Ik zit er even doorheen

Ik zit er even helemaal doorheen, ik ga proberen het zo kort mogelijk op te schrijven, hoop dat het lukt. (liever niks quoten)

In maart 2012 kreeg ik het idee dat mijn vader wellicht vreemd ging, in mei liet hij bepaalde opmerkingen vallen waardoor ik het helemaal begon te denken. Na een rot familievakantie in deze zomer heb ik in september op de man af gevraagd of hij een ander had… en helaas hij had een vriendin.

De dag nadat ik het gevraagd had ging ik op vakantie, en een week later mijn broertje, daarom vond mijn vader dat we tot die tijd moesten zwijgen, wat heb ik me schuldig gevoeld.

In oktober heeft hij het mijn moeder verteld, ze was helemaal van slag, weken lang elke dag bij haar geweest. Mijn vader woonden ondertussen 200km verderop met z’n nieuwe vriendin, een vrouw uit het buitenland, die al haar spullen al het laten overkomen, haar dochter al had ingeschreven op een school, al een auto en een baan had, hoezo voorbereid.

Na een aantal weken belde mijn vader op, hij vroeg of mijn moeder hem nog terug zou willen en of hij langs mocht komen. Mijn moeder wilde hem terug, en 5 dagen later kwam hij bij mijn vriend en mij thuis. De dag na zijn bezoek hebben mijn broertje en vriend alle zooi van zijn nieuwe vriendin retour gestuurd naar haar thuisland. Ze was namelijk naar huis, om die week haar dochter op te halen.

Mijn vader heeft 1,5 week bij familie gewoond en daarna nam mijn moeder hem weer in huis, iets wat ik niet kon begrijpen, de wonden waren nog zo vers. Maar ik moest me er buiten houden want het was hun leven.

De eerste weken ging het redelijk, maar in december ging het helemaal niet meer, daarom hebben ze besloten om tijdelijk uit elkaar te gaan wonen. Gisteren kwam mijn vader eten en toen gaf hij aan nog gevoelens te hebben voor die vrouw uit het buitenland en dat hij niet weet of hij en mama ooit weer bij elkaar komen. Die vrouw kan ik nooit accepteren, zij is medeoorzaak voor al het verdriet.

Naast mijn vader is hij ook nog eens mijn werkgever, en die buitenlandse vriendin zit in dezelfde tak van werken als wij, zo hebben ze elkaar ook ontmoet.

Op moment ben ik helemaal gebroken, ik vind mijn werk vreselijk, het doet zo’n pijn om je ouders die meer dan 30 jaar samen zijn, opeens niet meer samen te zien. Wij waren altijd een gezin die alles samen deden. Samen vakantie, samen de feestdagen, samen naar de kroeg, mijn vrienden gingen weg met mijn ouders, het was perfect. Nu is alles weg, en het doet zoveel pijn.

Ik weet dat mijn ouders zelf hun leven moeten invullen, maar ik vind het zo oneerlijk, ik weet niet hoe ik hier mee om moet gaan. Ik slaap niet, ben chagrijnig, verdrietig, heb geen energie voor leuke dingen. Ik wil zo graag weer gelukkig zijn, maar hoe, de weg lijkt zo lang, en elke keer veranderd het pad. (wel samen, niet samen, wel samen, niet samen).

Ik zit een beetje met hetzelfde en heb hier ook héél veel last van . Jij woont ook niet meer thuis begrijp ik uit je verhaal? Ik vind het zelf best vreemd dat het zoveel met mij doet terwijl ik niet meer thuis woon (dus er niet midden in zit), maar aan de andere kant zijn je ouders gewoon je basis, dus als die raar gaan doen, is je basis dus weg. Dat voelt heel naar. Dus ik begrijp hoe je je voelt.

Wat een klotesituatie, zeg. Je vader maakt er wel een enorme rotzooi van, ik kan me voorstellen dat je het enorm met je moeder te doen hebt. Van haar kan ik me wel voorstellen dat ze je vader nog een kans heeft gegeven, tenslotte hebben ze wel een heel leven samen opgebouwd en ik kan me voorstellen dat je dan niet zomaar even de deur achter je dicht trekt. Voor haar hoop ik wel dat ze het nu echt kan afsluiten, ook als het toch weer niks wordt met die andere vrouw of als je vader weer spijt krijgt. Het lijkt me voor haar ook verschrikkelijk vernederend om zo ingeruild te worden.

Veel sterkte en ik kan me goed voorstellen dat je niks met die andere vrouw te maken wil hebben en dat je heel boos bent op je vader.

Lot, wat rot dat jij ook in die situatie zit. Ik woon inderdaad niet meer thuis, maar mijn broertje wel en die wordt er helemaal gek van. Mijn ouders hebben ook heel lang dmv ons gecorrespondeerd. Ik heb vorige week op de rem getrapt en aangegeven dat ik daar niet meer tegen kan. Het is inderdaad gek het het zoveel met me doet, maar dat komt wellicht ook omdat we altijd zo hecht waren, ik zat er 2/3 keer in de week, we deden alles samen.

Susan, ik ben zeker heel boos op mijn vader, gister gaf hij ook nog aan dat hij een baan aanbod ergens in het buitenland had gekregen, en wellicht was dat een goed plan voor hem. Hij is dan een paar maanden weg, even thuis, paar maanden weg, even thuis etc. Toen hij dat zei deed dat ook zeer, natuurlijk moet hij zelf zijn leven invullen, maar je kan toch niet vluchten. Als ik nou nog een klein kind was geweest, dan had ik me wel verlaten mogen voelen, maar omdat ik volwassen ben moet ik er maar mee dealen..

Wat een moeilijke situatie en je vader pakt het niet allemaal even slim aan. Ook snap ik wel dat je moeder hem nog een kans heeft gegeven ze waren/zijn tenslotten al zoveel jaar getrouwd.
En ik denk dat het misschien toch wel verstandig is dat hij die baan in het buitenland nu aanneemt. Voor iedereen is alles nog heel vers en zo kunnen je ouders en jij en je broertje voor zichzelf even alles rustig op een rijtje zetten en kunnen je ouders nadenken wat ze precies willen. Jij geeft nu ook aan er doorheen te zitten door hetgeen wat je vader heeft gedaan en je wordt er nu ook mee geconfronteerd doordat jullie samen werken. Als hij tijdelijk naar het buitenland gaat kom jij ook even tot rust, zowel op werkgebied als persoonlijk.

Pommes schreef:Wat een moeilijke situatie en je vader pakt het niet allemaal even slim aan. Ook snap ik wel dat je moeder hem nog een kans heeft gegeven ze waren/zijn tenslotten al zoveel jaar getrouwd.
En ik denk dat het misschien toch wel verstandig is dat hij die baan in het buitenland nu aanneemt. Voor iedereen is alles nog heel vers en zo kunnen je ouders en jij en je broertje voor zichzelf even alles rustig op een rijtje zetten en kunnen je ouders nadenken wat ze precies willen. Jij geeft nu ook aan er doorheen te zitten door hetgeen wat je vader heeft gedaan en je wordt er nu ook mee geconfronteerd doordat jullie samen werken. Als hij tijdelijk naar het buitenland gaat kom jij ook even tot rust, zowel op werkgebied als persoonlijk.

Als hij naar het buitenland zou gaan dan stapt hij uit zijn bedrijf... Hier op het werk loopt het namelijk ook niet lekker, de andere directeur loopt te stoken, hij wil ook het liefst mij eruit hebben, en nog een paar want ze willen afdelingen samen voegen. Als mijn vader vertrekt ben ik ook mijn baan kwijt. Nu wil ik wel een andere baan, maar het is triest gesteld met de werkgelegenheid. Er zijn wel 3 banen bij op jobtrack vanaf half december, en dan zoek ik echt tot 45km.

Maar ook al stapt je vader uit het bedrijf dat wil toch niet zeggen dat ze jou eruit kunnen werken, of je contract moet binnenkort aflopen dat ze je geen contract verlenging aanbieden.

Pommes schreef:Maar ook al stapt je vader uit het bedrijf dat wil toch niet zeggen dat ze jou eruit kunnen werken, of je contract moet binnenkort aflopen dat ze je geen contract verlenging aanbieden.

Ik heb een vast contract, maar er is op moment ook echt te weinig werk. We zijn samen gegaan met een ander bedrijf, maar als we puur kijken naar het bedrijf waar ik op de loonlijst sta dan ben ik er als laatst bijgekomen, dus zal ik het eerst geloosd worden. Ik zie ook even alleen maar beren.

He Mari kan me goed voorstellen dat het allemaal teveel is. En alles wat erbij komt is nog meer en meer.
Wat een verhaal zeg, en dat je dat door moet maken zwaar prut gewoon.
Ik wil je alleen maar een hele dikke knuffel sturen.

en kan alleen naar je verhaal luisteren. Ik kan hier niet echt tips voor je geven. Ja laat je emoties zien. Krop ze niet op. En schrijf desnoods al je dingen van je af.

Sterremaan, lief van je, Het is inderdaad allemaal even teveel, misschien verstandig om eens met een psycholoog te gaan praten, wellicht is het verhelderend.