Ik zit er doorheen...

Ja, ik heb het gewoon helemaal gehad.

En ik ben boos op mijn baas op mijn werk. En op mijn team. En op heel die organisatie.
Ik mis mijn oude team waar ik mee werkte.
Dit heb ik nooit gewild en ik ben hier in verzeild geraakt en ik wil dit helemaal niet. Dit is niet het werk voor mij. En ik heb het moeten gaan doen en sta nu voor het blok. En vooral de afgelopen dagen, ik stond voor het blok, kon geen kant op. Ik móest alles wel doen op automatische piloot. En dat wil ik niet.
En niemand van mijn team/mijn baas snapt me volgens mij. Die snappen allemaal niet hoe ik me nu moet voelen.

He meis, wat rot allemaal!
Je zegt dat niemand je snapt, maar misschien doen ze dit wel als je erover praat met ze. Op het werk is er vaak ook wel een vertrouwenspersoon waar je naar toe kunt gaan?
Sterkte!

Bah das een vervelend situatie. Waarom ben je boos?Je geeft aan dat het werk je niet begrijpt, is het geen optie om idd met een persoon te praten die je vertrouwd. Elk bedrijf heeft toch een vertrouwenspersoon. Je kan niet doorblijven modderen met deze onbegrip. Succes meid hopelijk kun je weer happy naar je werk gaan want deze boosheid werk absoluut niet, krop je gevoelens niet op. Je moet met een fijn gevoel naar je werk kunnen gaan.

Cimic schreef:Bah das een vervelend situatie. Waarom ben je boos?Je geeft aan dat het werk je niet begrijpt, is het geen optie om idd met een persoon te praten die je vertrouwd. Elk bedrijf heeft toch een vertrouwenspersoon. Je kan niet doorblijven modderen met deze onbegrip. Succes meid hopelijk kun je weer happy naar je werk gaan want deze boosheid werk absoluut niet, krop je gevoelens niet op. Je moet met een fijn gevoel naar je werk kunnen gaan.

Eens.

Nou, ik ben 20 en heb nu stervensbegeleiding moeten doen.

Officieel werk ik als niveau 2, maar toevallig had ik net een reeks van 11 dagen achter elkaar, waarbij bij de laatste drie dagen ik als niveau 3 stond ingeroosterd. De laatste twee late diensten kreeg ik wel tot half 10 (ik moest dan tot 11 blijven) hulp van iemand, maar dat was beide keren iemand die helemaal niets van de afdeling wist. Gewoon van buitenaf geregeld, omdat er íemand moest zijn.

Er lag dus een vrouw al 17 dagen op sterven, ik was er zowat iedere dag dus ik kreeg automatisch met die familie een band. Met het vrouwtje zelf (waar ik meer dan een jaar voor heb gezorgd) had ik ook wel een band, maar ik vond haar niet aardig ofzo, ze was zelfs enorm vervelend altijd. Maar ze was wel dol op mij. Maargoed.

Uiteindelijk kwam het er op neer, dat ik de laatste twee avonden dus er eigenlijk meer alleen voor stond dan met z'n tweeën, omdat ik die twee anderen alles voor moest kauwen. Ondertussen lag dat vrouwtje te verdrinken in haar eigen slijmen, en was er een andere man ook ziek geworden (het is kleinschalig 8 personen, somatiek LG). Behoorlijk hectisch dus en ik had eigenlijk nog beter écht alleen gestaan dan met iemand die voor alles naar me toe kwam om te vragen hoe het moest.
Het kwam dus ook op mij neer - omdat het vrouwtje de laatste twee dagen dat ik 's avonds verantwoordelijk was - om in de gaten te houden hoe ze achteruit ging. Botweg kijken of ze al koud werd aan de voeten, hoe het ademen ging, of ze al tekenen ging vertonen (vlekken/doodsmasker etc). Voor mij was dat de eerste keer.

Bij mij op school willen ze pas dat je stervensbegeleiding gaat doen tegen de tijd dat je 4e jaars bent. Ik ben einde 2e jaars nu. Voor die tijd mág je het eigenlijk nog niet eens doen. Hier komt bovenop dat ik als niveau 2 werkte. Dit waren écht geen niveau 2 diensten en de begeleiding die ik ook aan de familie heb moeten geven was ook niet bepaald op niveau 2.

In the end heb ik nog moeten bepalen of de familie achter moest blijven bij mevrouw (ja, haar voeten werden koud en ik dacht al wat vlekken te zien). Dus ik heb ze laten blijven. Later kwam de verpleegkundige dienst nog langs, die heb ik misschien 10 keer gebeld die avond, want ik mag ook geen morfine spuiten (maar de andere medicatie heb ik wel allemaal gewoon moeten doen - als niveau 2 zijnde).

Al met al, ik heb gewoon dingen gedaan die ik nog niet mocht en kon doen, waar ik nog niet klaar voor was. Eigenlijk. En nu is het voorbij, ik deed het toen op automatische piloot en stond er niet bij stil, maar nu hakt het er in. En ik mis van mijn baas dat ze me niet even aanspreekt en me even vraagt hoe ik het ervaren heb. Dat zou het minste moeten zijn wat ze zou doen. Zeker ook omdat de familie tegen mijn baas nog gezegd had hoe geweldige steun ik voor hen was geweest en hoe goed ik het had gedaan (en, hihi, dat ze er vaart achter moest zetten dat ik betaald kreeg als niveau 3, omdat ik ook zo werk).



Nou dan komt daar bovenop dat ik inderdaad bezig ben om me als niveau 3 om te zetten. Van de opleiding mag het, ben klaar met het 2e jaar niveau 5 dus dan mag je niveau 3 doen, alles is afgesloten.
Nu doet P&O moeilijk ermee omdat ik geen officieel bewijs van school krijg dat ik niveau 3 heb. Dat kan ook niet want ze geven alleen niveau 5 dus mogen dat dan niet vergelijken. Officieel niet, onofficieel mag het dus wel.
Nu willen ze dat ik tóetsen ga doen daar op het werk bij een praktijkopleider :'D Dus ze vroegen of ik er voor open stond, ja nouja, wat moet dat moet heb ik met een redelijk geïrriteerde ondertoon gezegd. Ik bedoel, het is toch onzin dat ik dat nóg een keer moet doen terwijl ze aan mijn cijfers op school (allemaal boven de 7) kunnen zien dat ik alles behaald heb van handelingen...





Oke dankjullie, de frustratie is er weer even uit.





Edit: Er bovenop, ik heb nooit op deze afdeling willen werken. Een paar maanden geleden heb ik een topic gepost dat ik verplicht werd overgeplaatst en dat helemaal niet wilde omdat het niets voor mij was. Ik heb het er nog steeds niet naar mijn zin. Heb het wel een kans gegeven, maar het is gewoon niets voor mij. Ik heb dit nooit willen doen en ben er zo voor het blok gezet. Ik kon geen kant op, ik moest wel doorgaan.

Wat een rotsituatie. Erg heftig als je stervensbegeleiding moet doen terwijl je hier nog niet klaar voor bent.

Is het een stage? Hoe lang moet je nog? Anders kun je misschien overplaatsing vragen? En als het je echte baan is, tja nogmaals aangeven dat je dit werk niet wilt doen en anders toch maar opzoek naar iets anders?

Het is mijn weekendbaantje. Mijn stage heb ik gelopen op revalidatie, daar ben ik een jaar blijven werken en toen overgeplaatst naar somatiek LG. Op revalidatie heb ik dit ook moeten doen, maar van een grotere afstand en met minder verantwoordelijkheden. Omdat dat een leerafdeling is, snappen ze dat je begeleiding en opvang nodig hebt tijdens en na zo'n situatie. Zelfs als je het minder heftig meemaakt. Ze zouden je nooit alleen naar binnen sturen in een kamer waar iemand ligt te sterven.

Nu heb ik het dus wel helemaal alleen moeten doen, en man wat heb ik me alleen gevoeld hierin. Mijn collega's snappen niet dat dit voor mij een impact heeft. Die kunnen zich dat gewoon niet voorstellen. Het team van revalidatie zou vragen hoe jij je nu voelt en of ze je ergens mee kunnen helpen. 'Mijn team' doet als ik er iets over laat vallen (subtiel, om te kijken of ze er op in gaan) alsof ik maar moet accepteren dat dit er ook bij hoort. Ja, ik wéét dat dit er bij hoort en ik wéét dat ik er van geleerd heb. Maar dit was niet de manier om me zoiets te laten leren.

Jeetje... stervensbegeleiding is al super heftig, laat staan als je 20 bent, het niet eens wil/mag doen en het op deze manier gaat! Ik snap dat je er door heen zit, sterkte!!

Ben net bij mijn vriend langsgegaan om mijn hart te luchten, die lijkt het ook niet helemaal te snappen. Die zegt alleen ja, dan ben je er meteen doorheen en heb je het eens gedaan. Het is iets om te leren.

Ja maar niet voor nu.

De stervensbegeleiding op zich vond ik interessant en bijzonder om te doen. Wel zwaar en moeilijk, maar het was wel een leerproces. Ik ben gewoon zo boos en teleurgesteld en gefrustreerd dat het zo is gelopen en dat mijn team me niet opvangt nu!

Curious schreef:Jeetje... stervensbegeleiding is al super heftig, laat staan als je 20 bent, het niet eens wil/mag doen en het op deze manier gaat! Ik snap dat je er door heen zit, sterkte!!

Inderdaad, nazorg lijkt me zo belangrijk, helemaal als je nog zo 'jong' bent en het eigenlijk wat boven je niveau is(niet vervelend bedoelt)
Wat naar dat je team je niet opvangt nu. Sterkte ermee.

Zelda schreef:

Curious schreef:Jeetje... stervensbegeleiding is al super heftig, laat staan als je 20 bent, het niet eens wil/mag doen en het op deze manier gaat! Ik snap dat je er door heen zit, sterkte!!

Inderdaad, nazorg lijkt me zo belangrijk, helemaal als je nog zo 'jong' bent en het eigenlijk wat boven je niveau is(niet vervelend bedoelt)
Wat naar dat je team je niet opvangt nu. Sterkte ermee.

Nee ik snap hoe je het bedoelt, het ís ook nog boven mijn niveau. Oke, ik kán het aan, maar het had niet op deze manier mogen gaan, niet zo gedwongen en voor het blok gezet. Als het de eerste keer met z'n tweeën is (iemand die ook mij had kunnen begeleiden), dan is het al heel anders.

Wat ik niet helemaal volg is of het een weekendbaantje is, verbonden aan een opleiding die jij volgt, of een weekendbaantje wat je gewoon zelf hebt aangenomen omdat je al niveau 2 hebt gedaan ooit?

Dit is toch geen stageplek, wel?



Mijn eerste gedachte was namelijk, ga naar je stagecoördinator op school en overleg dit. Maar het is niet via school, denk ik uit je schrijven op te maken, en dat betekent dat jij zelf een gesprek met het team/diensthoofd moet aangaan.

Het is belangrijk om dit soort dingen wel zo snel mogelijk bespreekbaar en duidelijk te krijgen. Niet alleen is het voor jou heel akelig om zoiets onvoorbereid en alleen te doen en door te maken, je hebt ook (nog) niet de vaardigheden om het te doen.

Het probleem in de zorg is, als jíj die verantwoordelijkheid wél neemt, door het dus toch maar te doen, dan ben jij ook degene die aangesproken wordt en verantwoordelijk ís, als er iets misgaat.



En Lissa, daar moet je echt zelf voor waken. Want als zo'n situatie misloopt en dat is omdat jij gewoonweg nog niet geleerd hebt hoe&wat, kost het je niet alleen je loopbaan, want daar kan melding van gemaakt worden bij het BIG systeem, maar veel erger nog, jij voelt je de rest van je leven schuldig, terwijl je er eigenlijk niet echt iets aan kunt doen omdat je wordt opgezadeld met verantwoordelijkheden en taken waar je nog niet aan toe bent en waar je nog niet de vaardigheden voor bezit.



Dat is het nadeel van een sociaal beroep als de zorg, dat je uit je sociaal gevoel, uit het mensen willen 'helpen' je eigen grenzen vergeet.

Kom voor jezelf op!! Dat mag je en daarmee ben je net zo goed een hele waardevolle kracht.

Dit is een weekendbaantje waar ik na mijn stage dus ben blijven hangen. Heeft niets met school meer te maken dus.

Op het moment dat ik in deze situatie zat had ik de gelegenheid niet om voor mezelf op te komen. Ik was alleen, stond daar alleen. Heb de verpleegkundige dienst tig keer gebeld voor hulp omdat ik niet wist hoe of wat, maar ik was alleen. Mijn baas was niet aan het werk en er waren ook geen collega's bereikbaar omdat ik de laatste mogelijkheid was om íemand uberhaubt op de afdeling te hebben.

Dat frustreert me, want ik kan voor mezelf opkomen en doe dat ook, maar had de gelegenheid niet. Uiteindelijk heb de verpleegkundige dienst te vaak lastig gevallen, maar die snapte mij ook wel daarin.

Heb qua handelingen niets gedaan wat ik officieel niet mocht (morfine spuiten etc) bij die vrouw, heb daar de verpleegkundige voor gebeld. Maar de begeleiding moest ik wel doen, dat kon ik niet aan iemand anders overlaten op zo'n moment. Ik kon moeilijk die verpleegkundige er de hele tijd bij houden want die moest ook in de rest van het gebouw zijn.

Daarom voel ik me zo in de steek gelaten, ik had geen keus en heb me zo goed mogelijk gehouden aan de regels die ik kende, maar zoals de begeleiding en het controleren van tekenen of de dood al intrad, daar kon ik gewoon niet onderuit.