Date-topic 2

Hmm... jammer hoor. De hele dag niks gehoord van hem. We hadden voor morgenavond soort van afgesproken van de week, maar gister hebben we het er niet meer over gehad. Denk erover om hem morgenmiddag te bellen en te vragen of de afspraak nog doorgaat,dan weet ik hopelijk wat meer.

Wat jammer dat je niets meer hoort en dat hij niet reageert op je berichtjes.
Komt bij mij eerlijk gezegd over alsof hij toch niet meer zo geïnteresseerd is.
Je kunt hem inderdaad bellen over die afspraak van vanavond en dan weet je hopelijk waar je aan toe bent.

Ik sluit me aan bij Esperanza, ik zou het alleen helemaal laten hangen denk ik. Als hij contact met je wil opnemen dan doet hij dat wel uit zichzelf. Ook als zijn mobiel stuk is of iets dergelijks. Maar als het jou meer rust geeft kan je wel even bellen.

Bij mij weinig leuks gaande helaas

Nou ik weet genoeg, heb hem gebeld en op de voicemail ingesproken dat ik dacht dat we voor vandaag hadden afgesproken, dus dat hij me maar even moest bellen of smsen. Een half uur laten was hij online op de chat dus ik sprak hem aan: hoi, had je mijn voicemail bericht nog gehoord? Geen reactie meer op gekregen, plus hij is nu alweer een tijdje offline.. Vind het wel erg jammer want ik dacht dat er wel nog een vervolgdate in zou zitten, juist ook omdat hij vrijdag zei dat hij het ook erg leuk vond. Helaas bewijst hij het tegendeel. Een vriend van me zegt dat er nog meer vissen in de zee zwemmen en natuurlijk is dat zo, maar ik vind het voor op dit moment best wel heel erg balen.

Dat is ook verschrikkelijk balen en ik kan me voorstellen dat je je even heel erg alleen voelt.. Ook echt helemaal niet netjes van hem! Gewoon niks laten horen en jou je eigen conclusies te laten trekken. En tuurlijk zijn er meer mannen dan kerken en meer vissen in de zee, maar voor nu is het gewoon erg klote. Vooral omdat jij hoopte dat er nog een vervolgdate inzat en hij jou liet denken dat hij er hetzelfde over dacht.

Ja inderdaad. Nou ja, ik heb wel weer 2 leuke dates gehad voor mijn gevoel maar toch. Ik vind het sowieso heel raar dat mannen niks meer laten horen van zichzelf, wees er gewoon eerlijk in dat je het niet ziet zitten. Dan weten we dat en kunnen we gewoon verder, we zijn geen tere bloemetjes die niks aankunnen. Dank je wel voor de knuf.

Fijn dat je er toch zo positief over kan denken. Ik zou er wel onzeker van worden denk ik. Mannen zouden dat inderdaad moeten zeggen, misschien dat niet zo goed durven? Geen idee, het is ook wel moeilijk.
Fijne paasdag!

Ik probeer er wel zo over te denken, maar merkt dat het toch moeilijk gaat. Ik wordt er namelijk ook erg onzeker van hoor.

Dank jullie wel voor de lieve reacties. Ik heb na enige twijfel en een goed gesprek met RYW toch besloten dat ik binnenkort een keer met hem af ga spreken. Hij vroeg het aan me en ik wist niet zeker of ik daar nu ruimte voor wil maken in m'n hoofd, doordat ik me had voorgenomen even alleen op mezelf te focussen, maar dan kan ik het net zo goed het hele contact stopzetten en dat wil ik toch eigenlijk ook niet.

Sweety, ik kan me voorstellen dat je het heel rot vindt dat iemand niet de beleefdheid heeft om netjes te laten weten dat het bij één date blijft. Ik vind het nogal zwak als iemand je zelf die conclusie laat trekken, maar het zegt echt meer over zijn karakter dan over dat van jou. Als ik het goed las, heb je meerdere dates op dit moment? Wellicht kun je voor jezelf proberen er 'relaxter' in te staan, zodat de teleurstelling minder groot is als het geen vervolg krijgt, ook al begrijp ik echt wel heel goed dat er bepaalde fatsoensnormen in acht mogen worden genomen. Maar wat ik al vaker tegen je heb gezegd; je lijkt heel erg bezig te zijn met mannen in je leven en ik denk dat je dan altijd verkeerde mannen aantrekt, omdat je dat onbewust ook uit kan stralen en/of mannen dat aanvoelen. Ik bedoel dit absoluut niet lullig hoor, maar ik vind het zo zonde om te lezen dat je er zo onzeker van wordt.

Dank je wel voor je reactie Nour. Klopt inderdaad dat nog 2 jongens met me willen afspreken. Met 1 jongen heb ik al eens eerder afgesproken, dat was met de kerst en de andere jongen is een jaartje jonger dan dat ik ben maar heeft al een paar keer aangegeven dat hij het leuk zou vinden om met me af te spreken. Het gaat mij ook wel om de fatsoen die hij niet kan opbrengen om te laten weten dat het na 2 dates wel genoeg is. Het kan natuurlijk altijd dat je het niet ziet zitten maar wees dan zo man genoeg of beleefd genoeg om dat te laten weten. Feitelijk zit ik nu nog steeds te 'wachten' op een reactie van hem, of hij nou wel of niet komt vanavond. En ik snap het gewoon echt niet, vrijdag zegt hij nog dat hij het erg leuk vond om bij me te zijn en dat hij het weer gezellig vond. Het onzeker zijn heb ik eigenlijk altijd wel gehad, maar wordt door dit soort situaties altijd weer even versterkt. Het gevoel/idee dat ik niet goed genoeg zou zijn voor een relatie krijgt dan namelijk de overhand in mijn gedachten. Ik weet dat je het niet lullig bedoeld en ik vind het ook erg lief dat je het zegt tegen me, ik kan je daarin dan ook alleen maar gelijk geven. Ik wil namelijk ook wel weer een relatie en ik ben er inderdaad veel te veel mee bezig. Maar als ik dan om mij heen kijk en stelletjes zie en hoor dat ze op vakantie gaan samen, dan denk ik, ja dat wil ik ook.

Goed van je dat je gaat afspreken met hem!

Sweety schreef: Ik weet dat je het niet lullig bedoeld en ik vind het ook erg lief dat je het zegt tegen me, ik kan je daarin dan ook alleen maar gelijk geven. Ik wil namelijk ook wel weer een relatie en ik ben er inderdaad veel te veel mee bezig. Maar als ik dan om mij heen kijk en stelletjes zie en hoor dat ze op vakantie gaan samen, dan denk ik, ja dat wil ik ook.

Misschien komt dat in jouw gedrag, houding en woordkeus ook wel zo over bij zo'n jongen? dat je zo graag wil? Misschien kom je daardoor benauwend over? Wat ik bijvoorbeeld niet helemaal kan volgen is waarom je na 1 date al een soort van 3 losse afspraken hebt staan. Hoe gaat zoiets? je zit op je eerste date en bespreekt dan gelijk wanneer je elkaar allemaal kan zien? Ik herken dat bijvoorbeeld helemaal niet. Toen ik nog dates had was het meestal dat ik na 1 date naar huis ging en pas in de loop van de week weer eens een tweede date plande. Misschien is het een idee om te reflecteren hoe je over komt op zo'n jongen? Ik snap heel goed dat je graag wil, maar hoe harder je wil, hoe moeilijker het word. Je kan er veel beter wat relaxter mee omgaan. Een vrouw (of man) die te graag wil is namelijk niet aantrekkelijk. Neemt niet weg dat het van hem erg asociaal is om niets meer te laten horen.

Nou we hadden dinsdag afgesproken met elkaar, een hele dag en toen zei hij dat hij graag weer wilt afspreken. Woensdag spraken we elkaar op de chat en ik kwam toen met zondag of hij wat ging doen want anders konden we wel afspreken als hij daar zin in had. Toen zei hij ja waarom niet? Na een tijdje kwam hij met vrijdag en ik zei is goed. Dus voor vrijdag hadden we al afgesproken maar voor zondag hadden we niet concreet afgesproken.

Gelukkig dat je het niet als aanval opvat, Sweety. Ik denk dat ik je onzekerheid wel begrijp, maar ik denk ook dat het absoluut niet zo hoort te zijn dat je in zo'n vroeg stadium al nadenkt over een relatie met diegene, helemaal omdat je met meerdere mannen aan het daten bent. Die onzekerheid zal je onbewust uitstralen, omdat je zo graag lijkt te willen en ergens ben ik er van overtuigd dat je dan altijd bepaalde 'types' aantrekt. Een relatie en/of verliefdheid moet groeien, dat is er niet na elkaar 2-3 keer gezien te hebben. De dates die ik heb gehad waar wel potentie in zat, waren overigens met mannen met wie ik niet meteen heb gezoend op de eerste date. Als je elkaar echt leuk vindt, kan dat nog wel, toch? Ook zou ik nooit afspreken bij hem/mij thuis in zo'n prille fase. Ik zeg niet dat dit fout is, maar dit zijn voor mij wel signalen dat je hard van stapel loopt (doordat je waarschijnlijk zo bang bent alleen over te blijven), maar ik zou het aanvoelen als een man dat zou hebben en het zou me eerlijk gezegd "afschrikken". Ik hoef een date niet per se meteen een paar keer per week te zien, dat gaat me persoonlijk veel te snel en helemaal als ik met meerdere mannen contact zou hebben. Waarom doe je het niet wat rustiger aan? Loop je jezelf nu ook niet voorbij?

Ik denk dat ik inderdaad moet leren om niet zo snel zover te denken. Of het eventueel een relatie kan worden. Ik wordt juist onzekerder door het feit van bepaalde dingen. Heel raar, maar mijn nichtje is 1.5 jaar jonger, heeft een dochter en is sinds vanmiddag verloofd. Ik vraag me dan af wanneer ik dat ook zal krijgen. Ik denk dat ik daarom zo bezig ben, natuurlijk geen excuus voor mijn gedrag hoor.

Edit: juist omdat ik zo denk, vind ik het moeilijker om rustiger aan te doen.

Sweety schreef:Ik denk dat ik inderdaad moet leren om niet zo snel zover te denken. Of het eventueel een relatie kan worden. Ik wordt juist onzekerder door het feit van bepaalde dingen. Heel raar, maar mijn nichtje is 1.5 jaar jonger, heeft een dochter en is sinds vanmiddag verloofd. Ik vraag me dan af wanneer ik dat ook zal krijgen. Ik denk dat ik daarom zo bezig ben, natuurlijk geen excuus voor mijn gedrag hoor.

Edit: juist omdat ik zo denk, vind ik het moeilijker om rustiger aan te doen.

Ik zie je vaak schrijven over date's, en de ene keer blijft het bij daten, de andere keer gaat het weer verder (seksueel). Zo zonde eigenlijk. Ik denk dat het je heel goed zou doen als je een jaar lang niet zou daten, eens echt op jezelf aangewezen bent, gewoon 'alleen' zijn met jezelf. Ik denk eigenlijk echt even dat je moet stoppen met al die mannen.

Heel eerlijk, maar dat vind ik echt moeilijk. Als ik dan denk, bv een jaar niet daten met jongens. Dan ben ik 28, dan nog eens iemand gaan ontmoeten, dat moet maar leuk zijn enz. Mijn biologische klok tikt heel hard, eigenlijk al een aantal jaar, hoe langer het duurt voor ik een leuke jongen ontmoet, hoe langer het duurt voor ik ooit moeder zal worden. Nu weet ik ook wel dat als je 30 ben of ouder dat je dan ook nog kinderen kan krijgen, maar ik vind het lastig uit te leggen.. Er gaan voor mijn gevoel al een aantal dingen mis, werkloos / afwijzingen, daarom wil ik zo graag dat het op liefdes gebied wel goed gaat. Noem het onzeker, wanhopig, weet ik veel, ik weet dat ik dat allemaal ben, maar ik heb het gevoel dat het op dit gebied gewoon goed moet gaan.

En hoe werkt dat voorlopig voor je? Ben je tevreden over hoe het gaat, nu je het op deze manier aanpakt?

Nee eigenlijk niet, maar ik moet wel iets doen. Ze komen niet aan de deur.

Sweety schreef:Heel eerlijk, maar dat vind ik echt moeilijk. Als ik dan denk, bv een jaar niet daten met jongens. Dan ben ik 28, dan nog eens iemand gaan ontmoeten, dat moet maar leuk zijn enz. Mijn biologische klok tikt heel hard, eigenlijk al een aantal jaar, hoe langer het duurt voor ik een leuke jongen ontmoet, hoe langer het duurt voor ik ooit moeder zal worden. Nu weet ik ook wel dat als je 30 ben of ouder dat je dan ook nog kinderen kan krijgen, maar ik vind het lastig uit te leggen.. Er gaan voor mijn gevoel al een aantal dingen mis, werkloos / afwijzingen, daarom wil ik zo graag dat het op liefdes gebied wel goed gaat. Noem het onzeker, wanhopig, weet ik veel, ik weet dat ik dat allemaal ben, maar ik heb het gevoel dat het op dit gebied gewoon goed moet gaan.

Snap ik wel, toen ik 25 werd had ik dat al, was een half jaar vrijgezel en dacht dat ik nooit meer een andere man zou vinden waar ik kinderen mee kon krijgen. En jij bent al ouder dan 25, dus dat gevoel snap ik wel. Maar -en dit klinkt wel hard dat weet ik- je komt inderdaad wanhopig over. Mannen voelen dat (meestal). Als je jezelf zo snel geeft aan elke man die geïnteresseerd lijkt voel je je op het laatst toch ook goedkoop, of niet? Dat zijn die mannen toch niet waard? Heb alsjeblieft een beetje meer respect voor jezelf, echt het is zo superzonde. Kan er echt boos om worden, ik ken je niet eens, haha. Maar come on, je moet jezelf echt niet zo gedragen, je bent zo veel meer waard dan je voor elke man zijn voeten te gooien. Want zo kom je echt over, dat je dat doet. Al minstens een jaar lang. Ben je niet moe?

Sweety schreef:Nee eigenlijk niet, maar ik moet wel iets doen. Ze komen niet aan de deur.

Nee? Ik moet ze dagelijks uit de voortuin vegen om nog normaal met mijn boodschappen door de deur te kunnen

Ik wil maar zeggen: zo werk je jezelf misschien op lange termijn tegen. Als jij een date ziet als een potentiele vader van je kinderen, en niet als een date, dan kan het bijna niet anders dan dat dat ervan afstraalt tot op zekere hoogte. Dat zou mij ook freaken als ik je date was, al zou ik het wel netjes eerlijk zeggen. je vindt zo'n man toch ook leuk om de man, en niet alleen omdat je kinderen wil?

Een middenweg tussen niets doen en de babykamer vast behangen moet er toch zijn? Maar dan moet je eerst daar rustiger onder worden, minder geforceerd.

Eigenlijk kan ik niet anders dan me volledig aansluiten bij Carrie, maar doordat ik het al vaker tegen je heb gezegd, 'durfde' ik er niet teveel op door te gaan. Ik ben 30 en mijn laatste angst is wel dat ik niet meer op tijd ben om eventueel moeder te worden. Angst lijkt me namelijk altijd een slechte basis voor handelen en dus ook raadgever. Los daarvan zie ik het ook niet zo zitten om me te binden aan iemand om het binden en dus het zogenaamde perfecte plaatje. Dat plaatje zit in je hoofd en wordt hooguit versterkt doordat het de norm lijkt te zijn om vanaf een bepaalde leeftijd een relatie te hebben en huisje, boompje, beestje. Maar wil je dat echt met iemand voor het plaatje of omdat je diegene oprecht leuk vindt en om geeft? Dat lijkt me nogal een essentieel verschil...

Carrie schreef:
Snap ik wel, toen ik 25 werd had ik dat al, was een half jaar vrijgezel en dacht dat ik nooit meer een andere man zou vinden waar ik kinderen mee kon krijgen. En jij bent al ouder dan 25, dus dat gevoel snap ik wel. Maar -en dit klinkt wel hard dat weet ik- je komt inderdaad wanhopig over. Mannen voelen dat (meestal). Als je jezelf zo snel geeft aan elke man die geïnteresseerd lijkt voel je je op het laatst toch ook goedkoop, of niet? Dat zijn die mannen toch niet waard? Heb alsjeblieft een beetje meer respect voor jezelf, echt het is zo superzonde. Kan er echt boos om worden, ik ken je niet eens, haha. Maar come on, je moet jezelf echt niet zo gedragen, je bent zo veel meer waard dan je voor elke man zijn voeten te gooien. Want zo kom je echt over, dat je dat doet. Al minstens een jaar lang. Ben je niet moe?

Ik weet het, echt. En ik probeer het niet te doen en zeg iedere keer tegen mezelf: nu doe je het anders. Maar toch is het steeds weer die angst dat ik niemand meer zal vinden. En ja ik voel me soms wel erg rot erover, zeker na weer een date zoals deze. Dan kan ik mezelf echt wel voor mijn kop slaan dat ik weer zo simpel en wanhopig ben geweest. En ja, ik ben zeker moe. Maar het idee dat ik het daten maar even op moet geven, vind ik ook zo lastig. Ik wil mezelf ook meer waard vinden, soms voel ik me ook wel zo, maar er zijn genoeg momenten dat ik me niet zo voel.

Echt waar RYW? Stuur ze maar hierheen
Ik zie een date wel als een date, maar mijn gedachten gaan snel naar eventueel relatie. Er moet inderdaad wel een middenweg zijn daartussen, maar voor mijn gevoel is het lastig om die te vinden.

Oh dat vind ik niet erg hoor Nour. Ik kan me ook heel goed voorstellen dat mensen geen behoefte hebben om op mij te reageren en dat respecteer ik ook gewoon. Ik had natuurlijk een lange relatie met mijn ex en we zouden voor kinderen gaan, maar ja dat ging over. Nu voel ik nog meer die druk op me, angst is zeker een slechte raadgever en ik moet er dan ook eigenlijk niet naar luisteren. Maar dat stemmetje in mijn hoofd ( angst ) is sterker dan ik ben. Voor mijn gevoel had ik allang moeder moeten/kunnen zijn. Misschien ook omdat mijn moeder net 21 was toen ze mij kreeg en ik altijd heb gedacht ook jong moeder te worden. Ik wil het hele plaatje ook echt met iemand die ik leuk vind en waar ik om geef, die om mij geeft en mij leuk vind, waar ik mee op de bank kan hangen en film kijken, wandelingen mee kan maken, op vakantie gaan... Noem maar op. Ik wil the whole package..

Echt, ik snap je helemaal. Mijn moeder was ook 22, ik wilde altijd jong moeder worden, is me niet gelukt. Ik wilde kinderen met mijn ex, hij wilde niet. Dat ging uit en mijn kinderwens was sterker dan ooit, gek werd ik ervan. Ik ben toen een poosje vrijgezel geweest. Op en dag werd ik wakker en wilde geen kinderen meer. Voor mij was dat heel vreemd, ben er altijd zo mee bezig geweest, en ineens was dat gevoel helemaal weg. En ik voelde me zo vreselijk opgelucht! Toen ik mijn vriend ontmoette zei ik tegen hem dat ik geen kinderen wilde. Sinds een jaar ongeveer is dat veranderd, en eind december stoppen 'we' met de pil.

Ik zeg niet dat het bij jou ook zo moet/kan gaan. Maar met mij is het ook 'goedgekomen' en mocht het met de kindjes niet lukken ben ik net zo lief samen met mijn vriend, met zijn tween. Ik denk echt dat het je goed zal doen als je alle mannen voorlopig afschrijft, aan jezelf en je onzekerheid gaat werken. En dan na een jaar ongeveer, wanneer jij lekker in je fel zit, misschien tegen die tijd een baan hebt waar je blij mee bent en goed zelfstandig kunt zijn, en je dat uitstraalt, je echt wel tegen de juiste man aanloopt. Echt, wat is een jaar op een heel mensenleven?

Ik ben nu dan 1.5 jaar single en ik wordt er nu ook echt gek van. Ik hoop dat ik dingen wat los kan laten, maar als ik dan naar mijn nichtje kijk dan wordt ik gewoon jaloers. Hoe erg dat ook klinkt, terwijl ik dat eigenlijk ook helemaal niet wil zijn. Vind het leuk om te horen dat 'jullie' gaan stoppen met de pil. En een jaar op een mensenleven is niet veel eigenlijk, maar voor mijn gevoel, met mijn kinderwens, is dat echt heel veel.

Eens met Carrie. Het is ook een veel gezondere basis voor een eventuele relatie als je je leven eerst weer wat op de rails hebt en niet een relatie ziet als pleister, als dat ene wat dan wel goed moet gaan.