Mensen met psychische klachten zijn aanstellers?

En denk dan aan depressie, Burn-out of PTSS. Waar of niet? En waarom?

Ik plaats dit topic ook een beetje omdat ik het idee krijg dat niet iedereen het begrip kan opbrengen. Niet hier op dit forum, maar in mijn omgeving (werk) en dat maakt mij erg verdrietig en onzeker.

Ben dus wel erg benieuwd hoe jullie hierover denken?

Was het maar zo. Dan was het wat makkelijker geweest om vanaf te komen.

Nee. En ik denk dat er ook niemand is die deze vraag met ja zal beantwoorden. Het is inmiddels (uitzonderingen daargelaten) wel maatschappelijk geaccepteerd dat psychische problemen echt belemmerend kunnen zijn.

Waar volgens mij meer het probleem ligt zijn de gradaties en de wisselvalligheid. Iedereen voelt zich wel eens rot en iedereen kent wel iemand die licht depressief is. Ook lastig is de onduidelijkheid over hoeveel er nog naast gefunctioneerd kan worden. Ik merk in mijn omgeving (laatst heel erg gehuild doordat ik teleurgesteld was in een vriendin) vooral dat er niet gesnapt wordt dat ik in de periodes dat het GOED gaat een heel ander mens ben.

Dus ik vind het lastig om te onderscheiden of het ongeloof of onbegrip is. Ongeloof als in "hoe depressief ben je eigenlijk?", zeg maar..

Ook is het lastig omdat het zo persoonlijk is hoe je er mee omgaat. Ondanks dat ik zelf depressief geweest ben, merk ik dat ik ook wel eens geen begrip heb voor mensen die tegen dezelfde problemen aan blijven lopen. Een passieve houding wekt ook twijfel. Ik merk(te) zelf dat het wél gemerkt wordt als je er actief je schouders onder zet en laat zien dat je een doorzetter bent, zelf aangeven waar, wanneer en hoe je vastloopt en zelf weer met oplossingen komen en er actief mee bezig zijn. Niet té passief het aan je problematiek wijten, zeker niet als je er al langer mee loopt.

eens met dolcis, ik wens nog iedere dag op een normaal en gezond leven , mensen die t zelf niet hebben kunnen het vaak niet begrijpen of zich inleven en dan krijg je zulke reacties...gelukkig nog nooit iemand tegen mij gezegd, anders had ie t wel gevoeld

Ik kan er niet over oordelen, heb er nooit mee te maken gehad.

Eens met dolcis, al denk ik soms wel eens als je zo blijft denken en doen hou je je klachten wel in stand en dat maakt het ook zo moeilijk. Maar over het algemeen nee.

Ik denk dat een groot deel van het niet-accepteren van psychische problemen voortkomt uit onbegrip. Het 'iedereen voelt zich wel eens rot' idee.

Mensen realiseren zich nu eenmaal niet altijd wat het is om je in- en inverdrietig te voelen, ook zonder reden. Om doodmoe te zijn en gewoon niet verder te kunnen, hoe graag je ook wilt. Je moet je gewoon maar bij elkaar rapen.

Ik kan het ze eerlijk gezegd niet altijd kwalijk nemen. Hoe moet een ander het snappen en begrijpen, als ik dat zelf niet eens kan?

Zeker niet! Ik loop zelf al een drie kwart jaar bij een psycholoog! Maar moet ook zeggen dat ik bv naar mijn leiding gevende toe altijd het idee heb dat ik mezelf moet verdedigen, en hij het niet helemaal geloofd! Erg vervelend.

Nee het zijn geen aanstellers, maar het onbegrip is groot. En ik geloof niet dat dit altijd uit onwil voortkomt, maar het is nu eenmaal moeilijk te begrijpen en omdat elke situatie verschilt is het ook niet mogelijk om het in een hokje te stoppen en een bepaalde 'genezingstijd' (ik weet het verkeerd woord) op te plakken wat het onbegrip vergroot.

Als je er zelf nooit last van hebt gehad is het moeilijk om je in te leven en te begrijpen waarom je bv een terugval kunt krijgen ondanks dat je bv in therapie zit of bv medicijnen slikt

Daarnaast rust er ook een bepaald taboe op, waardoor het ook moeilijker te begrijpen is voor de omgeving

Nee, maar het is voor mensen die nooit te makken hebben gehad met psychische klachten wel moeilijk om te erkennen dat het zwaarder is om van te herstellen dan van een botbreuk of een rotte kies. Het is onzichtbare pijn waardoor je moeilijk de dingen kunt doen die voor anderen zo vanzelfsprekend zijn.

TGR schreef:Nee, maar het is voor mensen die nooit te makken hebben gehad met psychische klachten wel moeilijk om te erkennen dat het zwaarder is om van te herstellen dan van een botbreuk of een rotte kies. Het is onzichtbare pijn waardoor je moeilijk de dingen kunt doen die voor anderen zo vanzelfsprekend zijn.

+1

Zoiets zal ik nooit denken. Ik denk dan vaak andersom. Hoe erg moet je bijv. wel niet in de put zitten als je écht overspannen bent?!

Fairytale schreef:Eens met dolcis, al denk ik soms wel eens als je zo blijft denken en doen hou je je klachten wel in stand en dat maakt het ook zo moeilijk. Maar over het algemeen nee.

Ja dat wel, maar dat is dan deel van het probleem. Sommige mensen krijgen ook zo veel hulp dat ze helemaal vergeten dat ze ook zelf hun schouders er nog onder moeten zetten. Maar dan nog zijn dat geen aanstellers, dan is dat ook deel van het probleem.

Als iemand dus zichzelf 'ziek' houd, dan kan dat zijn omdat die bang is om beter te zijn, of niet beter weet, of niet weet hoe dat zou zijn, of zich niet kan voorstellen om 'beter' te worden. Dat zijn allemaal dingen die iets in stand kunnen houden. Maar daarbij ook dus een serieus probleem, geen aanstellerij.
En zoals jij zegt, 'als je zo denkt dan', juist dat is ook vaak deels hoe zo'n probleem ontstaat en helaas kun je je gedachten niet altijd zo sturen zoals jij zou willen.

Razz_ schreef:Zoiets zal ik nooit denken. Ik denk dan vaak andersom. Hoe erg moet je bijv. wel niet in de put zitten als je écht overspannen bent?!

Het is maar net hoeveel je gewend bent en hoeveel je aan kunt. Je karakter kan voor je werken en tegenwerken.

TGR schreef:

Razz_ schreef:Zoiets zal ik nooit denken. Ik denk dan vaak andersom. Hoe erg moet je bijv. wel niet in de put zitten als je écht overspannen bent?!

Het is maar net hoeveel je gewend bent en hoeveel je aan kunt. Je karakter kan voor je werken en tegenwerken.

Dat klopt zo als een bus!

Zelf kan ik er niet zoveel mee. Ik vind het altijd moeilijk mezelf in zo'n persoon te verplaatsen, omdat ik er zelf (gelukkig!) nog nooit last van heb gehad.

Heb een vriendin gehad met veel psychische klachten, vond het zeer vermoeiend allemaal, de vriendschap.

Je klinkt nu echt precies als die vriendin (?) van mij..

Antibes schreef:Je klinkt nu echt precies als die vriendin (?) van mij..

Ik?

Maar zo'n vriendschap IS toch ook gewoon waarschijnlijk vermoeiender dan een 'gewone' vriendschap?

Carrie schreef:

Antibes schreef:Je klinkt nu echt precies als die vriendin (?) van mij..

Ik?

Haha, ja. Ik kan er niets mee, ik ken het niet, het is vermoeiend.. Dat heeft ze allemaal tegen mij gezegd! Vond dat persoonlijk weer lastig te accepteren, want als je het zelf niet kent, zou je dat toch van een vriendin aan moeten nemen?

Ik vind mensen met psychische klachten zeker geen aanstellers, wel vind ik dat sommige mensen te snel zijn met zichzelf diagnosticeren en gelijk maar roepen dat ze overspannen zijn oid. Daar kan ik dus echt niet tegen. Mijn moeder bijvoorbeeld is depressief geweest, ik weet dus van dichtbij hoe dat is. Op internet lees ik wel eens dat mensen over zichzelf zeggen dat ze depressief zijn oid, maar vervolgens wel op vakantie gaan. Mijn moeder kon dat echt niet hoor, alles meer dan haar bed uit komen en eten en drinken was al teveel.

Antibes schreef:

Carrie schreef:

Antibes schreef:Je klinkt nu echt precies als die vriendin (?) van mij..

Ik?

Haha, ja. Ik kan er niets mee, ik ken het niet, het is vermoeiend.. Dat heeft ze allemaal tegen mij gezegd! Vond dat persoonlijk weer lastig te accepteren, want als je het zelf niet kent, zou je dat toch van een vriendin aan moeten nemen?

Maar die vriendin en Carrie ontkennen toch niet dat er psychische problemen bestaan? En ze zeggen toch ook niet dat het niet erg is oid? Het is alleen lastig ermee om te gaan als je het zelf niet hebt ervaren toch? Dat is toch niet gek? Ze had het waarschijnlijk iets beter kunnen verwoorden dan 'ik kan er niets mee', maar ik snap wel hoe ze het bedoelt.

Er zijn heel veel mensen die psychische klachten maar onzin vinden, en dus psychologen en psychiaters ook. Dat is hun verlies, mocht er ooit wat gebeuren is het veel lastiger te helpen :-P

Ik geloof er zeker wel in. Ik heb mijn moeder thuis zien zitten met een burn out. Dat was echt geen pretje om te zien!

Dat vind ik absoluut niet maar ik kan me er moeilijk in verplaatsten.

Een vriendin heeft 2,5 jaar geleden haar relatie uitgemaakt. Inmiddels heeft hij zijn leven weer opgepakt en sinds 9 maanden heeft hij een vriendin. Nu is zij daardoor depressief geraakt (dat snap ik dan al niet) en het gaat alleen maar over hem. Ik word daar serieus doodziek van. Ik moet echt op mijn tong bijten om niet te zeggen dat ze door moet gaan met haar leven.
Zo'n vriendschap is gewoon zwaar. Ik ben ook gescheiden, ik heb het ook moeilijk gehad maar voor mij was geen ruimte. Het is dat ik weet hoe ze echt is en ik geef het nog een jaar maar dan ben ik wel klaar met trekken aan een dood paard.

Lavendel schreef:Maar zo'n vriendschap IS toch ook gewoon waarschijnlijk vermoeiender dan een 'gewone' vriendschap?

Dat weet ik niet, dat hangt er vanaf hoeveel die persoon op je steunt natuurlijk, daar is niets van te zeggen. Ik bespreek het nagenoeg nooit met vriendinnen omdat "ik wil dood" niet opweegt tegen "lief kwam alweer dronken thuis gisteren". Het trekt dan scheef, dus dat doe ik niet. Ik geloof niet dat een vriendschap met mij zwaarder is dan een andere vriendschap.

Zij vond het vooral moeilijk om af en toe enthousiast voor me te zijn, als ik op andere momenten mijn bed niet eens uit kon komen. Zij linkte altijd mijn minder periodes aan mijn goede prestaties en dus kon ze niet blij voor me zijn. Dat kostte haar veel moeite zij ze.