Re: Mensen met psychische klachten zijn aanstellers?

Gast di 28 feb 2012 - 22:53

Antibes schreef:
Carrie schreef:
Antibes schreef:Je klinkt nu echt precies als die vriendin (?) van mij..

Ik?

Haha, ja. Ik kan er niets mee, ik ken het niet, het is vermoeiend.. Dat heeft ze allemaal tegen mij gezegd! Vond dat persoonlijk weer lastig te accepteren, want als je het zelf niet kent, zou je dat toch van een vriendin aan moeten nemen?

Ik snap dat dat hard aan komt. Dat heb ik zelf nooit zo tegen haar gezegd. Wel heb ik de vriendschap beëindigd met de zin dat ik niet meer kon. Dat het me teveel was geworden, dat ik op was.

In onze vriendschap heeft ze me staand bovenop een viaduct gebeld, dat ze wilde springen. Heb heel veel energie in haar gestoken. Ze pijnigde zichzelf, had anorexia en boulimia, heb uuuuren met haar gepraat, aangeboden mee te gaan naar de dokter, haar geholpen met de zeer verkeerde jongens waar ze mee in zee ging, en nog veel meer. En dat 8 jaar lang. Het vrat echt energie.

Gast di 28 feb 2012 - 22:53

Arwyn schreef:Ik vind mensen met psychische klachten zeker geen aanstellers, wel vind ik dat sommige mensen te snel zijn met zichzelf diagnosticeren en gelijk maar roepen dat ze overspannen zijn oid. Daar kan ik dus echt niet tegen. Mijn moeder bijvoorbeeld is depressief geweest, ik weet dus van dichtbij hoe dat is. Op internet lees ik wel eens dat mensen over zichzelf zeggen dat ze depressief zijn oid, maar vervolgens wel op vakantie gaan. Mijn moeder kon dat echt niet hoor, alles meer dan haar bed uit komen en eten en drinken was al teveel.

Maar tussen overspannen zijn en een depressie zit nogal een verschil toch? Toen ik vorig jaar neerslachtig was heb ik ook het vliegtuig naar de zon gepakt om de sfeer te doorbreken.

Antibes di 28 feb 2012 - 22:57

Lavendel schreef:
Antibes schreef:
Carrie schreef:
Antibes schreef:Je klinkt nu echt precies als die vriendin (?) van mij..
Ik?
Haha, ja. Ik kan er niets mee, ik ken het niet, het is vermoeiend.. Dat heeft ze allemaal tegen mij gezegd! Vond dat persoonlijk weer lastig te accepteren, want als je het zelf niet kent, zou je dat toch van een vriendin aan moeten nemen?
Maar die vriendin en Carrie ontkennen toch niet dat er psychische problemen bestaan? En ze zeggen toch ook niet dat het niet erg is oid? Het is alleen lastig ermee om te gaan als je het zelf niet hebt ervaren toch? Dat is toch niet gek? Ze had het waarschijnlijk iets beter kunnen verwoorden dan 'ik kan er niets mee', maar ik snap wel hoe ze het bedoelt.

Nee, maar van een vriendin verwacht ik wel meer dan "ik kan er niets mee". Want eigenlijk komt dat neer op een "ik wil er niets mee" aangezien je een vriendin beter kent en dan iets aan zou moeten kunnen nemen of in de context plaatsen van DIE persoon waarvan je weet dat het geen aansteller is.

Pompoen di 28 feb 2012 - 22:58

Vriendschappen en psychische problemen zijn een lastig iets. Want in hoeverre kun jij van een vriend/vriendin verwachten dat die áltijd voor je klaar staat als jij het moeilijk hebt, zeker als dat iets is wat vaak terug komt en zeker als jij vaak minder sociaal bent in de perioden van psychische klachten?

Ik heb zelf periodes dat het echt niet lekker gaat en ik vind het wel jammer dat mensen snel 'opgeven', dat ze er niet voor je zijn in mindere tijden. Maar tegelijk kan ik het ze niet kwalijk nemen dat ze me niet zo gezellig vinden. En van mijn kant uit komt er dan op zo'n moment ook gewoon niet zo veel.

Aan de andere kant heb ik jarenlang een vriendin met hele heftige psychische problematiek gehad (een heleboel problemen tegelijkertijd) en die heb ik jarenlang geprobeerd te steunen, maar uiteindelijk kwam het punt waarbij ik alleen maar irritatie en geen vriendschapsgevoelens meer voelde, dat ik me meer privehulpverlener voelde dan vriendin, dat ik alleen maar afsprak omdat zij zo aandrong en dat ik haar niet durfde te zeggen dat ik het niet meer wilde omdat ik bang was dat ze zichzelf dan wat zou aandoen.
Het probleem hierbij was dat ik uiteindelijk de enige was die haar kon 'helpen' in tijden van crisis, dat ze zichzelf afhankelijk van mij maakte en dat het volledig eenzijdig was. Ik hoefde niet te verwachten dat ze mij eens zou vragen hoe het met mij ging en die enkele keer dat ze vroeg hoe het ging praatte ze dwars over het antwoord heen. En er is genoeg aan de hand geweest met mij zelf ook de afgelopen jaren, zowel fysiek als mentaal. Het hoeft heus niet altijd tweezijdig te zijn, alleen is het al een jaar of 5 eenzijdig met af en toe een opleving van haar kant waarin het wel goed met haar gaat en waarin ze wel iets meer interesse toont.

Ik heb haar nog niet zo lang geleden laten weten dat mijn grens bereikt was, dat ik haar niet meer kon helpen. Een week later werd ik gebeld door een hulpverlener dat ze in grote crisis zat en ik werd door haar moeder gesmeekt met haar te praten. Het heeft me ontzettend veel pijn gedaan, maar ik heb nee gezegd. Ik heb de hulpverlener verteld wat er aan de hand was, verteld dat ik het heel moeilijk vond maar dat ik dacht dat dit niet de oplossing zou zijn als ik nu met haar zou praten en dat ze alsjeblieft de crisisdienst die ze zou gaan bellen zou vertellen dat ze waarschijnlijk suïcidaal was omdat ze haar enige vriendin kwijt was geraakt. Vreselijk vond ik het, maar ik ga hier al een paar jaar onder gebukt en haar afhankelijkheid van mij is ook niet goed voor haar.

Ik blijf het moeilijk vinden, hoe ver ga je met een vriendschap?

Antibes di 28 feb 2012 - 23:00

Carrie schreef:
Antibes schreef:
Carrie schreef:
Antibes schreef:Je klinkt nu echt precies als die vriendin (?) van mij..
Ik?
Haha, ja. Ik kan er niets mee, ik ken het niet, het is vermoeiend.. Dat heeft ze allemaal tegen mij gezegd! Vond dat persoonlijk weer lastig te accepteren, want als je het zelf niet kent, zou je dat toch van een vriendin aan moeten nemen?
Ik snap dat dat hard aan komt. Dat heb ik zelf nooit zo tegen haar gezegd. Wel heb ik de vriendschap beëindigd met de zin dat ik niet meer kon. Dat het me teveel was geworden, dat ik op was.

In onze vriendschap heeft ze me staand bovenop een viaduct gebeld, dat ze wilde springen. Heb heel veel energie in haar gestoken. Ze pijnigde zichzelf, had anorexia en boulimia, heb uuuuren met haar gepraat, aangeboden mee te gaan naar de dokter, haar geholpen met de zeer verkeerde jongens waar ze mee in zee ging, en nog veel meer. En dat 8 jaar lang. Het vrat echt energie.

Dat is ook een heel andere situatie dan ik met deze vriendin en dan spijt het me dat ik die vergelijking legde. Ik vond het ook al zo gemakzuchtig (kom even niet op het juiste woord) van je, klopte niet met mijn beeld van jou.

Jade di 28 feb 2012 - 23:03

Ik heb hier ook psyschische klachten die een lichamelijke reactie geven. Ik durf hier ook niet echt voor uit te komen naar de buitenwereld:oops:. Mijn ouders/vriend weten het. Maar als anderen vragen of ze al weten waar mijn lichamelijke klachten vandaan komen zeg ik altijd dat ze niets kunnen vinden/ het niet zeker is wat ik heb.

Ik ben ook verschrikkelijk bang voor de reacties. En dan met name dat mensen denken dat ik me aanstel of de klachten fake Embarassed

, terwijl het onderbewust gebeurt. Dit maakt me verschrikkelijk onzeker!

Gast di 28 feb 2012 - 23:05

Antibes schreef:
Carrie schreef:
Antibes schreef:
Carrie schreef:
Antibes schreef:Je klinkt nu echt precies als die vriendin (?) van mij..
Ik?
Haha, ja. Ik kan er niets mee, ik ken het niet, het is vermoeiend.. Dat heeft ze allemaal tegen mij gezegd! Vond dat persoonlijk weer lastig te accepteren, want als je het zelf niet kent, zou je dat toch van een vriendin aan moeten nemen?
Ik snap dat dat hard aan komt. Dat heb ik zelf nooit zo tegen haar gezegd. Wel heb ik de vriendschap beëindigd met de zin dat ik niet meer kon. Dat het me teveel was geworden, dat ik op was.

In onze vriendschap heeft ze me staand bovenop een viaduct gebeld, dat ze wilde springen. Heb heel veel energie in haar gestoken. Ze pijnigde zichzelf, had anorexia en boulimia, heb uuuuren met haar gepraat, aangeboden mee te gaan naar de dokter, haar geholpen met de zeer verkeerde jongens waar ze mee in zee ging, en nog veel meer. En dat 8 jaar lang. Het vrat echt energie.

Dat is ook een heel andere situatie dan ik met deze vriendin en dan spijt het me dat ik die vergelijking legde. Ik vond het ook al zo gemakzuchtig (kom even niet op het juiste woord) van je, klopte niet met mijn beeld van jou.

Dat vind ik lief, dat je dat bij mij niet verwachtte.

_Cyn_ di 28 feb 2012 - 23:06

Jade schreef:
Ik ben ook verschrikkelijk bang voor de reacties. En dan met name dat mensen denken dat ik me aanstel of de klachten fake , terwijl het onderbewust gebeurt. Dit maakt me verschrikkelijk onzeker!

Misschien is het een idee om vak-jargon te gebruiken als je het vertelt tegen mensen. Dat wordt over het algemeen serieuzer genomen. Question

Antibes di 28 feb 2012 - 23:08

Je komt altijd over als erg sociaal, lief, juist begripvol en iemand die mensen wil helpen en zeker voor vriendinnen bereid is daar veel moeite/initiatief voor te nemen/tonen. =)

Jade di 28 feb 2012 - 23:13

_Cyn_ di 28 feb 2012 - 23:18

Ja, de Geestelijke Gezondheidszorg in Nederland is slecht qua wachttijden etc.

Heb je al eens slechte reacties gehad dan? Want zo raar is het niet. Hoe vaak zie je niet dat als iemand zenuwachtig is, diegene buikpijn krijgt of misselijk wordt? Waarom kunnen sommigen dat nou niet begrijpen ? Sad

Jade di 28 feb 2012 - 23:21

_Cyn_ di 28 feb 2012 - 23:28

Heftig!!

Ik krijg altijd te horen dat psychische klachten moeilijk zijn voor mensen om te begrijpen als ze het zelf niet meegemaakt hebben. Je ziet het ook niet, en dat maakt het moeilijk denk ik ofzo. Daarom worden er vaak die simpele voorbeelden gebruikt als zo zenuwachtig zijn dat je misselijk wordt. Zo bang zijn dat je buikpijn krijgt, geen zin hebben en daardoor hoofdpijn, enz.

Anders weet ik het ook niet, helaas. Cry

Antibes di 28 feb 2012 - 23:32

Ik zou gewoon zeggen dat je epilepsie hebt, dat is toch waar? Kan me voorstellen dat het vervelend is dat je niet gewoon open kunt zijn, maar ik zou het lekker simpel houden.

Jade di 28 feb 2012 - 23:32

Pompoen di 28 feb 2012 - 23:33

Jade di 28 feb 2012 - 23:34

Jade di 28 feb 2012 - 23:37

Antibes di 28 feb 2012 - 23:38

Jade schreef:
Antibes schreef:Ik zou gewoon zeggen dat je epilepsie hebt, dat is toch waar? Kan me voorstellen dat het vervelend is dat je niet gewoon open kunt zijn, maar ik zou het lekker simpel houden.

tegen vreemden zeg ik dat sowieso! Ik ga het dan niet helemaal uitleggen, want dat is nutteloos! Maar eigenlijk heb ik GEEN epilepsie. Het lijkt alleen heel erg op epilepsie. Een leek ziet geen verschil tussen mijn aanval en dat van iemand met epilepsie.

Maar epilepsie is breed, van absences tot een tonisch-clonisch insult. Ik zou dit voor bijv. je werk dis gewoon als idiopathische epilepsie uitleggen.

Antibes di 28 feb 2012 - 23:40

Wat lijkt me dat frustrerend zeg, iets dat je zo belemmert en waar ze niets mee kunnen. Anti-epileptica doen niets? Ik hoop dat het in de toekomst anders wordt.

Pompoen di 28 feb 2012 - 23:41

Gast di 28 feb 2012 - 23:44

Ik vind zeker niet dat mensen zich aanstellen. In mijn familie komen aan mijn moeders kant psychische problemen zoals depressiviteit en verslavingen voor. Een tante van mij was jaren depressief, mijn moeder is depressief geweest en slikt nu al jaren antidepressiva. Een broer van me heeft o.a. depressieve klachten, een achterneef heeft zijn leven beeindigd omdat hij niet wilde leven en ga zo maar door..

Ik geloof dat ik wat meer van vaders kant heb meegekregen, al heb ik een paar jaar terug wel een burnout gehad. De reacties waren van bagatelliserend tot begripvol, de een deed het af als: 'maar even een paar avonden vroeg naar bed' tot 'neem de tijd'.

Jade di 28 feb 2012 - 23:46

Jade di 28 feb 2012 - 23:49

Antibes di 28 feb 2012 - 23:52

Maar hoe weten ze dan dat het psychisch is? Het klinkt alsof dat via uitsluiting gaat. Mijn epilepsie is ook nooit een oorzaak voor gevonden, maar wel jarenlang depakine geslikt (hoewel dat ernstiger was natuurlijk, maar toch).

Gesponsorde inhoud