En waarvan heb jij dan onterecht de schuld gekregen?

Toen ik een jaar of 4 /5 was ben ik van het stapelbed gevallen. Toen had ik een blauw oog een een rode neus. Mijn broer heeft altijd beweerd dat ik op eht bed stond te springen en er daarom vanaf gevallen was.
Ik heb altijd gezegd dat hij mijn knuffel had afgepakt en ik hem terug wilde toen ik hem vast had en hij ook trok hij er nog eens extra aan en toen viel ik van het bed af.
Volgens hem was hier niets van waar tot een jaar of 2/3 geleden toen bekende hij ineens haha.

Mijn zusje beweert nog steeds dat ik haar fietsje kapot heb gemaakt en dat ik dat gedaan zou hebben omdat zij me in mijn been had gebeten. Zij was toen 1 en ik was 8, dus zo'n 25 jaar geleden.
Ik kan me wél herinneren dat zij me in mijn been heeft gebeten (rechter bovenbeen, ik voel het nu nog haha) maar ik kan me 1. niet herinneren en 2. niet voorstellen dat ik haar fietsje daarom gesloopt zou hebben. Echt niet!!

Ik nam de schuld vaak zelf op mij.

Wanneer iemand thuis wat had uitgevroten en diegene ontkende dat, moesten we met zijn allen blijven zitten tot dat de gene vertelde dat hij of zij het had gedaan.
Ik was het zitten vaak zat en wilde weg, waardoor ik zei dat ik het was.

Op den duur hadden mijn ouders het door en moesten we alsnog blijven zitten, omdat ze mij niet meer geloofde! Wat baalde ik dan, ook wel fijn dat ze wisten dat ik het niet was, had alleen geen zin om te wachten.