Ik zit er doorheen

Ik vind het zo erg... Mijn kindje is pas 3 weken oud en ik kan het nu al niet meer aan Maar ik ben zoooo op.
De eerste week ging alles eigenlijk prima, buiten dat hij niet in zijn eigen bedje wilde slapen (vond ik nog vrij logisch), was het een heel relaxed en makkelijk mannetje. In de tweede week begon hij lichamelijk erg gespannen te raken. Constant overstrekken(ook door krampjes), erg onrustig met armen en benen, niet plat willen liggen. Ook begon hij toen te klooien met z'n voedingen; sindsdien komt hij om de twee uur (ook 's nachts). Hij wil alleen nog maar op zijn buik bij mij liggen, bij anderen zet hij het op een gillen. Ook kan hij alleen nog maar in slaap vallen als hij in slaap gewiegd word, anders blijft hij zo 3 uur wakker en raakt op een gegeven moment erg gefrustreerd omdat hij zo moe is.
Ik vind het zo moeilijk om te zien dat hij zo niet lekker in zijn vel zit, maar ik weet inmiddels echt niet meer wat ik kan doen. Ik heb een afspraak gemaakt bij een osteopaat en zit er aan te denken iig een draagdoek aan te schaffen zodat ik af en toe ook nog eens wat in huis kan doen... Heeft iemand anders nog tips?

Misschien helpt inbakeren? Bij mijn eerste zoon deed ik dat met hydrofieldoeken. Hij had nog nooit langer dan een half uur achter elkaar geslapen overdag maar toen hij ingebakerd lag sliep hij gelijk 3 uur.

En als je hem op zijn buikje legt in de box/wandelwagen overdag? Hoe slaapt hij dan?
Verder zou een draagdoek wel fijn kunnen zijn als hij alleen maar bij jou wil zijn.

Mijn zoontje wou ook nooit alleen slapen en heeft de eerste maanden dan voornamelijk bij mij geslapen of naast mij op zijn buik.

Voor de krampjes zou je iets kunnen proberen of geef je al wat?

Ik zou zeker naar de osteopaat gaan, en misschien ook wel inbakeren proberen, maar ik wilde ook even zeggen dat ik het de eerste paar weken ook heel erg zwaar vond. Wij hebben gewoon afgewacht, wel Lotte veel op haar buik laten slapen ivm krampjes en haar even laten huilen omdat ze anders niet in slaap valt, maar daarbij moet je ook gewoon doen wat je goed lijkt.
Wat ik om me heen hoor vinden de meesten het erg zwaar de eerste 4 weken. (Zeker als ze terug kijken)
Het is voor zo'n kindje ook niet niks om geboren te worden, daarom vind ik het ook wel logisch dat de eerste paar weken erg lastig zijn, maar als ze meer wennen aan de wereld om hun heen en ook langzaam aan zelf meer dingen kunnen gaat het denk ik ook wel makkelijker.

Ik wilde ook inbakeren aangeven, dat hielp bij onze zoon ook enorm! We zijn daar mee begonnen toen hij 10 dagen oud was. Hij had de hele avond gehuild, terwijl hij wel heel moe was. Ik heb toen midden in de nacht, rond 1.30 naar het ziekenhuis gebeld, omdadt ik het niet meer wist Het personeel van de couveuse afdeling had gezegd dat we altijd mochten bellen, dus dat heb ik toen gedaan. Zij adviseerden toen om hem in te bakeren. Hij sliep binnen 5 minuten! Sindsdien baker ik hem altijd in en slaapt hij heerlijk.

Verder zou je ook nog Infacol kunnen proberen, als je denkt dat hij krampjes heeft. Dit geef ik F ook, want ook hij heeft daar last van. Ik heb het laatst een dagje zonder geprobeerd, maar toen was hij meteen een stuk onrustiger. Infacol kun je gewoon bij Kruitvat of Etos kopen.

Bedankt voor jullie reacties!
Slapen op zijn buik heb ik ook wel eens geprobeerd, maar ook dan valt hij niet in slaap. Als hij zo moe word dat zijn ogen bijna dichtvallen, dan begint hij te huilen. En hij huilt zichzelf niet in slaap, maar huilt zichzelf helemaal schor/overstuur. Hij laat zich dan ook niet meer troosten; dus dat probeer ik ook niet meer.
Tegen de krampjes geven we infacol, maar ik heb het idee dat dat weinig doet.
Inbakeren met een hydrofielluier heb ik geprobeerd, maar toen moest hij spugen en stikte daar bijna in. Omdat ik daar zo van ben geschrokken, durf ik dat niet meer te proberen. Ik heb wel aan een puckababy gedacht, misschien dat ik daar eens voor op MP kan kijken.

Blondje: Ik weet ook wel dat het altijd zwaar is met een baby hoor, en idd sowieso die eerste paar weken. Maar ik heb het idee dat dit niet meer binnen het normale valt. Hij ligt de hele dag alleen maar bij mij te slapen, krijgt nog zo'n 10 voedingen per dag, huilt een flink aantal uren per dag en die lichamelijke spanning in dat kleine lijfje voelt echt niet goed...

Parel schreef:Ach lieverd!
Ik heb er ook heel erg doorheen gezeten, maar nu ik haar steeds iets beter leer kennen wordt het steeds makkelijker. Al is ze wel altijd een makkelijke slaper geweest, en geef ik flesvoeding.

Is het een heel gek idee om een afspraak te maken met een lactatiedeskundige? Misschien is je borstvoeding niet voedingsrijk genoeg? Ik zeg ook maar wat hoor!

Voor de rest alle tips hierboven, en idd op zijn buik laten slapen?
Wij hebben een matje van Nannycare (bij ons volledig vergoed door de verzekering), dat ligt onder het matras en zetten we aan als ze in bed gaat. Zodra ze anders gaat ademen of haar adem stokt/stopt gaan alle alarmbellen af. Dan hoef je ook niet zo bang te zijn misschien?

De lactatiedeskundige ben ik geweest, omdat ik ook dacht dat ik misschien niet genoeg voeding voor hem heb. Maar hij groeit onwijs goed, dus zij zegt dat het dan eigenlijk niet kan dat hij te weinig krijgt.

Zo'n matje zou ideaal zijn als hij uberhaupt zou willen slapen in een bedje/box/wagen Hij slaapt alleen als hij gewiegd wordt, zodra hij word neergelegd is hij direct wakker en is het brullen...

Nee, dat klinkt wel als erger dan 'normaal'.
Weet je zeker dat het geen (verborgen) reflux is? Heb je het hoofdeind van het bed omhoog?

Aimee schreef:Ik vind het zo erg... Mijn kindje is pas 3 weken oud en ik kan het nu al niet meer aan.

Anderen geven al een hoop nuttige tips, ik ga even in op deze zin. Je moet het niet zo zien dat als je het nu niet aan kan, je het over een paar maanden nog minder aan kan en over een jaar nóg minder. Dat je nu nog frisse moed zou moeten hebben omdat je baby er nog maar net is of zo. Zo werkt het echt niet met baby's. Juist als je baby er net is, is het enorm zwaar. Alles is totaal nieuw, je hebt gebroken nachten, je bent nog niet helemaal hersteld van de bevalling. Ik weet nog dat ik met Ezra van 5 weken oud voor het eerst bij de consultatiebureau-arts kwam, dat ze naar me keek en zei: 'Het wordt beter. Echt.'

Mensen zeggen het vaak niet tegen elkaar, je hoort op een roze wolk te zitten en natuurlijk ben je blij dat je kindje er is, maar tegelijk is het ook loodzwaar en emotioneel. Reken jezelf er dus niet op en denk niet: hoe kan het dat ik nu al moe ben. Júist nu ben je moe en dat is normaal. Over een tijdje zit je meer in een ritme, zit je kindje meer in een ritme, ben je een beetje gewend aan je moederrol en sta je al heel wat steviger in je schoenen.

Ik zou dan is een draagdoek proberen, dan kan hij rustig bij je slapen en kan jij gewoon je ding blijven doen.
Lastig blijft het wel, maar het word echt wel beter

blondje1313 schreef:Nee, dat klinkt wel als erger dan 'normaal'.
Weet je zeker dat het geen (verborgen) reflux is? Heb je het hoofdeind van het bed omhoog?

Ja die staat omhoog, maar hij wil er niet in liggen dus dat haalt niets uit

Misschien kan ik wel ook een afspraak maken met de HA, om lichamelijke oorzaken uit te sluiten..

Susan schreef:

Aimee schreef:Ik vind het zo erg... Mijn kindje is pas 3 weken oud en ik kan het nu al niet meer aan.

Anderen geven al een hoop nuttige tips, ik ga even in op deze zin. Je moet het niet zo zien dat als je het nu niet aan kan, je het over een paar maanden nog minder aan kan en over een jaar nóg minder. Dat je nu nog frisse moed zou moeten hebben omdat je baby er nog maar net is of zo. Zo werkt het echt niet met baby's. Juist als je baby er net is, is het enorm zwaar. Alles is totaal nieuw, je hebt gebroken nachten, je bent nog niet helemaal hersteld van de bevalling. Ik weet nog dat ik met Ezra van 5 weken oud voor het eerst bij de consultatiebureau-arts kwam, dat ze naar me keek en zei: 'Het wordt beter. Echt.'

Mensen zeggen het vaak niet tegen elkaar, je hoort op een roze wolk te zitten en natuurlijk ben je blij dat je kindje er is, maar tegelijk is het ook loodzwaar en emotioneel. Reken jezelf er dus niet op en denk niet: hoe kan het dat ik nu al moe ben. Júist nu ben je moe en dat is normaal. Over een tijdje zit je meer in een ritme, zit je kindje meer in een ritme, ben je een beetje gewend aan je moederrol en sta je al heel wat steviger in je schoenen.

Dankjewel... Ik weet het allemaal ook wel, en ik wist van te voren ook wel dat het echt niet altijd alleen maar leuk zou zijn en vaak ook hardstikke zwaar. Maar dat ik zo met mijn handen in het haar zou komen te zitten en soms mezelf af zou vragen waarom ik ook alweer een kindje wilde, dat vind ik zo erg en ik voel me er ook zo schuldig over.

Oh maar zo heb ik in het begin ook wel gezeten Aimee, dat ik aan mijn vriend vroeg "waar zijn we in hemelsnaam aan begonnen" ik vond het ook zo zwaar. Maar echt, zoals iedereen zegt, het wordt beter, en wat Susan zegt ook, het is juist in het begin zwaar en wordt daarna makkelijker, omdat je hem leert kennen, omdat hij de wereld en jou leert kennen, het wordt allemaal vanzelf beter, ook al zie je dat nu nog even niet. Qua tips heb ik niks voor je, E.lena is altijd heel makkelijk en tevreden geweest... Osteopaat vind ik wel een hele goeie, ook omdat je zelf merkt dat hij niet lekker in zijn vel zit.

je doet het heus wel goed!!!

Even een hele dikke knuffel voor jou!
Ik weet hoe het voelt, trek aan de bel als je het niet red, dit kan bij de huisarts, het CB...

Aimee schreef:

Dankjewel... Ik weet het allemaal ook wel, en ik wist van te voren ook wel dat het echt niet altijd alleen maar leuk zou zijn en vaak ook hardstikke zwaar. Maar dat ik zo met mijn handen in het haar zou komen te zitten en soms mezelf af zou vragen waarom ik ook alweer een kindje wilde, dat vind ik zo erg en ik voel me er ook zo schuldig over.

Dat denkt iedereen wel eens, hoor. Ik heb ook wel eens op druilerige middagen hier gezeten met twee koppige kinderen die het vertikten om een middagslaapje te doen en dat ik dacht: is dit nou het grote geluk van kinderen hebben? Je hoeft je niet schuldig te voelen om dat soort gedachten, het is nou eenmaal niet altijd leuk en van tevoren lijkt het vaak wel overwegend leuk, dus heb je nu af en toe dat het even als een domper voelt. Dat wil niks zeggen over jouw gevoel voor je kind, alleen maar over jouw gevoel met betrekking tot deze periode. En die is nu eenmaal even zwaar en ingrijpend.

Echt hoor, juist die weken net na de kraamweek, als de kraamzorg weg is, als je man weer zo'n beetje aan het werk gaat, als de kaartjes en de felicitaties niet meer dagelijks binnenstromen, juist dan is het even doorbijten. En daar mag je soms best je gedachten bij hebben.

Aimee schreef:

Parel schreef:Ach lieverd!
Ik heb er ook heel erg doorheen gezeten, maar nu ik haar steeds iets beter leer kennen wordt het steeds makkelijker. Al is ze wel altijd een makkelijke slaper geweest, en geef ik flesvoeding.

Is het een heel gek idee om een afspraak te maken met een lactatiedeskundige? Misschien is je borstvoeding niet voedingsrijk genoeg? Ik zeg ook maar wat hoor!

Voor de rest alle tips hierboven, en idd op zijn buik laten slapen?
Wij hebben een matje van Nannycare (bij ons volledig vergoed door de verzekering), dat ligt onder het matras en zetten we aan als ze in bed gaat. Zodra ze anders gaat ademen of haar adem stokt/stopt gaan alle alarmbellen af. Dan hoef je ook niet zo bang te zijn misschien?

De lactatiedeskundige ben ik geweest, omdat ik ook dacht dat ik misschien niet genoeg voeding voor hem heb. Maar hij groeit onwijs goed, dus zij zegt dat het dan eigenlijk niet kan dat hij te weinig krijgt.

Zo'n matje zou ideaal zijn als hij uberhaupt zou willen slapen in een bedje/box/wagen Hij slaapt alleen als hij gewiegd wordt, zodra hij word neergelegd is hij direct wakker en is het brullen...

En een hangmatje of een schommelstoeltje? Of een nuna leaf? Dan wordt hij door iets gewiegd?

Of een speentje? Dat hij gewoon nog veel zuigbehoefte heeft en niet eens echt honger?

Toen L. huilde en huilde van de krampjes en het maagzuur, heb ik huilend boven haar bedje gestaan en gewenst dat ze nog in mijn buik zat. Gewoon weer even 'rust'. Uiteindelijk komt het goed, maar pittig is het wel hoor! En als jij het idee hebt dat het niet 'normaal' is gewoon bij een osteopaat, huisarts of kinderarts aan de bel trekken!

T.eun wilde ook absoluut niet in zijn bed liggen , tot overgeven aan toe.

Toen heb ik hem in de kinderwagenbak laten slapen , en daarna nog via marktplaats een wiegje op de kop getikt dat hielp ! Die krampjes is een hel een complete hel , hier hielp infacol wel uiteindelijk , lang recht houden na het drinken , flink laten boeren , fietsen met de beentjes , warme doek op het buikje leggen .. andere fles proberen ( als je fles geeft )



En ik begin vast in herhaling te vallen ( geloof dat ik het tegen iedere mama met kind van paar weekjes zeg die het even kwijt is )

Is je HB waarde de laatste tijd nog eens gecheckt ?

Het meeste is al gezegd. Wil je een hele dikke geven. Het begin is zwaar. Zo heb ik dat ook ervaren. Ik zou het inbakeren in hydrofielluier nog een keer gaan proberen. Wij hebben dit gedaan totdat hij niet meer goed bleef zitten en toen hebben wij een paccodoek aangeschaft. Wat een verademing. T kon ineens slapen van voeding tot voeding. Heus het komt en anders het cb of ha om advies vragen.

Veel sterkte met alles.

Een draagdoek is absoluut een goede aanschaf, hoor. Ik had Yrsa de eerste maanden bijna voortdurend in de draagdoek, vaak tot het moment dat ik zelf naar bed ging en het tijd was voor de laatste voeding.

Oh ja, en Ezra wilde ook vaak vooral overdag niet in zijn bedje slapen, daar ben ik altijd vrij flexibel in geweest (waar ik dan weer veel commentaar over kreeg, maar goed). Ik ging vaak met hem in de wagen naar de bibliotheek, daar ging ik achter de achterste boekenkasten heen en weer lopen tot hij sliep en dan koos ik een boek uit en ging lekker zitten lezen tot hij weer wakker werd.

Later kwam ik er ook achter dat hij sowieso niet lekker lag in zijn ledikantje, blijkbaar vond hij die spijlen niet zo prettig, want hij sliep veel beter in een campingbedje. Toen hebben we gewoon een campingbedje in zijn kamertje gezet, wel met zijn eigen matrasje erin. Soms moet je even creatief zijn.

Hier sliepen ze in het begin ook vaak in de box, op hun buik. Ze hadden nog geen sterke nek, dus durfde dan niet weg te gaan uit de kamer, maar was al blij dat ze sliepen, de rest kwam wel als mijn man weer thuis was.
En als ze dan even geslapen hadden waren ze vaak ook rustiger.

Ook gaf ik een speentje en deed ik daar een druppeltje vitamine D op, dat vonden ze heerlijk en vielen ze door het zuigen in slaap.