden, omdat ik niet weet of het bij jou hetzelfde werkt als bij mij. Maar voor mij betekent rust nemen vaak vooral dat ik even een periode heb waarin ik echt helemaal niks hoef. Dus dat ik geen dingen heb waar ik naar toe moet (behalve dingen die ik echt graag wil), en dat ik even geen werk aan mijn hoofd heb.

Waar ik zelf bijvoorbeeld ook wel eens last van heb is dat ik met werk/studie bezig ben, zelfs als ik officieel vrij heb. Dus dan doe ik wel leuke dingen, maar spookt ondertussen steeds in mijn hoofd: "O ja, ik moet dat en dat ook nog doen", waardoor ik dus helemaal geen rust heb.

Voor mij is rust dus een periode waarin ik alleen maar dingen hoef te doen die ik zelf echt wil. En vooral ook in de zin van boeken lezen, tv kijken, enzovoorts. Het gevolg is dat ik vrij veel thuis ben en tijd heb om na te denken, waardoor soms vanzelf bepaalde gevoelens/gedachten naar boven komen die ik normaalgesproken onderdruk. Op die manier lukt het mij ook weer dingen te verwerken of gedachten om te vormen, als dat nodig is.

Wat ik me ook nog afvraag: heb je ook nog taken (vriendendiensten, vrijwilligerswerk, iets in de kerk, enz.) wat je naast je werk doet? Ik heb er namelijk zelf wel eens last van dat ik vanuit een soort plichtsbesef van alles op me neem, en dat het me te veel wordt. Dan moet ik mezelf soms echt even dwingen voor mezelf te kiezen en bepaalde taken te laten vallen.

Ik denk dat het daarom onvermijdelijk is dat ik een psycholoog moet gaan vinden. Er is de afgelopen jaren best een hoop (rottigs) gebeurd wat ik vooral alleen opgelost heb. Maar wat ik lastig vind: hoe vind je nu een psych die bij je past, met wie het klikt? Ooit, toen ik een jaar of 15 was, ben ik een paar keer met iemand wezen praten, maar dat vond ik alleen maar verwarrender. Meiden die het ook hebben meegemaakt: hoe hebben jullie dat aangepakt?

Ik ben een keer gewoon naar de huisarts gestapt. Die verwijst vaker mensen door naar de psycholoog, en kan dus ook weten wat de mogelijkheden zijn in jouw buurt, welke psychologen goed zijn, enzovoorts.

Heb je ook een beetje een idee waarom die gesprekken toen je 15 was niet hielpen? Dat kan natuurlijk ook met de leeftijd te maken hebben gehad. Maar als je een beetje weet wat je niet fijn vond, kun je dat ook aangeven bij de huisarts en die kan daarmee rekening houden als hij/zij je doorstuurt. Sowieso is openheid over wat je wil en waar je mee zit heel belangrijk, is mijn ervaring. Dus ook bij de psycholoog, want dan kan die daarop inspelen.

dat rust nemen vond ik ook lastig, jE vroeg om ervaringen dus even veel zinnen die beginnen met ´ik:oops:´

In dat boek stond de tip dat je voor jezelf een lijstje maakt met dingen waar je energie van krijgt: een cake maken,boek lezen, tekenen,muziek luisteren etc. daar ´moest´je dan elke dag 1 ding van kiezen.Ook ging ik 1 keer per dag op aanraden van huisarts/psych/ en boek een uurtje bewegen bij voorkeur buiten.

verder deed ik een middagdutje/rusten(van 1 tot 3 bijv) als ik echt moe was ging ik tussendoor ook nog een half uurtje liggen,ik zette dan wel een wekker anders sliep ik snachts weer niet.

ik had even gezorgd dat ik weinig verplichtingen had, hobby´s deed ik even onder voorbehoud net zoals familie/vrienden afspraken. zelf vond ik een beetje sociale contacten wel fijn maar dan alleen die waar ik energie van kreeg.Hier ging ik ook gewoon naar toe (zelf op aanraden van mn baas)

Ik heb 3 weken helemaal niet gewerkt en ben toen weer op gaan bouwen (ben wel bij arbo geweest) Ik vond dat heel moeilijk ,moest echt streng voor mezelf zijn maar ik sprak een werktijd af (met mezelf thuis en met mn baas op school) en daar hield ik me dan ook aan. Na t werken ging ik dan vaak mn uurtje bewegen doen,dat hielp wel om het los te laten.

Op t moment dat ik echt ziek thuis kwam te zitten liep ik al bij de psycholoog, dit omdat ik al een paar maanden aan mn tax zat, ik vond t wel fijn om met haar te praten. Ik wist waarvoor ik naar haar toe ging maar utieindelijk bleek er een onderliggend probleem te liggen waar ik , ook op mn werk, last van had. Uiteindelijk heb ik een jaar gesprekken gehad. (in t begin wekelijks,2-wekelijks en op t laatst 1 keer per maand) waardoor t nu echt beter met me gaat en ik mn valkuilen sneller herken.

Ik vond het eerst niet zo nodig om met een psycholoog te praten,de eerste gesprekken had ik nog zo mn twijfels, maar heb na een lange periode van ´zelf aanmodderen´ de stap gezet door bij de huisarts een verwijzing te vragen, in eerste instantie voor eerstelijn traject van max 10 gesprekken, dit zijn er meer geworden en ben blij dat ik de stap gezet heb.

de psycholoog gaf ook aan: met je verstand heb je alles perfect beredeneerd en je hebt de steun van je vriend(en) de enige omschakeling die je moet maken is van je hoofd naar je hart. Ze had gelijk! Ook voelde ik me bezwaard om bij mn vrienden enzo weer met hetzelfde verhaal lastig te vallen en bij haar had ik dat niet: zij werd er voor betaald

Rood schreef:

Guus schreef:

Ahh, lief berichtje. Ik weet niet of het paniekaanvallen zijn, maar gisteravond stond ik weer een half uur te tetteren over van alles; ik lijk dan net een soort alarmsysteem dat maar niet stopt. En ik kom bijna niet uit m'n woorden als ik een gewoon telefoongesprek voer. Echt sick. Wat heb jij gedaan aan gas terugnemen? Praktisch gezien?

Praktisch gezien ben ik eerst 'ziek' geweest, ik ben in totaal twee weken niet naar werk geweest. Op dag drie met paniekaanvallen ben ik naar de huisarts geweest en de volgende dag zat ik bij de psycholoog en ik had kalmeringstabletten.
Ik studeerde, had twee banen en heftige mantelzorg voor mijn moeder, ik ben op dat punt gestopt met mijn studie en dat is de juiste beslissing geweest. Ik had toen ineens tijd voor een sociaal leven wat ik opzij had gezet, daar bewust de tijd voor nemen heeft mij enorm geholpen!

Weet je wat het is, wat Marin ook zegt, ik zou het niet eens precies meer weten... Ik was zo bang in die periode voor die paniekaanvallen dus mijn focus lag echt op die kwijtraken en z.s.m. van de meds af. Ik had een hele fijne psych die me daar heel goed bij geholpen heeft.

Dat kan je niet alleen, je hebt een buitenstaander met helicopter view nodig. Als jij had geweten of gevoeld waar het knelpunt precies zit had je er al wat aan gedaan toch? No shame in it.

Hoe jij het omschrijft was een paniekaanval voor mij niet, maar ik weet hoe slopend et kan zijn als je jezelf en gedachten niet meer onder 'controle' hebt dus ik zou zeggen, bel de huisarts en zet de stap! Zoals het nu overkomt ben je er nog precies optijd bij, dus maak er gebruik van!

De lijfspreuk van mijn vriend in die tijd: 'komt wel goed schatje!' hij had zelfs de roosvicee reclame voor me opgenomen

Goed dat je er zaterdag bij bent, ik ook!

Oh oh Rood, ik lees even mee want ik herken het. Vooral van voordat ik zwanger werd maar had vandaag m'n eerste werkdag en zit direct weer op 't niveau van destijds.

Ohw en ik heb heeel veel tv gekeken, heel veel

*

Rood, wat vervelend om te lezen! Ik heb altijd de indruk dat de drukte misschien niet eens om je heen is, maar in jezelf zit, omdat je zo'n perfectionist bent. Dat je van alles van jezelf moet en dat moet dan ook nog eens perfect zijn. Als dat zo is (weet ik niet zeker natuurlijk) dan zou je ook daar in je 'rust' kunnen zoeken, even niet moeten.

En je huisarts kan je doorsturen. Als het niet klikt ga je terug en verzoek je om een andere, net zo lang tot je je wel op je gemak voelt. Je kunt ook bij de eerste aangeven wat je tegenstaat en wat je wel nodig hebt Succes!