Overspannen of burn out?Hoe weet je dat...?

Wanneer weet je of hoe voel je of je overspannen bent of een burn out hebt?

Ik zou jezelf geen diagnose gaan geven, maar dit aan de huisarts over laten.

Roza schreef:Ik zou jezelf geen diagnose gaan geven, maar dit aan de huisarts over laten.

+1

Ik denk ook dat je daarvoor bij de huisarts moet zijn. Als je denkt dat je het misschien zou hebben, lijkt het me sowieso verstandig om naar de huisarts te gaan. Want schijnbaar voel je je niet goed en als het nu geen burn-out is of je bent niet overspannen dan kan er wel naar andere oorzaken gekeken worden.

Ik geef mijzelf ook geen diagnose hoor en om naar de ha te gaan dat durf ik nog niet zo goed.
Maar ik vraag me af hoe je je dan voelt?

Een vriendin van mij heeft een burn-out gehad. Die was helemaal ingestort en kon niks meer. Ze kon in bed liggen en huilen en slapen. Naar beneden lopen was in eerste instantie al te veel.

Nu 2 jaar later is ze een beetje aan het bijkomen ervan en gaat het gelukkig weer de goede kant op.

PluDan schreef:Ik geef mijzelf ook geen diagnose hoor en om naar de ha te gaan dat durf ik nog niet zo goed.
Maar ik vraag me af hoe je je dan voelt?

Ik heb ook niet het idee dat je zelf een diagnose wilt stellen. Je bent alleen opzoek naar info en dat lijkt me niet fout voor je naar de HA gaat. Toch? Ik denk dat zo'n topic je wel kan helpen om de stap naar de HA te maken. Juist omdat je leest dat wat je misschien voelt wel genoeg is om naar de HA te gaan en serieus te nemen.

Ik denk dat wanneer kleine, simpele dingen je al te veel worden, terwijl je die normaal zonder nadenken zou doen, dat wel een teken is. Iig is dat wel genoeg reden om langs je HA te gaan en het te bespreken De HA zal uiteindelijk vaststellen wat het wel en niet is.

Confusion schreef:Een vriendin van mij heeft een burn-out gehad. Die was helemaal ingestort en kon niks meer. Ze kon in bed liggen en huilen en slapen.

Nu 2 jaar later is ze een beetje aan het bijkomen ervan en gaat het gelukkig weer de goede kant op.

Zo heb ik me ook gevoeld, alleen was ik een stukje sneller weer "op de been", waarschijnlijk was ik er net op tijd bij.

@TO, als je je verrot voelt en dénkt dat je een burnout hebt, moet je zo snel mogelijk aan de bel trekken. En het liefste ook hulp gaan zoeken. Want dan ben je over je eigen grenzen heen gegaan en is het van groot belang om uit te zoeken welke grenzen dat waren om herhaling te voorkomen! Een huisarts is een prima begin!

Een voormalig vriendin van me (onze psychische problemen zijn de oorzaak van het einde van de vriendschap) heeft een burn-out en zit nu al sinds november 2008 (!) thuis. De eerste weken kon ze helemaal NIETS, behalve op de bank zitten voor zich uit te staren.
Bij een overspannenheid ben je over het algemeen na een paar maandjes weer hersteld, bij een burn-out ben je echt volledig opgebrand.

Grote Smurf schreef:Een voormalig vriendin van me (onze psychische problemen zijn de oorzaak van het einde van de vriendschap) heeft een burn-out en zit nu al sinds november 2008 (!) thuis. De eerste weken kon ze helemaal NIETS, behalve op de bank zitten voor zich uit te staren.
Bij een overspannenheid ben je over het algemeen na een paar maandjes weer hersteld, bij een burn-out ben je echt volledig opgebrand.

Maar aan het begin weet je natuurlijk niet hoe lang het gaat duren, en dus weet je niet waar je aan toe bent. Pludan kan op die info nu niet basaeren of en wat er aan de hand is.

De klachten kunnen het zelfde zijn, maar de afloop en de duur is anders.

Pludan, wil je misschien vertellen waarom je hier aan denkt? En waarop wacht je om naar de HA te gaan?

Mijn naaste collega heeft een burn out gehad. Zij is een paar maanden uit de roulatie geweest, ging toen geleidelijk wee ropbouwen en nu werkt ze weer volledig, maar de oude is ze nog niet. Maar een burn out hoeft in elk geval geen jaren thuiszitten te betekenen.

Overigens heb ik geen burnout en ben ik niet overspannen, maar ik ben wel naar de huisarts gegaan omdat het me allemaal teveel werd, gewoon om m'n verhaal te doen. Inmiddels loop ik al een paar maanden bij een praktijkondersteuner, en ik ben zo blij dat ik die stap genomen heb, het is fijn om je verhaal even bij een onafhankelijke professional te doen die je af en toe met de neus op de feiten drukt, maar je ook laat inzien dat je heus niet gek bent of je je aanstelt. Ik kan het je daarom ook zeker aanraden om langs de huisarts te gaan als je het niet meer trekt. Er hoeft niet gelijk een diagnose uit te komen, maar het is wel fijn om even je verhaal kwijt te kunnen, én ze zijn op de hoogte, dus je wordt in de gaten gehouden.

Smikkell schreef:

Grote Smurf schreef:Een voormalig vriendin van me (onze psychische problemen zijn de oorzaak van het einde van de vriendschap) heeft een burn-out en zit nu al sinds november 2008 (!) thuis. De eerste weken kon ze helemaal NIETS, behalve op de bank zitten voor zich uit te staren.
Bij een overspannenheid ben je over het algemeen na een paar maandjes weer hersteld, bij een burn-out ben je echt volledig opgebrand.

Maar aan het begin weet je natuurlijk niet hoe lang het gaat duren, en dus weet je niet waar je aan toe bent. Pludan kan op die info nu niet basaeren of en wat er aan de hand is.

De klachten kunnen het zelfde zijn, maar de afloop en de duur is anders.

Pludan, wil je misschien vertellen waarom je hier aan denkt? En waarop wacht je om naar de HA te gaan?

Ik denk dat het verschil zit in wat je nog kunt. Zoals ik al schreef, kon die vriendin helemaal niks meer, behalve dagenlang op de bank voor zich uit staren. Als je overspannen bent, zou je nog (über slecht functionerend, huilend, slecht in ieder geval) naar het werk kunnen.
Maar hoe dan ook, niet onderschatten, of het nou burn-out of overspannen is, allebei is erg! Ik zou dus ook zeker hulp zoeken.

Ik wil er wel iets over vertellen, maar ik vind dat ook best moeilijk omdat ik niet gewend ben om bij de pakken neer te gaan zitten of om me aan te stellen.
Op het werk zijn bepaalde factoren waardoor het niet lekker loopt, loop telkens tegen dingen aan en als ik dat aangeef word er gewoon niet geluisterd, ga dan ook met tegenzin naar het werk hierdoor en met mijn thuissituatie zijn er dingen waar ik veel verdriet van heb.
Heel lang kon ik het aan de kant zetten telkens maar doorgaan, maar momenteel merk ik dat dat niet meer gaat en dat ik het niet meer op kan brengen.

Ik heb veel last van buikpijn, moet heel snel huilen en ben erg snel prikkelbaar.
Ik werk in de zorg en van de bewoners kan ik op dit moment niet veel hebben (terwijl ik normaal ontzettend veel geduld heb).
2 weken geleden heb ik me een week ziek gemeld om een beetje tot rust te kunnen komen en na die week ben ik weer gaan werken met als gevolg dat ik afgelopen maandagavond weer compleet ben ingestort dat ik alleen maar kon huilen, huilen en huilen. Ik was compleet overstuur en zakte telkens door mijn benen. Ben huilend naar bed gegaan en werd ook zo wakker.
Nu zit ik dus weer thuis en voel me ontzettend moe en heel onzeker. Vanavond ging ik koken voor mij en mijn vriend (normaal doet mijn vriend dat vaak) en ik werd alweer helemaal naar en was bang dat het ging mislukken, dit soort dingen.
Ook droom ik ontzettend veel.

Van de andere kant heb ik echt zoiets van PluDan, kom op, ga door en laat je niet op de kop zitten.
Niet zo aanstellen en doorgaan. Zo ben ik gewoon opgevoed.

Ik vind het heel moeilijk om naar de ha te gaan omdat ik bang ben dat hij me een aanstelster vind en dat ik niet serieus genomen word en van de andere kant dat ik er niet onderuit kan dat het momenteel niet zo goed gaat.
Ik stop liever de dingen weg en ga dan gewoon weer door...

Mijn man heeft er heel lang tegenaan gehikt en voor 2 weken geleden is hij naar de huisarts geweest en die heeft het uitgesloten en kon het direct merken aan mijn man.

Mirjam4you schreef:Mijn man heeft er heel lang tegenaan gehikt en voor 2 weken geleden is hij naar de huisarts geweest en die heeft het uitgesloten en kon het direct merken aan mijn man.

En nu...?

Dit klinkt wel als het moment om even naar de huisarts te gaan, PluDan. Ik denk dat je je grenzen voorbij bent en dat er van aanstellen allang geen sprake meer is.

Maar Pludan, lees je stukje zelf nou nog eens een keer. Jij ervaart deze dingen toch? Ze gebeuren toch en je voelt het toch? Je weet ook dat het niet normaal en gezond is om je zo te voelen, want anders opende je geen topic. Je maakt ju dus wel zorgen.

Ik denk niet dat doorgaan altijd de juiste en de meest dappere keus is. Soms is toegeven en een pas op de plaats maken pas dapper. Ik vind dit niet onschuldig meer en meer dan genoeg redenen om met een HA te gaan praten. Misschien helpt zo'n gesprek al en voel je je daarna weer wat beter. Misschien krijg je het advies om wat rust te nemen.

Je lichaam geeft hier grenzen aan en als jij maar door blijft gaan wordt het eerder slechter, dan dat het wel weer over gaat als jij je maar hart opstelt en de signalen negeert omdat je je niet wilt aanstellen.

Maple schreef:Dit klinkt wel als het moment om even naar de huisarts te gaan, PluDan. Ik denk dat je je grenzen voorbij bent en dat er van aanstellen allang geen sprake meer is.

Echt zo stom, maar als ik dit lees moet ik alweer janken.
Mijn vriendinnen zijn ook zo lief want die belden mij en weten van de situatie af, maar als hun begrip tonen en er voor me zijn als ze me bijv bellen of langskomen dan barst ik alweer in tranen uit.
Zo ben ik normaal nooit of kan ik het wel inhouden.

Voor mijn vriend vind ik het ook zo erg dat ik momenteel zo ben en hij is zo lief voor me.

PluDan schreef:

Maple schreef:Dit klinkt wel als het moment om even naar de huisarts te gaan, PluDan. Ik denk dat je je grenzen voorbij bent en dat er van aanstellen allang geen sprake meer is.

Echt zo stom, maar als ik dit lees moet ik alweer janken.
Mijn vriendinnen zijn ook zo lief want die belden mij en weten van de situatie af, maar als hun begrip tonen en er voor me zijn als ze me bijv bellen of langskomen dan barst ik alweer in tranen uit.
Zo ben ik normaal nooit of kan ik het wel inhouden.

Voor mijn vriend vind ik het ook zo erg dat ik momenteel zo ben en hij is zo lief voor me.

Maar is dan dan niet al een reden om er wat aan te doen en erger te voorkomen?

PluDan schreef:

Maple schreef:Dit klinkt wel als het moment om even naar de huisarts te gaan, PluDan. Ik denk dat je je grenzen voorbij bent en dat er van aanstellen allang geen sprake meer is.

Echt zo stom, maar als ik dit lees moet ik alweer janken.
Mijn vriendinnen zijn ook zo lief want die belden mij en weten van de situatie af, maar als hun begrip tonen en er voor me zijn als ze me bijv bellen of langskomen dan barst ik alweer in tranen uit.
Zo ben ik normaal nooit of kan ik het wel inhouden.

Voor mijn vriend vind ik het ook zo erg dat ik momenteel zo ben en hij is zo lief voor me.

Ga naar de huisarts meis, dat het je teveel wordt, is denk ik wel duidelijk. Welke naam eraan gegeven moet worden en óf er een naam aan gegeven moet worden, dat doet er nog niet eens zo heel veel toe. Maar dat je nu naar de huisarts gaat is wel belangrijk.

Maar wat is er mis mee om alles eruit te huilen? Dat lucht misschien ook wel een stukje op! Heerlijk dat je vriendinnen en je vriend er voor je zijn, maak daar "gebruik" van en geef aan hoe je je voelt als ze er naar vragen.

Ik ben het wel eens met Maple, je bent je grenzen voorbij gegaan. Doe rustig aan hoor, je eigen grenzen voorbij gaan bereik je helemaal niks mee!

-

Ja, maar lieve PluDan, blijf vooral zo doorgaan en denken dat je je alleen maar niet moet aanstellen, want dan is er van die nieuwe BBL-opleiding straks helemaal geen sprake meer. Pak dan liever nu even die rust, dan heb je hopelijk straks weer wat meer energie zodat je er volledig voor kunt gaan.

PluDan schreef:Dit haal ik zo weer weg,
***

Ik snap dat je het graag wilt, maar de vraag is kán je dat op dit moment? Voelt het alsof je er nog iets bij kunt hebben? En als koken al voelt als falen?
Is het verstandig om dit nu aan te gaan en om je eigen grenzen hiervoor ver over te gaan?

Zelf ben ik vorig jaar mijn grenzen ook flink over gegaan omdat ik nog even mijn opleiding wilde afmaken en daarna wel tijd zou hebben om rust te nemen. Nog even dat extra baantje erbij, want ik wilde wat sparen voor na het afronden van mijn studie, terwijl mijn grenzen duidelijk voelbaar waren, maar als ik nog even door zou zetten!! En nu... 12 maanden later.. geen geld, geen diploma, geen vakantie, maar alleen maar rusten en weinig kunnen hebben. En die studie afronden is ook niet iets wat op korte termijn nog gaat gebeuren. Had ik maar... echt!