Man/vrouw en de opvoeding en verzorging van kinderen.

Eens met Susan.

Wij hebben alle taken precies gelijk verdeeld: mijn man en ik werken beide 36 uur. Om de week hebben we een vrije dag (met elkaar afgewisseld dus). Ik merk aan mijn kinderen dat ze dat prettig vinden, en minder op mij gericht zijn, zeker net na zijn vrije dag.

Qua huishouden; ik kook, doe de boodschappen, mijn man de financiën. Dat is wel redelijk traditioneel, maar ik weet zeker dat wanneer het andersom zou zijn, het een grote chaos zou worden . De andere dingen in het huishouden doen we samen of om en om, wanneer het uitkomt (of gewoon niet om heel eerlijk te zijn ).

Ik merk wel dat we allebei een andere aanpak hebben in het opvoeden; ik ben empathischer, heb meer geduld, hou van knuffelen en tuttelen. Mijn man is rationeler, vond de babytijd niks aan, maar gaat graag met de kinderen op stap nu ze wat groter zijn. Ik merk dat dat af en toe irritatie oproept; ik vind hem soms star en kil, hij mij een watje. Zit allebei wat in geloof ik.

Ik denk dat het niet zozeer een kwestie van beter/slechter is, maar wel 'anders'. Of dat nu aan geslacht of aan persoon gerelateerd is.

Ik denk dat het inderdaad ook wel persoonsgeralateerd is. Mijn man krijg ik voor geen goud mee naar de 9-maandenbeurs, maar ik ken ook wel mannen die dat wel leuk vinden. Andersom zijn er ook best vrouwen die daar nog niet dood gevonden willen worden, terwijl ik zoiets ontzettend leuk vind. Ik ken vrouwen die winkelen helemaal niets vinden, terwijl mijn man dat bijvoorbeeld weer heel leuk vindt.

Dat denk ik ook hoor Rejoy. Ik moet er echt niet aan dénken, een huis vol kleuters. Ik probeer dan óf één kind tegelijk mee te nemen of dat één van mijn kinderen bij iemand anders speelt. Kinderfeestjes vind ik een hél. Mijn man vindt het allemaal prima, maar hij verzint dan ook dingen waar ik écht niet op kom en waar ik het geduld niet voor heb.

Andersom zou hij echt niet weten wat hij voor kadootjes moet kopen voor klasgenoten die jarig zijn, en dat vind ik dan weer geen punt. We kennen wel alletwee de meeste namen uit de klas (op de allernieuwste kleuters na) en hun ouders eigenlijk altijd ook wel.

Op het schoolplein is het ongeveer 50/50, maar sowieso zijn er maar weinig traditionele gezinnen op de school van mijn kinderen. Maar daar heb ik de school dan ook op uitgekozen

Mijn man werkt de avonden dus bij ons is alles vrijwel gelijk.
Hij gaat net zo vaak als ik met de kinderen naar de huisarts, fysio, kinderarts, CB of net waar we een afspraak hebben staan.
Luiers verschonen en flessen geven idem.

Als ik boven ben hoeft hij ook echt niet te vragen hoe laat de volgende fles is.
Dat is iets wat hij gewoon weet. Wat weer voort komt uit het feit dat hij er overdag is.
Hij verschoont een luier net zo snel als ik dat doe. Kleding is wel wat moeilijker maar ik denk inderdaad dat mannen over het algemeen iets minder oog hebben voor dat soort details.

Het enige dat mijn man wel moeilijker vind is een beetje bijtijds klaar te zijn met twee kinderen als hij alleen is.
Stel, beide kinderen moeten in de douche, eten en aangekleed worden (en hijzelf ook!) dan is de kans groot dat dat om 13u allemaal nog niet gedaan is. Terwijl ik dan misschien met 2 uurtjes klaar ben en nog boodschappen gehaald heb ook.

Mijn man kan net zo goed als ik luiers verschonen, boterhammen smeren, aan- en uitkleden, kinderen in bad doen, enzovoort. Hij gaat niet mee naar het consultatiebureau, maar dat hoeft voor mij ook niet zo nodig. Ja, hij is mee geweest toen we voor het eerst met Ezra naar het consultatiebureau gingen en ook toen we voor het eerst naar ons huidige consultatiebureau gingen, maar hij hoeft er echt niet elke keer bij te zitten. Ook is hij niet bij alle afspraken die we hebben met hulpverleners als het om Ezra gaat, omdat dat er zoveel zijn dat dat haast niet te doen is. Als ik wil dat hij mee gaat of als dat vanuit een instantie wordt gevraagd dan zorgt hij altijd dat hij er is.

Mijn vriend krijgt ook altijd schouderklopjes als hij iets doet voor school of mee is naar de dokter. En dan helemaal omdat hij niet hun vader is. Er wordt dan zo vaak gezegd: 'en het zijn niet eens zijn kinderen, nou, fantastisch!' En dan denk ik altijd: wat hadden die mensen dan verwacht? Dat ik 'm in huis haal, en dat ik daar toevallig ook kinderen heb waar hij helemaal niet naar omkijkt? Hij heeft gekozen voor mij en mijn zoons, en inmiddels zijn het ook zijn zoons geworden. Als je hem vraagt hoeveel kinderen hij heeft, dan zegt hij steevast 'drie'.

Hij is trouwens ook soms veel makkelijker als ouder, hij neemt ook die 4 kleuters mee op woensdag, zit als eerste klaar om mee te kijken bij zwemles, staat als eerste met de jongens op de schaatsbaan, knutselt het decor van het kersttoneelstuk in elkaar en gaat mee met de sportdag van school om de sprint te klokken. Hij heeft daar soms gewoon meer gelegenheid voor dan ik.